Ο Μανώλης Γλέζος τολμάει να σπάσει το "αριστερό" μας ταμπού

«Οι οικονομικοί μετανάστες δεν βρίσκουν δουλειά στον τόπο τους και φεύγουν. Αιτία είναι οι πρώην αποικιοκράτες, που «εξακολουθούν να εκμεταλλεύονται τις χώρες αυτές»…

Ο Μανώλης Γλέζος στον Μανώλη Κοττάκη («Δημοκρατία»):

– «Φταίει επίσης η κυβέρνηση, που, υποταγμένη στις διατάξεις του Δουβλίνου 2, δεν κάνει ό,τι πρέπει. Επρεπε να πιάνει καθέναν και να τον ρωτά «από πού είσαι;» και αν απαντά λ.χ. «από το Αλγέρι», να τον στέλνει στη Γαλλία! Να πληρώσει εκείνη που είναι αιτία γι’ αυτό. Επρεπε να τους εφοδιάζει με τα απαραίτητα έγγραφα και να τους στέλνει στις αποικιοκρατικές χώρες».

– «Οι μαφίες των μεταναστών, τα αποβράσματα των μεταναστών, δεν διστάζω να το πω, δημιουργούν προβλήματα σε βάρος των κατοίκων (…) Αυτά που λέω δεν τα λαλεί (σ.σ. η Αριστερά). Παίρνει άκριτα το μέρος των μεταναστών χωρίς να καταδικάζει τις εγκληματικές μαφίες, που δρουν μέσα στους μετανάστες, και δεν ξεκαθαρίζει το θέμα».

Κώστας Αξελός: Αυτό που επέρχεται

«Ο καθένας διατηρεί μια τόση δα ελπίδα ότι κάτι καλύτερο θα έλθει. Ακόμη κι εκείνοι που παριστάνουν ότι αρνούνται ριζικά το υπάρχον σύστημα και τη χωλή του ανάπτυξη, είναι εντελώς ανίκανοι να κάνουν ένα ελάχιστο άλλο, ένα διαφορετικό βηματάκι (…).

Ο Κώστας Αξελός, σχεδόν πάντα καπνίζονταςΤο αύριο δεν θα είναι πιο χαρωπό, όπως δεν ήταν πιο χαρωπό το χθες, όπως δεν είναι πιο χαρωπό το σήμερα, παρ’ όλες τις πιο εξωραϊσμένες αρχαϊκές ή ουτοπικές φλυαρίες. Ούτε ο εαυτός ως άλλος, ούτε το είναι μαζί των μεν με τους άλλους είναι προορισμένα, διά μέσου όλων των μελλοντικών μεταβολών, να παγιωθούν στη συναισθηματική διάθεση του πρωτείου της χαράς ή του πρωτείου της λύπης, πράγμα που δεν σημαίνει ότι μας έχει λάχει να αναζητήσουμε καταφύγιο σε μιαν οποιαδήποτε ουδετερότητα».

Είναι, ίσως, άχαρο ν’ απομονώνει κανείς θραύσματα από έναν ρέοντα φιλοσοφικό λόγο, όπως είναι αυτός του Κώστα Αξελού. Αλλά ακόμα και σ’ αυτές τις ελάχιστες φράσεις αναγνωρίζεται όχι μόνο η διαχρονικότητα, αλλά και η επικαιρότητα μιας σκέψης ζωντανής – κι ας συμπληρώθηκαν 15 μήνες από το θάνατό του. Υστατο «κληροδότημα» του Αξελού υπήρξε το βιβλίο «Αυτό που επέρχεται». Κυκλοφόρησε στη Γαλλία το 2009 (με το περιεχόμενό του κατανεμημένο σε 342 αποσπάσματα-κεφάλαια, υπό διαφορετικό τίτλο το καθένα). Στην Ελλάδα θα κυκλοφορήσει το φθινόπωρο του 2011, απ’ την «Εστία», σε μετάφραση της Κατερίνας Δασκαλάκη, συντρόφου επί τρεις δεκαετίες του φιλοσόφου και μεταφράστριας σχεδόν του συνόλου του έργου του στα ελληνικά.

