Ανεμοκαπετάνιοι και ανεμοκαπετάνισσες…
Ανεμοσύντροφοι και ανεμοσυντρόφισσες…
Ανεμοναυτάκια και ανεμοναυτόπουλα…
Θα αντέξουμε!
Ορθιοι!
Κόντρα στο άνεμο! Κόντρα στον Φόβο! Κόντρα στους καιρούς!
Βίρα!
Το 2010 σαλπάρει!
Month / Δεκέμβριος 2009
Ούριο το 2010
Ανεμοκαπετάνιοι και ανεμοκαπετάνισσες…
Ανεμοσύντροφοι και ανεμοσυντρόφισσες…
Ανεμοναυτάκια και ανεμοναυτόπουλα…
Θα αντέξουμε!
Ορθιοι!
Κόντρα στο άνεμο! Κόντρα στον Φόβο! Κόντρα στους καιρούς!
Βίρα!
Το 2010 σαλπάρει!
Δημοψήφισμα για την ψήφο των μεταναστών;
Του ΞΕΝΟΦΩΝ ΚΟΝΤΙΑΔΗ*
Απόσπασμα:
Η συμμετοχή των μεταναστών στις δημοτικές εκλογές αποτελεί αμιγώς ζήτημα πολιτικής απόφασης, αλλά και επιλογής της ελληνικής κοινωνίας ως προς τον ρόλο που επιφυλάσσει στους μετανάστες. Είναι σήμερα ώριμη η ελληνική κοινωνία να αντισταθεί σε ρατσιστικά και ξενοφοβικά σύνδρομα; Επιμένουμε να εκμεταλλευόμαστε τους μετανάστες ως φτηνό εργατικό δυναμικό σε απασχολήσεις σημαντικές και αναγκαίες μεν, τις οποίες αρνούμαστε οι ίδιοι να αναλάβουμε, χωρίς όμως να τους αναγνωρίζουμε στοιχειώδη πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα; Επιλέγουμε οι άνθρωποι που φροντίζουν τα παιδιά και τους ηλικιωμένους γονείς μας να μην είναι ενταγμένοι στην κοινωνία; Θέλουμε τους μετανάστες περιθωριοποιημένους, γκετοποιημένους και αποξενωμένους ή θεωρούμε πως η ενσωμάτωση τους στην ελληνική κοινωνία είναι προς όφελος όλων; Ενώ απαξιώνουμε το εκλογικό μας δικαίωμα και ψηφίζουμε μαζικά «αποχή», γιατί να το στερούμε, έστω στις δημοτικές εκλογές, από ανθρώπους που έχουν δώσει ζωή σε εγκαταλελειμμένους δήμους;
Η κυβέρνηση διαθέτει νωπή λαϊκή εντολή. Στο πρόγραμμά της περιλαμβάνεται η πολιτική συμμετοχή των μεταναστών. Θα ήταν λάθος να υποκύψει σε δημοψηφισματικά διλήμματα, τα οποία θα δώσουν βήμα σε φωνές που συνειδητά ή ανεπίγνωτα εκτρέφουν το αβγό του φιδιού. Η επικράτηση της συνταγματικής νομιμότητας και των δικαιωμάτων στην περίπτωση των ταυτοτήτων είχε σοβαρό κόστος, αφού διχάστηκε αναίτια η ελληνική κοινωνία. Ας μην επαναλαμβάνεται μια παρόμοια πολεμική σε κάθε βήμα εκπολιτισμού της πολιτείας. Η ψήφος των μεταναστών θα αποτελέσει μια σημαντική στιγμή για τη δημοκρατία μας, ανάλογη της κατοχύρωσης της καθολικής ψηφοφορίας και της ψήφου των γυναικών, που ασφαλώς κανείς δεν θα διανοούνταν πλέον να αμφισβητήσει.
xcontiades@hotmail.com
* Καθηγητής Δημοσίου Δικαίου, πρόεδρος Κέντρου Ευρωπαϊκού Συνταγματικού Δικαίου
Η δεκαετία των ’00s σε φωτογραφίες
Είναι πολλές. Ποιες να διαλέξεις και ποιες να αφήσεις. Τι να πεις, τι να ΜΗΝ πεις, τι να μιλήσεις. Επέλεξα δέκα φωτογραφίες που χαράχτηκαν στη μνήμη μου.
