Το παράδειγμα της "Μανιφέστο"

Από σήμερα ξεκινάει μια σειρά από παραδείγματα αυτοδιαχειριζόμενων, λιγότερο ή περισσότερο επιτυχημένων εφημερίδων, με πρώτο αυτό της «Μανιφέστο»:

Ο διευθυντής της εφημερίδας εκλέγεται με ενισχυμένη πλειοψηφία των μελών του εκδοτικού συνεταιρισμού σε εκλογές οι οποίες διενεργούνται κάθε 3 χρόνια, ενώ ο κάθε διευθυντής μπορεί να εξαντλήσει μέχρι 2 θητείες (6 χρόνια).
Στο «Μανιφέστο» αυτή τη στιγμή απασχολούνται 120 άνθρωποι, από τους οποίους οι 70 είναι δημοσιογράφοι. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι οι αμοιβές όλων των εργαζομένων κυμαίνονται στα ίδια περίπου επίπεδα, αφού το μόνο κριτήριο που τις διαφοροποιεί είναι τα χρόνια υπηρεσίας και οι διαφορετικού είδους συλλογικές συμβάσεις εργασίας (δημοσιογράφων- υπαλλήλων). Ενδεικτικό αυτού είναι ότι ο διευθυντής αμείβεται με 1350 ευρώ, μόλις 150 ευρώ δηλαδή παραπάνω από έναν νεοπροσληφθέντα εργαζόμενο στην εφημερίδα.
Οι πηγές των εσόδων προέρχονται κατά 70% από τις πωλήσεις, κατά 25% από χρήματα που διαθέτει το κράτος στους συνεταιρισμούς και κατά 5% από διαφημίσεις. Βέβαια, παρά τη μεγάλη κυκλοφορία της εφημερίδας, δύσκολα οι διαφημιζόμενοι επιλέγουν για την προβολή τους το Μανιφέστο. Ο χαρακτηρισμός «καθημερινή κομμουνιστική εφημερίδα» κάτω από το λογότυπο της εφημερίδας καθώς και η πολεμική που συχνά εξαπολύεται μέσα από τις σελίδες της κατά της πολιτικής (εργατικής, περιβαλλοντικής ή άλλης) μεγάλων εταιρειών, είναι δύο από τους κύριους λόγους «απώθησης» των διαφημίσεων.
Το Μανιφέστο σήμερα «πουλάει» 30.000 φύλλα, τη στιγμή που η Unita «πουλάει» 50.000, η Liberation 8.000 και η Corriere de la Serra 600.000. Μεγαλύτερες πωλήσεις πραγματοποιούνται κυρίως στη Ρώμη και σε μεγάλα αστικά κέντρα. Η μεγαλύτερη μερίδα του αναγνωστικού κοινού ανήκει στο ηλικιακό φάσμα των 20-45 ετών, γιατί, όπως είπε ο Πόλο «το Μανιφέστο έμαθε να ανανεώνεται, σε επίπεδο τόσο θεματολογίας όσο και συνεργατών». Έτσι, εκτός από το παραδοσιακό κοινό, με τη θεματολογία του και την εγκυρότητά του προσελκύει πάντα και νέους αναγνώστες.
Επιπλέον, πολλοί είναι αυτοί που επιλέγουν την ηλεκτρονική ανάγνωση του Μανιφέστο. Στην ιστοσελίδα του μπορεί κανείς να διαβάσει δωρεάν την έκδοση της περασμένης μέρας, ενώ καταβάλλοντας μία συνδρομή μπορεί να έχει πρόσβαση και στο φύλλο της ημέρας. Υπολογίζεται ότι το δικτυακό τόπο συνολικά επισκέπτονται περίπου 2 εκατομμύρια διαδικτυακοί χρήστες το μήνα.

Capital Crisis in the Profitable Newspaper Industry

Solving this ‘will call upon levels of creativity, innovation and entrepreneurship infrequently found in newspapers in recent years.’

By Robert G. Picard
The recent sale and breakup of Knight Ridder is symptomatic of the broader problems newspaper companies face due to their difficulties in creating value for readers and investors. These problems have resulted in a capital crisis in the industry because financing through the stock market, which is the primary way in which the nation’s leading and midsized newspapers get capital, is increasingly regarded as a less viable investment option by financial firms. This circumstance also has led to apprehension among journalists and industry observers, since managerial behaviors have changed in an attempt to satisfy investors.

This crisis arrives at a time when the newspaper industry is struggling, too, to respond to changes in technologies, society and in how consumers use media. Audiences are less willing to spend time and money on newspapers, and this induces advertisers to increase spending and to seek other market mechanisms in new media to reach customers. The pace of change seems especially striking since the second half of the 20th century produced such dramatic advertising growth and an extraordinary era of journalistic and business success. But the conditions leading to that growth have all but vanished. In the past decade, news companies have slashed newsroom resources, made staff reductions, and cut back on the product they produce. Concurrently stress levels in newsrooms and boardrooms rose while morale sunk to its lowest point ever.

There is a widespread sense that investors, as well as some newspaper owners and managers, are giving up on the industry. Knight Ridder could have fought for its survival, but there apparently was little fight left in its board or top company executives. The board sold the firm and its 32 newspapers to RELATED ARTICLE
«Risk-Adverse Newspapers Won’t Cross the Digital Divide»
– Chris CoblerMcClatchy for 4.5 billion dollars plus the assumption of two billion dollars in debt. McClatchy subsequently began selling off papers that were not in growth markets to private companies in the United States and Canada, including MediaNews Group, smaller newspaper groups such as Ogden Newspapers, Schurz Communications, and Black Press Ltd., and a private investor group formed specifically to acquire The Philadelphia Inquirer and Daily News. McClatchy accepted two billion dollars for 11 of the unwanted papers, covering 28 percent of its original purchase price and reducing the papers acquired by just one-third. The secondary deals reduced the acquisition prices of the papers that McClatchy wanted, because the total asking price had undervalued the unwanted papers.

Why did McClatchy and others want to buy these papers when Knight Ridder no longer had the will to stay in the newspaper business? The primary reasons are these: The new owners believe in the papers’ future; they determined the papers can be operated profitably without the management fees each paper previously paid to Knight Ridder, and they believe lower profit margins will still produce good returns on their investments.

Given this willingness to invest in newspapers, how can there be a capital crisis? And how can it exist in an industry that consistently produces above-average profits compared to other industries in which these same investors place their funds? Finally, how can there be a crisis in an industry in which journalists and media critics consistently characterize it as pleasing investors by providing high returns, sometimes to the detriment of how those who work at the paper are able to do their jobs?

Lacking a Long-Term Vision 

Although overall newspapers are highly profitable, publicly traded newspaper companies often show weakness in comparison with industries such as major drug manufacturers, telecommunications services, restaurants, resorts, department stores, property and casualty insurance firms, major aerospace and defense contractors, and hospitals. While newspapers tend to have better-than-average net profits and dividend yields and produce average returns on equity and average price/earnings ratios, they also tend to engage in short-term planning rather than developing longer-term strategic visions and promoting company development. Investors pressure them for short-term returns more than they do other types of companies that are able to articulate a vision of a sustainable future.