Πρόγευση δίνουν τα 9 αποσπάσματα-κεφάλαια, που δημοσιεύονται στο νέο, 92ο τεύχος του περιοδικού «Εντευκτήριο», κεντρικός άξονας ενός 45σέλιδου αφιερώματος στον Ελληνα στοχαστή. Περιλαμβάνονται ακόμη: κείμενα του φιλοσόφου και μελετητή του Αξελού, Ζαν Λοξερουά, της διδάκτορος Φιλοσοφίας Σερβάν Ζολιβέ, του πεζογράφου και δοκιμιογράφου Φίλιππου Δ. Δρακονταειδή και της ιστορικού Στέλλας Μανέ. Δημοσιεύεται το αναλυτικό «Χρονολόγιο Κώστα Αξελού» (1924-2010), που συνέταξε η Δασκαλάκη, και η εργογραφία του.

Το τεύχος παρουσιάστηκε χθες, εγκαινιάζοντας και τον πολυχώρο Eco Zone του Ομίλου Economia, διακοσμημένο για την περίσταση με προσωπογραφίες του Αξελού από τον Ιάσονα Μολφέση. Διευθύντρια του Ομίλου, αλλά και των εκδόσεων «Κέρκυρα», η Αλεξάνδρα Βοβολίνη, μίλησε για τον Αξελό όπως τον είχε γνωρίσει, «προσηνή, κράμα πνευματικής υπεροχής και απόλυτης καταδεκτικότητας».

Ανάλογη εντύπωση «ενός ανθρώπου απλού, με μετρημένα λόγια και πολλές σιωπές», είχε και ο διευθυντής του «Εντευκτηρίου», Γιώργος Κορδομενίδης, όταν τον πρωτοσυνάντησε. Οσο για τη Σερβάν Ζολιβέ, αναφέρθηκε στις βασικές αρχές της σκέψης του, συστήνοντας το υπό ελληνική έκδοση βιβλίο ως ένα «είδος φιλοσοφικής διαθήκης». Συγκινημένη βαθιά, η Κατερίνα Δασκαλάκη δεν θέλησε να μιλήσει.

Μίλησε, όμως, ο προέδρος του ΕΚΕΒΙ, Τάκης Θεοδωρόπουλος, που κλήθηκε να πει δυο λόγια για την πιο πρόσφατη ελληνική έκδοση («Νεφέλη», 2010) έργου του Αξελού: Γραμμένο το 1954, το βιβλίο «Η Μοίρα της Σύγχρονης Ελλάδας» είναι «ένα κείμενο που μοιάζει απολογιστικό, αλλά διαβάζεται και ως προγραμματικό για όσα επέρχονται», επισήμανε ο Θεοδωρόπουλος, υπενθυμίζοντας τον χαρακτηρισμό-κλειδί «η Ελλάδα της σχεδόν πραγματικότητας», τον οποίο είχε «εντοπίσει» ο Αξελός ήδη από τότε.

Κώστας Αξελός: Αυτό που επέρχεται

«Ο καθένας διατηρεί μια τόση δα ελπίδα ότι κάτι καλύτερο θα έλθει. Ακόμη κι εκείνοι που παριστάνουν ότι αρνούνται ριζικά το υπάρχον σύστημα και τη χωλή του ανάπτυξη, είναι εντελώς ανίκανοι να κάνουν ένα ελάχιστο άλλο, ένα διαφορετικό βηματάκι (…).

