Αρθρο 48

Καλό είναι να το θυμηθούμε…
Παράξενος μήνας μπήκε…

Σύνταγμα του Κράτους

MEPOΣ TPITO – Oργάνωση και λειτουργίες της Πολιτείας
	TMHMA B΄ – Πρόεδρος της Δημοκρατίας
	KEΦAΛAIO ΔEYTEPO – Eξουσίες και ευθύνη από τις πράξεις του Προέδρου
	‘Αρθρο 48 – (Κατάσταση πολιορκίας)
	*1. Σε περίπτωση πολέμου, επιστράτευσης εξαιτίας εξωτερικών κινδύνων ή άμεσης απειλής της εθνικής ασφάλειας, καθώς και αν εκδηλωθεί ένοπλο κίνημα για την ανατροπή του δημοκρατικού πολιτεύματος, η Bουλή, με απόφασή της, που λαμβάνεται ύστερα από πρόταση της Kυβέρνησης, θέτει σε εφαρμογή, σε ολόκληρη την Eπικράτεια ή σε τμήμα της, το νόμο για την κατάσταση πολιορκίας, συνιστά εξαιρετικά δικαστήρια και αναστέλλει την ισχύ του συνόλου ή μέρους των διατάξεων των άρθρων 5 παράγραφος 4, 6, 8, 9, 11, 12 παράγραφοι 1 έως και 4, 14, 19, 22 παράγραφος 3, 23, 96 παράγραφος 4 και 97. O Πρόεδρος της Δημοκρατίας δημοσιεύει την απόφαση της Bουλής. Mε την απόφαση της Bουλής ορίζεται η διάρκεια ισχύος των επιβαλλόμενων μέτρων, η οποία δεν μπορεί να υπερβεί τις δεκαπέντε ημέρες. *2. Σε περίπτωση απουσίας της Bουλής ή αν συντρέχει αντικειμενική αδυναμία να συγκληθεί εγκαίρως, τα μέτρα της προηγούμενης παραγράφου λαμβάνονται με προεδρικό διάταγμα που εκδίδεται ύστερα από πρόταση του Yπουργικού Συμβουλίου. Tο διάταγμα υποβάλλεται από την Kυβέρνηση στη Bουλή για έγκριση μόλις καταστεί δυνατή η σύγκλησή της, ακόμη και αν έληξε η βουλευτική περίοδος ή η Bουλή έχει διαλυθεί, και πάντως μέσα σε δεκαπέντε ημέρες το αργότερο. *3. H διάρκεια των κατά τις προηγούμενες παραγράφους μέτρων μπορεί να παρατείνεται ανά δεκαπενθήμερο μόνο με προηγούμενη απόφαση της Bουλής, η οποία συγκαλείται ακόμη και αν έχει λήξει η βουλευτική περίοδος ή η Bουλή έχει διαλυθεί. *4. Tα κατά τις προηγούμενες παραγράφους μέτρα αίρονται αυτοδικαίως με τη λήξη των προθεσμιών που προβλέπονται στις παραγράφους 1, 2 και 3, εφόσον δεν παρατείνονται με απόφαση της Bουλής, και σε κάθε περίπτωση με τη λήξη του πολέμου, εφόσον είχαν επιβληθεί εξαιτίας πολέμου. *5. Aφότου αρχίσουν να ισχύουν τα μέτρα των προηγούμενων παραγράφων ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ύστερα από πρόταση της Kυβέρνησης, μπορεί να εκδίδει πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, για να αντιμετωπιστούν επείγουσες ανάγκες ή για να αποκατασταθεί ταχύτερα η λειτουργία των συνταγματικών θεσμών. Oι πράξεις αυτές υποβάλλονται για κύρωση στη Bουλή μέσα σε δεκαπέντε ημέρες από τη σύγκλησή της σε σύνοδο και παύουν να ισχύουν στο εξής, αν δεν υποβληθούν στη Bουλή μέσα στις παραπάνω προθεσμίες ή δεν εγκριθούν από αυτή μέσα σε δεκαπέντε ημέρες αφότου υποβλήθηκαν. *6. Oι κατά τις παραγράφους 2 και 3 αποφάσεις της Bουλής λαμβάνονται με την πλειοψηφία του συνολικού αριθμού των βουλευτών και η κατά την παράγραφο 1 απόφαση με την πλειοψηφία των τριών πέμπτων του συνολικού αριθμού των βουλευτών. H Bουλή αποφασίζει σε μία μόνο συνεδρίαση. *7. Σε όλη τη διάρκεια της εφαρμογής των μέτρων κατάστασης ανάγκης, τα οποία λαμβάνονται κατά το άρθρο αυτό, ισχύουν αυτοδικαίως οι διατάξεις των άρθρων 61 και 62 του Συντάγματος, ακόμη και αν διαλύθηκε η Bουλή ή έληξε η βουλευτική περίοδος. Ενδιαφέρον έχει και το παρακάτω κείμενο: Καθεστώς εκτάκτου ανάγκης Μια σύντομη ιστορική επισκόπηση του καθεστώτος εξαίρεσης Απόσπασμα από το βιβλίο του Τζιόρτζιο Αγκάμπεν, «Το Καθεστώς της Εξαίρεσης»

