Οταν πέφτουν οι μάσκες… – Το κύριο άρθρο της Καθημερινής

Ας το διαβάσουμε…

«Πολεμική» κυβέρνηση

Για άλλη μια φορά η χώρα βρίσκεται σε εξαιρετικά κρίσιμο σημείο αλλά, δυστυχώς, η πολιτική ηγεσία, τα μέσα ενημέρωσης και η κοινή γνώμη ζουν σε ένα δικό τους κόσμο. Εχουμε χρεοκοπήσει και το κράτος μπορεί να πληρώνει ακόμη συντάξεις και μισθούς μόνο επειδή μας δανείζει η τρόικα. Τώρα οι δανειστές απαιτούν να εκπληρώσουμε εμείς το δικό μας κομμάτι της συμφωνίας. Για να γίνει αυτό θα χρειασθούν απελπιστικά επώδυνες αποφάσεις, οι οποίες θα συμπεριλαμβάνουν ακόμη και την απόλυση χιλιάδων εργαζομένων στο Δημόσιο. Η κυβέρνηση αποφεύγει όμως να πει την αλήθεια στον λαό, ο οποίος έχει επιδείξει απίστευτη υπομονή και ωριμότητα, αλλά τώρα αρχίζει να αμφισβητεί αν ο καπετάνιος έχει καμία πυξίδα στα χέρια του ή αν ξέρει πού πηγαίνει. Η αξιωματική αντιπολίτευση λαϊκίζει αντιμνημονιακά, με μερικές μόνο αναλαμπές υπευθυνότητος, και σε καμία περίπτωση δεν είναι έτοιμη να πιάσει το τιμόνι. Η Αριστερά πυροδοτεί την ανυπακοή και σπρώχνει τη χώρα στον κατήφορο. Το χειρότερο είναι πως ο δημόσιος διάλογος διεξάγεται με όρους ασύλληπτης ελαφρότητος και αχαλίνωτου λαϊκισμού, με κορυφαίο πρόσφατο παράδειγμα τον ανούσιο θόρυβο για την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας.
Εχουμε φτάσει σε αδιέξοδο. Ο πρωθυπουργός έχει πολύ λίγα περιθώρια να πει στον κόσμο την αλήθεια και να φτιάξει μια «πολεμική» κυβέρνηση, που θα συμπεριλαμβάνει και εχθρούς του, αν είναι ικανοί για τις περιστάσεις. Αν ο ίδιος δεν το αντέχει ψυχικά ή αν πιστεύει ότι το κόμμα του θα τον ρίξει, οφείλει και πάλι να μιλήσει ειλικρινά και να φερθεί με υπευθυνότητα. Να το πούμε απλά. Αν συνεχίσουμε στην τωρινή μας ρότα, είναι βέβαιο ότι οι δανειστές μας δεν θα δώσουν την επόμενη δόση και θα απαιτήσουν πιο σκληρούς όρους. Ισως τότε σοβαρευθούμε, προσγειωθούμε απότομα στην πραγματικότητα και πετύχουμε μια μεγάλη εθνική συνεννόηση των αστικών μας κομμάτων για το τι πρέπει να γίνει από εκεί και πέρα. Μερικές φορές χρειάζεται ένα σοκ για να… ξυπνήσει η χώρα και η πολιτική της ηγεσία!

