Και να που το ατομικό, αυτό το μικρό, μικρό μου συμφέρον, το παρόν και το μέλλον το δικό μου, των παιδιών μου, του σπιτιού μου, του μυαλού μου, των αρχών και των ιδεών μου, ταυτίζονται με εκείνο το συλλογικό, εκείνο το μεγάλο συμφέρον, το παρόν και το μέλλον της κοινωνίας, της χώρας, της πατρίδας μου (όπως θέλει ας το πει ο καθένας). Και να που ο προσωπικός τρόμος μπροστά στην πλήρη ανέχεια, στην πλήρη απαξίωση της προσωπικής μου ζωής, της προσωπικότητάς μου, όλων όσων έχω κάνει ως τώρα και όσων ονειρευόμουν να κάνω, αυτή η ξεφτίλα του να μην μπορείς να σταθείς όρθιος στα πόδια σου, να νιώθεις εντελώς μετέωρος και εντελώς αβοήθητος, να νιώθεις ότι δεν μπορείς να σχεδιάσεις τη συνέχεια, ταυτίζεται με τη γενική εικόνα.
Σαν το μικροσκόπιο να δείχνει ακριβώς τα ίδια πράγματα με το τηλεσκόπιο.
Αυτή η υπέρτατη ταύτιση της μικρής με τη μεγάλη εικόνα γίνεται αντιληπτή, βιώνεται σαν υπέρτατη στρέβλωση που προκαλεί αφόρητο πόνο και αφόρητη αγωνία.
Μιλώντας προσωπικά, το πράγμα γίνεται ακόμη χειρότερο αφού, ως δημοσιογράφος, συνειδητοποιώ ότι εκείνο που διαφορετικά θα αποτελούσε ένα κλινικό φαινόμενο, αντικείμενο δουλειάς και άρα κάτι από το οποίο θα μπορούσα να αποστασιοποιηθώ, τώρα κατατρώει το ίδιο μου το είναι.
Να το πω πιο απλά: αυτή την ώρα αισθάνομαι σαν καρκινολόγος στον οποίο έχει διαγνωσθεί καλπάζων καρκίνος!
Και η γνώση της ασθένειας, η τριβή με τη μελέτη, την παρατήρηση, τους τρόπους θεραπείας, αντί να βοηθάει σε μια ψύχραιμη αντιμετώπιση, γίνεται πλέον λόγος πανικού. Γιατί ξέρεις, έχεις δει πολλά περισσότερα από τον απλό ασθενή. Ξέρεις την εξέλιξη. Ξέρεις πως το «σαράκι» θα φάει το κορμί σου. Πως θα μπεις στο επόμενο και μετά στο επόμενο και μετά στο τελικό στάδιο. Με όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες.
Σαν το μικροσκόπιο να δείχνει ακριβώς τα ίδια πράγματα με το τηλεσκόπιο.
Αυτή η υπέρτατη ταύτιση της μικρής με τη μεγάλη εικόνα γίνεται αντιληπτή, βιώνεται σαν υπέρτατη στρέβλωση που προκαλεί αφόρητο πόνο και αφόρητη αγωνία.
Μιλώντας προσωπικά, το πράγμα γίνεται ακόμη χειρότερο αφού, ως δημοσιογράφος, συνειδητοποιώ ότι εκείνο που διαφορετικά θα αποτελούσε ένα κλινικό φαινόμενο, αντικείμενο δουλειάς και άρα κάτι από το οποίο θα μπορούσα να αποστασιοποιηθώ, τώρα κατατρώει το ίδιο μου το είναι.
Να το πω πιο απλά: αυτή την ώρα αισθάνομαι σαν καρκινολόγος στον οποίο έχει διαγνωσθεί καλπάζων καρκίνος!
Και η γνώση της ασθένειας, η τριβή με τη μελέτη, την παρατήρηση, τους τρόπους θεραπείας, αντί να βοηθάει σε μια ψύχραιμη αντιμετώπιση, γίνεται πλέον λόγος πανικού. Γιατί ξέρεις, έχεις δει πολλά περισσότερα από τον απλό ασθενή. Ξέρεις την εξέλιξη. Ξέρεις πως το «σαράκι» θα φάει το κορμί σου. Πως θα μπεις στο επόμενο και μετά στο επόμενο και μετά στο τελικό στάδιο. Με όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες.
Και προσπαθείς να «κλικάρεις». Και προσπαθείς να πεις «θα αντέξω», «θα το πολεμήσω», «δεν θα το βάλω κάτω»! Και δεν μπορείς! Και θυμώνεις! Εξοργίζεσαι με αυτούς που σε αρρώστησαν, με εσένα που τους άφησες!
Κι έπειτα λες, αυτή η ταύτιση της εικόνας, της ατομικής με τη γενική, θα μπορούσε να πάψει να είναι στρέβλωση. Θα μπορούσε να γίνει δύναμη.
Αν συνειδητοποιήσουμε πως μονάχα όλοι μαζί μπορούμε πια να σωθούμε. Ολοι για όλους. Κανένας από μόνος του…
Ομως δεν έχω καν το κουράγιο να γράψω γι’ αυτήν εκδοχή. Κρατιέμαι από μια κλωστούλα ελπίδας που την κρατούν στα χέρια τους κάποιες χιλιάδες παιδιά, εκεί έξω!
ΑΝεμος 