Είμαι από εκείνους που διαφωνούν με τις απεργίες των δημοσιογράφων ταυτόχρονα με τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ.
Και διαφωνώ διότι η είδηση μιας πανελλαδικής απεργίας, οι συνέπειές της, τα όσα μπορεί να συμβούν κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων, είναι ειδήσεις εξόχως σημαντικές τις οποίες οφείλουμε να μεταδίδουμε για να ενημερωθούν οι πολίτες.
Ο αντίλογος έχει να κάνει με το δικαίωμα του δημοσιογράφου, όπως και κάθε εργαζόμενου, να διεκδικεί, να απαιτεί, να διαμαρτύρεται κάνοντας χρήση και αυτής της μορφής αγώνα.
Εκείνο που θα μπορούσε να γίνει είναι αυτό που κάποτε ίσχυε και λειτουργούσε:
Να υπάρχει προσωπικό ασφαλείας, ομάδες δηλαδή δημοσιογράφων, που θα καλύπτουν τα γεγονότα της απεργιακής ημέρας και θα τα αναμεταδίδουν μέσα από σύντομα δελτία ειδήσεων, τακτικά ή έκτακτα.
Σήμερα που έχουμε στη διάθεσή μας νέες (και φθηνές) τεχνολογίες, θα μπορούσαμε να κάνουμε και κάτι επιπλέον: Να δημιουργήσουμε ιστοσελίδες και web-radio, με (ή χωρίς) τη συνεργασία των Ενώσεων μας μέσω των οποίων θα ενημερώνεται το κοινό.
Αυτό, μαζί με τη διακοπή της απεργίας σε περιπτώσεις όπως αυτές της περασμένης με τα τραγικά θύματα της Μαρφίν, θα μπορούσαν να είναι μία λύση…
Μήπως είναι καιρός να την σκεφτούμε;