Και τώρα, ας το ξαναδιαβάσουμε… Με έμφαση σε ορισμένα σημεία…

«Πολεμική» κυβέρνηση

Για άλλη μια φορά η χώρα βρίσκεται σε εξαιρετικά κρίσιμο σημείο αλλά, δυστυχώς, η πολιτική ηγεσία, τα μέσα ενημέρωσης ΚΑΙ η κοινή γνώμη ζουν σε ένα δικό τους κόσμο. Εχουμε χρεοκοπήσει και το κράτος μπορεί να πληρώνει ακόμη συντάξεις και μισθούς μόνο επειδή μας δανείζει η τρόικα. Τώρα οι δανειστές απαιτούν να εκπληρώσουμε εμείς το δικό μας κομμάτι της συμφωνίας. Για να γίνει αυτό θα χρειασθούν απελπιστικά επώδυνες αποφάσεις, οι οποίες θα συμπεριλαμβάνουν ακόμη και την απόλυση χιλιάδων εργαζομένων στο Δημόσιο. Η κυβέρνηση αποφεύγει όμως να πει την αλήθεια στον λαό, ο οποίος έχει επιδείξει απίστευτη υπομονή και ωριμότητα, αλλά τώρα αρχίζει να αμφισβητεί αν ο καπετάνιος έχει καμία πυξίδα στα χέρια του ή αν ξέρει πού πηγαίνει. Η αξιωματική αντιπολίτευση λαϊκίζει αντιμνημονιακά, με μερικές μόνο αναλαμπές υπευθυνότητος, και σε καμία περίπτωση δεν είναι έτοιμη να πιάσει το τιμόνι. Η Αριστερά πυροδοτεί την ανυπακοή και σπρώχνει τη χώρα στον κατήφορο. Το χειρότερο είναι πως ο δημόσιος διάλογος διεξάγεται με όρους ασύλληπτης ελαφρότητος και αχαλίνωτου λαϊκισμού, με κορυφαίο πρόσφατο παράδειγμα τον ανούσιο θόρυβο για την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας.
Εχουμε φτάσει σε αδιέξοδο. Ο πρωθυπουργός έχει πολύ λίγα περιθώρια να πει στον κόσμο την αλήθεια και να φτιάξει μια «πολεμική» κυβέρνηση, που θα συμπεριλαμβάνει και εχθρούς του, αν είναι ικανοί για τις περιστάσεις. Αν ο ίδιος δεν το αντέχει ψυχικά ή αν πιστεύει ότι το κόμμα του θα τον ρίξει, οφείλει και πάλι να μιλήσει ειλικρινά και να φερθεί με υπευθυνότητα. Να το πούμε απλά. Αν συνεχίσουμε στην τωρινή μας ρότα, είναι βέβαιο ότι οι δανειστές μας δεν θα δώσουν την επόμενη δόση και θα απαιτήσουν πιο σκληρούς όρους. Ισως τότε σοβαρευθούμε, προσγειωθούμε απότομα στην πραγματικότητα και πετύχουμε μια μεγάλη εθνική συνεννόηση των αστικών μας κομμάτων για το τι πρέπει να γίνει από εκεί και πέρα. Μερικές φορές χρειάζεται ένα σοκ για να… ξυπνήσει η χώρα και η πολιτική της ηγεσία!

Από που να το πιάσεις και που να το αφήσεις αυτό το άθλια γραμμένο κείμενο; (Πρόσοχη: όχι άθλιο κείμενο. ΑθλιΑ γραμμένο!).

Νομίζω ότι από ένα μόνο σημείο αξίζει να το πιάσει κανείς: από το σύνδρομο μεγαλομανίας του γράφοντα. Στα όρια της Κανταφικής (ή Παγκαλικής) ψυχοπαθολογίας!

Μόνο ότι πίνουμε όλοι ναρκωτικά που μας τα προμήθευσε η Αλ-Κάιντα, δεν γράφει!
Ολοι μας! Πολιτική ηγεσία, κυβέρνηση, κόμματα, ΜΜΕ αλλά και η κοινή γνώμη. Οι πάντες. Τα πάντα όλα. Ολη η χώρα δεν κατανοεί αυτά που κατανοεί ο Ιλουμινάτος (Πεφωτισμένος) αρθρογράφος.

Ο οποίος Ιλουμινάτος αρθρογράφος δεν συμπεριλαμβάνει το εαυτό του στην πολιτική ηγεσία, στα ΜΜΕ (!!!) ή στην κοινή γνώμη. Δεν είναι καν από αυτή τη χώρα. Μάλλον είναι από αλλού!

Κάπου στο Θιβέτ ίσως!
Στο κοκπιτ ενός διαστημόπλοιου!
Στον πλανήτη Κρόνο!
Στην Ανδρομέδα!