Περισσότερες εδώ “The decade in news photographs”
Η δεκαετία των ’00s σε φωτογραφίες
Είναι πολλές. Ποιες να διαλέξεις και ποιες να αφήσεις. Τι να πεις, τι να ΜΗΝ πεις, τι να μιλήσεις. Επέλεξα δέκα φωτογραφίες που χαράχτηκαν στη μνήμη μου.
Περισσότερες εδώ “The decade in news photographs”
Παραμονή Πρωτοχρονιάς του ’86
Μόλις είχα πάρει το πρώτο μου «δώρο» ως δημοσιογράφος. Πρέπει να ήταν γύρω στα 50 χιλιάρικα. Μεσημέρι παραμονής…
Το φύλλο είχε κλείσει και ο Νίκος ο Κακαούνης είχε φέρει κεράσματα, μεζέδες και άφθονη τσικουδιά. Από το γραφείο, στη Χρήστου Λαδά, δίπλα ακριβώς από το «Συγκρότημα» από το οποίο είχε «αποσκιρτήσει» πριν λίγους μήνες, έκαναν «παρέλαση» για ευχές παλιοί και νέοι συνάδελφοι του Νίκου. «Ιερά τέρατα» και σκέτα τέρατα της δημοσιογραφίας της εποχής. Ανάμεσά τους ο Λιάνης και ο Δημαράς (οι «Ρεπόρτερ»).Και βέβαια ήμασταν εκεί όλοι οι συνεργάτες του. Ο Αρης, Σήφης, ο Χρήστος, ο Βασίλης, η Ολυμπία, ο Κώστας, ο Τάκης, ο σκιτσογράφος μας, ο Πάσσαρης, διορθωτές, συντάκτες ύλης, φωτοσυνθέτες, μοντέρ.
Κάποια στιγμή κι ενώ νόμιζα πως θα το «διαλύσουμε», να πάμε σπίτια μας, ακούω τον Νίκο να φωνάζει: «Βάλτε ένα χέρι να ενώσουμε τα γραφεία». Σε δευτερόλεπτα είχαν ενωθεί 3-4 γραφεία και είχε στρωθεί η …τσόχα και πάνω της ρακοπότηρα, μπουκάλες, τασάκια γλυκά, κούτες τσιγάρα και «πακέτα». Μεγάλα «πακέτα» χιλιάρικα. Τα «δώρα» και τα «δωράκια» όλων μας.
Για πότε άρχισε να το παιχνίδι κι άρχισαν να ξεδιπλώνονται «κούκοι» μονοί και διπλοί με «σκάρτα» και «καπέλα», ούτε που το κατάλαβα. Το «μαγαζί είχε γίνει γίνει καζίνο. Το πιο άγριο καζίνο που είχα πάει ποτέ.
Τα «χτυπήματα» άρχισαν «μαλακά» -τι «μαλακά» δηλαδή, 500άρικο το βασικό, για μένα μια περιουσία- και γύρα στη γύρα άρχισαν να ξεφεύγουν. Οι τύποι ήσαν «εγκληματίες» και παρά το οτι έπαιζα χαρτί από τα δεκαπέντε μου μού είχε κοπεί η ανάσα. Δεν προλάβαινα να δω τα φύλλα. Αντίθετα εκείνοι ήσαν εντελώς χαλαροί, τόσο που όσο περίμεναν να μοιραστεί φρέσκο χαρτί έπαιζαν με τον διπλανό τους «μονά-ζυγά» τα χαρτονομίσματα που κρατούσαν στο χέρι. Αν μάντευες σωστά το νούμερο του χαρτονομίσματος το έπαιρνες. Αν όχι, έχανες.
Μέσα στο πρώτο δεκάλεπτο είχα χάσει 20 χιλιάριακα…
Στη μισή ώρα 40…
Σε άλλη μισή είχα μείνει με ένα πεντακοσάρικο. Από τις 50 χιλιάδες δραχμές…
Θυμάμαι το Νίκο να γελάει με μένα και να με σχολιάζει με τους άλλους: «Δεν το βάζει κάτω! Θα παίξει τα σώβρακά του!».
Είχα άλλα 17 χιλιάρικα. Από το μισθό του Δεκεμβρίου. Τα έπαιξα κι αυτά. Τα έχασα όλα. Εκτός από το 500άρικο. Σηκώθηκα και χαιρέτησα.
