Και η αλήθεια είναι ότι με βολεύει αυτό…
Εχω τόσα πολλά να πω και να γράψω τους τελευταίους μήνες που αν συνέχιζα να γράφω εδώ μέσα δεν θα έβαζα τελεία…
Με βολεύει πολύ ο περιορισμός των 140 χαρακτήρων του twitter.
Είναι εξάλλου και μια άσκηση. Να λες περισσότερα γράφοντας λιγότερα.
Και οι καιροί μας δεν είναι για πολλά-πολλά.
Ούτε για φιλοσοφικά δοκίμια ούτε για μακροσκελή ανάπτυξη.
Οταν βαριέσαι να διαβάζεις τις ατελείωτες αναλύσεις επί αναλύσεων των άλλων, κυρίως των επαγγελματιών του είδους, τότε πως να κάτσεις να γράψεις το δικό σου σεντόνι;
Αφήστε που έχω βαρεθεί και τους μονολόγους. Το προηγούμενο από αυτό διάστημα είχα την εντύπωση ότι μόνος μου τα γράφω, μόνος μου τα διαβάζω αν και ήξερα ότι αυτό δεν είναι και εντελώς αλήθεια…
Παρ’ όλα αυτά, τα blog ποτέ δεν έχτιζαν κοινότητες και ποτέ δεν αισθανόσουν τη συμμετοχή και την αλληλοεπίδραση που υπάρχει στα Social Media. Ηταν και είναι το soap-box που ανέβαινες κι έλεγες την παρόλα σου σε μια γωνίτσα του ψηφιακού Χάιντ Πάρκ. Με όλο τον ναρκισσισμό του «εγω μιλάω, εσείς ακούτε», «εγώ ξέρω, εσείς δεν ξέρετε»…
Τα πράγματα άλλαξαν.
Ολοι ξέρουμε πια ακόμη κι αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε.
Το «να πούμε πράγματα» έχει αντικατασταθεί από το «ας κάνει και κάποιος κάτι». Είτε σε προσωπικό, είτε σε συλλογικό επίπεδο.
Ετσι, προσπαθώ να κάνω κάτι. Αλλάζοντας πρώτα από όλα εμένα τον ίδιο, την πορεία μου, τη δουλειά μου, τον τόπο που ζω, το σπίτι μου και μετά και όλα τα άλλα.
Φροντίζοντας να ζω περισσότερο παρά να περιγράφω αυτό που όλοι μαζί ζούμε.
Εχω τόσα πολλά να πω και να γράψω τους τελευταίους μήνες που αν συνέχιζα να γράφω εδώ μέσα δεν θα έβαζα τελεία…
Με βολεύει πολύ ο περιορισμός των 140 χαρακτήρων του twitter.
Είναι εξάλλου και μια άσκηση. Να λες περισσότερα γράφοντας λιγότερα.
Και οι καιροί μας δεν είναι για πολλά-πολλά.
Ούτε για φιλοσοφικά δοκίμια ούτε για μακροσκελή ανάπτυξη.
Οταν βαριέσαι να διαβάζεις τις ατελείωτες αναλύσεις επί αναλύσεων των άλλων, κυρίως των επαγγελματιών του είδους, τότε πως να κάτσεις να γράψεις το δικό σου σεντόνι;
Αφήστε που έχω βαρεθεί και τους μονολόγους. Το προηγούμενο από αυτό διάστημα είχα την εντύπωση ότι μόνος μου τα γράφω, μόνος μου τα διαβάζω αν και ήξερα ότι αυτό δεν είναι και εντελώς αλήθεια…
Παρ’ όλα αυτά, τα blog ποτέ δεν έχτιζαν κοινότητες και ποτέ δεν αισθανόσουν τη συμμετοχή και την αλληλοεπίδραση που υπάρχει στα Social Media. Ηταν και είναι το soap-box που ανέβαινες κι έλεγες την παρόλα σου σε μια γωνίτσα του ψηφιακού Χάιντ Πάρκ. Με όλο τον ναρκισσισμό του «εγω μιλάω, εσείς ακούτε», «εγώ ξέρω, εσείς δεν ξέρετε»…
Τα πράγματα άλλαξαν.
Ολοι ξέρουμε πια ακόμη κι αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε.
Το «να πούμε πράγματα» έχει αντικατασταθεί από το «ας κάνει και κάποιος κάτι». Είτε σε προσωπικό, είτε σε συλλογικό επίπεδο.
Ετσι, προσπαθώ να κάνω κάτι. Αλλάζοντας πρώτα από όλα εμένα τον ίδιο, την πορεία μου, τη δουλειά μου, τον τόπο που ζω, το σπίτι μου και μετά και όλα τα άλλα.
Φροντίζοντας να ζω περισσότερο παρά να περιγράφω αυτό που όλοι μαζί ζούμε.
Φορτώνω λοιπόν και πάλι το φορτηγό και μετακομίζω. Από τον Βορρά, στο Νότο.
Ξανά στο κέντρο των πραγμάτων. Με εντελώς όμως διαφορετικούς όρους απ’ ό,τι πριν 8 χρόνια που έκανα, πάλι με φορτηγό, την αντίστροφη πορεία.
Το ταξίδι λοιπόν συνεχίζεται…
Κι έχει περισσότερο ενδιαφέρον από ποτέ!
Ο Anemos μου εξασφάλισε, αν μη τι άλλο, τους όρους αυτού του ταξιδιού.
Καιρός ήταν!
ΑΝεμος 