Αλλού πάντως!

Είναι να απορεί κανείς γιατί κάθεται και ασχολείται με μια ασήμαντη κουκκίδα του σύμπαντος! Τόσοι γαλαξίες δεν του φτάνουν να παίξει!

Ε, και ΜΗ χειρότερα δηλαδή με τη χρήση παραισθησιογόνων! Μπάστα!

Y.Γ.: Για διαβάστε όμως και αυτό!

.

Οταν πέφτουν οι μάσκες… – Το κύριο άρθρο της Καθημερινής

Ας το διαβάσουμε…

«Πολεμική» κυβέρνηση

Για άλλη μια φορά η χώρα βρίσκεται σε εξαιρετικά κρίσιμο σημείο αλλά, δυστυχώς, η πολιτική ηγεσία, τα μέσα ενημέρωσης και η κοινή γνώμη ζουν σε ένα δικό τους κόσμο. Εχουμε χρεοκοπήσει και το κράτος μπορεί να πληρώνει ακόμη συντάξεις και μισθούς μόνο επειδή μας δανείζει η τρόικα. Τώρα οι δανειστές απαιτούν να εκπληρώσουμε εμείς το δικό μας κομμάτι της συμφωνίας. Για να γίνει αυτό θα χρειασθούν απελπιστικά επώδυνες αποφάσεις, οι οποίες θα συμπεριλαμβάνουν ακόμη και την απόλυση χιλιάδων εργαζομένων στο Δημόσιο. Η κυβέρνηση αποφεύγει όμως να πει την αλήθεια στον λαό, ο οποίος έχει επιδείξει απίστευτη υπομονή και ωριμότητα, αλλά τώρα αρχίζει να αμφισβητεί αν ο καπετάνιος έχει καμία πυξίδα στα χέρια του ή αν ξέρει πού πηγαίνει. Η αξιωματική αντιπολίτευση λαϊκίζει αντιμνημονιακά, με μερικές μόνο αναλαμπές υπευθυνότητος, και σε καμία περίπτωση δεν είναι έτοιμη να πιάσει το τιμόνι. Η Αριστερά πυροδοτεί την ανυπακοή και σπρώχνει τη χώρα στον κατήφορο. Το χειρότερο είναι πως ο δημόσιος διάλογος διεξάγεται με όρους ασύλληπτης ελαφρότητος και αχαλίνωτου λαϊκισμού, με κορυφαίο πρόσφατο παράδειγμα τον ανούσιο θόρυβο για την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας.
Εχουμε φτάσει σε αδιέξοδο. Ο πρωθυπουργός έχει πολύ λίγα περιθώρια να πει στον κόσμο την αλήθεια και να φτιάξει μια «πολεμική» κυβέρνηση, που θα συμπεριλαμβάνει και εχθρούς του, αν είναι ικανοί για τις περιστάσεις. Αν ο ίδιος δεν το αντέχει ψυχικά ή αν πιστεύει ότι το κόμμα του θα τον ρίξει, οφείλει και πάλι να μιλήσει ειλικρινά και να φερθεί με υπευθυνότητα. Να το πούμε απλά. Αν συνεχίσουμε στην τωρινή μας ρότα, είναι βέβαιο ότι οι δανειστές μας δεν θα δώσουν την επόμενη δόση και θα απαιτήσουν πιο σκληρούς όρους. Ισως τότε σοβαρευθούμε, προσγειωθούμε απότομα στην πραγματικότητα και πετύχουμε μια μεγάλη εθνική συνεννόηση των αστικών μας κομμάτων για το τι πρέπει να γίνει από εκεί και πέρα. Μερικές φορές χρειάζεται ένα σοκ για να… ξυπνήσει η χώρα και η πολιτική της ηγεσία!