«Κάτσε λίγο ακόμη. Τελειώνουμε. Εχουμε και σπίτια» μου λέει το αφεντικό.
Κάθισα. Επαιξα το 500άρικο μονό-διπλό. Κέρδισα. Πήρα ένα ακόμη 500άρικο. Ξανά το ίδιο. Αλλο ένα. Μάζεψα πέντε χιλιάρικα. Τα έπαιξα στον επόμενο κούκο. Το έχασα.
Το παιχνίδι τελείωσε. Ταπί και ψύχραιμος. Πρωτοχρονιάτικα!
Χαιρετούρες. Εφυγαν όλοι μέσα στην τρελή χαρά και το ευχετήριο βρισίδι. «Καλή χρονιά και καλά γαμήσια!», «του χρόνου να πας να γαμηθείς ρε μαλάκα», «παιδιά σας εύχομαι να παίρνετε πίπες όλο το χρόνο». Αγριάνθρωποι!
Με φώναξε στο γραφείο του.
«Πόσα έχασες ρε μαλάκα;»
«Καμιά 65αριά!»
«Μπράβο παλικαράκι μου! Και του χρόνου! Πάρε τώρα αυτό το φάκελο και πήγαινέ το στη φωτοσύνθεση. Κι αυτός ο φάκελος δικός σου».
Ευχήθηκα. Χαιρέτησα. Εφυγα. Μαυρισμένος.
Στο ασανσέρ άνοιξα το φάκελο τον δικό μου.
Είχε μέσα 67 χιλιάρικα. Την είχε μετρήσει επακριβώς τη χασούρα μου. Τόσα είχα πετάξει στην τσόχα.
Αυτός ήταν ο Νίκος ο Κακαουνάκης όπως τον γνώρισα τότε…
…
Πέρασαν χρόνια. Χώρισαν οι δρόμοι μας. Πήγα στη Ελευθεροτυπία, σε σταθμούς, σε περιοδικά. Κοντράραμε πολλές φορές. Δεν μου άρεσαν αυτά που έκανε. Πολύ «λαϊκίστικα» για μένα. Αργότερα τον κατέκρινα δημόσια και ιδιωτικά. Δεν ήταν αυτή η δημοσιογραφία που ονειρευόμουν. Ομως μέσα σε αυτόν τον «λαϊκισμό» και τον κυνισμό διέκρινα πάντα μια τιμιότητα. Μια ιδιότυπη λεβεντιά. Μια «αποκοτιά». Οχι οτι αυτά τον δικαιολογούσαν ή δικαιολογούσαν τα όσα έκανε με τον τρόπο που τα έκανε. Ομως, μερικές φορές δεν χρειάζεται να κρίνουμε το δέντρο από τους καρπούς του. Αλλοι καλύτεροι, πολλοί χειρότεροι…
Οι μνήμες των ανθρώπων κρατούν τα ανθρώπινα και πετούν τα άλλα…
Δεν δικαιώνουν κανέναν… Ούτε πριν ούτε μετά θάνατο…
Κρατούν στιγμές όμως… Μικρές τόσες δα…
Σαν μικρά κεράκια.
Στη μνήμη μου λοιπόν. Για τον Νίκο!
Παραμονή Πρωτοχρονιάς του ’86
Μόλις είχα πάρει το πρώτο μου «δώρο» ως δημοσιογράφος. Πρέπει να ήταν γύρω στα 50 χιλιάρικα. Μεσημέρι παραμονής…
Το φύλλο είχε κλείσει και ο Νίκος ο Κακαούνης είχε φέρει κεράσματα, μεζέδες και άφθονη τσικουδιά. Από το γραφείο, στη Χρήστου Λαδά, δίπλα ακριβώς από το «Συγκρότημα» από το οποίο είχε «αποσκιρτήσει» πριν λίγους μήνες, έκαναν «παρέλαση» για ευχές παλιοί και νέοι συνάδελφοι του Νίκου. «Ιερά τέρατα» και σκέτα τέρατα της δημοσιογραφίας της εποχής. Ανάμεσά τους ο Λιάνης και ο Δημαράς (οι «Ρεπόρτερ»).Και βέβαια ήμασταν εκεί όλοι οι συνεργάτες του. Ο Αρης, Σήφης, ο Χρήστος, ο Βασίλης, η Ολυμπία, ο Κώστας, ο Τάκης, ο σκιτσογράφος μας, ο Πάσσαρης, διορθωτές, συντάκτες ύλης, φωτοσυνθέτες, μοντέρ.
