Για να ξέρουμε τι (ΔΕΝ) λέμε

Οταν λέμε (λένε) «να καεί το μπουρδέλο η βουλή»…

…ΔΕΝ λέμε ΤΙ ακριβώς να πάρει τη θέση της στα αποκαΐδια:

…τα ανάκτορα κανενός παρανοϊκού όπως οι «ηγέτες» κάτι πρώην σοβιετικών δημοκρατιών;

…το σαράι του Πασά; (όπως στον καραγκιόζ μπερντέ;)

…τα παλάτια κανενός εμίρη;

…τα κεντρικά γραφεία κάποιοι επιχειρηματικού ομίλου;

…το Πεντάγωνο;

…το «Σπίτι του Λαού», του Περισσού;

…ένα 6όροφο γκαράζ;

Οταν λέμε (λένε) «να καταργηθούν τα κόμματα»…

…ΔΕΝ λέμε ΤΙ ακριβώς να πάρει τη θέση τους:

…ένας λόχος τεθωρακισμένων;

…η ορχήστρα της ΕΡΤ;

…το ΔΣ του ΣΕΒ;

…η ΕΠΟ;

…η Ενωση Ιδιοκτητών ΤΑΞΙ;

…Οποιος περνά εκείνη την ώρα απ’έξω;

Οταν λέμε (λένε) «να μην δεχόμαστε το Σύνταγμα»…

…ΔΕΝ λέμε ΤΙ ακριβώς να δεχόμαστε ως χάρτα συμβίωσης σε μια κοινωνία

…ένα «Παλλαϊκό Σύνταγμα» by Λεονίντ Μπρέζνιεφ;

…τον ΚΟΚ;

…ένα wiki-σύνταγμα που θα το γράφουμε κάθε πρωί και θα το αλλάζουμε καθ’ όλη τη διάρκεια του 24ωρου;

…τα «άπαντα» του Αστερίξ;

…τον Τσελεμεντέ;

Για να ξέρουμε τι (ΔΕΝ) λέμε

Οταν λέμε (λένε) «να καεί το μπουρδέλο η βουλή»…

…ΔΕΝ λέμε ΤΙ ακριβώς να πάρει τη θέση της στα αποκαΐδια:

…τα ανάκτορα κανενός παρανοϊκού όπως οι «ηγέτες» κάτι πρώην σοβιετικών δημοκρατιών;

…το σαράι του Πασά; (όπως στον καραγκιόζ μπερντέ;)

…τα παλάτια κανενός εμίρη;

…τα κεντρικά γραφεία κάποιοι επιχειρηματικού ομίλου;

…το Πεντάγωνο;

…το «Σπίτι του Λαού», του Περισσού;

…ένα 6όροφο γκαράζ;

Οταν λέμε (λένε) «να καταργηθούν τα κόμματα»…

…ΔΕΝ λέμε ΤΙ ακριβώς να πάρει τη θέση τους:

…ένας λόχος τεθωρακισμένων;

…η ορχήστρα της ΕΡΤ;

…το ΔΣ του ΣΕΒ;

…η ΕΠΟ;

…η Ενωση Ιδιοκτητών ΤΑΞΙ;

…Οποιος περνά εκείνη την ώρα απ’έξω;

Οταν λέμε (λένε) «να μην δεχόμαστε το Σύνταγμα»…

…ΔΕΝ λέμε ΤΙ ακριβώς να δεχόμαστε ως χάρτα συμβίωσης σε μια κοινωνία

…ένα «Παλλαϊκό Σύνταγμα» by Λεονίντ Μπρέζνιεφ;

…τον ΚΟΚ;

…ένα wiki-σύνταγμα που θα το γράφουμε κάθε πρωί και θα το αλλάζουμε καθ’ όλη τη διάρκεια του 24ωρου;

…τα «άπαντα» του Αστερίξ;

…τον Τσελεμεντέ;

Οχι στο όνομα των αγώνων μας

ΟΧΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΩΝ ΑΓΏΝΩΝ ΜΑΣ! ΟΧΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ!
ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΑΘΩΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