Και τώρα, ας το ξαναδιαβάσουμε… Με έμφαση σε ορισμένα σημεία…

«Πολεμική» κυβέρνηση

Για άλλη μια φορά η χώρα βρίσκεται σε εξαιρετικά κρίσιμο σημείο αλλά, δυστυχώς, η πολιτική ηγεσία, τα μέσα ενημέρωσης ΚΑΙ η κοινή γνώμη ζουν σε ένα δικό τους κόσμο. Εχουμε χρεοκοπήσει και το κράτος μπορεί να πληρώνει ακόμη συντάξεις και μισθούς μόνο επειδή μας δανείζει η τρόικα. Τώρα οι δανειστές απαιτούν να εκπληρώσουμε εμείς το δικό μας κομμάτι της συμφωνίας. Για να γίνει αυτό θα χρειασθούν απελπιστικά επώδυνες αποφάσεις, οι οποίες θα συμπεριλαμβάνουν ακόμη και την απόλυση χιλιάδων εργαζομένων στο Δημόσιο. Η κυβέρνηση αποφεύγει όμως να πει την αλήθεια στον λαό, ο οποίος έχει επιδείξει απίστευτη υπομονή και ωριμότητα, αλλά τώρα αρχίζει να αμφισβητεί αν ο καπετάνιος έχει καμία πυξίδα στα χέρια του ή αν ξέρει πού πηγαίνει. Η αξιωματική αντιπολίτευση λαϊκίζει αντιμνημονιακά, με μερικές μόνο αναλαμπές υπευθυνότητος, και σε καμία περίπτωση δεν είναι έτοιμη να πιάσει το τιμόνι. Η Αριστερά πυροδοτεί την ανυπακοή και σπρώχνει τη χώρα στον κατήφορο. Το χειρότερο είναι πως ο δημόσιος διάλογος διεξάγεται με όρους ασύλληπτης ελαφρότητος και αχαλίνωτου λαϊκισμού, με κορυφαίο πρόσφατο παράδειγμα τον ανούσιο θόρυβο για την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας.
Εχουμε φτάσει σε αδιέξοδο. Ο πρωθυπουργός έχει πολύ λίγα περιθώρια να πει στον κόσμο την αλήθεια και να φτιάξει μια «πολεμική» κυβέρνηση, που θα συμπεριλαμβάνει και εχθρούς του, αν είναι ικανοί για τις περιστάσεις. Αν ο ίδιος δεν το αντέχει ψυχικά ή αν πιστεύει ότι το κόμμα του θα τον ρίξει, οφείλει και πάλι να μιλήσει ειλικρινά και να φερθεί με υπευθυνότητα. Να το πούμε απλά. Αν συνεχίσουμε στην τωρινή μας ρότα, είναι βέβαιο ότι οι δανειστές μας δεν θα δώσουν την επόμενη δόση και θα απαιτήσουν πιο σκληρούς όρους. Ισως τότε σοβαρευθούμε, προσγειωθούμε απότομα στην πραγματικότητα και πετύχουμε μια μεγάλη εθνική συνεννόηση των αστικών μας κομμάτων για το τι πρέπει να γίνει από εκεί και πέρα. Μερικές φορές χρειάζεται ένα σοκ για να… ξυπνήσει η χώρα και η πολιτική της ηγεσία!

Από που να το πιάσεις και που να το αφήσεις αυτό το άθλια γραμμένο κείμενο; (Πρόσοχη: όχι άθλιο κείμενο. ΑθλιΑ γραμμένο!).

Νομίζω ότι από ένα μόνο σημείο αξίζει να το πιάσει κανείς: από το σύνδρομο μεγαλομανίας του γράφοντα. Στα όρια της Κανταφικής (ή Παγκαλικής) ψυχοπαθολογίας!

Μόνο ότι πίνουμε όλοι ναρκωτικά που μας τα προμήθευσε η Αλ-Κάιντα, δεν γράφει!
Ολοι μας! Πολιτική ηγεσία, κυβέρνηση, κόμματα, ΜΜΕ αλλά και η κοινή γνώμη. Οι πάντες. Τα πάντα όλα. Ολη η χώρα δεν κατανοεί αυτά που κατανοεί ο Ιλουμινάτος (Πεφωτισμένος) αρθρογράφος.