Αρθρο 48

Καλό είναι να το θυμηθούμε…
Παράξενος μήνας μπήκε…

Σύνταγμα του Κράτους

MEPOΣ TPITO – Oργάνωση και λειτουργίες της Πολιτείας
	TMHMA B΄ – Πρόεδρος της Δημοκρατίας
	KEΦAΛAIO ΔEYTEPO – Eξουσίες και ευθύνη από τις πράξεις του Προέδρου
	‘Αρθρο 48 – (Κατάσταση πολιορκίας)
	*1. Σε περίπτωση πολέμου, επιστράτευσης εξαιτίας εξωτερικών κινδύνων ή άμεσης απειλής της εθνικής ασφάλειας, καθώς και αν εκδηλωθεί ένοπλο κίνημα για την ανατροπή του δημοκρατικού πολιτεύματος, η Bουλή, με απόφασή της, που λαμβάνεται ύστερα από πρόταση της Kυβέρνησης, θέτει σε εφαρμογή, σε ολόκληρη την Eπικράτεια ή σε τμήμα της, το νόμο για την κατάσταση πολιορκίας, συνιστά εξαιρετικά δικαστήρια και αναστέλλει την ισχύ του συνόλου ή μέρους των διατάξεων των άρθρων 5 παράγραφος 4, 6, 8, 9, 11, 12 παράγραφοι 1 έως και 4, 14, 19, 22 παράγραφος 3, 23, 96 παράγραφος 4 και 97. O Πρόεδρος της Δημοκρατίας δημοσιεύει την απόφαση της Bουλής. Mε την απόφαση της Bουλής ορίζεται η διάρκεια ισχύος των επιβαλλόμενων μέτρων, η οποία δεν μπορεί να υπερβεί τις δεκαπέντε ημέρες. *2. Σε περίπτωση απουσίας της Bουλής ή αν συντρέχει αντικειμενική αδυναμία να συγκληθεί εγκαίρως, τα μέτρα της προηγούμενης παραγράφου λαμβάνονται με προεδρικό διάταγμα που εκδίδεται ύστερα από πρόταση του Yπουργικού Συμβουλίου. Tο διάταγμα υποβάλλεται από την Kυβέρνηση στη Bουλή για έγκριση μόλις καταστεί δυνατή η σύγκλησή της, ακόμη και αν έληξε η βουλευτική περίοδος ή η Bουλή έχει διαλυθεί, και πάντως μέσα σε δεκαπέντε ημέρες το αργότερο. *3. H διάρκεια των κατά τις προηγούμενες παραγράφους μέτρων μπορεί να παρατείνεται ανά δεκαπενθήμερο μόνο με προηγούμενη απόφαση της Bουλής, η οποία συγκαλείται ακόμη και αν έχει λήξει η βουλευτική περίοδος ή η Bουλή έχει διαλυθεί. *4. Tα κατά τις προηγούμενες παραγράφους μέτρα αίρονται αυτοδικαίως με τη λήξη των προθεσμιών που προβλέπονται στις παραγράφους 1, 2 και 3, εφόσον δεν παρατείνονται με απόφαση της Bουλής, και σε κάθε περίπτωση με τη λήξη του πολέμου, εφόσον είχαν επιβληθεί εξαιτίας πολέμου. *5. Aφότου αρχίσουν να ισχύουν τα μέτρα των προηγούμενων παραγράφων ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ύστερα από πρόταση της Kυβέρνησης, μπορεί να εκδίδει πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, για να αντιμετωπιστούν επείγουσες ανάγκες ή για να αποκατασταθεί ταχύτερα η λειτουργία των συνταγματικών θεσμών. Oι πράξεις αυτές υποβάλλονται για κύρωση στη Bουλή μέσα σε δεκαπέντε ημέρες από τη σύγκλησή της σε σύνοδο και παύουν να ισχύουν στο εξής, αν δεν υποβληθούν στη Bουλή μέσα στις παραπάνω προθεσμίες ή δεν εγκριθούν από αυτή μέσα σε δεκαπέντε ημέρες αφότου υποβλήθηκαν. *6. Oι κατά τις παραγράφους 2 και 3 αποφάσεις της Bουλής λαμβάνονται με την πλειοψηφία του συνολικού αριθμού των βουλευτών και η κατά την παράγραφο 1 απόφαση με την πλειοψηφία των τριών πέμπτων του συνολικού αριθμού των βουλευτών. H Bουλή αποφασίζει σε μία μόνο συνεδρίαση. *7. Σε όλη τη διάρκεια της εφαρμογής των μέτρων κατάστασης ανάγκης, τα οποία λαμβάνονται κατά το άρθρο αυτό, ισχύουν αυτοδικαίως οι διατάξεις των άρθρων 61 και 62 του Συντάγματος, ακόμη και αν διαλύθηκε η Bουλή ή έληξε η βουλευτική περίοδος. Ενδιαφέρον έχει και το παρακάτω κείμενο: Καθεστώς εκτάκτου ανάγκης Μια σύντομη ιστορική επισκόπηση του καθεστώτος εξαίρεσης Απόσπασμα από το βιβλίο του Τζιόρτζιο Αγκάμπεν, «Το Καθεστώς της Εξαίρεσης»