The prospect of demise, coupled with the lack of strategic vision, becomes a self-fulfilling prophecy.In many instances, management, journalists and industry critics appear to have a skewed vision of what it is that investors expect. About 90 percent of shares in newspaper companies today are held by institutional investors—pension and investment funds, insurance companies, and financial institutions. Although those who are critics of public ownership often accuse these institutions of only being interested in short-term profits, the truth actually lies somewhere else. What these investors are looking for is a good return on their money; to get that they are willing to trade short-term profit for long-term growth and stability. But most publicly traded newspaper companies offer no credible plans (or a vision) for anything beyond the delivery of higher-than-average quarterly profits. With this mentality in place, investors pressure boards and managers for high returns so that they can recoup their investments in a shorter period of time.

Newspapers have tried to improve their market conditions in recent years by altering journalistic content and its presentation, by improving customer service, and slightly altering their business models. These actions have been quite limited and relatively weak efforts to woo readers, soothe investors, and give the impression of active managerial responses to the changing environment. Few real innovations to expand markets, reach new audiences, or provide new products related to company growth and sustainability have actually been made. In short, such surface change has done little to alter negative investor perceptions of the industry.

Concurrent with these limited innovative efforts has been a constant and deleterious chipping away of resources within newspapers. But such measures are only effective if they are accompanied by strategy-driven reorganization and reconfiguration that produces new value, improves the quality of products and services, creates something new, and attracts new customers. Such enterprise is what appeals to investors. Yet newspaper executives are rarely engaged in this developmental part of the change process; instead cost cutting is their standard annual activity. This, however, abets uninterested investors by draining resources from newspapers they believe have a limited (or no) future and leaves newspaper enterprises without sufficient resources to renew themselves. The prospect of demise, coupled with the lack of strategic vision, becomes a self-fulfilling prophecy.

Creating Better Value 

Investors’ interest in newspapers is waning at a time when capital investment is very much needed as these companies transition themselves to compete in an era of new media. But many newspaper companies are confronting a crisis of value creation for investors because their ability to grow appears limited, consumption trends are poor, profits are expected to diminish in the future, and high levels of uncertainty surround these enterprises. For this situation to change, owners must demonstrate new value by demonstrating long-term stability while also creating new products and business models that emphasize their ability to establish connections (and interactivity) with readers using a range of different technologies.

Forward thinking requires newspaper companies to rethink their roles as creators and purveyors of information. Nowadays newspapers still try to To create lasting value, the business fundamentals of who they are, what they are, and how they serve readers and advertisers need to be examined by newspapers.provide something for everybody through a wide variety of features and sections; some of this is wanted by nearly everyone, but a lot is not wanted by many. Large amounts of material arrive on the pages from news services and syndicates but this same, or nearly identical material, is widely available in other places. Thus it is not surprising that the average reader doesn’t bother with three-fourths of the newspaper content they’ve purchased; in time, consumers become unwilling to purchase them at all, especially when much of the content is available elsewhere for free and at a time when they want to read it.

To create lasting value, the business fundamentals of who they are, what they are, and how they serve readers and advertisers need to be examined by newspapers. What is offered in print must be unique and extremely relevant to the lives of readers. To do this might mean publishing not one but different types of newspapers for varied audiences in their markets. And because newspapers gain the attention of regular readers for only about three percent of their waking time, new delivery methods are necessary to entice customers at different parts of their day.

The challenge this presents to newspapers—and the level of capital investment that will be needed—will, of course, vary depending on whether the core market is national, regional or local. But if any of these newspapers are to survive, capital investment will be essential to their ability to function now and to innovate for future growth. To warrant investors’ dollars, new revenue streams must be found; keeping revenues stable will not suffice. Achieving this, however, will call upon levels of creativity, innovation and entrepreneurship infrequently found in newspapers in recent years. An alternative is to find investors who regard newspapers as socially responsible investments and thus might be willing to produce lower profits. Similarly, there is the possibility of seeking private ownership structures that are not dependent upon the stock market. Or another alternative is to remove investors interested only in short-term financial gain by creating or supporting nonprofit newspapers or foundation ownership.

Whatever solutions are pursued, the industry’s capital crisis will need to be addressed. It is fundamental to the other issues newspapers—and journalism—confront today. If ignored, the situation will only worsen. Concerted action is needed now for newspapers to secure a sustainable future. 
Robert G. Picard is Hamrin Professor of Media Economics and director of the Media Management and Transformation Centre at Jönköping International Business School, Jönköping University, Sweden. In the spring he was a fellow at Harvard University’s Shorenstein Center on the Press, Politics & Public Policy and is the author and editor of 20 books on media economics and editor of the Journal of Media Business Studies. His Shorenstein report on this topic can be read at the Kennedy School’s Web site.

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ

Aς δούμε το θέμα της Κοινωνικής Οικονομίας και των Κοινωνικών Επιχειρήσεων με αφορμή και το νομοσχέδιο που σύντομα θα κατατεθεί στη βουλή από το Υπουργείου Εργασίας. Στόχος του νομοσχεδίου είναι η αντιμετώπιση της ανεργίας στις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες και η ανάπτυξη των κοινωνικών επιχειρήσεων που μπορούν να συνεισφέρουν μεγάλο αριθμό θέσεων εργασίας αλλά εισοδήματος σε ομάδες του πληθυσμού που κύρια πλήττονται από την ανεργία (ΑΜΕΑ, νέοι, άνεργοι άνω των 50 ετών, άνθρωποι με ψυχικές παθήσεις κλπ).

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ.

Το νομοσχέδιο ορίζει ως Κοινωνική Οικονομία το χώρος της οικονομίας που βρίσκεται ανάμεσα στον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα της οικονομίας και στον οποίο διεξάγονται οικονομικές δραστηριότητες με κοινωνικούς σκοπούς και στόχους και ασκείται από νομικά πρόσωπα, όπως κοινωνικές επιχειρήσεις, συνεταιρισμούς, μη κυβερνητικές οργανώσεις, ιδρύματα κλπ.

Στόχος της κοινωνικής οικονομίας είναι η διασφάλιση του συλλογικού συμφέροντος των μελών των επιχειρήσεων ή και το συλλογικό οικονομικό και κοινωνικό συμφέρον, με βάση όμως τις αρχές :

• της δημοκρατικής και συμμετοχικής μορφής διαχείρισης (ισχύει η αρχή «ένας εταίρος μια ψήφος».
• της προτεραιότητα στην εργασία των εταίρων και όχι στην εισφορά κεφαλαίου.
• της διανομή κερδών βάσει της συμβολής των εργαζομένων στο έργο και τις υπηρεσίες της κοινωνικής επιχείρησης και όχι βάσει της συμβολής τους στο μετοχικό κεφάλαιο της επιχείρησης.

Η κοινωνική οικονομία είναι συνυφασμένη με τις κοινωνικές επιχειρήσεις οι οποίες ορίζονται ως οι επιχειρήσεις που είναι Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου, έχουν τη μορφή επιχείρησης περιορισμένης ευθύνης (Κοινωνική ΕΠΕ) και έχουν από το νόμο την εμπορική ιδιότητα.

Αντικείμενο των κοινωνικών επιχειρήσεων είναι η παραγωγή, προμήθεια, και παροχή αγαθών και υπηρεσιών γενικού συμφέροντος και οι επιχειρήσεις αυτές αποτελούν κατά κανόνα συνεταιρισμό κοινωνικής ωφέλειας πολύεταιρικής μορφής, στον οποίο οι εταίροι-μέλη τους είναι είτε μόνο φυσικά πρόσωπα, είτε φυσικά πρόσωπα και νομικά πρόσωπα ιδιωτικού ή δημοσίου δικαίου.