Η 5η Μαϊου θα μείνει στην ιστορία, αφ’ ενός ως η μέρα μιας απ’ τις μεγαλύτερες και πιο οργισμένες απεργιακές διαδηλώσεις της Μεταπολίτευσης, και, αφ’ετέρου, ως η μέρα που ο εμπρησμός μιας τράπεζας κόστισε τη ζωή τριών αθώων ανθρώπων.
Βρεθήκαμε στη διαδήλωση της 5ης Μαϊου και θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε μέχρι να φύγει το ΔΝΤ και να αποσυρθούν τα αντικοινωνικά μέτρα της κυβέρνσης. Όμως δεν έχουμε και δεν θέλουμε να έχουμε καμία απολύτως σχέση με τους αυτουργούς αυτής της δολοφονικής ενέργειας. Και για όσους έχουν στοιχειώδεις γνώσεις, ούτε αυτοί θέλουν να έχουν σχέση με το μαζικό και οργανωμένο κίνημα, το οποίο πολλές φορές έχει πέσει θύμα της φυσικής βίας και εξουσιομανίας τους.

Όχι στο όνομά μας!

Γνωρίζουμε καλά ότι η κυβέρνηση, οι υποστηρικτές της (από τα ΜΜΕ ως την ακροδεξιά), καθώς και ανερχόμενοι επιχειρηματίες-Σωτήρες, όπως ο ιδιοκτήτης της τράπεζας, σκέφτονται πιο ψυχρά από εμάς: αυτό αποδεικνύουν οι δηλώσεις τους, με τις οποίες προσπάθησαν να ενοχοποιήσουν τους 250.000 διαδηλωτές ως περίπου συναυτουργούς.
Γνωρίζουμε ότι η διεύθυνση της τράπεζας φέρει ευθύνες για το θάνατο των τριών εργαζομένων, τόσο γιατί τους υποχρέωσε να δουλεύουν την ημέρα της απεργίας, όσο και γιατί δεν φρόντισε, όπως καταγγέλλουν συνάδελφοί τους, για τα στοιχειώδη μέτρα πυρασφάλειας.
Γνωρίζουμε ότι η δολοφονική ενέργεια που κόστισε τη ζωή τριών ανθρώπων, θα χρησιμοποιηθεί για να νομιμοποιηθούν μέσα στην κοινωνία τα πιο αντικοινωνικά μέτρα που λήφθηκαν ποτέ από ελληνική κυβέρνηση μετά το 1974.
Τίποτα, όμως, απ’όλα τα παραπάνω δεν αρκεί για να μετριάσει τη θλίψη μας για την απώλεια και την οργή μας για τη δολοφονική ενέργεια εναντίον των τριών εργαζόμενων. Δεν μπορεί να υπάρξει μια καλύτερη κοινωνία, ούτε με τυφλές εγκληματικές ενέργειες, ούτε αν αυτοί που αγωνίζονται δεν έχουν χώρο και χρόνο να πενθούν στο όνομα του αγώνα.
Την Τρίτη 11 Μαϊου, στις 7μμ, ανταποκρινόμαστε στο κάλεσμα των πρωτοβάθμιων σωματείων. Συγκεντρωνόμαστε στο σημείο της δολοφονίας για να διαμαρτυρηθούμε για το χαμό των τριών συμπολιτών μας. Ας είμαστε όλες και όλοι εκεί μ’ένα κερί, με ένα πλακάτ ή ένα πανώ ή απλώς με τη θλίψη και το θυμό μας. Στη συνέχεια πορευόμαστε προς την Βουλή. Ο αγώνας συνεχίζεται!

