Θύμωσαν! Νίκησαν!

By Omar R. Valdimarsson

Feb. 20 (Bloomberg) — Icelanders who pelted parliament with rocks in 2009 demanding their leaders and bankers answer for the country’s economic and financial collapse are reaping the benefits of their anger.

Since the end of 2008, the island’s banks have forgiven loans equivalent to 13 percent of gross domestic product, easing the debt burdens of more than a quarter of the population, according to a report published this month by the Icelandic Financial Services Association.

“You could safely say that Iceland holds the world record in household debt relief,” said Lars Christensen, chief emerging markets economist at Danske Bank A/S in Copenhagen. “Iceland followed the textbook example of what is required in a crisis. Any economist would agree with that.”

The island’s steps to resurrect itself since 2008, when its banks defaulted on $85 billion, are proving effective. Iceland’s economy will this year outgrow the euro area and the developed world on average, the Organization for Economic Cooperation and Development estimates. It costs about the same to insure against an Icelandic default as it does to guard against a credit event in Belgium. Most polls now show Icelanders don’t want to join the European Union, where the debt crisis is in its third year.

The island’s households were helped by an agreement between the government and the banks, which are still partly controlled by the state, to forgive debt exceeding 110 percent of home values. On top of that, a Supreme Court ruling in June 2010 found loans indexed to foreign currencies were illegal, meaning households no longer need to cover krona losses.

Crisis Lessons

“The lesson to be learned from Iceland’s crisis is that if other countries think it’s necessary to write down debts, they should look at how successful the 110 percent agreement was here,” said Thorolfur Matthiasson, an economics professor at the University of Iceland in Reykjavik, in an interview. “It’s the broadest agreement that’s been undertaken.”

Without the relief, homeowners would have buckled under the weight of their loans after the ratio of debt to incomes surged to 240 percent in 2008, Matthiasson said.

Iceland’s $13 billion economy, which shrank 6.7 percent in 2009, grew 2.9 percent last year and will expand 2.4 percent this year and next, the Paris-based OECD estimates. The euro area will grow 0.2 percent this year and the OECD area will expand 1.6 percent, according to November estimates.

Housing, measured as a subcomponent in the consumer price index, is now only about 3 percent below values in September 2008, just before the collapse. Fitch Ratings last week raised Iceland to investment grade, with a stable outlook, and said the island’s “unorthodox crisis policy response has succeeded.”

People Vs Markets

Iceland’s approach to dealing with the meltdown has put the needs of its population ahead of the markets at every turn.

Once it became clear back in October 2008 that the island’s banks were beyond saving, the government stepped in, ring-fenced the domestic accounts, and left international creditors in the lurch. The central bank imposed capital controls to halt the ensuing sell-off of the krona and new state-controlled banks were created from the remnants of the lenders that failed.

Activists say the banks should go even further in their debt relief. Andrea J. Olafsdottir, chairman of the Icelandic Homes Coalition, said she doubts the numbers provided by the banks are reliable.

“There are indications that some of the financial institutions in question haven’t lost a penny with the measures that they’ve undertaken,” she said.

Fresh Demands

According to Kristjan Kristjansson, a spokesman for Landsbankinn hf, the amount written off by the banks is probably larger than the 196.4 billion kronur ($1.6 billion) that the Financial Services Association estimates, since that figure only includes debt relief required by the courts or the government.

“There are still a lot of people facing difficulties; at the same time there are a lot of people doing fine,” Kristjansson said. “It’s nearly impossible to say when enough is enough; alongside every measure that is taken, there are fresh demands for further action.”

As a precursor to the global Occupy Wall Street movement and austerity protests across Europe, Icelanders took to the streets after the economic collapse in 2008. Protests escalated in early 2009, forcing police to use teargas to disperse crowds throwing rocks at parliament and the offices of then Prime Minister Geir Haarde. Parliament is still deciding whether to press ahead with an indictment that was brought against him in September 2009 for his role in the crisis.

A new coalition, led by Social Democrat Prime Minister Johanna Sigurdardottir, was voted into office in early 2009. The authorities are now investigating most of the main protagonists of the banking meltdown.

