Επιτέλους! Πενθούμε!

Κρατιέμαι δύο μέρες τώρα… Μήπως δω τα ίδια όπως με τη δολοφονία του μικρού Αφγανού… Μήπως δηλαδή δεν δω τίποτα, καμιά αντίδραση, κανένα πένθος…
Αυτή τη φορά φαίνεται πως καταλάβαμε, αισθανθήκαμε πως κάτι πρέπει να γίνει… Πως ο θάνατος τριών ανθρώπων δεν μπορεί να περάσει έτσι, ως ένα μιντιακό γεγονός…
Είναι η ώρα του Πένθους…
Αναστοχασμό το είπαν κάποιοι…
Είναι το ίδιο πράγμα…
Πενθώ θα πει αναστοχάζομαι τη ζωή και το θάνατο…
Αν δεν το κάνεις δεν μπορείς να συνεχίσεις να ζεις…
Ακόμη και τα μαύρα περιβραχιόνια με τα οποία θα παίξουν οι ποδοσφαιριστές, μεθαύριο, είναι κάτι σπουδαίο… Ισως και διπλά σπουδαίο, μπας και καταλάβουν κάτι οι χούλιγκαν στις κερκίδες…
Μια μικρή λάμψη στα μαύρα μας σκοτάδια!
Διότι αν η δολοφονία είναι το υπέρτατο έγκλημα, το μη-πένθος είναι η υπέρτατη Υβρις και δεν πρόκειται να συγχωρεθεί ούτε από τους θεούς ούτε από τους ανθρώπους!

(Οσο για τους δράστες: καταζητούνται και από θεούς και από δαίμονες। Πέτρα πάνω σε πέτρα δεν θα μείνει μέχρι να βρεθούν!!!)

Επιτέλους! Πενθούμε!

Κρατιέμαι δύο μέρες τώρα… Μήπως δω τα ίδια όπως με τη δολοφονία του μικρού Αφγανού… Μήπως δηλαδή δεν δω τίποτα, καμιά αντίδραση, κανένα πένθος…
Αυτή τη φορά φαίνεται πως καταλάβαμε, αισθανθήκαμε πως κάτι πρέπει να γίνει… Πως ο θάνατος τριών ανθρώπων δεν μπορεί να περάσει έτσι, ως ένα μιντιακό γεγονός…
Είναι η ώρα του Πένθους…
Αναστοχασμό το είπαν κάποιοι…
Είναι το ίδιο πράγμα…
Πενθώ θα πει αναστοχάζομαι τη ζωή και το θάνατο…
Αν δεν το κάνεις δεν μπορείς να συνεχίσεις να ζεις…
Ακόμη και τα μαύρα περιβραχιόνια με τα οποία θα παίξουν οι ποδοσφαιριστές, μεθαύριο, είναι κάτι σπουδαίο… Ισως και διπλά σπουδαίο, μπας και καταλάβουν κάτι οι χούλιγκαν στις κερκίδες…
Μια μικρή λάμψη στα μαύρα μας σκοτάδια!
Διότι αν η δολοφονία είναι το υπέρτατο έγκλημα, το μη-πένθος είναι η υπέρτατη Υβρις και δεν πρόκειται να συγχωρεθεί ούτε από τους θεούς ούτε από τους ανθρώπους!

(Οσο για τους δράστες: καταζητούνται και από θεούς και από δαίμονες। Πέτρα πάνω σε πέτρα δεν θα μείνει μέχρι να βρεθούν!!!)

Ιστορική απόφαση του Ευρωκοινοβουλίου για πλήρη απαγόρευση της μεταλλείας με τη χρήση κυανίου σε όλη την Ε.Ε.!

Την πλήρη απαγόρευση της μεταλλείας με τη χρήση κυανιδίων στην Ευρωπαϊκή Ένωση ζητά το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο από την Κομισιόν με μια ιστορική του απόφαση που έλαβε σήμερα, 5 Μαϊου 2010. Η απόφαση έχει τεράστια σημασία για τη χώρα μας όπου προωθούνται τρία προγράμματα μεταλλουργίας χρυσού με κυάνιο, σε Χαλκιδική, Ροδόπη και Έβρο, αλλά απειλείται και από αντίστοιχα προγράμματα στη γειτονική Βουλγαρία.

Η πρόταση ψηφίσματος που κατατέθηκε από κοινού από μέλη όλων των παρατάξεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου – μεταξύ των οποίων οι Έλληνες Κρίτων Αρσένης, Θεόδωρος Σκυλακάκης, Νίκος Χουντής και Μιχάλης Τρεμόπουλος – έγινε δεκτή από τη συντριπτική πλειοψηφία του σώματος με 488 ψήφους υπέρ, 48 κατά και 57 απουσίες. Η διατύπωση είναι σαφέστατη και δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες. Το Ευρωκοινοβούλιο διαπιστώνει την ανεπάρκεια της υπάρχουσας νομοθεσίας να προστατεύσει αποτελεσματικά το περιβάλλον και τη δημοσια υγεία και:

  • ζητεί από την Επιτροπή να εισαγάγει πλήρη απαγόρευση της μεταλλείας με τη χρήση κυανιδίων στην Ευρωπαϊκή Ένωση πριν από το τέλος του 2011, δεδομένου ότι αυτός είναι ο μόνος ασφαλής τρόπος για την προστασία των υδάτινων πόρων μας από τη ρύπανση με κυανίδια από μεταλλευτική δραστηριότητα.
  • λαμβάνει υπόψη τις σχετικές πρωτοβουλίες στο πλαίσιο των συστημάτων της ΕΕ και των Ηνωμένων Εθνών, και παροτρύνει ένθερμα για την ανάπτυξη και την εφαρμογή ασφαλέστερων εναλλακτικών μεθόδων μεταλλείας -ιδίως χωρίς τη χρήση κυανιδίων.
  • ζητεί από την Επιτροπή και τα κράτη μέλη να μην υποστηρίζουν, άμεσα ή έμμεσα, μεταλλευτικά σχέδια που περιλαμβάνουν μεθόδους με τη χρήση κυανιδίων στην ΕΕ, μέχρι να εφαρμοστεί η γενική απαγόρευση, ούτε να υποστηρίζουν τέτοια σχέδια σε τρίτες χώρες.
  • ζητεί από την Επιτροπή να προτείνει τροποποίηση της ισχύουσας νομοθεσίας για τη διαχείριση αποβλήτων της εξορυκτικής βιομηχανίας, προκειμένου να επιβληθεί σε όλες τις επιχειρήσεις εκμετάλλευσης η υποχρέωση ασφάλισης για τις προκαλούμενες ζημίες και για την κάλυψη όλων των δαπανών αποκατάστασης της αρχικής γεωλογικής και χημικής κατάστασης του περιβάλλοντος σε περίπτωση ατυχήματος ή αστοχίας.