Πρωτοβουλία bloggers «Όχι στο όνομα των αγώνων μας – Όχι στο όνομά μας»

Facebook Group
tkoronakis.wordpress.com
Pangea
Poetry Bar Radio
Θέατρο Δρόμου

Οχι στο όνομα των αγώνων μας

ΟΧΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΩΝ ΑΓΏΝΩΝ ΜΑΣ! ΟΧΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ!
ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΑΘΩΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

Η 5η Μαϊου θα μείνει στην ιστορία, αφ’ ενός ως η μέρα μιας απ’ τις μεγαλύτερες και πιο οργισμένες απεργιακές διαδηλώσεις της Μεταπολίτευσης, και, αφ’ετέρου, ως η μέρα που ο εμπρησμός μιας τράπεζας κόστισε τη ζωή τριών αθώων ανθρώπων.
Βρεθήκαμε στη διαδήλωση της 5ης Μαϊου και θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε μέχρι να φύγει το ΔΝΤ και να αποσυρθούν τα αντικοινωνικά μέτρα της κυβέρνσης. Όμως δεν έχουμε και δεν θέλουμε να έχουμε καμία απολύτως σχέση με τους αυτουργούς αυτής της δολοφονικής ενέργειας. Και για όσους έχουν στοιχειώδεις γνώσεις, ούτε αυτοί θέλουν να έχουν σχέση με το μαζικό και οργανωμένο κίνημα, το οποίο πολλές φορές έχει πέσει θύμα της φυσικής βίας και εξουσιομανίας τους.

Όχι στο όνομά μας!

Γνωρίζουμε καλά ότι η κυβέρνηση, οι υποστηρικτές της (από τα ΜΜΕ ως την ακροδεξιά), καθώς και ανερχόμενοι επιχειρηματίες-Σωτήρες, όπως ο ιδιοκτήτης της τράπεζας, σκέφτονται πιο ψυχρά από εμάς: αυτό αποδεικνύουν οι δηλώσεις τους, με τις οποίες προσπάθησαν να ενοχοποιήσουν τους 250.000 διαδηλωτές ως περίπου συναυτουργούς.
Γνωρίζουμε ότι η διεύθυνση της τράπεζας φέρει ευθύνες για το θάνατο των τριών εργαζομένων, τόσο γιατί τους υποχρέωσε να δουλεύουν την ημέρα της απεργίας, όσο και γιατί δεν φρόντισε, όπως καταγγέλλουν συνάδελφοί τους, για τα στοιχειώδη μέτρα πυρασφάλειας.
Γνωρίζουμε ότι η δολοφονική ενέργεια που κόστισε τη ζωή τριών ανθρώπων, θα χρησιμοποιηθεί για να νομιμοποιηθούν μέσα στην κοινωνία τα πιο αντικοινωνικά μέτρα που λήφθηκαν ποτέ από ελληνική κυβέρνηση μετά το 1974.
Τίποτα, όμως, απ’όλα τα παραπάνω δεν αρκεί για να μετριάσει τη θλίψη μας για την απώλεια και την οργή μας για τη δολοφονική ενέργεια εναντίον των τριών εργαζόμενων. Δεν μπορεί να υπάρξει μια καλύτερη κοινωνία, ούτε με τυφλές εγκληματικές ενέργειες, ούτε αν αυτοί που αγωνίζονται δεν έχουν χώρο και χρόνο να πενθούν στο όνομα του αγώνα.
Την Τρίτη 11 Μαϊου, στις 7μμ, ανταποκρινόμαστε στο κάλεσμα των πρωτοβάθμιων σωματείων. Συγκεντρωνόμαστε στο σημείο της δολοφονίας για να διαμαρτυρηθούμε για το χαμό των τριών συμπολιτών μας. Ας είμαστε όλες και όλοι εκεί μ’ένα κερί, με ένα πλακάτ ή ένα πανώ ή απλώς με τη θλίψη και το θυμό μας. Στη συνέχεια πορευόμαστε προς την Βουλή. Ο αγώνας συνεχίζεται!

Πρωτοβουλία bloggers «Όχι στο όνομα των αγώνων μας – Όχι στο όνομά μας»

Facebook Group
tkoronakis.wordpress.com
Pangea
Poetry Bar Radio
Θέατρο Δρόμου

Καμιά ανοχή στους δολοφόνους

Του Θανάση Καρτερού

Αν οι υπάλληλοι της Marfin δεν είχαν δεχτεί πιέσεις για να δουλεύουν σε μέρα απεργίας,αν η πόρτα δεν ήταν κλειδωμένη, αν η εταιρεία εισάκουγε την κοινή λογική και τους άφηνε να φύγουν νωρίτερα, αν τα πυροσβεστικά έφταναν γρηγορότερα, αν υπήρχε έξοδος κινδύνου, αν τα τζάμια ήταν θωρακισμένα, αν… Πολλά «αν» στοιχειώνουν την τραγωδία της Marfin.