Legal Aftermath

Iceland’s special prosecutor has said it may indict as many as 90 people, while more than 200, including the former chief executives at the three biggest banks, face criminal charges.

Larus Welding, the former CEO of Glitnir Bank hf, once Iceland’s second biggest, was indicted in December for granting illegal loans and is now waiting to stand trial. The former CEO of Landsbanki Islands hf, Sigurjon Arnason, has endured stints of solitary confinement as his criminal investigation continues.

That compares with the U.S., where no top bank executives have faced criminal prosecution for their roles in the subprime mortgage meltdown. The Securities and Exchange Commission said last year it had sanctioned 39 senior officers for conduct related to the housing market meltdown.

The U.S. subprime crisis sent home prices plunging 33 percent from a 2006 peak. While households there don’t face the same degree of debt relief as that pushed through in Iceland, President Barack Obama this month proposed plans to expand loan modifications, including some principal reductions.

According to Christensen at Danske Bank, “the bottom line is that if households are insolvent, then the banks just have to go along with it, regardless of the interests of the banks.”

–Editors: Jonas Bergman, Tasneem Brogger.

To contact the reporter on this story: Omar R. Valdimarsson in Reykjavik valdimarsson@bloomberg.net.

To contact the editor responsible for this story: Jonas Bergman at jbergman@bloomberg.net

Θύμωσαν! Νίκησαν!

By Omar R. Valdimarsson

Feb. 20 (Bloomberg) — Icelanders who pelted parliament with rocks in 2009 demanding their leaders and bankers answer for the country’s economic and financial collapse are reaping the benefits of their anger.

Since the end of 2008, the island’s banks have forgiven loans equivalent to 13 percent of gross domestic product, easing the debt burdens of more than a quarter of the population, according to a report published this month by the Icelandic Financial Services Association.

“You could safely say that Iceland holds the world record in household debt relief,” said Lars Christensen, chief emerging markets economist at Danske Bank A/S in Copenhagen. “Iceland followed the textbook example of what is required in a crisis. Any economist would agree with that.”

The island’s steps to resurrect itself since 2008, when its banks defaulted on $85 billion, are proving effective. Iceland’s economy will this year outgrow the euro area and the developed world on average, the Organization for Economic Cooperation and Development estimates. It costs about the same to insure against an Icelandic default as it does to guard against a credit event in Belgium. Most polls now show Icelanders don’t want to join the European Union, where the debt crisis is in its third year.

The island’s households were helped by an agreement between the government and the banks, which are still partly controlled by the state, to forgive debt exceeding 110 percent of home values. On top of that, a Supreme Court ruling in June 2010 found loans indexed to foreign currencies were illegal, meaning households no longer need to cover krona losses.

Crisis Lessons

“The lesson to be learned from Iceland’s crisis is that if other countries think it’s necessary to write down debts, they should look at how successful the 110 percent agreement was here,” said Thorolfur Matthiasson, an economics professor at the University of Iceland in Reykjavik, in an interview. “It’s the broadest agreement that’s been undertaken.”

Without the relief, homeowners would have buckled under the weight of their loans after the ratio of debt to incomes surged to 240 percent in 2008, Matthiasson said.

Iceland’s $13 billion economy, which shrank 6.7 percent in 2009, grew 2.9 percent last year and will expand 2.4 percent this year and next, the Paris-based OECD estimates. The euro area will grow 0.2 percent this year and the OECD area will expand 1.6 percent, according to November estimates.

Housing, measured as a subcomponent in the consumer price index, is now only about 3 percent below values in September 2008, just before the collapse. Fitch Ratings last week raised Iceland to investment grade, with a stable outlook, and said the island’s “unorthodox crisis policy response has succeeded.”

People Vs Markets

Iceland’s approach to dealing with the meltdown has put the needs of its population ahead of the markets at every turn.

Once it became clear back in October 2008 that the island’s banks were beyond saving, the government stepped in, ring-fenced the domestic accounts, and left international creditors in the lurch. The central bank imposed capital controls to halt the ensuing sell-off of the krona and new state-controlled banks were created from the remnants of the lenders that failed.

Activists say the banks should go even further in their debt relief. Andrea J. Olafsdottir, chairman of the Icelandic Homes Coalition, said she doubts the numbers provided by the banks are reliable.