Κάποια στιγμή κι ενώ νόμιζα πως θα το «διαλύσουμε», να πάμε σπίτια μας, ακούω τον Νίκο να φωνάζει: «Βάλτε ένα χέρι να ενώσουμε τα γραφεία». Σε δευτερόλεπτα είχαν ενωθεί 3-4 γραφεία και είχε στρωθεί η …τσόχα και πάνω της ρακοπότηρα, μπουκάλες, τασάκια γλυκά, κούτες τσιγάρα και «πακέτα». Μεγάλα «πακέτα» χιλιάρικα. Τα «δώρα» και τα «δωράκια» όλων μας.
Για πότε άρχισε να το παιχνίδι κι άρχισαν να ξεδιπλώνονται «κούκοι» μονοί και διπλοί με «σκάρτα» και «καπέλα», ούτε που το κατάλαβα. Το «μαγαζί είχε γίνει γίνει καζίνο. Το πιο άγριο καζίνο που είχα πάει ποτέ.
Τα «χτυπήματα» άρχισαν «μαλακά» -τι «μαλακά» δηλαδή, 500άρικο το βασικό, για μένα μια περιουσία- και γύρα στη γύρα άρχισαν να ξεφεύγουν. Οι τύποι ήσαν «εγκληματίες» και παρά το οτι έπαιζα χαρτί από τα δεκαπέντε μου μού είχε κοπεί η ανάσα. Δεν προλάβαινα να δω τα φύλλα. Αντίθετα εκείνοι ήσαν εντελώς χαλαροί, τόσο που όσο περίμεναν να μοιραστεί φρέσκο χαρτί έπαιζαν με τον διπλανό τους «μονά-ζυγά» τα χαρτονομίσματα που κρατούσαν στο χέρι. Αν μάντευες σωστά το νούμερο του χαρτονομίσματος το έπαιρνες. Αν όχι, έχανες.
Μέσα στο πρώτο δεκάλεπτο είχα χάσει 20 χιλιάριακα…
Στη μισή ώρα 40…
Σε άλλη μισή είχα μείνει με ένα πεντακοσάρικο. Από τις 50 χιλιάδες δραχμές…
Θυμάμαι το Νίκο να γελάει με μένα και να με σχολιάζει με τους άλλους: «Δεν το βάζει κάτω! Θα παίξει τα σώβρακά του!».
Είχα άλλα 17 χιλιάρικα. Από το μισθό του Δεκεμβρίου. Τα έπαιξα κι αυτά. Τα έχασα όλα. Εκτός από το 500άρικο. Σηκώθηκα και χαιρέτησα.
«Κάτσε λίγο ακόμη. Τελειώνουμε. Εχουμε και σπίτια» μου λέει το αφεντικό.
Κάθισα. Επαιξα το 500άρικο μονό-διπλό. Κέρδισα. Πήρα ένα ακόμη 500άρικο. Ξανά το ίδιο. Αλλο ένα. Μάζεψα πέντε χιλιάρικα. Τα έπαιξα στον επόμενο κούκο. Το έχασα.
Το παιχνίδι τελείωσε. Ταπί και ψύχραιμος. Πρωτοχρονιάτικα!
Χαιρετούρες. Εφυγαν όλοι μέσα στην τρελή χαρά και το ευχετήριο βρισίδι. «Καλή χρονιά και καλά γαμήσια!», «του χρόνου να πας να γαμηθείς ρε μαλάκα», «παιδιά σας εύχομαι να παίρνετε πίπες όλο το χρόνο». Αγριάνθρωποι!
Με φώναξε στο γραφείο του.
«Πόσα έχασες ρε μαλάκα;»
«Καμιά 65αριά!»
«Μπράβο παλικαράκι μου! Και του χρόνου! Πάρε τώρα αυτό το φάκελο και πήγαινέ το στη φωτοσύνθεση. Κι αυτός ο φάκελος δικός σου».
Ευχήθηκα. Χαιρέτησα. Εφυγα. Μαυρισμένος.
Στο ασανσέρ άνοιξα το φάκελο τον δικό μου.