Με βάση το νέο νόμο οι Κοινωνικοί Συνεταιρισμοί Περιορισμένης Ευθύνης, που έχουν θεσμοθετηθεί με το νόμο 2716/1999, θεωρούνται αυτοδικαίως Κοινωνικές Επιχειρήσεις.

ΣΕ ΠΟΙΟΥΣ ΑΠΕΥΘΥΝΕΤΑΙ

Ο νέος νόμος αλλά και η έννοια της κοινωνικής οικονομίας και των κοινωνικών επιχειρήσεων έχουν σα στόχο την ενεργοποίηση και συμμετοχή στην οικονομική και κοινωνική ζωή των ευπαθών ομάδων του πληθυσμού που, για διάφορους λόγους, η συμμετοχή τους δυσχεραίνεται είτε εξαιτίας κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων ή σωματικών ή ψυχικών διαταραχών, είτε λόγω της γενικότερης οικονομικής κατάστασης στην περιοχή που ζουν και δραστηριοποιούνται.

Με βάση το νόμο αλλά και τη διεθνή πρακτική στις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού περιλαμβάνονται:

1. Οι ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού των οποίων η ένταξή τους στην κοινωνική και οικονομική ζωή εμποδίζεται από σωματικά, ψυχικά, κοινωνικά ή πολιτισμικά αίτια.
2. Οι ειδικές ομάδες του πληθυσμού που παρουσιάζουν ιδιαιτερότητες ως προς την ομαλή ένταξή τους στην αγορά εργασίας (π.χ. νέοι, μακροχρόνια άνεργοι, άτομα άνω των 50 ετών που απολύονται ή βρίσκονται εκτός αγοράς εργασίας σε παραγωγική ηλικία, νέοι επιστήμονες με αδυναμία πρόσβασης στην αγορά εργασίας κλπ).

Με το νομοσχέδιο δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για την κοινωνική και οικονομική επανένταξη αποκλεισμένων κοινωνικά ομάδων από την αγορά εργασίας και δίνεται η δυνατότητα καταπολέμησης των διακρίσεων μεταξύ των διάφορων κοινωνικών ομάδων. Το ίδιο νομοσχέδιο στοχεύει στην ανάσχεση της ανεργίας σε περιοχές έντονης οικονομικής κρίσης με παροχή σύγχρονων, ποιοτικών κοινωνικών υπηρεσιών στο τοπικό κοινωνικό σύνολό και τέλοςπροωθεί και ενδυναμώνει εναλλακτικές μορφές επιχειρηματικότητας και τοπικής ανάπτυξης.

ΕΙΔΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ

Με το νομοσχέδιο καθιερώνονται τρεις κατηγορίες κοινωνικών επιχειρήσεων.

• Η πρώτη κατηγορία με τίτλο «Κοινωνική Συνεταιριστική Επιχείρηση Κοινωνικής Φροντίδας» θα αφορά στην παροχή υπηρεσιών σε ηλικιωμένους, γυναίκες, βρέφη, παιδιά, άτομα με αναπηρίες, χρόνια ασθενείς. Στόχος είναι να καλύψουν οι επιχειρήσεις αυτής της μορφής εναλλακτικές μορφές παροχής υπηρεσιών χαμηλού κόστους και υψηλής ποιότητας για να καλυφθούν βασικές ανάγκες που μέχρι και σήμερα καλύπτονται με δυσκολία η και με ανορθόδοξους τρόπους.
• Η δεύτερη κατηγορία επιχείρησης είναι η «Κοινωνική Συνεταιριστική Επιχείρηση Ένταξης». Επιχειρήσεις αυτής της μορφής στοχεύουν στην απασχόληση των κατηγοριών εκείνων πολιτών που βρίσκονται αποκλεισμένοι από την αγορά εργασίας. Τέτοιες κατηγορίες είναι οι νέοι, οι άνω των 50 ετών που απολύονται ή βρίσκονται εκτός αγοράς εργασίας για μεγάλο χρονικό διάστημα και δεν διαφαίνονται προοπτικές γρήγορης επανένταξης των σε αυτή καθώς και οι μακροχρόνια άνεργοι όλων των κατηγοριών. Η ίδια μορφή εταιρίας δίνει τη δυνατότητα και σε όσους βρίσκονται εκτός της αγοράς εργασίας για πολιτισμικά, κοινωνικά, ψυχικά ή σωματικά αίτια να επαναδραστηριοποιηθούν.
• Η τρίτη κατηγορία των κοινωνικών επιχειρήσεων αφορά τις «Κοινωνικές Συνεταιριστικές Επιχειρήσεις Συλλογικού Σκοπού». Αυτές οι επιχειρήσεις έχουν σα στόχο να προάγουν δράσεις όπως είναι ο πολιτισμός, το περιβάλλον, η οικολογία, η εκπαίδευση, οι παροχές κοινής ωφέλειας, καθώς και την προώθηση της απασχόλησης. Στις επιχειρήσεις αυτής της μορφής αναμένεται να δραστηριοποιηθούν περισσότερο άνεργοι νέοι επιστήμονες που με τις γνώσεις των μπορούν να συνεισφέρουν στους παραπάνω εξειδικευμένους τομείς δράσης.

ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ

Για να συσταθεί μια τέτοιας μορφής επιχειρήσεις απαιτείται η συμμετοχή τουλάχιστον επτά μελών (φυσικών ή νομικών προσώπων), από τα οποία όμως τουλάχιστον το 60% να είναι φυσικά πρόσωπα και εργαζόμενοι στην επιχείρηση.

Η εταιρίες διοικούνται από Διοικούσα Επιτροπή, η οποία εκλέγεται από τη Γενική Συνέλευση. Για όλες τις αποφάσεις εφαρμόζεται η αρχή «ένας εταίρος μια ψήφος».

Για όλους τους εργαζόμενους καθορίζεται ελάχιστη αμοιβή και δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερη από το τριπλάσιο ποσό του κάτω ορίου της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας.

Εφόσον οι επιχειρήσεις έχουν κέρδη, στο τέλος κάθε χρήσης τους, αυτά τα διανέμουν κατά 10% για το σχηματισμό αποθεματικού, 60% για τις δραστηριότητες της επιχείρησης και τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και το υπόλοιπο 30% διανέμεται στους εργαζομένους της επιχείρησης ως κίνητρο παραγωγικότητας.

Το νομοσχέδιο προβλέπει ότι η φορολόγηση των κοινωνικών επιχειρήσεων θα γίνεται με τον χαμηλότερο συντελεστή, του 18%.

Παράλληλα όσοι μετέχουν σε μια τέτοια επιχείρηση θα καταβάλλουνασφαλιστικές εισφορές μειωμένες κατά 50%.

Επίσης παρέχει σημαντικό κίνητρο στους εργαζόμενους των ευπαθών ομάδων (κυρίως ΑΜΕΑ) αφού όσοι παίρνουν όποιας μορφής κοινωνικό επίδομα με τη συμμετοχή τους στις επιχειρήσεις δεν θα το στερηθούν όπως ίσχυε μέχρι σήμερα.

Η αλλαγή αυτή θα επιτρέψει πλέον στις ομάδες αυτές να ενταχθούν στην αγορά εργασίας έχοντας και την ασφάλεια του επιδόματος των που θα συνεχίζουν να το λαμβάνουν.