Ωστόσο, όσο κι αν τα «αν» έχουν βάση, όσο κι αν λείπουν ακόμα πολλές απαντήσεις, καραδοκεί πάντα το βόλεμα αριστερών συνειδήσεων πίσω απ’ αυτά. Η πολιτική τακτοποίηση, τραβώντας τα «αν» από τα μαλλιά, να φτάσουμε στο συμπέρασμα στο οποίο βλέπουμε να φτάνουν ήδη δειλά-δειλά, ή και πιο ανοιχτά, διάφοροι, συχνά καλόπιστοι, εν ονόματι διαφόρων καλών σκοπών: για το δράμα φταίει η εργοδοσία, η κυβέρνηση και σε τελευταία ανάλυση ο καπιταλισμός.

Ωραία, φταίει σε τελευταία ανάλυση ο καπιταλισμός. Αυτοί που σήκωσαν το χέρι τους όμως για να σκοτώσουν ανθρώπους, μισθοφόροι κάποιας καπιταλιστικής μαφίας, ή εθελοντές της φονικής βίας, διαταραγμένοι μελανοχίτωνες, ή διατεταγμένοι προβοκάτορες, που ζεσταίνουν τις μηχανές του συστήματος και καίνε αθώους, δεν είναι άθλιοι δολοφόνοι; Είναι δυνατό να φωτίζει κανείς τις αιτίες της δράσης τους και να παραβλέπει τα αιματηρά, καταστροφικά της αποτελέσματα;

Δεν ήταν ασφαλώς τυχαίο το έγκλημα της Marfin. Πρέπει να δώσουν λόγο όσοι το προετοίμασαν, όσοι άφησαν γυμνούς στους λύκους τους εργαζόμενους, όσοι κερδοσκοπούν με την οδύνη. Αλλά πρέπει πρωτίστως να δώσουν λόγο οι δολοφόνοι. Που από καιρό έγραφαν μπροστά στα μάτια μας το χρονικό μιας προαναγγελθείσας δολοφονίας. Συστηματικά, οργανωμένα, προβοκάροντας κάθε είδους εκδήλωση, καταστρέφοντας και καίγοντας, κρυμμένοι συχνά πίσω από την αριστερή λογική κι ευαισθησία, που έρχονται από πολύ μακριά, από τίμιους αγώνες και άγριες διώξεις τίμιων αγωνιστών.

Ε, λοιπόν, φτάνει. Πέρασε η εποχή της αθωότητας. Κανείς δεν δικαιούται πια να επικαλείται άγνοια και αγνές προθέσεις. Όταν ειρηνικοί διαδηλωτές γίνονται όμηροι επίδοξων δολοφόνων, πρέπει να μάθουν να προστατεύουν τον εαυτό τους. Και τους άλλους. Και όχι μόνο με παραινέσεις. Διαφορετικά ας κάτσουμε όλοι στ’ αβγά μας. Γιατί είναι άλλο η ανοχή απέναντι σε διαφορετικές απόψεις και δράσεις, απέναντι σε νέους ανθρώπους που ψάχνουν διέξοδο στα αδιέξοδα, κι άλλο η ανοχή απέναντι στο έγκλημα, όποια ιδεολογική κουκούλα κι αν φοράει…

Καμιά ανοχή στους δολοφόνους

Του Θανάση Καρτερού

Αν οι υπάλληλοι της Marfin δεν είχαν δεχτεί πιέσεις για να δουλεύουν σε μέρα απεργίας,αν η πόρτα δεν ήταν κλειδωμένη, αν η εταιρεία εισάκουγε την κοινή λογική και τους άφηνε να φύγουν νωρίτερα, αν τα πυροσβεστικά έφταναν γρηγορότερα, αν υπήρχε έξοδος κινδύνου, αν τα τζάμια ήταν θωρακισμένα, αν… Πολλά «αν» στοιχειώνουν την τραγωδία της Marfin.