“There are indications that some of the financial institutions in question haven’t lost a penny with the measures that they’ve undertaken,” she said.

Fresh Demands

According to Kristjan Kristjansson, a spokesman for Landsbankinn hf, the amount written off by the banks is probably larger than the 196.4 billion kronur ($1.6 billion) that the Financial Services Association estimates, since that figure only includes debt relief required by the courts or the government.

“There are still a lot of people facing difficulties; at the same time there are a lot of people doing fine,” Kristjansson said. “It’s nearly impossible to say when enough is enough; alongside every measure that is taken, there are fresh demands for further action.”

As a precursor to the global Occupy Wall Street movement and austerity protests across Europe, Icelanders took to the streets after the economic collapse in 2008. Protests escalated in early 2009, forcing police to use teargas to disperse crowds throwing rocks at parliament and the offices of then Prime Minister Geir Haarde. Parliament is still deciding whether to press ahead with an indictment that was brought against him in September 2009 for his role in the crisis.

A new coalition, led by Social Democrat Prime Minister Johanna Sigurdardottir, was voted into office in early 2009. The authorities are now investigating most of the main protagonists of the banking meltdown.

Legal Aftermath

Iceland’s special prosecutor has said it may indict as many as 90 people, while more than 200, including the former chief executives at the three biggest banks, face criminal charges.

Larus Welding, the former CEO of Glitnir Bank hf, once Iceland’s second biggest, was indicted in December for granting illegal loans and is now waiting to stand trial. The former CEO of Landsbanki Islands hf, Sigurjon Arnason, has endured stints of solitary confinement as his criminal investigation continues.

That compares with the U.S., where no top bank executives have faced criminal prosecution for their roles in the subprime mortgage meltdown. The Securities and Exchange Commission said last year it had sanctioned 39 senior officers for conduct related to the housing market meltdown.

The U.S. subprime crisis sent home prices plunging 33 percent from a 2006 peak. While households there don’t face the same degree of debt relief as that pushed through in Iceland, President Barack Obama this month proposed plans to expand loan modifications, including some principal reductions.

According to Christensen at Danske Bank, “the bottom line is that if households are insolvent, then the banks just have to go along with it, regardless of the interests of the banks.”

–Editors: Jonas Bergman, Tasneem Brogger.

To contact the reporter on this story: Omar R. Valdimarsson in Reykjavik valdimarsson@bloomberg.net.

To contact the editor responsible for this story: Jonas Bergman at jbergman@bloomberg.net

Ευρώ ή νέα δραχμή, του Ευκλείδη Τσακαλώτου

Είμαστε υπέρ του ευρώ ή είμαστε υπέρ της νέας δραχμής; Για να απαντηθεί αυτό το ερώτημα πρέπει να έχουμε ξεκαθαρίσει με το θέμα του τι είδους κρίση έχουμε. Η γνώμη μου είναι ότι η κρίση που διανύουμε δεν είναι πρωτίστως μια κρίση χρέους. Ούτε παγκοσμίως, ούτε στην Ελλάδα, ισχύει ότι το βασικό πρόβλημα είναι το χρέος.

Μπήκαμε σε αυτήν την κρίση το 2008 με τρία τουλάχιστον βασικά ζητήματα: Το πρώτο, οι μεγάλες κοινωνικές ανισότητες που για είκοσι χρόνια φούντωναν στην περίοδο του νεοφιλελευθερισμού. Το δεύτερο ένα απορυθμισμένο χρηματοπιστωτικό σύστημα που αργά ή γρήγορα θα δημιουργούσε μια χρηματοπιστωτική κρίση. Το τρίτο, οι γεωγραφικές ανισότητες του καπιταλισμού, όπου οι μακροοικονομικές ανισορροπίες μεταξύ της Ιαπωνίας και των ΗΠΑ, και μεταξύ βόρειας και νότιας Ευρώπης, αποτελούν μια πτυχή αυτού του προβλήματος.