Είχε μέσα 67 χιλιάρικα. Την είχε μετρήσει επακριβώς τη χασούρα μου. Τόσα είχα πετάξει στην τσόχα.
Αυτός ήταν ο Νίκος ο Κακαουνάκης όπως τον γνώρισα τότε…
…
Πέρασαν χρόνια. Χώρισαν οι δρόμοι μας. Πήγα στη Ελευθεροτυπία, σε σταθμούς, σε περιοδικά. Κοντράραμε πολλές φορές. Δεν μου άρεσαν αυτά που έκανε. Πολύ «λαϊκίστικα» για μένα. Αργότερα τον κατέκρινα δημόσια και ιδιωτικά. Δεν ήταν αυτή η δημοσιογραφία που ονειρευόμουν. Ομως μέσα σε αυτόν τον «λαϊκισμό» και τον κυνισμό διέκρινα πάντα μια τιμιότητα. Μια ιδιότυπη λεβεντιά. Μια «αποκοτιά». Οχι οτι αυτά τον δικαιολογούσαν ή δικαιολογούσαν τα όσα έκανε με τον τρόπο που τα έκανε. Ομως, μερικές φορές δεν χρειάζεται να κρίνουμε το δέντρο από τους καρπούς του. Αλλοι καλύτεροι, πολλοί χειρότεροι…
Οι μνήμες των ανθρώπων κρατούν τα ανθρώπινα και πετούν τα άλλα…
Δεν δικαιώνουν κανέναν… Ούτε πριν ούτε μετά θάνατο…
Κρατούν στιγμές όμως… Μικρές τόσες δα…
Σαν μικρά κεράκια.
Στη μνήμη μου λοιπόν. Για τον Νίκο!
Καλά ταξίδια Νικόλα
Ο Νίκος Κακαουνάκης έφυγε από τη ζωή…
Κι όμως, μόλις το έγραψα…
Χωρίς να το πιστεύω. Χωρίς να το μπορώ.
Νίκο σε ευχαριστώ που με έριξες σ’ αυτά τα «σκατά» πριν 25 χρόνια!
Με τσάκισε η «κωλοδουλειά» μας… Πολλές φορές… Και τώρα τσακισμένος είμαι ρε σύντεκνε!
Ομως αυτή είναι. Ή το ‘χεις το μικρόβιο, την «ψώρα» ή δεν την έχεις…
Κι εσύ το είχες και το μετέδιδες σε όλους όσους δούλεψαν μαζί σου!
Και δεν μετανιώνω που κόλλησα!
Ισα ίσα…
Καλό σου ταξίδι!
Καλά ταξίδια Νικόλα
Ο Νίκος Κακαουνάκης έφυγε από τη ζωή…
Κι όμως, μόλις το έγραψα…
Χωρίς να το πιστεύω. Χωρίς να το μπορώ.
Νίκο σε ευχαριστώ που με έριξες σ’ αυτά τα «σκατά» πριν 25 χρόνια!
Με τσάκισε η «κωλοδουλειά» μας… Πολλές φορές… Και τώρα τσακισμένος είμαι ρε σύντεκνε!
Ομως αυτή είναι. Ή το ‘χεις το μικρόβιο, την «ψώρα» ή δεν την έχεις…
Κι εσύ το είχες και το μετέδιδες σε όλους όσους δούλεψαν μαζί σου!
Και δεν μετανιώνω που κόλλησα!
Ισα ίσα…
Καλό σου ταξίδι!
Παρέα με τους Λύκους της Ναυπακτίας!