Ωστόσο, όσο κι αν τα «αν» έχουν βάση, όσο κι αν λείπουν ακόμα πολλές απαντήσεις, καραδοκεί πάντα το βόλεμα αριστερών συνειδήσεων πίσω απ’ αυτά. Η πολιτική τακτοποίηση, τραβώντας τα «αν» από τα μαλλιά, να φτάσουμε στο συμπέρασμα στο οποίο βλέπουμε να φτάνουν ήδη δειλά-δειλά, ή και πιο ανοιχτά, διάφοροι, συχνά καλόπιστοι, εν ονόματι διαφόρων καλών σκοπών: για το δράμα φταίει η εργοδοσία, η κυβέρνηση και σε τελευταία ανάλυση ο καπιταλισμός.

Ωραία, φταίει σε τελευταία ανάλυση ο καπιταλισμός. Αυτοί που σήκωσαν το χέρι τους όμως για να σκοτώσουν ανθρώπους, μισθοφόροι κάποιας καπιταλιστικής μαφίας, ή εθελοντές της φονικής βίας, διαταραγμένοι μελανοχίτωνες, ή διατεταγμένοι προβοκάτορες, που ζεσταίνουν τις μηχανές του συστήματος και καίνε αθώους, δεν είναι άθλιοι δολοφόνοι; Είναι δυνατό να φωτίζει κανείς τις αιτίες της δράσης τους και να παραβλέπει τα αιματηρά, καταστροφικά της αποτελέσματα;

Δεν ήταν ασφαλώς τυχαίο το έγκλημα της Marfin. Πρέπει να δώσουν λόγο όσοι το προετοίμασαν, όσοι άφησαν γυμνούς στους λύκους τους εργαζόμενους, όσοι κερδοσκοπούν με την οδύνη. Αλλά πρέπει πρωτίστως να δώσουν λόγο οι δολοφόνοι. Που από καιρό έγραφαν μπροστά στα μάτια μας το χρονικό μιας προαναγγελθείσας δολοφονίας. Συστηματικά, οργανωμένα, προβοκάροντας κάθε είδους εκδήλωση, καταστρέφοντας και καίγοντας, κρυμμένοι συχνά πίσω από την αριστερή λογική κι ευαισθησία, που έρχονται από πολύ μακριά, από τίμιους αγώνες και άγριες διώξεις τίμιων αγωνιστών.

Ε, λοιπόν, φτάνει. Πέρασε η εποχή της αθωότητας. Κανείς δεν δικαιούται πια να επικαλείται άγνοια και αγνές προθέσεις. Όταν ειρηνικοί διαδηλωτές γίνονται όμηροι επίδοξων δολοφόνων, πρέπει να μάθουν να προστατεύουν τον εαυτό τους. Και τους άλλους. Και όχι μόνο με παραινέσεις. Διαφορετικά ας κάτσουμε όλοι στ’ αβγά μας. Γιατί είναι άλλο η ανοχή απέναντι σε διαφορετικές απόψεις και δράσεις, απέναντι σε νέους ανθρώπους που ψάχνουν διέξοδο στα αδιέξοδα, κι άλλο η ανοχή απέναντι στο έγκλημα, όποια ιδεολογική κουκούλα κι αν φοράει…

"Η ΑΝΑΡΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ, ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ"