Σε μια τελευταία τροπολογία που ψηφίστηκε, το Ευρωκοινοβούλιο:

  • ζητεί από την Επιτροπή να ενθαρρύνει τον αναπροσανατολισμό της οικονομίας στις περιοχές στις οποίες απαγορεύτηκε η μεταλλεία με τη χρήση κυανιδίων, με κατάλληλη οικονομική στήριξη στις εναλλακτικές οικολογικές βιομηχανίες, τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και τον τουρισμό.

Η απόφαση αυτή αποτελεί μια μεγάλη νίκη για τους πολίτες και τις οργανώσεις που εδώ και χρόνια προσπαθούσαν να αναδείξουν τους κινδύνους της χρήσης κυανίου στις μεταλλευτικές δραστηριότητες. Ακολουθεί το κείμενο του ψηφίσματος:

Ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου σχετικά με τη γενική απαγόρευση της εφαρμογής τεχνικών εξόρυξης με χρήση κυανιδίων στην Ευρωπαϊκή Ένωση

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο,

– έχοντας υπόψη το άρθρο 191 της Συνθήκης για τη λειτουργία της ΕΕ,

– έχοντας υπόψη την αρχή της πρόληψης, όπως ορίζεται στη Διακήρυξη του Ρίο για το Περιβάλλον και την Ανάπτυξη, καθώς και στη Σύμβαση για τη Βιοποικιλότητα που συνάφθηκε τον Ιούνιο του 1992 στο Ρίο Ιανέιρο,

– έχοντας υπόψη τους περιβαλλοντικούς στόχους της οδηγίας 2000/60/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 23ης Οκτωβρίου 2000 για τη θέσπιση πλαισίου κοινοτικής δράσης στον τομέα της πολιτικής των υδάτων («οδηγία πλαίσιο για τα ύδατα»),

– έχοντας υπόψη την οδηγία 2006/21/EK του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 15ης Μαρτίου 2006 , σχετικά με τη διαχείριση των αποβλήτων της εξορυκτικής βιομηχανίας, η οποία προβλέπει τη χρήση κυανιδίων στην εξορυκτική βιομηχανία και ταυτόχρονα ορίζει μέγιστα επιτρεπτά επίπεδα κυανιδίων,

– έχοντας υπόψη την οδηγία 2003/105/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 16ης Δεκεμβρίου 2003, για την τροποποίηση της οδηγίας 96/82/ΕΚ του Συμβουλίου (Σεβέζο ΙΙ) σχετικά με την αντιμετώπιση των κινδύνων μεγάλων ατυχημάτων σχετιζόμενων με επικίνδυνες ουσίες, όπου αναφέρεται ότι […] ορισμένες δραστηριότητες αποθήκευσης και επεξεργασίας κατά την εξόρυξη […] ενδέχεται να έχουν σοβαρές επιπτώσεις,

– έχοντας υπόψη την οδηγία 2004/35/EK του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 21ης Απριλίου 2004, σχετικά με την περιβαλλοντική ευθύνη, με βάση την οποία τα κράτη μέλη μπορούν, εφόσον αποδεικνύεται ότι πληρούνται ορισμένες προϋποθέσεις, να μην καταλογίζουν στους φορείς εκμετάλλευσης το κόστος της βλάβης που προκαλείται στο περιβάλλον,

– έχοντας υπόψη το 18μηνο πρόγραμμα της Ισπανικής, της Βελγικής και της Ουγγρικής Προεδρίας και τις προτεραιότητές του σε σχέση με την πολιτική για τα ύδατα και τη βιοποικιλότητα,

– – έχοντας υπόψη τα μέτρα που έλαβε η Δημοκρατίας της Τσεχίας για τη γενική απαγόρευση των τεχνικών με χρήση κυανιδίων στο πλαίσιο της τροποποίησης του Νόμου περί Μεταλλείας, 44/1988, το 2000, καθώς και την τροποποίηση του ουγγρικού Νόμου περί Μεταλλείας, 48/1993, το 2009, στο πλαίσιο της οποίας θεσπίζεται γενική απαγόρευση των τεχνικών εξόρυξης με χρήση κυανιδίων στην ουγγρική επικράτεια, όπως επίσης το γερμανικό νομοθετικό διάταγμα του 2002 για την απαγόρευση της εξόρυξης με εκχύλιση κυανιδίων,

– έχοντας υπόψη το άρθρο 115, παρ. 5 του Κανονισμού του,

Α. λαμβάνοντας υπόψη ότι ο ΟΗΕ κήρυξε το 2010 Διεθνές Έτος Βιοποικιλότητας και κάλεσε για παγκόσμια δράση το 2010 με στόχο τη διαφύλαξη της ποικιλίας των ζωικών μορφών στη γη,

Β. λαμβάνοντας υπόψη ότι τα κυανίδια είναι χημικές ουσίες υψηλής τοξικότητας που χρησιμοποιούνται στην εξόρυξη χρυσού και κατατάσσονται στους κύριους ρυπαντές σύμφωνα με το Παράρτημα VIII της οδηγίας πλαισίου για τα ύδατα, μπορούν δε να έχουν καταστροφικές και αναντίστρεπτες επιπτώσεις στην ανθρώπινη υγεία και το περιβάλλον και, συνεπώς, στη βιοποικιλότητα·