Ο Κώστας Αξελός, σχεδόν πάντα καπνίζονταςΤο αύριο δεν θα είναι πιο χαρωπό, όπως δεν ήταν πιο χαρωπό το χθες, όπως δεν είναι πιο χαρωπό το σήμερα, παρ’ όλες τις πιο εξωραϊσμένες αρχαϊκές ή ουτοπικές φλυαρίες. Ούτε ο εαυτός ως άλλος, ούτε το είναι μαζί των μεν με τους άλλους είναι προορισμένα, διά μέσου όλων των μελλοντικών μεταβολών, να παγιωθούν στη συναισθηματική διάθεση του πρωτείου της χαράς ή του πρωτείου της λύπης, πράγμα που δεν σημαίνει ότι μας έχει λάχει να αναζητήσουμε καταφύγιο σε μιαν οποιαδήποτε ουδετερότητα».

Είναι, ίσως, άχαρο ν’ απομονώνει κανείς θραύσματα από έναν ρέοντα φιλοσοφικό λόγο, όπως είναι αυτός του Κώστα Αξελού. Αλλά ακόμα και σ’ αυτές τις ελάχιστες φράσεις αναγνωρίζεται όχι μόνο η διαχρονικότητα, αλλά και η επικαιρότητα μιας σκέψης ζωντανής – κι ας συμπληρώθηκαν 15 μήνες από το θάνατό του. Υστατο «κληροδότημα» του Αξελού υπήρξε το βιβλίο «Αυτό που επέρχεται». Κυκλοφόρησε στη Γαλλία το 2009 (με το περιεχόμενό του κατανεμημένο σε 342 αποσπάσματα-κεφάλαια, υπό διαφορετικό τίτλο το καθένα). Στην Ελλάδα θα κυκλοφορήσει το φθινόπωρο του 2011, απ’ την «Εστία», σε μετάφραση της Κατερίνας Δασκαλάκη, συντρόφου επί τρεις δεκαετίες του φιλοσόφου και μεταφράστριας σχεδόν του συνόλου του έργου του στα ελληνικά.

Πρόγευση δίνουν τα 9 αποσπάσματα-κεφάλαια, που δημοσιεύονται στο νέο, 92ο τεύχος του περιοδικού «Εντευκτήριο», κεντρικός άξονας ενός 45σέλιδου αφιερώματος στον Ελληνα στοχαστή. Περιλαμβάνονται ακόμη: κείμενα του φιλοσόφου και μελετητή του Αξελού, Ζαν Λοξερουά, της διδάκτορος Φιλοσοφίας Σερβάν Ζολιβέ, του πεζογράφου και δοκιμιογράφου Φίλιππου Δ. Δρακονταειδή και της ιστορικού Στέλλας Μανέ. Δημοσιεύεται το αναλυτικό «Χρονολόγιο Κώστα Αξελού» (1924-2010), που συνέταξε η Δασκαλάκη, και η εργογραφία του.

Το τεύχος παρουσιάστηκε χθες, εγκαινιάζοντας και τον πολυχώρο Eco Zone του Ομίλου Economia, διακοσμημένο για την περίσταση με προσωπογραφίες του Αξελού από τον Ιάσονα Μολφέση. Διευθύντρια του Ομίλου, αλλά και των εκδόσεων «Κέρκυρα», η Αλεξάνδρα Βοβολίνη, μίλησε για τον Αξελό όπως τον είχε γνωρίσει, «προσηνή, κράμα πνευματικής υπεροχής και απόλυτης καταδεκτικότητας».

Ανάλογη εντύπωση «ενός ανθρώπου απλού, με μετρημένα λόγια και πολλές σιωπές», είχε και ο διευθυντής του «Εντευκτηρίου», Γιώργος Κορδομενίδης, όταν τον πρωτοσυνάντησε. Οσο για τη Σερβάν Ζολιβέ, αναφέρθηκε στις βασικές αρχές της σκέψης του, συστήνοντας το υπό ελληνική έκδοση βιβλίο ως ένα «είδος φιλοσοφικής διαθήκης». Συγκινημένη βαθιά, η Κατερίνα Δασκαλάκη δεν θέλησε να μιλήσει.