Το ίδιο το νομοσχέδιο προβλέπει ότι θα υπάρχει και γι αυτές τις επιχειρήσεις ηεπιδότηση των θέσεων εργασίας από προγράμματα του ΟΑΕΔ όπως και στον ιδιωτικό τομέα και τέλος αναμένεται να υπάρχει δυνατότητα χρηματοδότησης των και από το Ταμείο Κοινωνικής Οικονομίας και να υπάρξει πρόβλεψη για ένταξη των στο νέο αναπτυξιακό νόμο.

Το Υπουργείο Εργασίας έχει σαν στόχο να διαθέσει το ποσό των 150 εκατομμυρίων € για την ενίσχυση του θεσμού και θα ενθαρρύνει και τα τράπεζες να συμμετέχουν στην όλη προσπάθεια.

Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

Η Κρήτη έχει πρωτοπορήσει στον τομέα της κοινωνικής οικονομίας και από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 και, αξιοποιώντας και τα τότε προγράμματα του ΕΟΜΜΕΧ, έχει σήμερα μια σειρά γνωστών γυναικείων αγροτικών συνεταιρισμών, οι οποίοι αξιοποιώντας τοπικές πρώτες ύλες και πόρους, δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας και εισόδημα και στηρίζουν σημαντικά την τοπική οικονομία.

Επίσης στην ίδια περιοχή έχουν δημιουργηθεί τα Προστατευμένα Παραγωγικά Εργαστήρια Ατόμων με Αναπηρία τα οποία δίνουν τη δυνατότητα στους αναπήρους να ενταχθούν στην παραγωγική διαδικασία δημιουργώντας, μ αυτό τον τρόπο, τις προϋποθέσεις για την αυτόνομη ή ημιαυτόνομη διαβίωσή τους.

Έτσι σε όλη την Κρήτη σήμερα λειτουργούν συνολικά 40 κοινωνικές επιχειρηματικές δραστηριότητες και οι οποίες είναι 29 Συνεταιρισμοί Γυναικών, 2 Συνεταιρισμοί ανδρών και γυναικών , 8 Προστατευμένα Παραγωγικά Εργαστήρια ατόμων με αναπηρία και ένας Κοινωνικός Συνεταιρισμός Περιορισμένης Ευθύνης στον οποίο απασχολούνται άτομα με ψυχοκοινωνικά προβλήματα.

Σε αυτές τις επιχειρήσεις σήμερα απασχολούνται περί τα 500 άτομα από τα οποία τα 250 απασχολούνται στους συνεταιρισμούς γυναικών και τα 200 στα εργαστήρια για άτομα με αναπηρία.

Η ΑΝΕΛΙΞΗ ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ, στα πλαίσια της εταιρικής της κοινωνικής ευθύνης και συναισθανόμενη τη δύσκολη συγκυρία, θα είναι στη διάθεση των ατόμων που σκοπεύουν να ιδρύσουν τέτοιας μορφής επιχείρησηςνα παρέχει δωρεάν συμβουλευτική υποστήριξη μέχρι το στάδιο της ίδρυσης των επιχειρήσεων αυτής της μορφής.

Ενας σπόρος που γίνεται λουλούδι στη μέση του Χειμώνα

Στις αρχές του Νοεμβρίου που μας πέρασε και εν μέσω κρίσης στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ επιχείρησα να ρίξω ένα σποράκι. Δεν ήμουν ούτε ο πρώτος ούτε ο μόνος… Ούτε φυσικά διεκδικώ πατρότητα και πρωτοτυπία…
Ελεγα τότε στη Συνέλευση των εργαζομένων (2/11/11):

Πείραμα 3^ο: Ως δανειστές της εφημερίδας! Διεκδικούμε την ίδια την εφημερίδα. Δηλαδή την ίδια μας την τρέλα. Διότι περί τρέλας πρόκειται!

Ως δανειστές της εφημερίδας που καλούμαστε να στηρίξουμε την εφημερίδα για να μην πάρουμε επάνω και την ευθύνη ότι την κλείσαμε εμείς συνεχίζουμε να τη στηρίζουμε.

Ομως χωρίς υποσχετική τα πράγματα αλλάζουν άρδην!

Διεκδικούμε:

Τη δημιουργία εκλεγμένης Συντακτικής Ομάδας που θα αναλάβει τη διεύθυνση της εφημερίδας

Τη λειτουργία καθημερινής συντακτικής συνέλευσης που θα καθορίζει τα της επόμενης ημέρας.

Αμεση συμμετοχή στη διαμόρφωση νέας τιμολογιακής πολιτικής και στρατηγικής για τις διαφημίσεις

Αναδιάρθρωση της διανομής με άμεση απομάκρυνση από τον Αργως.

Εξίσωση όλων των αμοιβών για όσα θα διαρκέσει αυτή η περίοδος.

Αναζήτηση νέου είδους πόρων όπως η ενίσχυση από τους αναγνώστες μέσω δωρεών συμπαραγωγής

Ααναζήτηση νέων συμμάχων

Τη συμμετοχή στο Δ.Σ. της εταιρείας με μετακλητούς εκπροσώπου-μέλη εκτελεστικού χαρακτήρα…

Και έκλεινα:

Το τρίτο πείραμα έχει επίσης αμφίβολα αποτελέσματα αλλά είναι ένα πείραμα Δημοσιογραφία, Αξιοπρέπειας, Αγώνα που ακόμη κι αν αποτύχει θα έχουμε κάθε λόγο να λέμε ότι έγινε πολύ νωρίς!

Το καταθέτω ως πρόταση στη συνέλευση

Γιατί είναι μία απάντηση προς τα παιδιά μου. Ισως όχι για σήμερα αλλά αύριο όταν θα μαθαίνουν για την ιστορία του Τύπου στην Ελλάδα και για τη μεγάλη αυτή ιστορική στιγμή που μπορούμε από ΤΩΡΑ να συνδιαμορφώσουμε!

Προχωράμε;

Ισως τότε να ήταν ακόμη πολύ νωρίς, ίσως κάποιοι να νόμιζαν πάλι ότι ήταν πολύ αργά.

Το σποράκι, τυλιγμένο με πολύ συναισθηματισμό, ανώριμο ακόμη, δεν βρήκε έδαφος να ριζώσει εκείνες τις ημέρες.

Για εκείνο το σποράκι δέχτηκα μια άνευ προηγουμένου επίθεση από «συνάδελφο» που τώρα πια έχει αποχωρήσει από το καράβι της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ. Με απειλές απίστευτες, με ύβρεις, με… με… με…

Πάει αυτό! Πέρασε!

Επρεπε να περάσει λίγος καιρός.

Και τώρα βρήκε ρίζα! Πέταξε κλαδάκια και ανθεί!

Χθες η Συνέλευση (δεν ήμουν εκεί) αποφάσισε τα εξής:

ΨΗΦΙΣΜΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ Χ.Κ. ΤΕΓΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΦΩΤΟΕΚΔΟΤΙΚΗ (28/12/2011)

Οι εργαζόμενοι στην Χ.Κ ΤΕΓΟΠΟΥΛΟΣ και την ΦΩΤΟΕΚΔΟΤΙΚΗ που συνεχίζουν τις επαναλαμβανόμενες 48ωρες απεργιακές τους κινητοποιήσεις με αίτημα την άμεση καταβολή των δεδουλευμένων τους και μετά την εκδήλωση πρόθεσης της διοίκησης για την υπαγωγή στο άρθρο 99, αποφάσισαν στη συνέλευση της 28ης Δεκεμβρίου παμψηφεί:

Πρώτον: Να καλέσουν την εκδότρια της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία», να ξεκαθαρίσει προς τους εργαζόμενους εγγράφως και δημόσια μέχρι τη Δευτέρα 2 Ιανουαρίου του 2012:

– Για το πώς σκοπεύει να λύσει άμεσα το πρόβλημα, που έχει δημιουργηθεί σχετικά με τα δεδουλευμένα και τις αποζημιώσεις όσων έχουν αποχωρήσει.