Μετά το 2008, κανένα από αυτά τα ζητήματα δεν αντιμετωπίστηκε. Οι μακροοικονομικές ανισορροπίες συνεχίζουν ακάθεκτες, οι προσπάθειες ρύθμισης των τραπεζών χλευάζονται, ακόμα και από τους «Financial Ti­mes», και οι κοινωνικές ανισότητες διευρύνονται ακόμα περισσότερο με τα προγράμματα λιτότητας που προωθούνται σχεδόν παντού. Είναι τυχαίο ότι τώρα αντιμετωπίζουμε ένα δεύτερο επεισόδιο ύφεσης, αφού δεν αντιμετωπίστηκε καμία από τις αιτίες της κρίσης; Νομίζω όχι.

Δεν είναι όμως μόνο οικονομικό το πρόβλημα, δεν έχουμε μόνο κρίση της οικονομίας. Έχουμε κρίση και της πολιτικής. Στη μεταπολεμική περίοδο είχαμε τρεις προσπάθειες για να υπάρξει κάποιος συμβιβασμός μεταξύ του καπιταλισμού και της δημοκρατίας. Η πρώτη ήταν το κοινωνικό κράτος. Η δεύτερη ήταν όταν αντί να αναπτυχθεί κοινωνικό κράτος για τα φτωχά κοινωνικά στρώματα, δίναμε δάνεια σε αυτά τα στρώματα. Θυμίζω ότι τα τοξικά ομόλογα είχαν τη ρίζα τους σε δάνεια στα πιο φτωχά κοινωνικά στρώματα της αμερικάνικης κοινωνίας. Η τρίτη προσπάθεια ήταν το πελατειακό κράτος στην Ελλάδα. Και οι τρεις αυτές προσπάθειες φάνηκαν σε κάποια στιγμή μη βιώσιμες, και παρόλο που δημιούργησαν πολλά προβλήματα, ωστόσο ήταν προσπάθειες να διευρυνθούν τα καλά του καπιταλισμού, να υπάρξει σε κάποιο βαθμό νομιμοποίηση αυτού του συστήματος.

Λύση χωρίς δημοκρατία;

Η πολιτική της λιτότητας δεν απαντάει σε κανένα από αυτά τα ζητήματα, ούτε τα οικονομικά ούτε τα πολιτικά. Ιδιαίτερα στην Ελλάδα, κανείς πια δεν πιστεύει ότι τα δύο μνημόνια απαντούν σε οποιοδήποτε ερώτημα έχει τεθεί από την πραγματικότητα, ότι έχουμε να κάνουμε με ένα τεκμηριωμένο σχέδιο εξόδου από την κρίση. Αλλά σχέδιο υπάρχει και είναι αυτό που υπαγορεύει τη μείωση των μισθών για να έχουμε φτηνό εργατικό δυναμικό και φτηνά προϊόντα, για να μπορούμε να εξάγουμε και να μειώσουμε το καθαρό εξωτερικό μας χρέος. Από αυτή την οπτική γωνία η λιτότητα και η ύφεση δεν αποτελούν πρόβλημα γιατί μειώνεται ο μισθός, και υποτίθεται, το κόστος παραγωγής. Η διάλυση των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων δεν είναι πρόβλημα διότι δημιουργεί την προλεταριοποίηση των μεσαίων στρωμάτων και άρα την αύξηση της προσφοράς εργατικού δυναμικού. Η καταστροφή του κοινωνικού κράτους δεν είναι πρόβλημα διότι όσο πιο συρρικνωμένο κοινωνικό κράτος έχεις, τόσο περισσότερο οι εργαζόμενοι εξαρτώνται από το μισθό τους, και μόνο από αυτόν.

Αυτό που περιγράφω θυμίζει την πρωταρχική συσσώρευση του καπιταλισμού, όταν έπρεπε με βίαιο τρόπο να εξασφαλιστεί ότι υπάρχει αυτό το φτηνό εργατικό δυναμικό. Αυτό το σχήμα ποτέ, και πουθενά, δεν επικράτησε χωρίς βία, με δημοκρατικές διαδικασίες. Η βασική αντίφαση του μνημονιακού μπλοκ είναι ότι δεν έχει κανένα σχέδιο που να έχει δημοκρατική νομιμοποίηση. Όσες πολιτικές ανασυνθέσεις και αν κάνουν, όσα νέα κόμματα και αν προκύψουν, όσες πρωτοβουλίες κι αν παρθούν, δεν θα λυθεί αυτή η αντίφαση. Με δημοκρατία δεν μπορεί να εξασφαλιστεί το φτηνό εργατικό δυναμικό που απαιτεί το σχέδιο.

