Μεγάλη Νίκη που θα αργήσει;
…και οδηγούν σε δεκάδες, καθημερινές ήττες;
ή
Μικρές νίκες εδώ και τώρα;
…που κρύβουν τη μεγάλη Ήττα;
Σαν να λέμε:
«Τι Παπάγος, τι Πλαστήρας;»
(Μα σοβαρά μιλάμε; Είναι το ίδιο ο Κακλαμάνης και ο Γκιουλέκας με τον Καμίνη και τον Μπουτάρη;)
ή
«Το μη χείρον βέλτιστο;»
(Μα σοβαρά μιλάμε; Ήταν, για παράδειγμα, ο Μητρόπουλος το «μη χείρον»; Ο χειρότερος των χειρότερων για όποιον κι αν τον επέλεγε; Μήπως ήταν ο Αλαβάνος το «βέλτιστον»;)
Πόσες εγκληματικές ανευθυνότητες κρύβει το πρώτο;
Πόσες μετρημένες προδοσίες το δεύτερο;
Νομίζουμε ότι το δίλημμα είναι νέο, χθεσινό…
Δεν είναι!
«Πανάρχαιο» είναι. Ή τουλάχιστον από τον εμφύλιο του 1824… Το «Γουδή»… Τον Μεγάλο Διχασμό… Τους Λαϊκούς και τους Βενιζελικούς… Την Κατοχή… Τον Εμφύλιο…
Δίλημμα ψευδές και ταυτόχρονα τόσο πραγματικό. Με συνέπειες τραγικές.
Πάνω σε αυτό θεσμίσαμε την κοινωνία μας. Με αυτό βηματίσαμε δύο αιώνες… Με αυτό χύσαμε ποτάμια αίματος…
…………………………….Μ’ αυτό οδηγούμαστε στη βέβαιη οικονομική χρεοκοπία!
Αυτήν που θα επισφραγίσει την κοινωνική, πολιτική, ηθική μας χρεοκοπία που τόσα χρόνια κρύβαμε επιμελώς κάτω από το ντιβάνι…
Δεν μάθαμε ποτέ ούτε να κυβερνάμε ούτε και να κυβερνιόμαστε, όπως μας ήθελε, ως Πολίτες, ο Αριστοτέλης.
Και φοβάμαι ότι είναι πια πολύ αργά για να το μάθουμε.
Το μάθημα αυτό δεν διδάσκεται πλέον πουθενά.
Ούτε καν στην (αμερίμνως) Περιπατητική Σχολή της Αριστεράς.
Κάψαμε πολλές βιβλιοθήκες για να χαθεί το σχετικό απόσπασμα.
Κι όσοι το ήξεραν χάθηκαν στα αποσπάσματα.
Αυτός ο λαός επανιδρύθηκε (ή έστω προσπάθησε) ως λαός, χειραφετήθηκε (ή έστω ονειρεύτηκε) με ένα μεγαλειώδες δίλημμα: Ελευθερία ή Θάνατος.
Τόσο μεγαλειώδες που έπρεπε να αντικατασταθεί πάραυτα. Οπερ και εγένετο. Από μικρότερα διλήμματα, ευκόλως ελεγχόμενα…
Κάπως έτσι οδηγηθήκαμε χθες στις Νίκες της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης.
Νίκες που μοιάζουν τόσο πολύ με ήττες.
…όσων προτιμήσαμε την απελπισμένη προδοσία της συνείδησής μας!
Η δημοκρατία μας έγινε βάρος αφόρητο. Κάτι παραπάνω: τι θεωρούμε πλέον άχρηστη! (Κάποιοι περνούν παχιές στρώσεις βερνίκι στις μαύρες μπότες του. Η παρέλαση αρχίζει!)
Στην υγειά μας!
Στις χαρές μας!
Αυτή τη φορά δεν ξέφυγε κανείς. Είτε συμμετείχε είτε όχι στη μάχη…
ΥΓ1: Το παραπάνω κείμενο έχει γραφτεί αποκλειστικά για εκείνους που νομίζουν ότι δεν τους αφορά καθόλου…
ΑΝεμος 