– Ποιά λύση θα δώσει για το μέλλον της εφημερίδας (πώληση, εύρεση επενδυτή, αύξηση μετοχικού κεφαλαίου κλπ). Η όποια απάντηση θα τεθεί υπό την κρίση της επόμενης συνέλευσης.

Δεύτερον: Αποφάσισαν με συντριπτική πλειοψηφία, να εξουσιοδοτήσουν τον εκπρόσωπο των συντακτών και την εργασιακή επιτροπή για την επεξεργασία πρότασης σχεδίου με βάση τις απόψεις, που διατυπώθηκαν στη συνέλευση σχετικά με την ευθύνη έκδοσης της εφημερίδας απο τους εργαζόμενους. Η πρόταση θα τεθεί για συζήτηση στην επόμενη συνέλευση την ερχόμενη εβδομάδα.

Τρίτον: Η συνέλευση αποφάσισε επίσης μετά από πρόταση της εργασιακής επιτροπής, να καλέσει τα σωματεία να κλιμακώσουν τις κινητοποιήσεις τους στο χώρο του τύπου και των ΜΜΕ, θεωρώντας ότι παρά τις επί μέρους διαφορές, οι εργαζόμενοι του κλάδου δέχονται μία πρωτοφανή επίθεση στα εργασιακά τους δικαιώματα, η οποία απαιτεί άμεση συλλογική αντίδραση. Το σχετικό αίτημα βρίσκει σύμφωνες και τις εργασιακές επιτροπές του ΑΛΤΕΡ και του ΔΟΛ.

Καλό μας ταξίδι λοιπόν!

Ενας σπόρος που γίνεται λουλούδι στη μέση του Χειμώνα

Στις αρχές του Νοεμβρίου που μας πέρασε και εν μέσω κρίσης στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ επιχείρησα να ρίξω ένα σποράκι. Δεν ήμουν ούτε ο πρώτος ούτε ο μόνος… Ούτε φυσικά διεκδικώ πατρότητα και πρωτοτυπία…
Ελεγα τότε στη Συνέλευση των εργαζομένων (2/11/11):

Πείραμα 3^ο: Ως δανειστές της εφημερίδας! Διεκδικούμε την ίδια την εφημερίδα. Δηλαδή την ίδια μας την τρέλα. Διότι περί τρέλας πρόκειται!

Ως δανειστές της εφημερίδας που καλούμαστε να στηρίξουμε την εφημερίδα για να μην πάρουμε επάνω και την ευθύνη ότι την κλείσαμε εμείς συνεχίζουμε να τη στηρίζουμε.

Ομως χωρίς υποσχετική τα πράγματα αλλάζουν άρδην!

Διεκδικούμε:

Τη δημιουργία εκλεγμένης Συντακτικής Ομάδας που θα αναλάβει τη διεύθυνση της εφημερίδας

Τη λειτουργία καθημερινής συντακτικής συνέλευσης που θα καθορίζει τα της επόμενης ημέρας.

Αμεση συμμετοχή στη διαμόρφωση νέας τιμολογιακής πολιτικής και στρατηγικής για τις διαφημίσεις

Αναδιάρθρωση της διανομής με άμεση απομάκρυνση από τον Αργως.

Εξίσωση όλων των αμοιβών για όσα θα διαρκέσει αυτή η περίοδος.

Αναζήτηση νέου είδους πόρων όπως η ενίσχυση από τους αναγνώστες μέσω δωρεών συμπαραγωγής

Ααναζήτηση νέων συμμάχων

Τη συμμετοχή στο Δ.Σ. της εταιρείας με μετακλητούς εκπροσώπου-μέλη εκτελεστικού χαρακτήρα…

Και έκλεινα:

Το τρίτο πείραμα έχει επίσης αμφίβολα αποτελέσματα αλλά είναι ένα πείραμα Δημοσιογραφία, Αξιοπρέπειας, Αγώνα που ακόμη κι αν αποτύχει θα έχουμε κάθε λόγο να λέμε ότι έγινε πολύ νωρίς!

Το καταθέτω ως πρόταση στη συνέλευση

Γιατί είναι μία απάντηση προς τα παιδιά μου. Ισως όχι για σήμερα αλλά αύριο όταν θα μαθαίνουν για την ιστορία του Τύπου στην Ελλάδα και για τη μεγάλη αυτή ιστορική στιγμή που μπορούμε από ΤΩΡΑ να συνδιαμορφώσουμε!

Προχωράμε;

Ισως τότε να ήταν ακόμη πολύ νωρίς, ίσως κάποιοι να νόμιζαν πάλι ότι ήταν πολύ αργά.

Το σποράκι, τυλιγμένο με πολύ συναισθηματισμό, ανώριμο ακόμη, δεν βρήκε έδαφος να ριζώσει εκείνες τις ημέρες.

Για εκείνο το σποράκι δέχτηκα μια άνευ προηγουμένου επίθεση από «συνάδελφο» που τώρα πια έχει αποχωρήσει από το καράβι της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ. Με απειλές απίστευτες, με ύβρεις, με… με… με…

Πάει αυτό! Πέρασε!

Επρεπε να περάσει λίγος καιρός.

Και τώρα βρήκε ρίζα! Πέταξε κλαδάκια και ανθεί!

Χθες η Συνέλευση (δεν ήμουν εκεί) αποφάσισε τα εξής:

ΨΗΦΙΣΜΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ Χ.Κ. ΤΕΓΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΦΩΤΟΕΚΔΟΤΙΚΗ (28/12/2011)

Οι εργαζόμενοι στην Χ.Κ ΤΕΓΟΠΟΥΛΟΣ και την ΦΩΤΟΕΚΔΟΤΙΚΗ που συνεχίζουν τις επαναλαμβανόμενες 48ωρες απεργιακές τους κινητοποιήσεις με αίτημα την άμεση καταβολή των δεδουλευμένων τους και μετά την εκδήλωση πρόθεσης της διοίκησης για την υπαγωγή στο άρθρο 99, αποφάσισαν στη συνέλευση της 28ης Δεκεμβρίου παμψηφεί:

Πρώτον: Να καλέσουν την εκδότρια της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία», να ξεκαθαρίσει προς τους εργαζόμενους εγγράφως και δημόσια μέχρι τη Δευτέρα 2 Ιανουαρίου του 2012:

– Για το πώς σκοπεύει να λύσει άμεσα το πρόβλημα, που έχει δημιουργηθεί σχετικά με τα δεδουλευμένα και τις αποζημιώσεις όσων έχουν αποχωρήσει.

– Ποιά λύση θα δώσει για το μέλλον της εφημερίδας (πώληση, εύρεση επενδυτή, αύξηση μετοχικού κεφαλαίου κλπ). Η όποια απάντηση θα τεθεί υπό την κρίση της επόμενης συνέλευσης.