Γ. λαμβάνοντας υπόψη ότι στην κοινή τους θέση σχετικά με τη βιώσιμη μεταλλεία, που εξέδωσαν κατά τη 14η συνάντησή τους στις 25 Μαΐου 2007 στην Πράγα (Τσεχική Δημοκρατία), οι Υπουργοί Περιβάλλοντος των κρατών της Ομάδας του Βίζεγκραντ (Τσεχική Δημοκρατία, Ουγγαρία, Πολωνία και Σλοβακία) εκφράζουν ανησυχία σχετικά με τις επικίνδυνες τεχνικές που εφαρμόζονται και σχεδιάζονται για τις μεταλλευτικές δραστηριότητες στα διάφορα ορυχεία στην περιοχή, οι οποίες ενέχουν σημαντικό κίνδυνο για το περιβάλλον, με πιθανές συνέπειες σε διασυνοριακό επίπεδο·

Δ. λαμβάνοντας υπόψη ότι στο πλαίσιο της Σύμβασης της Σόφιας σχετικά με το συντονισμό για την προστασία και την αειφορική εκμετάλλευση του ποταμού Δούναβη, τα συμβαλλόμενα μέρη συμφώνησαν ότι πέρα από τις επικίνδυνες ουσίες προτεραιότητας στο πλαίσιο της οδηγίας πλαισίου για τα ύδατα, τα κυανίδια θεωρούνται επίσης σχετικά επικίνδυνες ουσίες,

Ε. λαμβάνοντας υπόψη ότι την τελευταία εικοσιπενταετία έχουν συμβεί σε ολόκληρο τον κόσμο περισσότερα από 30 μεγάλα ατυχήματα με διαρροή κυανιδίων, το χειρότερο από τα οποία πριν από 10 χρόνια, όταν περισσότερα από 100 000 κυβικά μέτρα νερό μολυσμένο με κυανίδια διέρρευσαν από δεξαμενή χρυσωρυχείου της Μπάια Μάρε (Ρουμανία) στον ποτάμιο σύστημα Σόμες-Τίτζα-Δούναβη προκαλώντας τη μεγαλύτερη οικολογική καταστροφή της κεντρικής Ευρώπης την εποχή εκείνη, καθώς επίσης πως δεν υπάρχει καμιά ουσιαστική εγγύηση ότι τέτοια ατυχήματα δεν θα ξανασυμβούν, λαμβανομένης ιδιαίτερα υπόψη της αυξανόμενης συχνότητας των ακραίων μετεωρολογικών φαινομένων, όπως οι ισχυρές και συχνές βροχοπτώσεις, σύμφωνα με τις προβλέψεις την Τέταρτης Έκθεσης Αξιολόγησης της Διακυβερνητικής Ομάδας για την Κλιματική Μεταβολή·

ΣΤ. λαμβάνοντας υπόψη ότι διάφορα κράτη μέλη της ΕΕ εξακολουθούν να εξετάζουν νέα σχέδια για μεγάλης κλίμακας επιφανειακές εκμεταλλεύσεις χρυσού με τη χρήση κυανιδίων, σε πυκνοκατοικημένες περιοχές, που θέτουν περαιτέρω σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία και το περιβάλλον,

Ζ. λαμβάνοντας υπόψη ότι σύμφωνα με την οδηγία πλαίσιο για τα ύδατα, τα κράτη μέλη υποχρεούνται να φέρνουν και να διατηρούν τους υδάτινους πόρους σε «καλή κατάσταση», καθώς και να προλαμβάνουν τη ρύπανσή τους με επικίνδυνες ουσίες· λαμβάνοντας υπόψη, ωστόσο, ότι η ποιότητα των υδάτων θα μπορούσε επίσης να εξαρτάται από την ποιότητα των υδάτων της αντίστοιχης υδρολογικής λεκάνης ποταμού γειτονικής χώρας όπου εφαρμόζονται τεχνικές εξόρυξης με χρήση κυανιδίων·

Η. λαμβάνοντας υπόψη ότι οι διασυνοριακές επιπτώσεις από ατυχήματα με κυανίδια, ιδιαίτερα όσον αφορά τη μόλυνση μεγάλων υδρολογικών λεκανών και υπόγειων υδροφόρων στρωμάτων, υπογραμμίζουν την ανάγκη για μια προσέγγιση σε επίπεδο ΕΕ στη σοβαρή περιβαλλοντική απειλή που συνεπάγεται η εξόρυξη με χρήση κυανιδίων,

Θ. λαμβάνοντας υπόψη ότι δεν έχουν θεσπιστεί ακόμα κανόνες πρόληψης και οικονομικές εγγυήσεις, η δε εφαρμογή της ισχύουσας νομοθεσίας για τη μεταλλεία με χρήση κυανιδίων εξαρτάται και από τις ικανότητες της εκτελεστικής εξουσίας σε κάθε κράτος μέλος, και ως εκ τούτου το να συμβεί ατύχημα είναι απλώς θέμα χρόνου και ανθρώπινης αμέλειας,

Ι. λαμβάνοντας υπόψη ότι η οδηγία για τα απόβλητα της εξορυκτικής βιομηχανίας δεν έχει εφαρμοστεί πλήρως σε ορισμένα κράτη μέλη,

ΙΑ. λαμβάνοντας υπόψη ότι η μεταλλεία με τη χρήση κυανιδίων δημιουργεί λίγες θέσεις εργασίας και μάλιστα διάρκειας μόνο 8 έως 16 ετών, ενώ ενέχει κίνδυνο τεράστιων διασυνοριακών οικολογικών καταστροφών, το κόστος των οποίων δεν βαρύνει συνήθως τις υπεύθυνες επιχειρήσεις εκμετάλλευσης, που ως επί το πλείστον εξαφανίζονται ή κηρύσσουν πτώχευση, αλλά το κράτος, δηλαδή τους φορολογούμενους,

