Οχι γιατί χρεωκοπήσαμε…
Οχι γιατί χρεωκοπήσαμε…
Πρώτα έκοψαν τα δώρα, τους μισθούς και τις συντάξεις από τους Χριστιανούς…
«Φάτε χριστιανοί, λιοντάρια. Φάτε φοροφυγάδες. Φάτε όσους δεν συμπλήρωσαν τα βιβλία τους. Φάτε τους με όνομα και επίθετο!»
Πρώτα έκοψαν τα δώρα, τους μισθούς και τις συντάξεις από τους Χριστιανούς…
«Φάτε χριστιανοί, λιοντάρια. Φάτε φοροφυγάδες. Φάτε όσους δεν συμπλήρωσαν τα βιβλία τους. Φάτε τους με όνομα και επίθετο!»
Η σκόνη δεν κατακάθεται με τίποτα। Ο κόμπος στο λαιμό δεν λύνεται। Πάνε δύο-τρεις μέρες τώρα και το κουβαλάω κι αυτό, όπως κουβαλάω χιλιάδες άλλα που δεν βρίσκουν τρόπο να εκφραστούν। Που φοβούνται να ειπωθούν μπας και παρεξηγηθούν, μπας και τα πάρει ο άλλος αλλιώς, μπας και…
Ε, άι σιχτίρι…
Αυτός ο κόμπος έχει να κάνει με το θέαμα της εκπομπής του ΑΛΤΕΡ στην οποία ήταν καλεσμένη η Ντόρα Μπακογιάννη। Την ιστορία την ξέρουμε, την ξέρετε κι αν δεν την ξέρετε μην συνεχίζετε να διαβάζετε।
Την έφεραν λοιπόν στην αρένα την Μπακογιάννη απέναντι στον Χατζηνικολάου, την Στάη, την Πυργιώτη και κάτι άλλα λιοντάρια και τίγρεις της «δημοσιογραφίας» για να την κατασπαράξουν δημοσίως।
Αυτό που ακολούθησε δεν είχε καν την …ευγένεια της ρωμαϊκής αρένας।
Λιντσάρισμα ήταν।
Ενα άνευ προηγουμένου λιντσάρισμα;
Οχι! Εχει και προηγούμενο। Τον Τσίπρα, για παράδειγμα। Το Αλαβάνο, για παράδειγμα। Τους μαθητές που διαδήλωναν πρόπερσι, για παράδειγμα। Και άλλους, για παράδειγμα।
«Καταδικάζεις; Γιατί δεν καταδικάζεις; Γιατί δεν καταδίκαζες τότε; Αυριο θα καταδικάσεις;»
«Σε καταδικάζουμε!»
Καταδίκη!
Η καταδίκη των λυσσασμένων σκυλιών της (παρα-)»δημοσιογραφίας»।
Τα παπαγαλάκια με λεοντή। Οταν είσαι στα πάνω σου, παπαγαλάκια। Οταν πέφτεις, δήμιοι।
Δεν συμφωνώ με πολλά, με τα περισσότερα που λέει και κάνει η Ντόρα Μπακογιάννη। Δεν συμφωνώ με τα μέτρα υπέρ των οποίων ψήφισε, την περασμένη εβδομάδα, στη Βουλή। Ομως το χάρηκα που διαφοροποιήθηκε। Το χάρηκα που το έκανε ξέροντας οτι θα οδηγηθεί στο κομματικό εκτελεστικό απόσπασμα। Κι ας είχε και άλλα στο μυαλό όταν το έκανε।
Αυτό το ποδοπάτημα όμως δεν το άξιζε।
Κανείς δεν το αξίζει αυτό το ξέσκισμα। Και μάλιστα από αυτούς που θα έπρεπε να μπουν σε ένα μπαούλο και να πετάξουν το κλειδί στη θάλασσα।
Ναι! Να του βάλεις δύσκολα του άλλου…
Ναι! Να τον ανακρίνεις δημοσιογραφικά…
Ναι! Να αναφέρεις τα παλιά και τα καινούργια…
Να θυμίσει στάσεις, πράξεις και πολιτικές…
Να ζητήσεις ξεκάθαρες απαντήσεις για τότε, για τώρα και για μετά।
Ναι σε όλα!
Οχι αυτό όμως। Οχι Ιερά Εξέταση। Οχι τρίτο ανακριτικό γραφείο!
Οχι σε στήνω στον τοίχο και πιάνω το πολυβόλο।
Ουτε το δικαίωμα έχεις ούτε ανάστημα ούτε είναι και η δουλειά σου।
Ας το κάνει ο ψηφοφόρος!
Αυτό το όργιο δεν είναι δημοσιογραφία। Δεν προσφέρει ενημέρωση। Δεν ασκεί έλεγχο। Δεν… δεν… δεν…
Ενα άθλιο ριάλιτι είναι। Και δεν είναι καν γραφικό।
Τρέφει την αθλιότητα του να «καεί το μπουρδέλο η Βουλή»।
Τρέφει τα πιο άθλια ένστικτα του κοινού।
Κι αυτό το απόστημα δεν μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει। Πρέπει να σπάσει!
Οσο γίνεται πιο σύντομα!
Πρόλαβα να κρατήσω δύο κουβέντες του «θύματος»: «Ναι, κύριοι, άλλαξα। Εκανα λάθη। Αλλά άλλαξα»।
Ναι, διάολε, αυτή φράση έχει νόημα! Φαντάζομαι οτι κανείς δεν την πρόσεξε…
Και γι αυτή τη φράση, όταν αντιμετωπίζετε με τόση χυδαιότητα και τόση λύσσα, θα υπερασπιστώ ακόμη και τον εχθρό μου! Με κάθε τρόπο!