Δεύτερον: Αποφάσισαν με συντριπτική πλειοψηφία, να εξουσιοδοτήσουν τον εκπρόσωπο των συντακτών και την εργασιακή επιτροπή για την επεξεργασία πρότασης σχεδίου με βάση τις απόψεις, που διατυπώθηκαν στη συνέλευση σχετικά με την ευθύνη έκδοσης της εφημερίδας απο τους εργαζόμενους. Η πρόταση θα τεθεί για συζήτηση στην επόμενη συνέλευση την ερχόμενη εβδομάδα.

Τρίτον: Η συνέλευση αποφάσισε επίσης μετά από πρόταση της εργασιακής επιτροπής, να καλέσει τα σωματεία να κλιμακώσουν τις κινητοποιήσεις τους στο χώρο του τύπου και των ΜΜΕ, θεωρώντας ότι παρά τις επί μέρους διαφορές, οι εργαζόμενοι του κλάδου δέχονται μία πρωτοφανή επίθεση στα εργασιακά τους δικαιώματα, η οποία απαιτεί άμεση συλλογική αντίδραση. Το σχετικό αίτημα βρίσκει σύμφωνες και τις εργασιακές επιτροπές του ΑΛΤΕΡ και του ΔΟΛ.

Καλό μας ταξίδι λοιπόν!

Διεθνής καμπάνια για την “Ελευθεροτυπία” (greek, english, french, german, spanish, catalan)

Διεθνής καμπάνια για την Ελευθεροτυπία: Το κείμενο των συναδέλφων σε διάφορες γλώσσες (greek, english, french, german, spanish, catalan)

---

Οι ζωές των εργαζομένων είναι πιο σημαντικές από την απληστία των εταιρειών

Η «Ελευθεροτυπία» («ελευθερία της έκφρασης») είναι μια μεγάλη ελληνική εφημερίδα, η οποία πρωτοεκδόθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ’70, αμέσως μετά την πτώση της δικτατορίας, ως «εφημερίδα από τους ίδιους τους συντάκτες». Το πείραμα αυτοδιαχείρισης δεν πέτυχε και ο τίτλος της μαζί με τους εργαζόμενους αγοράστηκε από έναν ικανό επιχειρηματία με προοδευτικές απόψεις. Επί τρεις δεκαετίες, μέχρι τον θάνατό του, η εφημερίδα αυτή αναδείχθηκε σε μια από τις πιο ανεξάρτητες φωνές του ελληνικού Τύπου, αποκαλύπτοντας σκάνδαλα και  μένοντας μακριά από τη διαπλοκή με άλλα επιχειρηματικά συμφέροντα και εργολαβίες προς το κράτος. 

Η εισαγωγή της στο Χρηματιστήριο απέφερε πολλά χρήματα στον ιδιοκτήτη μέχρι την πτώση του Χρηματιστηρίου το 2000. Ο ιδιοκτήτης της, όμως, ο οποίος έδινε κολοσσιαίους μισθούς στα στελέχη, πήρε μεγάλα δάνεια και έκανε αισιόδοξες επενδύσεις, οι οποίες δεν απέδωσαν. Μετά τον θάνατό του, οι κόρες του ανέλαβαν τη διεύθυνση, χωρίς όμως να αναπροσανατολίσουν την επιχείρηση προς τις νέες απαιτήσεις του 21ου αιώνα. Παράλληλα, συνέχισαν το δανεισμό και εκταμίευαν μεγάλα ποσά προς όφελος των μετόχων, δηλαδή των ιδίων,στερώντας έτσι την επιχείρηση από τα αναγκαία κεφάλαια για τη λειτουργία της. Μέχρι που ξαφνικά, φέτος, τον Ιούλιο του 2011, έπαψαν να καταβάλλουν τους μισθούς, επικαλούμενες ταμειακές δυσκολίες. 

Από τότε, οι περίπου 850 εργαζόμενοι – δημοσιογράφοι, τεχνικοί, διοικητικοί, συνεχίζουν να βγάζουν την εφημερίδα, λαμβάνοντας σποραδικά και ακανόνιστα κάποια ελάχιστα ποσά, και ξεχρεώνοντας με την άμισθη δουλειά τους τα δάνεια της ιδοκτησίας. Η εταιρία, όλο αναγγέλλει πως θα πάρει κι άλλα δάνεια, για να «εξυγιάνει» την επιχείρηση… απολύοντας ως και το 50% του προσωπικού της,  αλλά ταυτόχρονα αρνείται να αποδώσει στους εργαζόμενους οικονομικό απολογισμό και να επιτρέψει έλεγχο των οικονομικών της. 

Οπως έχει δηλώσει η Διεθνής Ομοσπονδία Δημοσιογράφων (International Federation of Journalists) «δεν μπορεί να υπάρξει ελευθερία του Τύπου όταν οι συντάκτες ζουν σε συνθήκες φτώχειας, διαφθοράς και φόβου». Αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα στην «Ελευθεροτυπία», αλλά και σε πολλά άλλα ελληνικά ΜΜΕ, με μαζικές απολύσεις, μεγάλες μειώσεις μισθών, απλήρωτη εργασία. Η κατάσταση αυτή είναι μέρος μιας συνολικής επίθεσης στα εργασιακά δικαιώματα, την ελευθερία του Τύπου, τη δημοκρατία, την κοινωνία. Μια επίθεση που ενορχηστρώνεται από το Μνημόνιο οικονομικής και πολιτικής καταπίεσης που επιβάλλει η Τρόικα (ΔΝΤ – Ε.Ε. – Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) και υλοποιεί η κυβέρνηση συνεργασίας των δύο μεγάλων κομμάτων ΠΑΣΟΚ – ΝΔ και της ακροδεξιάς του ΛΑΟΣ.

• Η κοροϊδία έχει φτάσει στο απροχώρητο.
• Οι 850 εργαζόμενοι της Ελευθεροτυπάς πρέπει να αποζημιωθούν. Αμεσα.
• Η αξιοπρέπεια πάνω από τα κέρδη.

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ “ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ”

---

Workers’ lives are more important than corporate greed

«Eleftherotypia» ( “Freedom of The Press”) is a leading Greek daily newspaper. It was first published in 1975, after the fall of the 7year military coup, as a “newspaper ran by journalists”. Self-management experiments did not last long, and a liberal businessman, Christos Tegopoulos, soon bought the newspaper title.

For more than three decades “Eleftherotypia” has been one of the most outspoken and independent voices of the Greek press. It has revealed many political and economical scandals, being free of corporate interests and state involvement.

The company entered the stock market and made big profits, until the Greek stock market bubble burst in 2000. The owner, who paid huge wages to chief executives, received substantial loans from banks and made investments which did not pay off .

After Christos Tegopoulos died in 2006, his daughters took charge, but did not make the right moves so as to help the newspaper adapt to the new media environment. At the same time, they kept borrowing money from banks, and returning it back to the stock-holders  (which means themselves), thus draining the company from much-needed capital. According to the official balance sheets the company submits to the stock-market each year, more than 90 million euros have “fled” since 2005 – being drawn back from the company’s register into the stock-holders’ private accounts and to the board of directors’ luxurious wages and bonuses.