ΙΒ. λαμβάνοντας υπόψη ότι οι επιχειρήσεις εκμετάλλευσης δεν διαθέτουν μακροπρόθεσμη ασφάλιση για την κάλυψη του κόστους μελλοντικού ατυχήματος ή αστοχίας,

ΙΓ. λαμβάνοντας υπόψη ότι για να παραχθούν δύο γραμμάρια χρυσός χρειάζεται να εξορυχθεί ένας τόννος μετάλλευμα χαμηλής περιεκτικότητας και να δημιουργηθούν επιτόπου τεράστιες ποσότητες αποβλήτων, στα οποία παραμένει τελικά και το 25-50% του χρυσού· λαμβάνοντας, επιπλέον, υπόψη, ότι στα μεταλλευτικά έργα μεγάλης κλίμακας με χρήση κυανιδίων χρησιμοποιούνται εκατομμύρια κιλά κυανίδιο του νατρίου ετησίως, η μεταφορά και η αποθήκευση του οποίου ενέχει μεγάλο κίνδυνο καταστροφικών συνεπειών σε περίπτωση αστοχίας·

ΙΔ. λαμβάνοντας υπόψη ότι υπάρχουν εναλλακτικές μέθοδοι στη μεταλλεία με χρήση κυανιδίων, που θα μπορούσαν να αντικαταστήσουν τις τεχνικές με βάση τα κυανίδια,

ΙΕ. λαμβάνοντας υπόψη ότι οργανώνονται έντονες δημόσιες αντιδράσεις στα συνεχιζόμενα σχέδια μεταλλείας με τη χρήση κυανιδίων, σε ολόκληρη την Ευρώπη, όχι μόνο από ιδιώτες, τοπικές κοινότητες και ΜΚΟ, αλλά και από κρατικούς φορείς, κυβερνήσεις και πολιτικούς,

1. θεωρεί ότι η συμμόρφωση προς τους στόχους της ΕΕ που περιλαμβάνονται στην οδηγία πλαίσιο για τα ύδατα, και συγκεκριμένα η καλή χημική κατάσταση και η προστασία των υδάτινων πόρων, όπως επίσης η προστασία της βιοποικιλότητας, είναι δυνατόν να επιτευχθούν μόνο με την απαγόρευση της μεταλλείας με τη χρήση κυανιδίων·

2. ζητεί από την Επιτροπή να εισαγάγει πλήρη απαγόρευση της μεταλλείας με τη χρήση κυανιδίων στην Ευρωπαϊκή Ένωση πριν από το τέλος του 2011, δεδομένου ότι αυτός είναι ο μόνος ασφαλής τρόπος για την προστασία των υδάτινων πόρων μας από τη ρύπανση με κυανίδια από μεταλλευτική δραστηριότητα, παράλληλα δε να εκπονήσει και τη συνήθη εκτίμηση επιπτώσεων·

3. λαμβάνει υπόψη τις σχετικές πρωτοβουλίες στο πλαίσιο των συστημάτων της ΕΕ και των Ηνωμένων Εθνών, και παροτρύνει ένθερμα για την ανάπτυξη και την εφαρμογή ασφαλέστερων εναλλακτικών μεθόδων μεταλλείας -ιδίως χωρίς τη χρήση κυανιδίων·

4. ζητεί από την Επιτροπή και τα κράτη μέλη να μην υποστηρίζουν, άμεσα ή έμμεσα, μεταλλευτικά σχέδια που περιλαμβάνουν μεθόδους με τη χρήση κυανιδίων στην ΕΕ, μέχρι να εφαρμοστεί η γενική απαγόρευση, ούτε να υποστηρίζουν τέτοια σχέδια σε τρίτες χώρες·

5. ζητεί από την Επιτροπή να ενθαρρύνει τον αναπροσανατολισμό της οικονομίας στις περιοχές στις οποίες απαγορεύτηκε η μεταλλεία με τη χρήση κυανιδίων, με κατάλληλη οικονομική στήριξη στις εναλλακτικές οικολογικές βιομηχανίες, τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και τον τουρισμό.

6. ζητεί από την Επιτροπή να προτείνει τροποποίηση της ισχύουσας νομοθεσίας για τη διαχείριση αποβλήτων της εξορυκτικής βιομηχανίας, προκειμένου να επιβληθεί σε όλες τις επιχειρήσεις εκμετάλλευσης η υποχρέωση ασφάλισης για τις προκαλούμενες ζημίες και για την κάλυψη όλων των δαπανών αποκατάστασης της αρχικής γεωλογικής και χημικής κατάστασης του περιβάλλοντος σε περίπτωση ατυχήματος ή αστοχίας·

7. αναθέτει στον Πρόεδρό του να διαβιβάσει το παρόν ψήφισμα στο Συμβούλιο και την Επιτροπή, καθώς και στα Κοινοβούλια και τις Κυβερνήσεις των κρατών μελών.

http://antigoldgreece.wordpress.com/

Παγκόσμιος χορός του Ζαλόγγου

Κι όμως! Συμβαίνει!

Η Ελλάδα παρασύρει ολόκληρο τον πλανήτη σε μια πρωτοφανή περιπέτεια…

Κάποιος είπε πως «η Ελλάδα γίνεται για τον καπιταλισμό οτι ήταν η Πολωνία για τον σοβιετισμό! Η πρώτη χώρα που οδηγεί στην κατάρρευση του συστήματος…«.