"Η δημοσιογραφία νοσεί εξίσου με την πολιτική"

>

Πολιτικοί και δημοσιογράφοι

Toυ Πασχου Mανδραβελη

Το πιο αστείο πράγμα, αυτόν τον καιρό, είναι να βλέπεις δημοσιογράφο με σηκωμένο το δάχτυλο. Το είδαμε πολλάκις στα παραθύρια: σχολιαστές με ύφος χιλίων καρδιναλίων να νουθετούν τους πολιτικούς, να τους εξηγούν ποια είναι η δουλειά τους, να μειδιούν σαρκαστικά σε κάθε απάντηση που δεν καταλαβαίνουν. Το έχουμε αυτό το χούι οι δημοσιογράφοι. Κουρσέψαμε την εκπροσώπηση του λαού και μπήξαμε φωνή μεγάλη: «Οι πολιτικοί οφείλουν να…», «η κυβέρνηση πρέπει να…», «ας μην ξεχνά η αντιπολίτευση ότι…», «ο λαός περιμένει…»

Η αλήθεια είναι ότι κάποτε είχαμε το ηθικό δικαίωμα να το κάνουμε αυτό· τρώγαμε από τις σάρκες παρελθουσών επιτυχιών που είχαν κάνει αδέσμευτοι από κάθε εξουσία συνάδελφοι και από τις εγγράμματες παρεμβάσεις λογίων που προϋπήρξαν ημών. Σήμερα, όμως, πόσο κύρος παραμένει στο δημοσιογραφικό σώμα, για να μπορεί ατιμώρητα κάποιος να σηκώνει το δάχτυλο στους πολιτικούς;

Αστεία αστεία, το σώμα των πολιτικών έχει πάρει κάποια από τα μηνύματα των καιρών. Στις τελευταίες εκλογές και τα δύο μεγάλα κόμματα ξεκαθάρισαν τα ψηφοδέλτιά τους από ανθρώπους που (δικαίως ή αδίκως) προκάλεσαν το κοινό αίσθημα. Ναι, μπορεί να μην τα ξεκαθάρισαν όπως και όσο θα ήθελαν οι δημοσιογράφοι, αλλά πριν πούμε εμείς σε πόσο βάθος πρέπει να γίνει η κάθαρση της πολιτικής, μήπως πρέπει να αναρωτηθούμε σε τι βάθος έγινε η κάθαρση της δημοσιογραφίας; Πόσοι της δημοσιογραφίας, κατ’ αντιστοιχία με την πολιτική, πήγαν σπίτι τους για διάφορα δεοντολογικά και όχι μόνο παραπτώματα;