Suddenly, this summer, in July 2011, the company stopped paying wages altogether, claiming cash flow difficulties. Since then, its 850 employees (journalists, technicians, managerial staff), keep writing, editing and printing issues – and publishing commercial ads, without getting paid anything but small “tips” from time to time. This way they have become unofficial “company creditors”,  without their consent, since the company now owes them more than 5 million Euros in postponed wages. All these months the company keeps promising there will be a new loan,  to improve “Eleftherotypia”, by… simply laying off 50% of the personnel. Still the company strictly denies the workers’ unions any access to financial information or any means of workers’ control. 

As the International Federation of Journalists has stated, “there can be no press freedom, if journalists exist in conditions of poverty, corruption and fear». This is exactly what is happening now in “Eleftherotypia”, and other Greek media – with mass layoffs, extreme wage cuts, and even big media trusts and smaller companies that stop paying wages at all. This is part of a total assault against workers rights, freedom of the press, democracy and society in general, following the Troika (E.U – IMF -Central European Bank) memorandum of economic and political oppression.  

* We cannot be fooled anymore.

* The 850 workers of “Eleftherotypia” must be fully compensated. Now!


* People’s dignity  over Profits

Eleftherotypia Workers’ Initiative 

---

La vie des travailleurs est plus importante que les profits des entreprises

ELEFTHEROTYPIA (ce qui signifie en grec : liberté d’expression) est un des grands quotidiens grecs, qui a commencé à être publié au milieu des années 70, immédiatement après la chute de la dictature, en tant que ”journal conçu par les rédacteurs eux-mêmes”. L’expérience d’auto-gestion fut sans réussite et le titre ainsi que les travailleurs ont été rachetés par un entrepreneur aux vues progressistes. Pendant trois décennies, jusqu’à sa mort, ce journal s’est distingué comme une des voix les plus indépendantes de la presse grecque, dévoilant des scandales et se tenant loin de l’imbrication entre des intérêts d’entreprises et l’Etat.

Son introduction en bourse rapporta beaucoup d’argent à son propriétaire, jusqu’à la chute de la bourse en 2000. Mais son propriétaire, qui donnait de somptueux salaires à ses cadres, a fait de grands emprunts et a réalisé des investissements qu’on peut qualifier d’optimistes, et qui n’ont pas donné de fruits. Après sa mort, ses filles ont pris la direction du journal, mais sans réorienter l’entreprise vers les nouvelles exigences du 21 ème siècle. Parallèlement, l’emprunt a continué et de grandes sommes ont été engrangées au profit des actionnaires, ce qui a privé l’entreprise des capitaux nécessaires à son fonctionnement. Et cela jusqu’à juillet 2011, où brusquement, les salaires ont cessé d’être versés, avec mise en avant de difficultés de trésorerie.

Depuis lors, les travailleurs -environ 850- constitués de journalistes, techniciens, administratifs, continuent à sortir le journal, percevant de manière sporadique quelques maigres émoluements et acquittant ainsi par leur travail non rémunéré les emprunts des propriétaires. La société n’arrête pas d’annoncer qu’elle va faire d’autres emprunts pour ”assainir” l’entreprise … en licenciant jusqu’à 50 % du personnel , mais dans le même temps, elle refuse de rendre compte aux travailleurs du bilan économique et de leur permettre un contrôle de ses finances.

Comme l’a déclaré la Fédération Internationale des Journalistes (International Federation of Journalists), ”il ne peut y avoir de liberté de la presse lorsque les rédacteurs vivent dans des conditions de pauvreté, de démoralisation et de peur.” C’est précisément cela qui se produit aujourd’hui à ELEFTHEROTYPIA ainsi que dans de nombreux autres medias grecs, avec charrettes de licenciements, grosses diminutions de salaires, travail non rémunéré. Cette situation est l’un des aspects de l’attaque globale contre les droits des travailleurs, la liberté de la presse, la démocratie, la société. Cette attaque a été orchestrée par le Memorandum d’oppression économique et politique imposé par la Troïka (FMI – UE – BCE) et matérialisée par le gouvernement de collaboration des deux grands partis PASOK et Nouvelle Démocratie, alliés au parti d’extrême droite LAOS.

LA COMÉDIE A DÉPASSÉ TOUTES LES LIMITES !

LES 850 TRAVAILLEURS d’ELEFTHEROTYPIA DOIVENT RECEVOIR LEUR DÛ, IMMÉDIATEMENT !

NOTRE DIGNITÉ AU-DESSUS de leurs PROFITS !

Comité d’Initiative des Travailleurs d’Eleftherotypia

---

Die Leben der Arbeitenden sind wichtiger als die Profitgier der Unternehmer

„Eleftherotypia“ („Pressefreiheit“) ist eine führende griechische Tageszeitung. Sie wurde erstmals 1975, nach dem Fall der siebenjährigen Militärdiktatur, als „von den Journalist/innen selbst verwaltete Zeitung ” herausgebracht. Die Selbstverwaltungsexperimente dauerten nicht lange und ein liberaler Geschäftsmann, Christos Tegopoulos, erwarb nach kurzer Zeit die Herausgeber-Rechte. Seit mehr als drei Jahrzehnten ist „Eleftherotypia“ eine der profiliertesten und unabhängigsten Stimmen der griechischen Presse. Sie hat viele politische und wirtschaftliche Skandale aufgedeckt und ist dabei frei von Unternehmensinteressen und staatlicher Bevormundung geblieben.

Das Unternehmen ging an die Börse und machte bis zum griechischen Börsenkrach von 2000 große Gewinne. Der Eigentümer, der den Vorstandsmitgliedern riesige Gehälter zahlte, erhielt von den Banken stattliche Darlehen und tätigte Investitionen, die sich nicht bezahlt machten. Nachdem Christos Tegopoulos im Jahr 2006 gestorben war, übernahmen seine Töchter die Verantwortung. Ihre Entscheidungen halfen der Zeitung aber nicht, sich an die die neue Medienlandschaft anzupassen. Sie nahmen aber weiter Geld von den Banken auf und zahlten es an die Aktien-Inhaber (d.h. an sich selbst) zurück. Auf diese Weise entzogen sie dem Unternehmen dringend benötigtes Kapital.

Der offiziellen Unternehmensbilanz zufolge, die die Firma jedes Jahr der Börse vorlegt, sind seit 2005 mehr als 90.000.000 € „geflüchtet“, d.h. sie sind aus den Registern der Firma auf die Privatkonten der Aktien-Inhaber sowie über die üppigen Gehälter und Vergütungen in die Taschen der Vorstandsmitglieder abgeflossen.

Unter Berufung auf Liquiditäts-Probleme stellte das Unternehmen im Juli 2011 plötzlich die Lohnzahlungen komplett ein. Seitdem geben 850 Mitarbeiter/innen (Journalist/innen, Techniker/innen, Führungskräfte), die Zeitung mit Artikeln, der Bearbeitung, dem Druck und der Veröffentlichung kommerzieller Anzeigen weiter heraus, ohne bezahlt zu werden und lediglich hin und wieder eine Art Trinkgeld zu erhalten. Dadurch sind sie inoffiziell ohne ihre Zustimmung zu „Unternehmens-Gläubigern“ geworden, da ihnen das Unternehmen jetzt mehr als 5 Millionen Euro an Lohnzahlungen schuldet. In all diesen Monaten verspricht das Unternehmen, es werde ein neues Darlehen geben, und „Eleftherotypia“ werde verbessert, indem einfach über 50% der Belegschaft entlassen werden. Das Unternehmen weigert sich weiterhin strikt, den Gewerkschaften Zugang zu finanziellen Informationen oder jegliche Art von Arbeiterkontrolle zu gewähren.

