Month / Μαρτίου 2010
Καλό Πάσχα, συμ"πολίτες"!
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!!!ΜΕ ΣΚΕΨΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ!
Τι να κάνουμε;
Κάντε κάτι!
Κάντε κάτι που να δείχνει οτι καταλάβατε, οτι συναισθάνεστε τι συμβαίνει.
Κάντε κάτι…
…που δεν θα αφορά ΜΟΝΟ τον 15χρονο Αφγανό
…που δεν θα αφορά ΜΟΝΟ τον 25χρονο Αλβανό
…που δεν θα αφορά ΜΟΝΟ τον Αλέξη
Κάντε κάτι που θα θυμίζει ξανά και ξανά τον Αξαρλιάν!
Κάντε κάτι που θα αφορά ΟΛΑ τα θύματα της Βίας. Αστυνομικής και «επαναστατικής». Αλλά και της Βίας μέσα στην κοινωνία μας.
Κάντε κάτι για τους αστυνομικούς που πυροβολήθηκαν έξω από το τμήμα της Αγ. Παρασκευής, έξω από την κλούβα των ΜΑΤ…
Κάντε κάτι για τον 55χρονο που πυροβολήθηκε χθες στο κεφάλι μέσα στο μαγαζί του.
ΚΑΝΤΕ ΚΑΤΙ!
Σταθείτε απέναντι στη ΒΙΑ
Ουσιαστικά και συμβολικά.
(Εσείς, οι αριστεροί βουλευτές, και οι δεξιοί, και οι κεντρώοι… Διανοούμενοι, καλλιτέχνες… Οσοι κι απ’ όπου…
ΣΤΑΘΕΙΤΕ ΟΡΘΙΟΙ, μόνοι σας για μια ώρα έξω από τη Βουλή. Χωρίς λόγια, χωρίς συνθήματα, χωρίς τίποτα…
Μια ώρα ΑΠΕΝΑΝΤΙ!
Κι όσοι θέλουν ας σας πλησιάσουν.
Κι ας μην σας πλησιάσει και κανείς.
Κάποιος, που να πάρει η ευχή, πρέπει να σταθεί όρθιος!)
Κρεμάστε από τη Βουλή από τα Δημόσια κτίρια φωτογραφίες με τα θύματα…
Κάντε μια ανθρώπινη αλυσίδα, χέρι με χέρι. Μια σιωπηρή αλυσίδα. Κι ας είστε πέντε. Κι ας είστε δέκα. Μην μετρήσετε πόσοι είστε. Οσοι!
Και για όσο κρατήσει!
Μια ανθρώπινη αλυσίδα γύρω από τους Ανθρώπους!
Δεν ξέρω τι θα κάνετε!
Πάντως, ΚΑΝΤΕ ΚΑΤΙ!
Τι να κάνουμε;
Κάντε κάτι!
Κάντε κάτι που να δείχνει οτι καταλάβατε, οτι συναισθάνεστε τι συμβαίνει.
Κάντε κάτι…
…που δεν θα αφορά ΜΟΝΟ τον 15χρονο Αφγανό
…που δεν θα αφορά ΜΟΝΟ τον 25χρονο Αλβανό
…που δεν θα αφορά ΜΟΝΟ τον Αλέξη
Κάντε κάτι που θα θυμίζει ξανά και ξανά τον Αξαρλιάν!
Κάντε κάτι που θα αφορά ΟΛΑ τα θύματα της Βίας. Αστυνομικής και «επαναστατικής». Αλλά και της Βίας μέσα στην κοινωνία μας.
Κάντε κάτι για τους αστυνομικούς που πυροβολήθηκαν έξω από το τμήμα της Αγ. Παρασκευής, έξω από την κλούβα των ΜΑΤ…
Κάντε κάτι για τον 55χρονο που πυροβολήθηκε χθες στο κεφάλι μέσα στο μαγαζί του.
ΚΑΝΤΕ ΚΑΤΙ!
Σταθείτε απέναντι στη ΒΙΑ
Ουσιαστικά και συμβολικά.
(Εσείς, οι αριστεροί βουλευτές, και οι δεξιοί, και οι κεντρώοι… Διανοούμενοι, καλλιτέχνες… Οσοι κι απ’ όπου…
ΣΤΑΘΕΙΤΕ ΟΡΘΙΟΙ, μόνοι σας για μια ώρα έξω από τη Βουλή. Χωρίς λόγια, χωρίς συνθήματα, χωρίς τίποτα…
Μια ώρα ΑΠΕΝΑΝΤΙ!
