Προχθές έγραψα την εξής σκέψη: « Η Ιστορία, σε πολύ, μα πολύ σπάνιες περιπτώσεις μας δίνει την ευκαιρία να βγούμε έξω από αυτή την ανοησία του Καλού και του Κακού. Είναι τότε που οι «μπερδεμένες» κοινωνίες μπορούν να αναστοχαστούν. Να ξαναδούν τα πράγματα. Να τσακίσουν τις παλιές βεβαιότητες. Να ανοίξουν νέους ορίζοντες. Και να προχωρήσουν«.
Σήμερα, οφείλω να πω οτι αυτή η σκέψη στηρίχθηκε στη διατύπωση της σκέψης του Στέλιου Ράμφου. Τι λέει;
Μια τεράστια ευκαιρία για να βγούμε από τις ψευδαισθήσεις μας και τα ψευδοσυναισθήματά μας.
Για να καταλάβουμε οτι «είμαστε τόσο ανατολίτες ώστε να κάνουμε δικτατορίες και ταυτοχρόνως χρεοκοπίες«.
Τόσο ανατολίτες, να προσθέσω εγώ, ωστε να προκρίνουμε, υποστηρίζουμε, να χύνουμε ακόμη και το αίμα μας για τον ανατολίτη φίλο μας.
Και να είμαστε απόλυτοι σε αυτό. Μη καταλαβαίνοντας οτι…
«…το κυνήγι το απόλυτου φέρνει χρεοκοπίες και δικτατορίες. Το ενδιάμεσο είναι που σώζει. Αλλά το ενδιάμεσο δεν το ξέρουμε. Ή δεν θέλουμε να το μάθουμε. Όλο το ταλέντο είναι να κάνεις το ενδιάμεσο συναρπαστικό. Όλα τα άλλα δεν θέλουν ταλέντο. Γιατί είναι φυσικά. Όπου υπάρχει φύση, δεν υπάρχει ταλέντο«.
Κι έτσι όλα γίνονται ένας χαρούμενος, ψευδαισθητικός πολτός όπου το καγιέν, το τραγούδι, οι διαδηλώσεις αναδεικνύονται σε συμβολικά στοιχεία.
«Είναι σύμβολα απολυτότητας συναισθήματος. Με το καγιέν είσαι μοναδικός, με το τραγούδι εκφράζεσαι. Και με τη διαδήλωση πολιτικοποιείσαι και εκφράζεις την ευθύνη σου απέναντι στα τεκταινόμενα παγκοσμίως και εν Ελλάδι. Οπότε ολοκληρώνεται η εικόνα σου. Ό,τι κάνουμε στην Ελλάδα επειδή γίνεται για λόγους συναισθηματικούς έχει μιαν απόληξη. Ποια είναι η απόληξη; Η ανάγκη συμπτώσεως φαντασιώσεως με εικόνα. Η εικόνα μας φτιάχνεται έτσι όπως τη θέλουμε και φτιάχνοντας την εικόνα έτσι όπως τη θέλουμε φτιάχνουμε και μια πραγματικότητα την οποία παρακολουθούμε μέχρι να έρθει η ώρα του λογαριασμού».
Και ο λογαρισμός έχει έλθει.
Αν δεν τον πληρώσουμε με το νόμισμα της λογικής, θα πλένουμε πιάτα για τους επόμενους δέκα αιώνες!
ΑΝεμος 