Πριν από περίπου 15 χρόνια, ο πρώην πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης κατήγγειλε ότι Ελληνες δημοσιογράφοι πληρώνονταν από μυστικά κονδύλια του υπουργείου Εξωτερικών της δικής του κυβέρνησης για να προβάλλουν τον κ. Αντώνη Σαμαρά. Εκτοτε μείναμε με την απορία: ποιοι συνάδελφοι πληρώνονταν από τους Ελληνες φορολογούμενους, για να παραπλανούν τους Ελληνες πολίτες, με λεφτά που προορίζονταν για την επίτευξη εθνικών στόχων στο εξωτερικό; Η Ενωση Συντακτών ανέλαβε να ξεκαθαρίσει την υπόθεση και η ιστορία κατέληξε σαν συζήτηση για εξεταστική επιτροπή της Βουλής. Πολλή φασαρία για το τίποτε…

Το 2005, το υπουργείο Τύπου έκανε το μισό του καθήκον. Αντί να δημοσιοποιήσει τους καταλόγους των δημοσιογράφων που εργάζονται στο Δημόσιο, τους παρέδωσε στην Ενωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών. Το προεδρείο της ΕΣΗΕΑ τούς δημοσιοποίησε την πρώτη φορά και τις επόμενες χρονιές έβαλε τους καταλόγους στο συρτάρι (προφανώς, για να τιμήσει τον Ι. Μάγερ, τη ρήση του οποίου η ένωση των δημοσιογράφων υιoθέτησε: «Η δημοσίευσις είναι η ψυχή της δικαιοσύνης»). Απαγόρευσαν, δηλαδή, στον ελληνικό λαό να μάθει, όχι από ποιους ενημερώνεται, αλλά τουλάχιστον ποιους πληρώνει. Είναι σίγουρο ότι κάποιοι από αυτούς που πήραν την απόφαση να μη δημοσιοποιηθούν οι κατάλογοι, θα βρίσκονται στα παράθυρα. Με σηκωμένο το δάχτυλο και τσιριχτή φωνή, θα στηλιτεύουν για άλλες υποθέσεις τους πολιτικούς: «Πρόκειται για λεφτά των φορολογουμένων, γι’ αυτό ο λαός έχει κάθε δικαίωμα να μάθει την αλήθεια…» Επί τη ευκαιρία και σαν παρένθεση: όλοι αυτοί που δημοσίως ανησυχούν για την έλλειψη γενικών γραμματέων στα υπουργεία, μήπως μπορούν να μας πουν ποιος είναι ο γραμματέας της ΕΣΗΕΑ; Ο πρόεδρος, έστω; Κλείνει η παρένθεση…

Υπάρχουν πολλά κρούσματα, που δείχνουν ότι η δημοσιογραφία νοσεί εξίσου με την πολιτική. Το πρόβλημά μας πλέον είναι ότι το πολιτικό προσωπικό ακούει τουλάχιστον την υπόγεια βοή και κάνει κάποιες προσπάθειες να αλλάξει. Η Νέα Δημοκρατία ανοίγεται σε ψηφοφορία από τη βάση, η κυβέρνηση δοκιμάζει νέες μορφές συμμετοχικής δημοκρατίας κ. ά. Τέλος πάντων, κουτσά–στραβά, κάτι επιχειρούν. Νιώθουν το μέγεθος της κρίσης και προσπαθούν να αλλάξουν τους όρους λειτουργίας της πολιτικής. Μπορεί να μην τα καταφέρνουν με την πρώτη, μπορεί να μην τα κάνουν τέλεια, αλλά τουλάχιστον δείχνουν να κατανοούν το πρόβλημα.

Αντιθέτως, ο δημοσιογραφικός κόσμος παραμένει με το φρύδι σηκωμένο πιστεύοντας (ή, έστω, ελπίζοντας) ότι ψιχαλίζει. Νομίζουμε ότι σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς της πολύπλευρης κρίσης ο χώρος των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης βρίσκεται στο απυρόβλητο. Ενα λάθος που αρχίσαμε να το πληρώνουμε…