Ο οποίος Ιλουμινάτος αρθρογράφος δεν συμπεριλαμβάνει το εαυτό του στην πολιτική ηγεσία, στα ΜΜΕ (!!!) ή στην κοινή γνώμη. Δεν είναι καν από αυτή τη χώρα. Μάλλον είναι από αλλού!

Κάπου στο Θιβέτ ίσως!
Στο κοκπιτ ενός διαστημόπλοιου!
Στον πλανήτη Κρόνο!
Στην Ανδρομέδα!

Αλλού πάντως!

Είναι να απορεί κανείς γιατί κάθεται και ασχολείται με μια ασήμαντη κουκκίδα του σύμπαντος! Τόσοι γαλαξίες δεν του φτάνουν να παίξει!

Ε, και ΜΗ χειρότερα δηλαδή με τη χρήση παραισθησιογόνων! Μπάστα!

Y.Γ.: Για διαβάστε όμως και αυτό!

.

Κι άλλες ασύνταχτες σκέψεις για μια πραγματικότητα που πλέον μας ξεπερνάει

Και να λοιπόν που όλα μοιάζουν να ξεκινούν από την αρχή…
Και να που τώρα αυτά που συμβαίνουν ξεπερνούν τα όσα λέγαμε, συζητούσαμε, σκεφτόμασταν…

Λέγαμε, για παράδειγμα, για τον κίνδυνο να επικρατήσει ο Μεγάλος Αδελφός… Λέγαμε για τις κάμερες που μας παρακολουθούν στο κάθε μας βήμα!
Και, ναι, αυτό έχει συμβεί. Εκατοντάδες κάμερες μας παρακολουθούν στο κάθε μας βήμα.
Ομως, ούτε εμείς ούτε αυτοί που έβαλαν εκεί τις κάμερες που μας παρακολουθούν, δεν φανταζόταν πριν λίγο καιρό, ότι όλοι μας θα έχουμε μια κάμερα στο χέρι και θα παρακολουθούμε και τον ίδιο τον Μεγάλο Αδελφό.
Κανείς δεν φανταζόταν ότι χιλιάδες εικόνες θα έρχονται από όλες τις πλευρές του πλανήτη αποκαλύπτοντας τα εγκλήματα των τυράννων. Κι ότι αυτές θα έφταναν με πρωτοφανή ταχύτητα, σχεδόν ακαριαία, στο υπολογιστή του οποιουδήποτε.

Και ίσως τώρα θα πρέπει να σκεφτούμε και πάλι πως η δύναμη της κάθε εξουσίας δεν ήταν (μόνο) να παρακολουθεί τους πολίτες. Η δύναμή της ήταν (και) να κρύβει τα όσα άθλια κάνει.

Κι αυτή η δύναμη έχει χαθεί για πάντα!

Κι άλλες ασύνταχτες σκέψεις για μια πραγματικότητα που πλέον μας ξεπερνάει

Και να λοιπόν που όλα μοιάζουν να ξεκινούν από την αρχή…
Και να που τώρα αυτά που συμβαίνουν ξεπερνούν τα όσα λέγαμε, συζητούσαμε, σκεφτόμασταν…

Λέγαμε, για παράδειγμα, για τον κίνδυνο να επικρατήσει ο Μεγάλος Αδελφός… Λέγαμε για τις κάμερες που μας παρακολουθούν στο κάθε μας βήμα!
Και, ναι, αυτό έχει συμβεί. Εκατοντάδες κάμερες μας παρακολουθούν στο κάθε μας βήμα.
Ομως, ούτε εμείς ούτε αυτοί που έβαλαν εκεί τις κάμερες που μας παρακολουθούν, δεν φανταζόταν πριν λίγο καιρό, ότι όλοι μας θα έχουμε μια κάμερα στο χέρι και θα παρακολουθούμε και τον ίδιο τον Μεγάλο Αδελφό.
Κανείς δεν φανταζόταν ότι χιλιάδες εικόνες θα έρχονται από όλες τις πλευρές του πλανήτη αποκαλύπτοντας τα εγκλήματα των τυράννων. Κι ότι αυτές θα έφταναν με πρωτοφανή ταχύτητα, σχεδόν ακαριαία, στο υπολογιστή του οποιουδήποτε.