Wie die Internationale Journalisten-Union erklärt hat, „kann es keine Pressefreiheit geben, wenn Journalist/innen unter Bedingungen von Armut, Korruption und Angst leben. Aber genau das ist es, was jetzt in „Eleftherotypia“ und anderen griechischen Medien geschieht – mit Massenentlassungen und extremen Lohnkürzungen. Sogar große, aber auch kleinere Medienunternehmen sind dazu übergegangen, die Lohnzahlungen gänzlich einzustellen. Dies ist Teil eines umfassenden Angriffs auf die Arbeiter/innen-Rechte, auf die Pressefreiheit und die Demokratie und die Gesellschaft insgesamt, gemäß dem Memorandum der Troika (EU – IWF- Europäische Zentralbank), das diese wirtschaftliche und politische Unterdrückung festgeschrieben hat.

* Wir lassen uns nicht mehr hinters Licht führen!

* Die 850 Beschäftigten der “Eleftherotypia” müssen SOFORT den ihnen zustehenden Lohn erhalten!
* Menschenwürde über Profite!

---

La vida de los trabajadores es más importante que la codicia corporativa

«Eleftherotypia» (“Libertad de Prensa”) es un periódico diario líder en Grecia. Su primera publicación fue en 1975, después de la caída de 7 años de golpe militar, como un “periódico gestionado por periodistas”. Los experimentos de gestión propia no duran mucho, y un hombre de negocios liberal, Christos Tegopoulos, pronto compró el título del periódico.

Durante más de tres décadas “Eleftherotypia” ha sido una de los más abiertas e independientes voces de la prensa griega. Ha revelado muchos escándalos políticos y económicos, siendo libre de intereses corporativos y relaciones con el estado.

La compañía entró en Bolsa y tuvo muchos beneficios hasta que la burbuja de la Bolsa griega explotó en 2000. El dueño, quien pagó grandes cantidades de dinero a jefes ejecutivos, solicitó sustanciales préstamos bancarios e hizo inversiones que nunca le fueron beneficiosas.

Después de la muerte de Christos Tegopoulos, en 2006, sus hijas tomaron el control, pero no realizaron los movimientos correctos, como adaptar el periódico al nuevo entorno de los medios. Al mismo tiempo, siguieron pidiendo dinero prestado a bancos para devolvérselo a los accionistas (es decir, ellas mismas) haciendo que la compañía no tuviese el capital necesario. Según el balance oficial que la compañía entrega a Bolsa cada año, más de 90 millones de euros “volaron” desde 2005, estando éstos en las cuentas privadas de los accionistas y los lujosos salarios y bonos de su junta de directores.

De repente, este verano, en Julio de 2011, la compañía dejó de pagar los salarios alegando dificultades financieras. Desde entonces, sus 850 empleados (periodistas, técnicos y personal de gerencia) continuaron escribiendo, editando, imprimiendo y realizando publicidad comercial sin recibir salario, sólo una pequeña “propina” de tanto en tanto. De esta manera se han convertido de manera no oficial en “acreedores de la compañía”, sin su consentimiento, desde que la compañía les debe 5 millones de euros en salarios que se van posponiendo. Durante todos estos meses la compañía continúa prometiendo que habrá un nuevo préstamo para mejorar “Eleftherotypia”, cuando…simplemente reducirán el 50% del personal. Todavía la compañía priva estrictamente a la unión de trabajadores el acceso a la información financiera y a cualquier otra información relacionada con los trabajadores.

Tal como la Federación Internacional de Periodistas ha declarado ” no puede haber libertad de prensa si los periodistas viven en condiciones de pobreza, corrupción y miedo”. Esto es lo que está pasando en estos momentos en “Eleftherotypia” y otros medios griegos, con despidos masivos, reducciones extremas del salario, incluso grandes fideicomisos de los medios y pequeñas compañías han dejado de pagar nóminas. Esto es parte de un total asalto contra el derecho de los trabajadores, la libertad de prensa, la democracia y la sociedad en general, siguiendo el memorándum de opresión económica y política de Troika (E.U – IMF – Banco Central Europeo) .

* No podemos estar engañados nunca más.

* Los 850 trabajadores de “Eleftherotypia” deben ser completamente compensados. Ahora!

* La dignidad de las personas está por encima de los Beneficios.

---

La vida dels treballadors es més important que la cobdícia corporativa

«Eleftherotypia» (“Llibertat de Premsa”) és un diari líder a Grècia. La seva primera publicació va ser al 1975, després de la caiguda de 7 anys de cop militar, com un “diari gestionat per periodistes”. Els experiments de gestió pròpia no duran molt, i un home de negocis liberal, Christos Tegopoulos, aviat va comprar el títol del diari.

Durant més de tres dècades “Eleftherotypia” ha estat una de les més obertes i independents veus de la premsa grega. Ha revelat molts escàndols polítics i econòmics, sent lliure d’interessos corporatius i relacions amb l’estat.

La companyia va entrar en Borsa i va tenir molts beneficis fins que la bombolla de la Borsa grega va explotar al 2000. L’amo, qui va pagar grans quantitats de diners a caps executius, va sol·licitar substancials préstecs bancaris i va fer inversions que mai li van ser beneficioses.

Després de la mort de Christos Tegopoulos, al 2006, les seves filles varen reprendre el control, però no van realitzar els moviments correctes, com adaptar el diari al nou entorn dels mitjans. Al mateix temps, van continuar demanant diners prestats a bancs per tornar-los als accionistes (es a dir, a elles mateixes) fent que la companyia no tingués el capital necessari. Segons el balanç oficial que la companyia entrega a Borsa cada any, més de 90 milions d’euros “van volar” des de 2005, sent aquests als comptes privats dels accionistes i els luxosos salaris i bons de la seva junta de directors.

De sobte, aquest estiu, al Juliol de 2011, la companyia va deixar de pagar salaris al·legant dificultats financeres. Des de llavors, els seus 850 empleats (periodistes, tècnics i personal de gerència) van continuar escrivint, editant, imprimint i fent la publicitat comercial sense rebre cap salari, només una petita “propina” de tant en tant. D’aquesta manera s’han convertit de manera no oficial en “creditors de la companyia”, sense el seu consentiment, des de que la companyia els hi deu 5 milions d’euros en salaris que es van posposant. Durant tots aquests mesos la companyia continua prometent que hi haurà un nou préstec per millorar “Eleftherotypia”, quan…simplement reduiran el 50% del personal. Encara la companyia priva estrictament a la unió de treballadors l’accés a la informació financera i a qualsevol altre informació relacionada amb els treballadors.

Tal com la Federació Internacional de Periodistes ha dit “no pot haver llibertat de premsa si els periodistes viuen en condicions de pobresa, corrupció i por”. Això és el que està passant en aquest moment a “Eleftherotypia” i altres mitjans grecs, amb acomiadaments massius, reduccions extremes de salari, fins i tot grans fideïcomisos del mitjans i petites companyies han deixar de pagar nòmines. Això és part d’un assalt contra el dret dels treballadors, la llibertat de premsa, la democràcia i la societat en general, seguint el memoràndum d’opressió econòmica i política de Troika (E.U – IMF – Banc Central Europeu).

* No podem estar enganyats mai més.

* Els 850 treballadors de “Eleftherotypia” han de ser completament compensats. Ara!

* La dignitat de les persones està per sobre dels Beneficis.