Χθες δεν έγραψα για το Αυριο

Το άνοιγα, το έκλεινα και το ξανάνοιγα τον ΑΝεμο χθες.
Να γράψω, να μην γράψω, να γράψω.
Δεν έγραψα…

Γιατί η γραφή μπορεί να κάνει τη μνήμη επέτειο.
Μπορεί να κάνει το Αυριο να γίνει Χθες… Προχθές… Κάποτε… Τότε…

Ομως εκείνη η σφαίρα είχε στόχο το Αυριο και όχι το ΤΟΤΕ. Είχε στόχο την καρδιά του μέλλοντός μας.

Ο Αλέξανδρος δεν ήταν ήρωας. Δεν έπεσε σε κάποια μάχη. Δεν πήγε για να πεθάνει.

Ηταν κάτι πολύ παραπάνω από ήρωας: ένα Παιδί!

Ηταν το μέλλον.

Είναι.

Το μόνο που θα επαναλάβω είναι η ίδια κατάρα που «χάρισα» τότε στους δολοφόνους του: Το αίμα του στα κεφάλια σας! Και στα κεφάλια μας! Κανείς δεν θα το ξεπλύνει…




Και κάτι ακόμη: Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΑΣ ΒΡΩΜΑΕΙ ΔΑΚΡΥΓΟΝΑ!