Μίλησε, όμως, ο προέδρος του ΕΚΕΒΙ, Τάκης Θεοδωρόπουλος, που κλήθηκε να πει δυο λόγια για την πιο πρόσφατη ελληνική έκδοση («Νεφέλη», 2010) έργου του Αξελού: Γραμμένο το 1954, το βιβλίο «Η Μοίρα της Σύγχρονης Ελλάδας» είναι «ένα κείμενο που μοιάζει απολογιστικό, αλλά διαβάζεται και ως προγραμματικό για όσα επέρχονται», επισήμανε ο Θεοδωρόπουλος, υπενθυμίζοντας τον χαρακτηρισμό-κλειδί «η Ελλάδα της σχεδόν πραγματικότητας», τον οποίο είχε «εντοπίσει» ο Αξελός ήδη από τότε.

Το τραύμα μια κοινωνίας-καμαριέρας

Εξόχως αποκαλυπτική η υπόθεση Ντομινίκ Στρος Καν.
Οχι τόσο για τα περί του βίου και της πολιτείας του Γάλλου πολιτικού -ο κόσμος τό ‘χε τούμπανο- όσο για τη, ιστορική, πολιτική, θεσμική ιδεοληψία ημών και υμών.
Με βάση τις μετρήσεις όλων των ινστιτούτων Ιδεοληπτικών Ερευνών δύο ήσαν οι κοινωνίες που κυριολεκτικά συγκλονίστηκαν από τις δονήσεις της πτώσης του ανδρός από τα ψηλά του ΔΝΤ στα χαμηλά του αστυνομικού τμήματος του Χάρλεμ: η γαλλική και η ελληνική.
Διόλου δυσεξήγητος ο συγκλονισμός της πρώτης. Η βαθύτατα εθνικιστική άρα και ευσυγκίνητη για οτιδήποτε γαλλικό, η πρώτη είδε ένα από τα «παιδιά της πατρίδας» να στραπατσάρεται μαζί με την εθνική βιτρίνα… Και μάλιστα «δι’ ασήμαντη αφορμή» αφού τέτοιου είδους «παραστρατήματα» είναι ο κανόνας για τα πρόσωπα της κεντρικής πολιτικής σκηνής αφού πίσω από κάθε παράσημο της «Λεγεώνας της Τιμής» κρύβονται επιμελώς δεκάδες καμαριέρες, μοντέλες και άλλα σαβουρογαμήσια… (Βεβαίως, από το σαβουρογαμήσι μέχρι τον βιασμό υπάρχει άβυσσος… αλλά αυτό το δεύτερο δεν το έχουν ακόμη πιστέψει οι Γάλλοι!)
Αναμενόμενο και το τι θα ακολουθήσει σε λίγες ημέρες. Οι μισοί θα εξακολουθούν να πιστεύουν ότι ο Ντομινίκ είναι αθώος και οι άλλοι μισοί ότι τους ατίμασε ως έθνος και λαό!
Δικαιολογημένοι θα ήσαν είτε έτσι είτε αλλιώς οι Γάλλοι! Οικογενειακό τους είναι το πρόβλημα! Δικές τους και οι πολιτικές ή όποιες άλλες επιπτώσεις…

Κι εμείς;
Στον μακρινό πλανήτη «Ελλάδα», εκεί στις παρυφές του σύμπαντος κόσμου, εσχίσθη το παραπέτασμα.
Αν για τους Γάλλους, η σύλληψη και προφυλάκιση Στρος Καν αποτελεί πλήγμα στην εικόνα τους, για τους Ελληνες μπορούμε να μιλήσουμε για βαρύτατο και βαθύτατο τραύμα.
Η πρώτη αντίδραση, όπως σε όλα τα βαριά ψυχικά τραύματα και τις καταστάσεις σοκ, ήταν και παραμένει μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, η άρνηση της πραγματικότητας.

«Αποκλείεται να έχει συμβεί κάτι τέτοιο. Του την έστησαν. Σκευωρία είναι. Ο Σαρκοζί… Η CIA…».