Δεν ξέρω αν υπάρχουν αναλογίες…

Το μόνο σίγουρο είναι ο ζούμε μια μεγάλη αλλαγή στην παγκόσμια Ιστορία και οτι σε αυτή την αλλαγή πρωταγωνιστούμε. Εστω και παθητικά…


«Οι αμερικανικές αρχές ελάχιστα γνώριζαν το Σεπτέμβριο του 2008 για το τι θα επακολουθούσε μετά την πτώχευση της επενδυτικής τράπεζας Lehman Brothers», ανέφερε ο Ρεν στο φινλανδικό περιοδικό Suomen Kuvalehti, λίγες ώρες προτού ξεκινήσει η σύνοδος κορυφής των ηγετών της ευρωζώνης για την επικύρωση της απόφασης στήριξης της Ελλάδας. «Ως αποτέλεσμα», συνέχισε, «παρέλυσε το παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα, οδηγώντας στη μεγαλύτερη ύφεση από τη δεκαετία του 1930». Σύμφωνα με τον Όλι Ρεν, οι συνέπειες από μια πτώχευση της Ελλάδας «θα είναι αντίστοιχες, αν όχι χειρότερες».

Ο Λευκός Οίκος γνωστοποίησε ότι ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα ενημερώνεται συνεχώς για την κατάσταση στην Ελλάδα, τόσο από τον υπουργό του των Οικονομικών, Τίμοθι Γκάιτνερ, όσο και απο τον πρόεδρο του Οικονομικού Συμβουλίου του Λευκού Οίκου.


Right Now


Παγκόσμιος χορός του Ζαλόγγου

Κι όμως! Συμβαίνει!

Η Ελλάδα παρασύρει ολόκληρο τον πλανήτη σε μια πρωτοφανή περιπέτεια…

Κάποιος είπε πως «η Ελλάδα γίνεται για τον καπιταλισμό οτι ήταν η Πολωνία για τον σοβιετισμό! Η πρώτη χώρα που οδηγεί στην κατάρρευση του συστήματος…«.

Δεν ξέρω αν υπάρχουν αναλογίες…

Το μόνο σίγουρο είναι ο ζούμε μια μεγάλη αλλαγή στην παγκόσμια Ιστορία και οτι σε αυτή την αλλαγή πρωταγωνιστούμε. Εστω και παθητικά…


«Οι αμερικανικές αρχές ελάχιστα γνώριζαν το Σεπτέμβριο του 2008 για το τι θα επακολουθούσε μετά την πτώχευση της επενδυτικής τράπεζας Lehman Brothers», ανέφερε ο Ρεν στο φινλανδικό περιοδικό Suomen Kuvalehti, λίγες ώρες προτού ξεκινήσει η σύνοδος κορυφής των ηγετών της ευρωζώνης για την επικύρωση της απόφασης στήριξης της Ελλάδας. «Ως αποτέλεσμα», συνέχισε, «παρέλυσε το παγκόσμιο χρηματοοικονομικό σύστημα, οδηγώντας στη μεγαλύτερη ύφεση από τη δεκαετία του 1930». Σύμφωνα με τον Όλι Ρεν, οι συνέπειες από μια πτώχευση της Ελλάδας «θα είναι αντίστοιχες, αν όχι χειρότερες».

Ο Λευκός Οίκος γνωστοποίησε ότι ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα ενημερώνεται συνεχώς για την κατάσταση στην Ελλάδα, τόσο από τον υπουργό του των Οικονομικών, Τίμοθι Γκάιτνερ, όσο και απο τον πρόεδρο του Οικονομικού Συμβουλίου του Λευκού Οίκου.


Right Now


Θα τους φοβηθούμε επειδή σκοτώνουν;

Θανάσης Τριαρίδης

Θα τους φοβηθούμε επειδή σκοτώνουν;

http://www.triaridis.gr/keimena/keimD067.htm

Μια μέρα μετά την κτηνώδη δολοφονία της Παρασκευής Ζούλια, της Αγγελικής Παπαθανασοπούλου και του Επαμεινώνδα Τσακάλη στον πρώτο όροφο της Τράπεζας Marfin, στην οδό Σταδίου, στην Αθήνα, το μεσημέρι της 5ης Μαΐου του 2010, και προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω το γεγονός ως σημείο της αλληλουχίας μιας πολύ μακρύτερης αλυσίδας γεγονότων, περίπου αντανακλαστικά (σχεδόν αυτιστικά – ή ακόμη και αμυντικά) παραπέμπω στο κείμενό μου με τίτλο «Η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική» http://www.triaridis.gr/keimena/keimD065.htm. Όταν το κείμενο αυτό (γραμμένο για το διαμελισμό του 15χρονου Χαμί Νατζάφι) δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα μου πριν από ένα μήνα, χρειάστηκε κάμποσες φορές να επιχειρηματολογήσω για πράγματα που τα λογάριαζα αυτονόητα από την πρώτη μου εφηβεία. Πως οποιαδήποτε πράξη συνειδητά βλάπτει το τρεμάμενο σώμα του άλλου δεν είναι «αγώνας για την ελευθερία» μα άσκηση σκλαβιάς και υποταγής. Πως ο τρόμος είναι πολιτικό εργαλείο του φασισμού. Πως όσοι φτιάχνουν βόμβες για να διαμελίσουν, να κάψουν ή να χουγιάξουν ανθρώπους είναι φονιάδες. Πως όσοι ασκούν συνειδητά πολιτική βία είναι διαφόρων διαβαθμίσεων νεοναζί. Πως η ανοχή και η σιωπή μας απέναντι στην πολιτική βία και τον τρόμο που σπέρνει είναι συνενοχή.