«Τον Δεκέμβρη του 2008 κατά τη διάρκεια των γεγονότων που ακολούθησαν τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ο αναρχικός-αντιεξουσιαστικός χώρος απάντησε στις φασιστικές εκκλήσεις των ΜΜΕ για επιστροφή σε «ησυχία, τάξη και ασφάλεια» με το αφοπλιστικό σύνθημα «εσείς μιλάτε για βιτρίνες, εμείς μιλάμε για ζωές».
Ποια επικίνδυνη υποκρισία κάνει τώρα ορισμένους να μιλάνε για τα ανύπαρκτα μέτρα πυροπροστασίας της τράπεζας και όχι για τις ζωές που χάθηκαν; Ποια οργουελική αντιστροφή της πραγματικότητας κάνει κάποιους να μιλούν για το τραγικό συμβάν σαν να επρόκειτο για βραχυκύκλωμα;
Δεν καταλαβαίνουμε άραγε ότι αυτή η υποκρισία είναι αντίστοιχη των νατοϊκών δολοφόνων που μιλούσαν για «παράπλευρες απώλειες»;
Δεν καταλαβαίνουμε άραγε ότι η δεδομένη και αυτονόητη κυνικότητα και κτηνωδία ενός μεγαλοκαπιταλιστή, που επέβαλε εκβιαστικά στους υπαλλήλους του να βρίσκονται μέσα στην τράπεζα, δεν εξιλεώνει κανέναν για τους νεκρούς;
Δεν καταλαβαίνουμε άραγε ότι αν χρησιμοποιείς τις τακτικές του κτήνους το οποίο αντιπαλεύεις έχεις γίνει ίδιος μ’ αυτό;
Αν για κάτι αγωνίζονται οι αναρχικοί, αν για κάτι αξίζει να αγωνιστούν οι άνθρωποι είναι για την Ζωή, την Ελευθερία και την Αξιοπρέπεια. Για έναν κόσμο όπου ο θάνατος δεν θα έχει πια εξουσία…

Στη διαδήλωση της 6/5 στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, που ανταποκρίθηκε σε κάλεσμα της ένωσης νοσοκομειακών γιατρών θεσ/νίκης και πρωτοβάθμιων σωματείων, αρκετός κόσμος, αναρχικοί και αντιεξουσιαστές από το τελευταίο μπλοκ, φώναξε επανειλημμένα: «ήταν δολοφονία, δεν έχουμε αυταπάτες, κράτος και Βγενόπουλος δολοφονούν εργάτες». Σίγουρα μια τέτοια σκέψη για κάποιους είναι ανακουφιστική. Είναι όμως βέβαιο ότι αντιλαμβάνονται το περιεχόμενο και τις προεκτάσεις αυτού που εύχονται;
Δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς συνέβη στη Marfin το μεσημέρι της 5/5/2010. Γνωρίζουμε όμως, ότι την ώρα που ακούσαμε τη τραγική είδηση, κανείς από τον περίγυρό μας δεν ήταν σε θέση να πει πως αποκλείεται να έγινε αυτό που οι εισαγγελείς των ΜΜΕ ανακοίνωναν! Και αυτό είναι επίσης τραγικό.
Γιατί αν με την πρακτική μας δεν καθιστούμε ολοφάνερα αδιανόητο (και πρώτα απ’ όλα σε εμάς τους ίδιους) κάτι τέτοιο να προήλθε από άτομα που κινούνται στον ίδιο χώρο με εμάς, τότε έχουμε ήδη ανοίξει το δρόμο ώστε να συμβαίνουν τραγωδίες (από φονική ανευθυνότητα, από διεστραμμένη μοχθηρία ή από δόλιο σχεδιασμό).
Σε μια γενικευμένη εξέγερση υπάρχουν ανεξέλεγκτοι νεκροί, έγινε στο Λος Άντζελες, έγινε στην Αργεντινή. Κανείς δεν διανοήθηκε ποτέ να αποδώσει σε κάποιο οργανωμένο πολιτικό ρεύμα αμφισβήτησης τους θανάτους αυτούς.
Το γεγονός ότι οι 3 δολοφονημένοι της Marfin χρεώνονται στην αναρχία δείχνει σίγουρα μεγάλες ευθύνες. Ποιος μπορεί να αγνοήσει την ανοχή σε πρωτοποριακές λογικές και στην περιφρόνηση της ζωής; Δεν πα να λες ότι οι έμπειροι αναρχικοί τόσα χρόνια, τόσες τράπεζες έχουν κάψει, και ότι κανένας δεν κινδύνευσε… Δεν πα να λες ότι φταίει ο Βγενόπουλος που υποχρέωσε τους εργαζόμενους να μείνουν στην τράπεζα, που δεν είχε πυρασφάλεια κλπ
Η ευθύνη δεν φεύγει από πάνω σου.
Αν υπάρχουν έστω και ελάχιστα άτομα που αυτοπροσδιορίζονται ως αναρχικοί και φτάνουν στην ανευθυνότητα να πυρπολούν κτήρια με κόσμο μέσα, κάπως έχει καλλιεργηθεί αυτή η ανευθυνότητα.
Αν, ακόμα χειρότερα, έχεις στρώσει το δρόμο ώστε να συμβεί η μεγαλύτερη μεταπολεμική προβοκάτσια στην ελλάδα, τότε οι μακροπρόθεσμες συνέπειες ξεπερνούν και την τραγωδία των 3 δολοφονημένων.
Και η απάντηση δεν είναι οι διαμαρτυρίες ότι «ο εχθρός είναι αδίστακτος». Ξέρουμε και την Piazza Fontana στο Μιλάνο και τη Scala στη Βαρκελώνη.
Η απάντηση είναι η αναδυόμενη πολυπληθής αντιπολίτευση που ριζώνει σε όλους τους κοινωνικούς χώρους και πανελλαδικά, με επίμονη και κοπιαστική δουλειά, με συντροφικότητα, αλληλοβοήθεια και αλληλεγγύη. Η απάντηση είναι ο αγώνας για τη ζωή, όχι για τον θάνατο».