Η παρακάτω ιστορία είναι απολύτως αληθινή και συνέβει ανήμερα τα Χριστούγεννα…
Η επίσκεψή μου στην Κλεπά ήταν σύντομη και πρακτικά μόνο για 48 ώρες… Πολύ λίγος χρόνος για να απολαύσω την μαγεία της Κραβαρίτικης Φύσης και έτσι ακόμη και την μέρα των Χριστουγέννων αποφάσισα να την εκμεταλλευθώ… για ολιγόωρη πεζοπορεία. Δεν θα αποκαλύψω το μονοπάτι που ακολούθησα, γιατί δυστυχώς η Λαθροθηρία «καλά κρατεί» στην Ορεινή Ναυπακτία… Πάντως όχι πολύ μακριά από τον δημόσιο δρόμο και ενώ πεζοπορούσα μέσα στο ελατόδασος, θέλησα να βγάλω μια φωτογραφία! Άφησα λοιπόν το μονοπάτι και ανέβηκα μόνο λίγα μέτρα πιο πάνω, μέσα στο πυκνό δάσος, όταν άξαφνα άκουσα υπόκοφο ποδοβολητό… Γύρισα το βλέμα μου προς το μονοπάτι και …παγώνω! Ένας Λύκος έτρεχε αντίθετα στην κατεύθυνση που λίγο πριν ακολουθούσα εγώ! Αν λίγα δευτερόλεπτα πριν, δεν είχα αφήσει το μονοπάτι, θα είχαμε συγκρουστεί! Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα απο κοντά Λύκο , και πέρα από τον θαυμασμό που ένιωσα για την ρώμη του, δεν ντρέπομαι να πώ ότι με κυριεύσε και ο αρχέγονος φόβος του ανθρώπου απέναντι του κορυφαίου θηρευτή των ελληνικών δασών… Και μέσα στην ένταση των στιγμών αντί να πιάσω την φωτογραφική μηχανή και να τον αποθανατίσω , άρχισα να ψάχνω για κάποιο χονδρό κλαδί ώστε να το χρησιμοποιήσω για προστασία απέναντί του (!!!)… Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα και χωρίς να αλλάξει ρυθμό στο τρέξιμό του, το μεγαλοπρεπές ζώο χάθηκε στο δάσος! Και εγώ ακόμη πάλευα να σπάσω ένα κλαδί από έναν ξέρακα, ενώ μέσα μου πάλευαν ο φόβος, ο θαυμασμός, η περιέργεια και η συγκίνηση. Δεν πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα και ξανακούω το ίδιο ποδοβολητό… Γυρίζω πάλι το βλέμα μου στο μονοπάτι και τώρα βλέπω δύο λύκους να τρέχουν στην ίδια κατεύθυνση με τον προηγούμενο λύκο! Τώρα πλέον τα πόδια μου κόπηκαν… Και τα δύο αυτά ζώα ήταν εξίσου ρωμαλαία όπως το πρώτο! Άρχισα να φωνάζω και να κουνώ σαν ρόπαλο το κλαδί που επιτέλους έσπασα από τον πεσμένο έλατο… Κανένα από τα δύο ζώα δεν έδειξε κάποια αντίδραση – ούτε καν έστρεψαν το βλέμα τους προς το μέρος μου! Απλά συνέχισαν να τρέχουν με σταθερό ρυθμό και με λίγες δρασκελιές χάθηκαν στο πυκνό δάσος, εκεί που είχε χαθεί και ο πρώτος λύκος! Όταν κατάφερα να ηρεμήσω, κατάλαβα και πόσο ηλίθια φέρθηκα! Πλέον το μόνο που μπόρεσα να κάνω ήταν να φωτογραφήσω τα χνάρια τους στο μονοπάτι! Και όσο περνούσε η ώρα συνειδητοποιούσα την ανεπάντεχη τύχη μου! Το καλύτερο χριστουγεννιάτικο δώρο που μου έγινε ποτέ, μου το έδωσε η Μάνα Φύση! Και εγώ εν μέρει το κατάστρεψα… Θα μπορούσα να έχω καταπληκτικές φωτογραφίες από αυτήν την … συνάντηση! Και τώρα έχω απλά μια φωτογραφία απο «ντουρό»…
Τα χνάρια (ντουρός) των Λύκων!
Αλλά και φωτογραφία να είχα και πάλι δεν θα μπορούσα να σας μεταφέρω τα συναισθήματα και την συγκίνηση που μου γέννησε αυτή η συνάντηση! Όταν ο φόβος εξαφανίσθηκε από μέσα μου, τότε η αγαλίαση που ένιωσα ήταν μοναδική! Ένιωσα λες και βρήκα τον πραγματικό εαυτό μου και την χαμένη μου αθωότητα! Μέσα σ’ αυτό το δάσος, εκείνες τις μαγικές στιγμές, ένιωσα λες και είχα γίνει ένα με την Μάνα Γη- ένιωθα πλέον ότι είμαι κομμάτι της Φύσης και μέρος του Δάσους! Και ήθελα να γύριζα λίγο τον χρόνο πίσω ώστε να είχα μια δεύτερη ευκαιρία στην συνάντηση μου με τους Λύκους… Όχι για να τους φωτογραφίσω αλλά για να τους δείξω τον σεβασμό μου!