Γυρεύοντας (εξακολουθητικά) την ενδεχόμενη αντιπρόταση σε τούτη τη βία και την απανθρωπιά της παραπέμπω και σε άλλα τρία κείμενα, γραμμένα κι αυτά μετά τον φόνο του Χαμί Νατζάφι – τα οποία ωστόσο μπορούν αν διαβαστούν και σήμερα, δίχως να αλλοιωθούν οι άξονές τους. Είναι τα κείμενα του Γιάννη Ευαγγέλου («Ο τυχαίος θάνατος του Χαμί Νατζάφι»), του Κυριάκου Αθανασιάδη («Εγώ είμαι ο Σπάρτακος») και του Παναγιώτη Παπαδόπουλου, γνωστότερου και ως Κάιν («Το αίμα μας δεν θα χυθεί για τα σκουπίδια σας») – όλα συγκεντρωμένα στην ιστοσελίδα των εκδόσεων διάπυροΝ: http://diapyron.com/category/www-diapyron-comtexts/

Κάπου εδώ κάποιος, ίσως εύλογα, θα αναρωτηθεί: μπορούν τα κείμενα να σταματήσουν το θάνατο που απλώνει; Τι αξία έχει να τοποθετείται κανείς, όταν τα χέρια του είναι δεμένα, όταν είναι ανήμπορος να σταθεί απέναντί στην ισχύ της βίας, όταν τα λόγια του μοιάζουν με σκόνη στον άνεμο;

Αξίζει να σκεφτεί κανείς μιαν απάντηση: είναι στ’ αλήθεια τα λόγια σκόνη στον άνεμο; στ’ αλήθεια η βία λόγω της φύσης της θα υπερισχύει κάθε προσπάθειας γιαανθρωπιά;

Καταγράφω τη σκέψη μου: Είναι προφανέστατο πως η πολιτική βία, όχι μόνο δε θα σταματήσει, αλλά θα πολλαπλασιαστεί – θα ανατροφοδοτείται από τη θεσμοθετημένη βία, την προγραμματική αμορφωσιά, την κρατική καταστολή και κτηνωδία, την κοινωνική αδικία, από τη φτώχεια, την υπαρξιακή σύγχυση και τον διάσπαρτο τρόμο. Κι άλλοι νεκροί θα υπάρξουν, θύματα δολοφόνων που πιστεύουν πως έχουν το δικαίωμα να υπογραμμίζουν τις απόψεις τους με το αίμα των άλλων. Οι ιερουργοί της πολιτικής βίας θα επιμένουν πως έτσι πολεμούν το «σύστημα», θα λένε πως η βία τους είναι «αντι-συστημική» (δίχως φυσικά να γνωρίζουν καν τι σημαίνει η λέξη – ούτε ποιος και πώς την εισηγήθηκε), θα διατρανώσουν πως όσοι εναντιώνονται στην κτηνωδία τους είναι «δεκανίκια του συστήματος». Στον συγκεχυμένο κόσμο του τρόμου τους (όπου η αμάθεια θεωρείται αρετή, η βία ανδρεία και το κάψιμο ανθρώπων αγώνας), το «σύστημα», όπως το ορίζουν στο φαντασιακό τους, είναι το τέρας που τους μοιάζει απελπιστικά. Αυτοί οι ίδιοι είναι ζωτικά κομμάτια ετούτου του συστήματος: το υποστηρίζουν, το αναπαράγουν, το ανατροφοδοτούν, το ζωογονούν. Ο τρόμος και ο θάνατος που σκορπούνε είναι μια βαθιά συστημική επιβεβαίωση.

Μα οι υπόλοιποι (όσοι δεν πιστεύουμε στη βία, όσοι δε θρησκευόμαστε με αυτήν) τι θα κάνουμε; Θα μείνουμε να βλέπουμε μια ακόμη δοξολογία του επικείμενου φόνου να γίνεται συνήθεια, συγκατάβαση, κοινωνικός θεσμός; Πέρα από την όποια οπτική μας για τη ζωή, πέρα από την όποια ιδεολογία μας, πέρα από τις προφανείς ή δυσδιάκριτες διαφορές μας (που εντέλει δίνουν περιεχόμενο στη ζωή), δε θα εκφράσουμε καθαρά και ρητά την αντίθεσή μας σε τούτη την πολιτική βία; Θα προσκυνήσουμε το τέρας επειδή μάς μοιάζει; Θα γίνουμε συνένοχοι διά της σιωπής μας, διά της εκκωφαντικής μας μούγγας; Θα τους φοβηθούμε επειδή σκοτώνουν;

Το ερώτημα είναι ανοιχτό για τον καθένα μας – και στον κόσμο τής διαρκώς ερχόμενης βίας ποτέ δεν είναι αργά: ελπίζω τώρα να μιλήσουν λίγο περισσότεροι, να τοποθετηθούν ενάντια στους λογής διαβαθμίσεων νεοναζί, να αντισταθούν στη φονική σιωπή μας, στην παναθεματισμένη μούγγα μας… Το λέω ειλικρινά: ελπίζω να μη φοβηθούν το τέρας και να μιλήσουν.

Ωστόσο, μπορεί κανείς να σκεφτεί πως το πιο πάνω ερώτημα (θα τους φοβηθούμε επειδή σκοτώνουν;) είναι υπερβολικά γενικό για τα μέτρα του – πως θα ήθελε ένα ερώτημα ειδικό, προσωπικό, έξω από σχήματα κοινωνικής ευθύνης και μουγγής συνενοχής. Παρόλο που θεωρώ πως κάθε ερώτημα είναι προσωπικό (και κυρίως το ερώτημα για το πότε σιωπά κανείς, πότε φοβάται και πότε μιλά), θα επιχειρήσω να συμμεριστώ τη σκέψη ετούτου του φανταστικού αναγνώστη – θα προσπαθήσω να σχηματίσω ένα ερώτημα προσωπικότερο, δικό του