Κι όσοι θέλουν ας σας πλησιάσουν.
Κι ας μην σας πλησιάσει και κανείς.
Κάποιος, που να πάρει η ευχή, πρέπει να σταθεί όρθιος!)
Κρεμάστε από τη Βουλή από τα Δημόσια κτίρια φωτογραφίες με τα θύματα…
Κάντε μια ανθρώπινη αλυσίδα, χέρι με χέρι. Μια σιωπηρή αλυσίδα. Κι ας είστε πέντε. Κι ας είστε δέκα. Μην μετρήσετε πόσοι είστε. Οσοι!
Και για όσο κρατήσει!
Μια ανθρώπινη αλυσίδα γύρω από τους Ανθρώπους!
Δεν ξέρω τι θα κάνετε!
Πάντως, ΚΑΝΤΕ ΚΑΤΙ!
Εσείς μιλάτε για χρέη και για μέτρα…
Αυτοί μιλάνε για ΖΩΕΣ:
Μήπως θέλετε να μετρήσουμε ΠΟΣΑ ποστ και σχόλια γράφτηκαν για το ψέκασμα του Μ. Γλέζου ή για τον Μάριο Ζ.;;;;
Εσείς μιλάτε για χρέη και για μέτρα…
Αυτοί μιλάνε για ΖΩΕΣ:
Μήπως θέλετε να μετρήσουμε ΠΟΣΑ ποστ και σχόλια γράφτηκαν για το ψέκασμα του Μ. Γλέζου ή για τον Μάριο Ζ.;;;;
H μονοκαλλιέργεια του καφέ…
[Του Πέτρου Τζεφέρη] [by Tzeferis Petros]
Δυο πράγματα δεν ευδοκιμούν στη χώρα μας, έγραφε πριν από κάμποσα χρόνια ο Τούρκος λογοτέχνης Αζίζ Νασίν, τον οποίο ευτύχησα να γνωρίσω λίγο πριν πεθάνει.
Και συνέχιζε στο περίφημο διήγημά του «Ο καφές και η δημοκρατία»: «το ένα είναι το δέντρο του καφέ και το άλλο η Δημοκρατία. Και τα δύο μας έρχονται από το εξωτερικό. Στα χώματά μας (κι εννοούσε φυσικά την Τουρκία) δεν μπορέσαμε ν’ αναπτύξουμε με κανένα τρόπο το δέντρο του καφέ. Το κλίμα της χώρας μας, το νερό, το χώμα, δεν είναι κατάλληλα για την ανάπτυξη του δέντρου αυτού. Όσο για τη Δημοκρατία…»
Εμείς οι Ελληνες κάποτε γεννήσαμε τη δημοκρατία, στην Πνύκα κάτω από την Ακρόπολη. Και σήμερα, όπου σταθούμε κι όπου βρεθούμε πίνουμε καφέ, ως σήμα κατατεθέν της κοινωνικής χειραφέτησης, της καταπάτησης του χρόνου εργασίας και της κατοχύρωσης του ελεύθερου χρόνου.
Η νεολαία μας…
H συνέχεια στο Η ΒΙΩΣΙΜΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Δεν έχει νόημα πλέον
» το αίμα Αυτού εφ’ημάς και επι τα τέκνα ημών»
Ούτε να σου γράφω
Ούτε να με διαβάζεις
Τέλος!
Σήμερα περίμενα ολόκληρη την ημέρα μέχρι τώρα, βαθιά μεσάνυχτα, μπας και…
Μπας και κουνηθεί κάποιος. Κάτι…
Περίμενα πρώτα από όλα τους συντρόφους μου.
Αλλά αυτούς μάταια τους περιμένω κοντά 30 χρόνια.
Περίμενα αυτούς που σκέφτονται -υποτίθεται…
Περίμενα τους εργάτες, τους οικοδόμους.
Περίμενα ώρες πολλές.
Περίμενα κάποιον, κάποια, μια μάνα, μια γιαγιά να ψελλίσει τους στίχους
«Γιέ μου, σπλάχνο των σπλάχνων μου…»
Αυτές, σήμερα 30 του Μάρτη του 2010 ήταν ίσως οι πιο κρίσιμες ώρες της ζωής μου όπως εγώ καταλαβαίνω πως είναι ζωή, πως ήταν ζωή, πως μπορεί να είναι, πως ήθελα να είναι Η ζωή.
Κι έκανα λάθος.
Η ζωή δεν είναι και δεν θα είναι ξανά αυτό που πίστεψα κάποτε.