Εκδόσεις-περιοδικό Πανοπτικόν, Εκδόσεις των Ξένων, Εκδόσεις Στάσει Εκπίπτοντες, Εκδόσεις Εξάρχεια, Μαύρο Πιπέρι του Ευβοϊκού, Περιοδικό Νυχτεγερσία

"Η ΑΝΑΡΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ, ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ"

«Τον Δεκέμβρη του 2008 κατά τη διάρκεια των γεγονότων που ακολούθησαν τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ο αναρχικός-αντιεξουσιαστικός χώρος απάντησε στις φασιστικές εκκλήσεις των ΜΜΕ για επιστροφή σε «ησυχία, τάξη και ασφάλεια» με το αφοπλιστικό σύνθημα «εσείς μιλάτε για βιτρίνες, εμείς μιλάμε για ζωές».
Ποια επικίνδυνη υποκρισία κάνει τώρα ορισμένους να μιλάνε για τα ανύπαρκτα μέτρα πυροπροστασίας της τράπεζας και όχι για τις ζωές που χάθηκαν; Ποια οργουελική αντιστροφή της πραγματικότητας κάνει κάποιους να μιλούν για το τραγικό συμβάν σαν να επρόκειτο για βραχυκύκλωμα;
Δεν καταλαβαίνουμε άραγε ότι αυτή η υποκρισία είναι αντίστοιχη των νατοϊκών δολοφόνων που μιλούσαν για «παράπλευρες απώλειες»;
Δεν καταλαβαίνουμε άραγε ότι η δεδομένη και αυτονόητη κυνικότητα και κτηνωδία ενός μεγαλοκαπιταλιστή, που επέβαλε εκβιαστικά στους υπαλλήλους του να βρίσκονται μέσα στην τράπεζα, δεν εξιλεώνει κανέναν για τους νεκρούς;
Δεν καταλαβαίνουμε άραγε ότι αν χρησιμοποιείς τις τακτικές του κτήνους το οποίο αντιπαλεύεις έχεις γίνει ίδιος μ’ αυτό;
Αν για κάτι αγωνίζονται οι αναρχικοί, αν για κάτι αξίζει να αγωνιστούν οι άνθρωποι είναι για την Ζωή, την Ελευθερία και την Αξιοπρέπεια. Για έναν κόσμο όπου ο θάνατος δεν θα έχει πια εξουσία…

