Και είχαμε μείνει εκεί που κοιτάζεις τον Φόβο –κάθε φόβο ξεχωριστά και όλους μαζί- στα μάτια. Κι εκείνος εξαφανίζεται. Οχι ως άγνοια του κινδύνου αλλά ως πλήρη επίγνωση. Ούτε ως παθητική αποδοχή του θανάτου αλλά ως ένα ενδιαφέρον ταξίδι προς την τελική αναμέτρηση μαζί του. Το κρυφτούλι με τις σκιές και τις αυταπάτες τελειώνει. Είναι η στιγμή που ο Φόβος δίνει τη θέση του στον δεύτερο, εχθρό. Πρόκειται για τον φυσικό διάδοχο του χρόνου και ως τέτοιος είναι ολόλαμπρος αλλά και διπλά επικίνδυνος: τη Διαύγεια!
Ετσι, απαλλαγμένος από τους φόβους του, ο πολεμιστής της γνώσης, αντιλαμβάνεται τα πάντα γύρω και εντός του ξεκάθαρα και με πλήρη συνείδηση. Ή έτσι τουλάχιστον νομίζει. Το συναίσθημα είναι απολαυστικό. Ο κόσμος αποκτά λεπτές αποχρώσεις, τα όρια γίνονται ξεκάθαρα, κάθε τι που συμβαίνει έχει μια φανερή πλέον αλληλουχία, οι προκαταλήψεις υποχωρούν, ο ορίζοντας διευρύνεται στη νιοστή και σε κάθε σταυροδρόμι διακρίνονται χιλιάδες επιλογές.
Πράγματα, μέχρι χθες, ακατάλυπτα τώρα γίνονται προσβάσιμα και κατανοητά. Λες και μέχρι πριν λίγο να ζούσες μέσα σε μια βιβλιοθήκη με χιλιάδες βιβλία και να μην ήξερες ανάγνωση. Και τώρα να μπορείς να διαβάσεις τίτλους, ονόματα, περιεχόμενα, κείμενα, βιβλίο-βιβλίο, σελίδα-σελίδα.
Αλλοι θα παρομοίαζαν την κατάκτηση της διαύγειας με τη στιγμή που μαθαίνεις ποδήλατο, μαθαίνεις δηλαδή να ισορροπείς σε δύο ρόδες πολλαπλασιάζοντας τις δυνατότητες μετακίνησης στο χώρο ή κολύμπι όταν ο φόβος του πνιγμού έχει δώσει τη θέση του στη μαγεία της αιώρησης και του «πετάγματος» στο υγρό σύμπαν.
Οσο δύσκολο είναι για έναν άνθρωπο να καταφέρει να αποκτήσει τη διαύγεια, έχοντας απαλλαγεί από τους φόβους του, άλλο τόσο δύσκολο είναι να μην γοητευτεί από αυτήν μέχρι …θανάτου. Γιατί το να μπορείς να διαβάσεις όλα τα βιβλία του κόσμου δεν σημαίνει ότι θα τα διαβάσεις. Το να ξέρεις ποδήλατο δεν σημαίνει ότι θα γυρίσεις ολόκληρο τον κόσμο με αυτό, ούτε και το να μάθεις κολύμπι ότι θα περάσεις τον Ατλαντικό. Το πιθανότερο είναι να πετρώσεις, γοητευμένος, μέσα στον ξερολισμό σου με το μυαλό καθαρό αλλά το σώμα και το βλέμμα σου ακίνητο στο ορίζοντα. Δηλαδή να τυφλωθείς…
Τώρα δεν είναι ο φόβος που σου εμποδίζει την όραση, είναι η διαύγεια που σε κάνει να μη βλέπεις τίποτα, να μην αμφισβητείς τις αντιληπτικές σου δυνατότητες. Να μην αμφισβητείς τον ίδιο σου τον εαυτό. Περιφρονώντας όλους εκείνους που δεν έχουν τη δυνατότητα να βλέπουν ξεκάθαρα περιφρονείς την ίδια την πραγματικότητα νομίζοντας ότι έχεις αγγίξει την κορυφή της ανθρώπινης δυνατότητας ενώ στην ουσία έχεις μόλις αρχίσει να μπουσουλάς στο ίσωμα.
Κι εδώ ο δρόμος τελειώνει πριν καν αρχίσει. Η τυφλότητα της διαύγειας σταματάει την πορεία προς τη γνώση μια για πάντα. Κι ο μόνος τρόπος να την αντιμετωπίσεις είναι αυτός με τον οποίο νίκησες τον Φόβο: κοιτάζοντάς την κατάματα και περιγελώντας την σαν να είναι ψευδαίσθηση ή, πιο σωστά, ένα εφόδιο για να προχωρήσεις. Από μόνη της δεν έχει μεγαλύτερη αξία από ένα ζευγάρι κυάλια ή ένα τηλεσκόπιο στα χέρια κάποιου που δεν γνωρίζει αστρονομία.
Φτάνοντας στο σημείο του να πεις πως όσο πιο ξεκάθαρα και πιο μακριά βλέπεις τόσο μεγαλύτερη γίνεται η άγνοιά σου και άρα η ανάγκη να αποκτήσεις περισσότερες γνώσεις, έχεις πλέον ξεπράσει και τον δεύτερο Εχθρό σου. Και τότε πραγματικά δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να σε εμποδίσει ή να σε βλάψει. Διότι έχεις πλέον αποκτήσει τη Δύναμη. Δηλαδή τον τρίτο και χειρότερο Εχθρό σου. Εναν Εχθρό σχεδόν ακαταμάχητο.
Ομως γι’ αυτόν, θα μιλήσουμε και πάλι στο επόμενο τεύχος!
Διαύγεια: Η τυφλότητα του να βλέπεις ξεκάθαρα
«We see in order to move; we move in order to see.»
— William Gibson
ΑΝεμος 