Μέχρι και κάποιοι «φίλοι» αποδείχτηκαν εμετικότεροι των «εχθρών». Σάπιοι και χολεριασμένοι μέχρι το μεδούλι.
Περίμενα τους πιτσιρικάδες να βγουν πάλι οργισμένοι για ένας 15χρονο που τινάχτηκε στον αέρα, χθες το βράδυ.
Τα παιδιά μας όμως είναι κι αυτά νεκρά.
Τα θάψαμε εμείς με τα ίδια μας τα χέρια.
Και χωρίς αυτά δεν έχει πλέον νόημα το ταξίδι.
Νομίζω οτι κάπου εδώ τελειώνει το δικό μου παραμύθι.
Να χαίρεστε τους εφιάλτες σας.
Αφού δεν μπορούμε να ζήσουμε σε έναν καλύτερο κόσμο, ας σαπίσουμε στην πιο μαύρη κόλαση.
Δεν είμαστε πλέον τα υποκείμενα της Ιστορίας. Είμαστε ένα πλήθος από γελοία υποκείμενα.
Αυτος ο κόσμος μου προκαλεί αηδία…
(Η φωτογραφία αποτελεί το τεκμήριο του θανάτου ΜΑΣ!)
(Μη διανοηθεί κανείς να μου ξαναμιλήσει πλέον για Αριστερά, ΣΥΡΙΖΑ, ΣΥΝ, ΠΛΗΝ, ΠΑΜΕ και ΦΥΓΑΜΕ διότι θα έχει ΠΟΛΥ κακά ξεμπερδέματα! Πολύ κακά όμως!)
Δεν έχει νόημα πλέον
» το αίμα Αυτού εφ’ημάς και επι τα τέκνα ημών»
Ούτε να σου γράφω
Ούτε να με διαβάζεις
Τέλος!
Σήμερα περίμενα ολόκληρη την ημέρα μέχρι τώρα, βαθιά μεσάνυχτα, μπας και…
Μπας και κουνηθεί κάποιος. Κάτι…
Περίμενα πρώτα από όλα τους συντρόφους μου.
Αλλά αυτούς μάταια τους περιμένω κοντά 30 χρόνια.
Περίμενα αυτούς που σκέφτονται -υποτίθεται…
Περίμενα τους εργάτες, τους οικοδόμους.
Περίμενα ώρες πολλές.
Περίμενα κάποιον, κάποια, μια μάνα, μια γιαγιά να ψελλίσει τους στίχους
«Γιέ μου, σπλάχνο των σπλάχνων μου…»
Αυτές, σήμερα 30 του Μάρτη του 2010 ήταν ίσως οι πιο κρίσιμες ώρες της ζωής μου όπως εγώ καταλαβαίνω πως είναι ζωή, πως ήταν ζωή, πως μπορεί να είναι, πως ήθελα να είναι Η ζωή.
Κι έκανα λάθος.
Η ζωή δεν είναι και δεν θα είναι ξανά αυτό που πίστεψα κάποτε.
Μέχρι και κάποιοι «φίλοι» αποδείχτηκαν εμετικότεροι των «εχθρών». Σάπιοι και χολεριασμένοι μέχρι το μεδούλι.
Περίμενα τους πιτσιρικάδες να βγουν πάλι οργισμένοι για ένας 15χρονο που τινάχτηκε στον αέρα, χθες το βράδυ.
Τα παιδιά μας όμως είναι κι αυτά νεκρά.
Τα θάψαμε εμείς με τα ίδια μας τα χέρια.
Και χωρίς αυτά δεν έχει πλέον νόημα το ταξίδι.
Νομίζω οτι κάπου εδώ τελειώνει το δικό μου παραμύθι.
Να χαίρεστε τους εφιάλτες σας.
Αφού δεν μπορούμε να ζήσουμε σε έναν καλύτερο κόσμο, ας σαπίσουμε στην πιο μαύρη κόλαση.
Δεν είμαστε πλέον τα υποκείμενα της Ιστορίας. Είμαστε ένα πλήθος από γελοία υποκείμενα.
Αυτος ο κόσμος μου προκαλεί αηδία…
(Η φωτογραφία αποτελεί το τεκμήριο του θανάτου ΜΑΣ!)
(Μη διανοηθεί κανείς να μου ξαναμιλήσει πλέον για Αριστερά, ΣΥΡΙΖΑ, ΣΥΝ, ΠΛΗΝ, ΠΑΜΕ και ΦΥΓΑΜΕ διότι θα έχει ΠΟΛΥ κακά ξεμπερδέματα! Πολύ κακά όμως!)
ΑΝεμος 