Και ίσως τώρα θα πρέπει να σκεφτούμε και πάλι πως η δύναμη της κάθε εξουσίας δεν ήταν (μόνο) να παρακολουθεί τους πολίτες. Η δύναμή της ήταν (και) να κρύβει τα όσα άθλια κάνει.

Κι αυτή η δύναμη έχει χαθεί για πάντα!

Αραβικές εξεγέρσεις και "κορπορατισμός"

Απόσπασμα από αυτό το άρθρο: http://johnpilger.com/articles/behind-the-arab-revolt-is-a-word-we-dare-not-speak

The revolt in the Arab world is not merely against a resident dictator but a worldwide economic tyranny designed by the US Treasury and imposed by the US Agency for International Development, the IMF and World Bank, which have ensured that rich countries like Egypt are reduced to vast sweatshops, with half the population earning less than $2 a day. The people’s triumph in Cairo was the first blow against what Benito Mussolini called corporatism, a word that appears in his definition of fascism.


How did such extremism take hold in the liberal West? “It is necessary to destroy hope, idealism, solidarity, and concern for the poor and oppressed,” observed Noam Chomsky a generation ago, “[and] to replace these dangerous feelings with self-centred egoism, a pervasive cynicism that holds that [an order of] inequities and oppression is the best that can be achieved. In fact, a great international propaganda campaign is under way to convince people – particularly young people – that this not only is what they should feel but that it’s what they do feel.”


Like the European revolutions of 1848 and the uprising against Stalinism in 1989, the Arab revolt has rejected fear. An insurrection of suppressed ideas, hope and solidarity has begun. In the United States, where 45 per cent of young African-Americans have no jobs and the top hedge fund managers are paid, on average, a billion dollars a year, mass protests against cuts in services and jobs have spread to heartland states like Wisconsin. In Britain, the fastest-growing modern protest movement, UK Uncut, is about to take direct action against tax avoiders and rapacious banks. Something has changed that cannot be unchanged. The enemy has a name now.

Αραβικές εξεγέρσεις και "κορπορατισμός"

Απόσπασμα από αυτό το άρθρο: http://johnpilger.com/articles/behind-the-arab-revolt-is-a-word-we-dare-not-speak

The revolt in the Arab world is not merely against a resident dictator but a worldwide economic tyranny designed by the US Treasury and imposed by the US Agency for International Development, the IMF and World Bank, which have ensured that rich countries like Egypt are reduced to vast sweatshops, with half the population earning less than $2 a day. The people’s triumph in Cairo was the first blow against what Benito Mussolini called corporatism, a word that appears in his definition of fascism.


How did such extremism take hold in the liberal West? “It is necessary to destroy hope, idealism, solidarity, and concern for the poor and oppressed,” observed Noam Chomsky a generation ago, “[and] to replace these dangerous feelings with self-centred egoism, a pervasive cynicism that holds that [an order of] inequities and oppression is the best that can be achieved. In fact, a great international propaganda campaign is under way to convince people – particularly young people – that this not only is what they should feel but that it’s what they do feel.”


Like the European revolutions of 1848 and the uprising against Stalinism in 1989, the Arab revolt has rejected fear. An insurrection of suppressed ideas, hope and solidarity has begun. In the United States, where 45 per cent of young African-Americans have no jobs and the top hedge fund managers are paid, on average, a billion dollars a year, mass protests against cuts in services and jobs have spread to heartland states like Wisconsin. In Britain, the fastest-growing modern protest movement, UK Uncut, is about to take direct action against tax avoiders and rapacious banks. Something has changed that cannot be unchanged. The enemy has a name now.

"Εμείς ΕΤΣΙ τιμάμε το Ζ"

Heidelberg

Check out this SlideShare Presentation:

Heidelberg

View more webinars from Dennis Labadarios.