ΥΓ1) Και οι τρείς Λύκοι ήταν σχεδόν ίδιου μεγέθους, σαφώς μεγαλύτεροι από λυκόσκυλα, και με πολύ μεγάλο δρασκελισμό… Είχαν σκούρο, σχεδόν μαύρο χρώμα στην ράχη και ανοιχτό καφέ στην κοιλιά, τον θώρακα και τον λαιμό. Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η χαρακτηριστική θωριά τους, με τα μεγάλα και μακριά πόδια και τον χοντρό λαιμό, που σίγουρα τους κάνει να ξεχωρίζουν από τα λυκόσκυλα… Νομίζω ότι ο χαρακτηρισμός «ρωμαλαία» ζώα τους αδικεί!
ΥΓ2) Λίγες ώρες αργότερα από αυτή μου την συνάντηση, έμαθα ότι στην περιοχή επανεμφανίσθηκε και Αρκούδα! Αυτή όμως είναι μια ανεπιβεβαίωτη πληροφορία! Παρόλα αυτά νομίζω, ότι τουλάχιστον η δική μου μαρτυρία επιβεβαιώνει την Υγεία του Οικοσυστήματος στην Ορεινή Ναυπακτία! Και συνηγορεί με τον καλύτερο τρόπο στην Προσπάθεια που γίνεται για να δημιουργηθεί Εθνικό Φυσικό Πάρκο στα Κραβαρίτικα Βουνά.
ΥΓ3) Απευθύνω έκκληση προς όλους τους αρμόδιους φορείς να αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντι στο Φυσικό Περιβάλλον της Ναυπακτίας! Από την υπουργό Περιβάλλοντος κα. Μπιρμπίλη μέχρι και τον δήμαρχο Πλατάνου Ναυπακτίας κ.Δρόσο, από τις πολυπληθείς και πανελλαδικής εμβέλειας Περιβαλλοντικές Οργανώσεις όπως η «Καλλιστώ», μέχρι και τον τελευταίο υπάλληλο του Δασαρχείου Ναυπάκτου: Ας λάβουν όλα τα απαραίτητα προληπτικά μέτρα ώστε οι λύκοι της Ορεινής Ναυπακτίας να συνεχίσουν να επιβιώνουν, και το Περιβάλλον των Κραβαρίτικων Βουνών να παρεμείνει Παρθένο όπως είναι! Το οφείλουν στις επόμμενες γενιές! Το χρωστάμε όλοι μας στα παιδιά μας! Και ευελπιστώ ότι με την ευαισθητοποίηση και την δράση όλων μας, θα υπάρξουν και άλλοι άνθρωποι που θα ζήσουν αυτή την μοναδική εμπειρία που χάρισε σε εμένα η Κραβαρίτικη Φύση!
ΥΓ3) Απευθύνω έκκληση προς όλους τους αρμόδιους φορείς να αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντι στο Φυσικό Περιβάλλον της Ναυπακτίας! Από την υπουργό Περιβάλλοντος κα. Μπιρμπίλη μέχρι και τον δήμαρχο Πλατάνου Ναυπακτίας κ.Δρόσο, από τις πολυπληθείς και πανελλαδικής εμβέλειας Περιβαλλοντικές Οργανώσεις όπως η «Καλλιστώ», μέχρι και τον τελευταίο υπάλληλο του Δασαρχείου Ναυπάκτου: Ας λάβουν όλα τα απαραίτητα προληπτικά μέτρα ώστε οι λύκοι της Ορεινής Ναυπακτίας να συνεχίσουν να επιβιώνουν, και το Περιβάλλον των Κραβαρίτικων Βουνών να παρεμείνει Παρθένο όπως είναι! Το οφείλουν στις επόμμενες γενιές! Το χρωστάμε όλοι μας στα παιδιά μας! Και ευελπιστώ ότι με την ευαισθητοποίηση και την δράση όλων μας, θα υπάρξουν και άλλοι άνθρωποι που θα ζήσουν αυτή την μοναδική εμπειρία που χάρισε σε εμένα η Κραβαρίτικη Φύση!
ΑΝεμος 