Η Αγγελική Παπαθανασοπούλου, μία από τους τρεις καμένους, ήταν έγκυος τεσσάρων μηνών. Μονομιάς όλοι παρατηρήσαμε πως γεννήθηκε ένα ζήτημα εκφραστικής ορθότητας: μιλάμε για τρεις ή για τέσσερις νεκρούς; Άραγε ήτανε ένας ακόμη νεκρός το αγέννητο μωρό – ή μήπως όχι; Τι θα μπορούσαμε να σκεφτούμε γι’ αυτό; Θα ήταν αγόρι ή κορίτσι, θα έπαιζε τα παιδικά καλοκαίρια του στη θάλασσα, θα ανέβαινε στη νεροτσουλήθρα του Λούνα Παρκ, θα έβγαζε τις πίστες στοNintendo; Θα πήγαινε στο γήπεδο, θα ήταν καλή ή μέτρια μαθήτρια, θα κάπνιζε στα κρυφά στις τουαλέτες του σχολείου; Θα γινόταν μπασκετμπολίστας, μαθηματικός, δασκάλα, νοσοκόμα, κομμώτρια; Αν πέρναγε στο πανεπιστήμιο, θα ήταν σπασίκλας ή θα έκανε συνελεύσεις στα γρασίδια; Θα ερωτευόταν, θα απελπιζόταν από έρωτα, θα έκανε δικά του (ή δικά της) παιδιά; Θα περνούσε τις νύχτες του ακούγοντας το Παπάκι του Άσιμου ή θα χόρευε το Greenfields σώμα με σώμα; Άραγε, πριν να γεράσει, θα πρόφταινε να δακρύσει έστω σε ένα δειλινό ακούγοντας τη Σερενάτα του Σούμπερτ;

Οι υποθέσεις μπορούν να συνεχιστούν, σαν κήπος με διακλαδωτά μονοπάτια. Ωστόσο το προσωπικό ερώτημα θαρρώ πως έχει ήδη αναδυθεί – κι ο φανταστικός αναγνώστης το επιλέγει εφόσον το θέλει και το απαντάει μόνος του:

Σε συνδέει κάτι με εκείνο το νεκρό έμβρυο της 5ης Μαΐου του 2010; Είναι δική σου απώλεια το αγέννητο παιδί που κάηκε μες στην κοιλιά της μάνας του στον πρώτο όροφο της Marfin;

Θ. Τ. – 06.5.2010

Θα τους φοβηθούμε επειδή σκοτώνουν;

Θανάσης Τριαρίδης

Θα τους φοβηθούμε επειδή σκοτώνουν;

http://www.triaridis.gr/keimena/keimD067.htm

Μια μέρα μετά την κτηνώδη δολοφονία της Παρασκευής Ζούλια, της Αγγελικής Παπαθανασοπούλου και του Επαμεινώνδα Τσακάλη στον πρώτο όροφο της Τράπεζας Marfin, στην οδό Σταδίου, στην Αθήνα, το μεσημέρι της 5ης Μαΐου του 2010, και προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω το γεγονός ως σημείο της αλληλουχίας μιας πολύ μακρύτερης αλυσίδας γεγονότων, περίπου αντανακλαστικά (σχεδόν αυτιστικά – ή ακόμη και αμυντικά) παραπέμπω στο κείμενό μου με τίτλο «Η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική» http://www.triaridis.gr/keimena/keimD065.htm. Όταν το κείμενο αυτό (γραμμένο για το διαμελισμό του 15χρονου Χαμί Νατζάφι) δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα μου πριν από ένα μήνα, χρειάστηκε κάμποσες φορές να επιχειρηματολογήσω για πράγματα που τα λογάριαζα αυτονόητα από την πρώτη μου εφηβεία. Πως οποιαδήποτε πράξη συνειδητά βλάπτει το τρεμάμενο σώμα του άλλου δεν είναι «αγώνας για την ελευθερία» μα άσκηση σκλαβιάς και υποταγής. Πως ο τρόμος είναι πολιτικό εργαλείο του φασισμού. Πως όσοι φτιάχνουν βόμβες για να διαμελίσουν, να κάψουν ή να χουγιάξουν ανθρώπους είναι φονιάδες. Πως όσοι ασκούν συνειδητά πολιτική βία είναι διαφόρων διαβαθμίσεων νεοναζί. Πως η ανοχή και η σιωπή μας απέναντι στην πολιτική βία και τον τρόμο που σπέρνει είναι συνενοχή.

Γυρεύοντας (εξακολουθητικά) την ενδεχόμενη αντιπρόταση σε τούτη τη βία και την απανθρωπιά της παραπέμπω και σε άλλα τρία κείμενα, γραμμένα κι αυτά μετά τον φόνο του Χαμί Νατζάφι – τα οποία ωστόσο μπορούν αν διαβαστούν και σήμερα, δίχως να αλλοιωθούν οι άξονές τους. Είναι τα κείμενα του Γιάννη Ευαγγέλου («Ο τυχαίος θάνατος του Χαμί Νατζάφι»), του Κυριάκου Αθανασιάδη («Εγώ είμαι ο Σπάρτακος») και του Παναγιώτη Παπαδόπουλου, γνωστότερου και ως Κάιν («Το αίμα μας δεν θα χυθεί για τα σκουπίδια σας») – όλα συγκεντρωμένα στην ιστοσελίδα των εκδόσεων διάπυροΝ: http://diapyron.com/category/www-diapyron-comtexts/

Κάπου εδώ κάποιος, ίσως εύλογα, θα αναρωτηθεί: μπορούν τα κείμενα να σταματήσουν το θάνατο που απλώνει; Τι αξία έχει να τοποθετείται κανείς, όταν τα χέρια του είναι δεμένα, όταν είναι ανήμπορος να σταθεί απέναντί στην ισχύ της βίας, όταν τα λόγια του μοιάζουν με σκόνη στον άνεμο;

Αξίζει να σκεφτεί κανείς μιαν απάντηση: είναι στ’ αλήθεια τα λόγια σκόνη στον άνεμο; στ’ αλήθεια η βία λόγω της φύσης της θα υπερισχύει κάθε προσπάθειας γιαανθρωπιά;

