Εξακολουθώ να υποστηρίζω την άποψη, και δεν θα πάψω να το κάνω, ότι δεν μπορεί κάποιος να είναι μερικώς συγχυσμένος, μερικώς ανόητος, μερικώς προοδευτικός, μερικώς διαυγής, μερικώς φαιδρός, μερικώς αρτηριοσκληρωτικός…
Επίσης, εξακολουθώ να πιστεύω ότι η παρανόηση ενός κειμένου, και μάλιστα από έναν καθηγητή ο οποίος οφείλει να διαλύει τις παρανοήσεις, δεν είναι διόλου συμπτωματική και μεμονωμένη. Οταν παρανοείς ένα κείμενο, που, διάβολε, είναι εκεί, μπροστά σου και μπορείς να το διαβάσεις και να το ξαναδιαβάσεις και να το ξαναδιαβάσεις, τότε τι κάνεις με την πραγματικότητα που είναι εκεί έξω;

Η περίπτωση του
Αλκη Ρήγου δεν μπορεί λοιπόν να είναι άσχετη με την κατάσταση της Αριστεράς, της κατάστασης στα ελληνικά Πανεπιστήμια αλλά και το επίπεδο μέρους της ελληνικής διανόησης. Της Δημοκρατίας, στο τέλος-τέλος…
Διότι, για φαντάσου τι θα είχα να πάθουμε αν κάτι τέτοιοι τύποι αποκτούσαν, πέρα από την ακαδημαϊκή και την εκτελεστική εξουσία!
Τρόμος!
Οπως τρόμο προκαλεί και αυτό που συμβαίνει στη Νομική σχολή της Αθήνας όπου οι συγγενείς του Ρήγου αποφάσισαν να στήσουν ακτιβιστικό χάπενινγκ σε βάρος 230 μεταναστών.
Προφανώς το πρόβλημα δεν έχει να κάνει με «την κατάληψη ενός δημόσιου χώρου» ούτε με τον τρόπο διαμαρτυρίας που κάνει την Τρέμη και τον Καψή να βαράνε τηλε-υστερίες…
Το πρόβλημα έχει να κάνει με αυτήν ακριβώς την παρανόηση της πραγματικότητας! Μιας πραγματικότητα ήδη προβληματική, καθότι εξαιρετικά πολύπλοκη και που, επειδή αδυνατώ να την εξηγήσω και αναλύσω αποφασίζω να την κάνω ακόμη πιο προβληματική και πολύπλοκη!
Η πραγματικότητα του (κάθε) Αλκη Ρήγου είναι ασπρόμαυρη…
Πράγμα που λίγο απέχει από την κατάμαυρη πραγματικότητα του Μιχαλολιάκου.
Είναι μια πραγματικότητα μανιχαϊστική.
Καλός ο ένας, κακός ο άλλος. Κι όσοι βλέπουν τα πράγματα «έγχρωμα» είναι «λίγοι», είναι «ανόητοι», είναι «γραφικοί»…
Σε αυτήν την πραγματικότητα «ο Μετανάστης είναι εξ ορισμού καλός (δηλαδή, δεν είναι άνθρωπος!) κι αφού είναι καλός, εμείς οι εξ ορισμού σωστοί μπορούμε άνετα να τον διατηρούμε ως pet στις ιδεοληπτικές μας ονειρώξεις κι επειδή επίσης έχουμε βαρεθεί την επαναστατική γυμναστική μπορούμε να τον βάλουμε να την κάνει αυτός για εμάς». Κι ας τον εκθέτουμε έτσι στο στόμα του Λύκου. Ας τον ρίχνουμε ανυπεράσπιστο απέναντι στα λιοντάρια της τηλεόρασης, απέναντι στους φόβους του μικροαστού, απέναντι στη βία της αστυνομίας…
Χωρίς στρατηγική, χωρίς διέξοδο… Τους παίρνουμε, τους οδηγούμε στη Νομική, τους αφήνουμε μέσα και μετά βγαίνουμε εμείς στα κανάλια και διαμαρτυρόμαστε!
Ούτε μια έξοδο κινδύνου δεν τους εξασφαλίζουμε, σε περίπτωση που μπουκάρουν μέσα και τους βγάλουν με τις αλυσίδες… Μπας και τους στείλουν πίσω στα σφαγεία των χωρών τους… Μπας και…
Ο Αλαβάνος (και όλος ο θίασος της κουλής αριστεράς) στον Πρετεντέρη, ο μετανάστης στον ντάκο!
Βολικό!
Τρομακτικό!
Λογικό όμως (δυστυχώς!) αν ο σκεφτείς ότι ο Αλκης Ρήγος παράγει «ιδεολογία» μη μπορώντας να διαβάσει καν ένα κείμενο!
Και πολύ ασχοληθήκαμε!
Μας στοιχειώσατε τα όνειρα… Μας καθηλώσατε στην ανοησία σας… Μας πνίξατε…
Το καταλάβατε;
Δεν μας αδειάζετε τη γωνιά τώρα να ασχοληθούμε και με τίποτα σοβαρό, κύριε Ρήγο;
Π.χ. με τους μετανάστες και τα τεράστια προβλήματά τους;