Η σκόνη δεν κατακάθεται με τίποτα। Ο κόμπος στο λαιμό δεν λύνεται। Πάνε δύο-τρεις μέρες τώρα και το κουβαλάω κι αυτό, όπως κουβαλάω χιλιάδες άλλα που δεν βρίσκουν τρόπο να εκφραστούν। Που φοβούνται να ειπωθούν μπας και παρεξηγηθούν, μπας και τα πάρει ο άλλος αλλιώς, μπας και…
Ε, άι σιχτίρι…
Αυτός ο κόμπος έχει να κάνει με το θέαμα της εκπομπής του ΑΛΤΕΡ στην οποία ήταν καλεσμένη η Ντόρα Μπακογιάννη। Την ιστορία την ξέρουμε, την ξέρετε κι αν δεν την ξέρετε μην συνεχίζετε να διαβάζετε।
Την έφεραν λοιπόν στην αρένα την Μπακογιάννη απέναντι στον Χατζηνικολάου, την Στάη, την Πυργιώτη και κάτι άλλα λιοντάρια και τίγρεις της «δημοσιογραφίας» για να την κατασπαράξουν δημοσίως।
Αυτό που ακολούθησε δεν είχε καν την …ευγένεια της ρωμαϊκής αρένας।
Λιντσάρισμα ήταν।
Ενα άνευ προηγουμένου λιντσάρισμα;
Οχι! Εχει και προηγούμενο। Τον Τσίπρα, για παράδειγμα। Το Αλαβάνο, για παράδειγμα। Τους μαθητές που διαδήλωναν πρόπερσι, για παράδειγμα। Και άλλους, για παράδειγμα।
«Καταδικάζεις; Γιατί δεν καταδικάζεις; Γιατί δεν καταδίκαζες τότε; Αυριο θα καταδικάσεις;»
«Σε καταδικάζουμε!»
Καταδίκη!
Η καταδίκη των λυσσασμένων σκυλιών της (παρα-)»δημοσιογραφίας»।
Τα παπαγαλάκια με λεοντή। Οταν είσαι στα πάνω σου, παπαγαλάκια। Οταν πέφτεις, δήμιοι।
Δεν συμφωνώ με πολλά, με τα περισσότερα που λέει και κάνει η Ντόρα Μπακογιάννη। Δεν συμφωνώ με τα μέτρα υπέρ των οποίων ψήφισε, την περασμένη εβδομάδα, στη Βουλή। Ομως το χάρηκα που διαφοροποιήθηκε। Το χάρηκα που το έκανε ξέροντας οτι θα οδηγηθεί στο κομματικό εκτελεστικό απόσπασμα। Κι ας είχε και άλλα στο μυαλό όταν το έκανε।
Αυτό το ποδοπάτημα όμως δεν το άξιζε।
Κανείς δεν το αξίζει αυτό το ξέσκισμα। Και μάλιστα από αυτούς που θα έπρεπε να μπουν σε ένα μπαούλο και να πετάξουν το κλειδί στη θάλασσα।
Ναι! Να του βάλεις δύσκολα του άλλου…
Ναι! Να τον ανακρίνεις δημοσιογραφικά…
Ναι! Να αναφέρεις τα παλιά και τα καινούργια…
Να θυμίσει στάσεις, πράξεις και πολιτικές…
Να ζητήσεις ξεκάθαρες απαντήσεις για τότε, για τώρα και για μετά।
Ναι σε όλα!
Οχι αυτό όμως। Οχι Ιερά Εξέταση। Οχι τρίτο ανακριτικό γραφείο!
Οχι σε στήνω στον τοίχο και πιάνω το πολυβόλο।
Ουτε το δικαίωμα έχεις ούτε ανάστημα ούτε είναι και η δουλειά σου।
Ας το κάνει ο ψηφοφόρος!
Αυτό το όργιο δεν είναι δημοσιογραφία। Δεν προσφέρει ενημέρωση। Δεν ασκεί έλεγχο। Δεν… δεν… δεν…
Ενα άθλιο ριάλιτι είναι। Και δεν είναι καν γραφικό।
Τρέφει την αθλιότητα του να «καεί το μπουρδέλο η Βουλή»।
Τρέφει τα πιο άθλια ένστικτα του κοινού।
Κι αυτό το απόστημα δεν μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει। Πρέπει να σπάσει!
Οσο γίνεται πιο σύντομα!
Πρόλαβα να κρατήσω δύο κουβέντες του «θύματος»: «Ναι, κύριοι, άλλαξα। Εκανα λάθη। Αλλά άλλαξα»।
Ναι, διάολε, αυτή φράση έχει νόημα! Φαντάζομαι οτι κανείς δεν την πρόσεξε…
Και γι αυτή τη φράση, όταν αντιμετωπίζετε με τόση χυδαιότητα και τόση λύσσα, θα υπερασπιστώ ακόμη και τον εχθρό μου! Με κάθε τρόπο!
Πέθανε χθές μετά από πολυήμερη νοσηλεία ο δημοσιογράφος και εκδότης της “Καθημερινής” Αντώνης Καρκαγιάννης σε ηλικία 78 ετών.
Ο Αντώνης Καρκαγιάννης γεννήθηκε το 1932 στα Αμπελάκια της Λάρισας. Από νεαρή ηλικία ανέπτυξε πολιτική δράση, στις τάξεις της Αριστεράς, για την οποία και πέρασε αρκετά χρόνια εξορίας σε ξερονήσια.
Eργάσθηκε στις εφημερίδες “Φως των Σπορ” και “Καθημερινή”, της οποίας υπήρξε διευθυντής και εκδότης, ενώ συνέχισε να αρθρογραφεί και μετά τη συνταξιοδότηση του.
ΑΝεμος 