Καταγράφω τη σκέψη μου: Είναι προφανέστατο πως η πολιτική βία, όχι μόνο δε θα σταματήσει, αλλά θα πολλαπλασιαστεί – θα ανατροφοδοτείται από τη θεσμοθετημένη βία, την προγραμματική αμορφωσιά, την κρατική καταστολή και κτηνωδία, την κοινωνική αδικία, από τη φτώχεια, την υπαρξιακή σύγχυση και τον διάσπαρτο τρόμο. Κι άλλοι νεκροί θα υπάρξουν, θύματα δολοφόνων που πιστεύουν πως έχουν το δικαίωμα να υπογραμμίζουν τις απόψεις τους με το αίμα των άλλων. Οι ιερουργοί της πολιτικής βίας θα επιμένουν πως έτσι πολεμούν το «σύστημα», θα λένε πως η βία τους είναι «αντι-συστημική» (δίχως φυσικά να γνωρίζουν καν τι σημαίνει η λέξη – ούτε ποιος και πώς την εισηγήθηκε), θα διατρανώσουν πως όσοι εναντιώνονται στην κτηνωδία τους είναι «δεκανίκια του συστήματος». Στον συγκεχυμένο κόσμο του τρόμου τους (όπου η αμάθεια θεωρείται αρετή, η βία ανδρεία και το κάψιμο ανθρώπων αγώνας), το «σύστημα», όπως το ορίζουν στο φαντασιακό τους, είναι το τέρας που τους μοιάζει απελπιστικά. Αυτοί οι ίδιοι είναι ζωτικά κομμάτια ετούτου του συστήματος: το υποστηρίζουν, το αναπαράγουν, το ανατροφοδοτούν, το ζωογονούν. Ο τρόμος και ο θάνατος που σκορπούνε είναι μια βαθιά συστημική επιβεβαίωση.

Μα οι υπόλοιποι (όσοι δεν πιστεύουμε στη βία, όσοι δε θρησκευόμαστε με αυτήν) τι θα κάνουμε; Θα μείνουμε να βλέπουμε μια ακόμη δοξολογία του επικείμενου φόνου να γίνεται συνήθεια, συγκατάβαση, κοινωνικός θεσμός; Πέρα από την όποια οπτική μας για τη ζωή, πέρα από την όποια ιδεολογία μας, πέρα από τις προφανείς ή δυσδιάκριτες διαφορές μας (που εντέλει δίνουν περιεχόμενο στη ζωή), δε θα εκφράσουμε καθαρά και ρητά την αντίθεσή μας σε τούτη την πολιτική βία; Θα προσκυνήσουμε το τέρας επειδή μάς μοιάζει; Θα γίνουμε συνένοχοι διά της σιωπής μας, διά της εκκωφαντικής μας μούγγας; Θα τους φοβηθούμε επειδή σκοτώνουν;

Το ερώτημα είναι ανοιχτό για τον καθένα μας – και στον κόσμο τής διαρκώς ερχόμενης βίας ποτέ δεν είναι αργά: ελπίζω τώρα να μιλήσουν λίγο περισσότεροι, να τοποθετηθούν ενάντια στους λογής διαβαθμίσεων νεοναζί, να αντισταθούν στη φονική σιωπή μας, στην παναθεματισμένη μούγγα μας… Το λέω ειλικρινά: ελπίζω να μη φοβηθούν το τέρας και να μιλήσουν.

Ωστόσο, μπορεί κανείς να σκεφτεί πως το πιο πάνω ερώτημα (θα τους φοβηθούμε επειδή σκοτώνουν;) είναι υπερβολικά γενικό για τα μέτρα του – πως θα ήθελε ένα ερώτημα ειδικό, προσωπικό, έξω από σχήματα κοινωνικής ευθύνης και μουγγής συνενοχής. Παρόλο που θεωρώ πως κάθε ερώτημα είναι προσωπικό (και κυρίως το ερώτημα για το πότε σιωπά κανείς, πότε φοβάται και πότε μιλά), θα επιχειρήσω να συμμεριστώ τη σκέψη ετούτου του φανταστικού αναγνώστη – θα προσπαθήσω να σχηματίσω ένα ερώτημα προσωπικότερο, δικό του

Η Αγγελική Παπαθανασοπούλου, μία από τους τρεις καμένους, ήταν έγκυος τεσσάρων μηνών. Μονομιάς όλοι παρατηρήσαμε πως γεννήθηκε ένα ζήτημα εκφραστικής ορθότητας: μιλάμε για τρεις ή για τέσσερις νεκρούς; Άραγε ήτανε ένας ακόμη νεκρός το αγέννητο μωρό – ή μήπως όχι; Τι θα μπορούσαμε να σκεφτούμε γι’ αυτό; Θα ήταν αγόρι ή κορίτσι, θα έπαιζε τα παιδικά καλοκαίρια του στη θάλασσα, θα ανέβαινε στη νεροτσουλήθρα του Λούνα Παρκ, θα έβγαζε τις πίστες στοNintendo; Θα πήγαινε στο γήπεδο, θα ήταν καλή ή μέτρια μαθήτρια, θα κάπνιζε στα κρυφά στις τουαλέτες του σχολείου; Θα γινόταν μπασκετμπολίστας, μαθηματικός, δασκάλα, νοσοκόμα, κομμώτρια; Αν πέρναγε στο πανεπιστήμιο, θα ήταν σπασίκλας ή θα έκανε συνελεύσεις στα γρασίδια; Θα ερωτευόταν, θα απελπιζόταν από έρωτα, θα έκανε δικά του (ή δικά της) παιδιά; Θα περνούσε τις νύχτες του ακούγοντας το Παπάκι του Άσιμου ή θα χόρευε το Greenfields σώμα με σώμα; Άραγε, πριν να γεράσει, θα πρόφταινε να δακρύσει έστω σε ένα δειλινό ακούγοντας τη Σερενάτα του Σούμπερτ;

Οι υποθέσεις μπορούν να συνεχιστούν, σαν κήπος με διακλαδωτά μονοπάτια. Ωστόσο το προσωπικό ερώτημα θαρρώ πως έχει ήδη αναδυθεί – κι ο φανταστικός αναγνώστης το επιλέγει εφόσον το θέλει και το απαντάει μόνος του:

Σε συνδέει κάτι με εκείνο το νεκρό έμβρυο της 5ης Μαΐου του 2010; Είναι δική σου απώλεια το αγέννητο παιδί που κάηκε μες στην κοιλιά της μάνας του στον πρώτο όροφο της Marfin;

Θ. Τ. – 06.5.2010