Στη διαδήλωση της 6/5 στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, που ανταποκρίθηκε σε κάλεσμα της ένωσης νοσοκομειακών γιατρών θεσ/νίκης και πρωτοβάθμιων σωματείων, αρκετός κόσμος, αναρχικοί και αντιεξουσιαστές από το τελευταίο μπλοκ, φώναξε επανειλημμένα: «ήταν δολοφονία, δεν έχουμε αυταπάτες, κράτος και Βγενόπουλος δολοφονούν εργάτες». Σίγουρα μια τέτοια σκέψη για κάποιους είναι ανακουφιστική. Είναι όμως βέβαιο ότι αντιλαμβάνονται το περιεχόμενο και τις προεκτάσεις αυτού που εύχονται;
Δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς συνέβη στη Marfin το μεσημέρι της 5/5/2010. Γνωρίζουμε όμως, ότι την ώρα που ακούσαμε τη τραγική είδηση, κανείς από τον περίγυρό μας δεν ήταν σε θέση να πει πως αποκλείεται να έγινε αυτό που οι εισαγγελείς των ΜΜΕ ανακοίνωναν! Και αυτό είναι επίσης τραγικό.
Γιατί αν με την πρακτική μας δεν καθιστούμε ολοφάνερα αδιανόητο (και πρώτα απ’ όλα σε εμάς τους ίδιους) κάτι τέτοιο να προήλθε από άτομα που κινούνται στον ίδιο χώρο με εμάς, τότε έχουμε ήδη ανοίξει το δρόμο ώστε να συμβαίνουν τραγωδίες (από φονική ανευθυνότητα, από διεστραμμένη μοχθηρία ή από δόλιο σχεδιασμό).
Σε μια γενικευμένη εξέγερση υπάρχουν ανεξέλεγκτοι νεκροί, έγινε στο Λος Άντζελες, έγινε στην Αργεντινή. Κανείς δεν διανοήθηκε ποτέ να αποδώσει σε κάποιο οργανωμένο πολιτικό ρεύμα αμφισβήτησης τους θανάτους αυτούς.
Το γεγονός ότι οι 3 δολοφονημένοι της Marfin χρεώνονται στην αναρχία δείχνει σίγουρα μεγάλες ευθύνες. Ποιος μπορεί να αγνοήσει την ανοχή σε πρωτοποριακές λογικές και στην περιφρόνηση της ζωής; Δεν πα να λες ότι οι έμπειροι αναρχικοί τόσα χρόνια, τόσες τράπεζες έχουν κάψει, και ότι κανένας δεν κινδύνευσε… Δεν πα να λες ότι φταίει ο Βγενόπουλος που υποχρέωσε τους εργαζόμενους να μείνουν στην τράπεζα, που δεν είχε πυρασφάλεια κλπ
Η ευθύνη δεν φεύγει από πάνω σου.
Αν υπάρχουν έστω και ελάχιστα άτομα που αυτοπροσδιορίζονται ως αναρχικοί και φτάνουν στην ανευθυνότητα να πυρπολούν κτήρια με κόσμο μέσα, κάπως έχει καλλιεργηθεί αυτή η ανευθυνότητα.
Αν, ακόμα χειρότερα, έχεις στρώσει το δρόμο ώστε να συμβεί η μεγαλύτερη μεταπολεμική προβοκάτσια στην ελλάδα, τότε οι μακροπρόθεσμες συνέπειες ξεπερνούν και την τραγωδία των 3 δολοφονημένων.
Και η απάντηση δεν είναι οι διαμαρτυρίες ότι «ο εχθρός είναι αδίστακτος». Ξέρουμε και την Piazza Fontana στο Μιλάνο και τη Scala στη Βαρκελώνη.
Η απάντηση είναι η αναδυόμενη πολυπληθής αντιπολίτευση που ριζώνει σε όλους τους κοινωνικούς χώρους και πανελλαδικά, με επίμονη και κοπιαστική δουλειά, με συντροφικότητα, αλληλοβοήθεια και αλληλεγγύη. Η απάντηση είναι ο αγώνας για τη ζωή, όχι για τον θάνατο».

Εκδόσεις-περιοδικό Πανοπτικόν, Εκδόσεις των Ξένων, Εκδόσεις Στάσει Εκπίπτοντες, Εκδόσεις Εξάρχεια, Μαύρο Πιπέρι του Ευβοϊκού, Περιοδικό Νυχτεγερσία