Η πολύχρονη εκπαίδευσή μας από Λιακόπουλους και Χαρδαβέλες έχει βγάλει διαμάντια… Τα πάντα συνδέονται με τα πάντα με έναν τρόπο που θα ζήλευε και ο συγγραφέας του «Εκκρεμούς του Φουκώ».

Βεβαίως εδώ υπάρχει μια ευκολία: ο Στρος Καν θα ήταν μάλλον ο αντίπαλος του Σαρκοζί στις επερχόμενες προεδρικές εκλογές της Γαλλίας και μάλιστα με πολύ υψηλά ποσοστά δημοτικότητας. Αρα το κίνητρο υπάρχει. Κι αφού υπάρχει το κίνητρο υπάρχει και όλο το υπόλοιπο σενάριο. Το μόνο που δεν επιτρέπεται να υπάρξει είναι η επαφή με την πραγματικότητα.

Αλλά και πάλι, κι αν ακόμη ήμασταν απολύτως πεπεισμένοι ότι τον έφαγε ο Σαρκοζί στήνοντάς του (μουνο)παγίδα, κάτι δεν κολλάει με τον «υπέρ (α)δυνάτου λόγο» ο οποίος εκφέρεται… Το πως δηλαδή μας πνίγει το άδικο που τον πνίγει το άδικο αυτόν που έχει πνίξει κοινωνίες ολόκληρες για να «σώσει» τις οικονομίες τους…

Κι ενώ όλοι θα περίμεναν συμπτώματα άκρατου κανιβαλισμού για τον άνθρωπο που μας επέβαλε το Μνημόνιο, για το «επαίσχυντο» εκπρόσωπο του παγκόσμιου κεφαλαίου κ.τ.λ κ.τ.λ, σιγά-σιγά έκαναν την εμφάνισή τους εκφράσεις συμπάθειας, ένα είδος «συνδρόμου της Στοκχόλμης», για τον «Γάλλο φίλο», για τον «ισοπεδωμένο από την αμερικανική αστυνομία Ευρωπαίο», για τον «σύμμαχο των Ελλήνων«, για τον «λαμπρό, σοσιαλιστή, οικονομολόγο».

Αυτό όμως είναι το λιγότερο.
Το χειρότερο είναι ότι οι περισσότεροι κάνουν λόγο για εξωσυζυγική παρασπονδία «όπως του Μιτεράν ή του Ντεστέν ή του Ανδρέα».
Μια ερωτική περιπέτεια…
Και όχι έναν ΒΙΑΣΜΟ! Στημένο, ξεστημένο, πάντως ΒΙΑΣΜΟ. Πράξη αποτρόπαιη και εγκληματική!

Λέξη για την καμαριέρα του ξενοδοχείου η οποία υπέστη ό,τι υπέστη κλειδωμένη στην σουίτα του μουρντάρη. Κι όσοι τόλμησαν να μιλήσουν κι εκείνη χάθηκαν μέσα στις οιμωγές…

Κανείς, πέραν της πλάκας-χαβαλέ, δεν τόλμησε, βεβαίως, να αρθρώσει την καφρίλα του «εμ, θα τα ήθελε κι εκείνης ο κώλος«, όμως η φράση μπορούσε εύκολα να υπονοηθεί μέσα από τις λέξεις ή τις σιωπές Παλαιών και Νέων Μέσων Επικοινωνίας.

Από τα πιο ανατριχιαστικά σχόλια που αλίευσα στα Κοινωνικά Δίκτυα ήταν κι αυτό:

«Ειναι δυσαποδειχτο αν ο υπο αποδειξη βιασμος ελαβε χωρα α)απροκλητα η β)μετα την εναρξη της οποιας μεθοδευμενης ερωτοτροπιας«. 

Γραμμένο μάλιστα από γυναικείο χέρι…
Αυτό δηλαδή που έλεγε («Χούφτωσ’την! Χούφτωσ’την!») με ξεκαρδιστικό τρόπο και για ξεκαρδιστικούς λόγους ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, τώρα γίνεται ελαφρυντικό επιχείρημα υπέρ του Ντομινίκ!
Σε κάθε περίπτωση, όσες γυναίκες έχουν υποστεί παρόμοιους ή και αγριότερους εξευτελισμούς μάλλον θα ένιωσαν άβολα.

Και τελικά ιδού τι νομίζουμε για τον Στρος: έρευνα

Ακόμη λιγότερες λέξεις βρέθηκαν για να αναδείξουν την (υπ-)αιτιώδη σχέση εξουσίας-επιβολής-λίμπιντο κι αυτές ως μάλλον νομιμοποιητικές του φαινομένου υπό το επιστημονικό πρίσμα του Θάνου Ασκητή, στο MEGA(moun) τη νύχτα της Δευτέρας προς Τρίτη.

Για την μεταφυσική (μη) αντίληψη των πραγμάτων η Δικαιοσύνη αποτελεί για τον Ελληνα -όπως λέει ο εθνικός μας ποιητής- «Ηλιο νοητό». Αν την δεις να φοράει σε κάποιον χειροπέδες τότε αλλάζει το πράγμα. Πόσο μάλλον αν αυτός ο «κάποιος» είναι ένα μυθικό πρόσωπο, δηλαδή ένας ισχυρός και μάλιστα -άγνωστο πως μας προκύπτει αυτό- «φίλος της Ελλάδας», ου μην αλλά και του …Γιάννου Παπαντωνίου!
Διότι για τη χώρα η οποία δεν έζησε ποτέ Αναγέννηση και Διαφωτισμό «οι θεοί περπατούν ακόμη ανάμεσα μας«… Και οφείλουμε να τους υπερασπιζόμαστε ακόμη κι όταν κάνουν τα ανομολόγητα αίσχη και εγκλήματα… Μπορούν να γαμούν ΚΑΙ να δέρνουν κατά το δοκούν αρκεί να είναι φίλοι μας. Ή να μοιάζουν με φίλοι μας. Ή να είναι εχθροί των εχθρών μας!
Στη σύγχρονη ιστορία μας οι «θεοί-φίλοι» μας είναι, παραδοσιακά, οι Ρώσοι, οι Γάλλοι και εν μέρει, οι Αραβες! Γιατί; Γιατί έτσι αποφασίσαμε! Ετσι γουστάρουμε και γούστο μας καπέλο μας!
Γούστο και καπέλο που έχουν …βαθιές ρίζες: από την Μεγάλη Αικατερίνη και τα Ορλοφικά, μέχρι τον Ζισκάρ Ντεστέν και την ΕΟΚ.
Πέρα από το «Ελλάς-Γαλλία-Συμμαχία», όλοι μας έχουμε ακούσει μέχρι και το ότι «τον Καραμανλή τον έφαγαν γιατί τα είχε βρει με τους Ρώσους για τον Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη». Η απόλυτη παρανόηση, αν όχι παράνοια…

Κι έτσι, ενώ τώρα, Λαός και Κολωνάκι σχίζουμε τα ιμάτιά μας για τον Στρος εκφράζοντας με κάθε τρόπο τη συμπάθειά μας για τον εκπεσόντα άγγελο, δεν βγάζουμε άχνα για το μαρτύριο της καμαριέρας.

Ισως γιατί εκείνη τόλμησε να αντισταθεί και να φωνάξει «βοήθεια».
Εμείς εδώ και ένα χρόνο …το απολαμβάνουμε. Σιωπηρά!

Και απορούμε τώρα!

Αντε μετά από όλα αυτά να θυμίσεις αυτό που είχε πει κάποτε ο Κάρλ Μάρξ: «Ο Καπιταλισμός είναι ικανός να μας πουλήσει το σχοινί που θα τον κρεμάσουμε»…

Ή τις χειροπέδες του. Σε πρώτη φάση…

…συνεχίζεται