Ποια είναι η λύση; Πρέπει να αρχίσουμε από τη συρρίκνωση της δημοκρατίας. Να αμφισβητήσουμε την ιδέα ότι η δημοκρατία είναι κάτι το επιπρόσθετο και όχι ένα βασικό στοιχείο του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Σε όλη την Ευρώπη οι μνημονιακές πολιτικές δεν αποδίδουν, παρά το ότι επιχειρήθηκε να αποδοθεί η αποτυχία τους στην Ελλάδα σε δική μας αδυναμία να τις εφαρμόσουμε. Κι εκεί που είναι «καλά παιδιά», και τις εφαρμόζουν με ζήλο, και εκεί αυξάνεται το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ.

Να το προσπαθήσουμε

Η απάντηση, λοιπόν, στο αρχικό ερώτημα: ευρώ ή νέα δραχμή, είναι ότι προτιμώ μια ευρωπαϊκή λύση. Μια υπερεθνική αντιμετώπιση για ένα υπερεθνικό πρόβλημα. Προτιμώ οι ευρωπαίοι εργαζόμενοι να απαιτήσουν αλλαγή της ατζέντας. Προτιμώ να αναπτυχθεί ένα δημοκρατικό κοινωνικό κίνημα που να απαιτεί μια διαφορετική κατεύθυνση για την Ευρωπαϊκή Ένωση, χωρίς κοινωνικές και γεωγραφικές ανισότητες, με χρηματοπιστωτικό έλεγχο.

Μπορεί να συμβεί αυτό; Δεν είμαι σίγουρος. Είμαι σίγουρος, όμως, ότι χρειάζεται να το προσπαθήσουμε. Είμαι σίγουρος ότι αν φύγουμε από την ευρωζώνη ή αν διαλυθεί η ζώνη του ευρώ, αυτό δεν θα συμβεί λόγω της δημιουργίας ενός δημοκρατικού κινήματος που απαιτεί αλλαγή κατεύθυνσης, δεν θα έρθει από αυτούς που αντιστέκονται. Θα έρθει από αυτούς που ξέχασαν τη δεκαετία του 30, που ξέχασαν ότι η λιτότητα σε εποχή ύφεσης ποτέ δεν έφερε λύση, ότι με ύφεση ποτέ δεν μπορείς να περιορίσεις το χρέος.

Εάν δεν αναπτυχθεί ένα πανευρωπαϊκό ειρηνικό κίνημα και το ευρώ καταρρεύσει, τότε ο κίνδυνος του φασισμού είναι πραγματικός. Αυτοί που υποστηρίζουν την πολιτική των μνημονίων έχουν μεγάλη ιστορική ευθύνη. Θυμίζω ότι ο φασισμός στη Γερμανία δεν ήρθε μόνο από τον πληθωρισμό του 20, αλλά και από τα υφεσιακά προγράμματα του 29, του 30 και του 31.

Σε όσους βρίσκονται πιο κοντά στο ΠΑΣΟΚ, θυμίζω ότι όταν το 1929 το Εργατικό Κόμμα της Βρετανίας ασκούσε υφεσιακή πολιτική κατά του κόσμου της εργασίας, διασπάστηκε και έκανε 15 χρόνια να επιστρέψει στην εξουσία. Η απάντηση είναι και περισσότερη δημοκρατία, και περισσότερη αναδιανομή του εισοδήματος, και περισσότερο περιορισμό στις τράπεζες, και λιγότερα κέρδη, και περισσότερη απόκριση στις ανάγκες των πολλών.

Πηγή: Εποχή

Το τέλος τους ήταν όπως και η αρχή τους: μια Πορδή

Ενας-ένας πεθαίνουν οι πρωταγωνιστές μια ολόκληρης εποχής που έφυγε ανεπιστρεπτί.
Τελειώνουν αφού μας τελείωσαν.
Πνίγονται μέσα στον λάκκο με τα σκατά που δημιούργησαν και που τους έθρεψε εδώ και 25 χρόνια.

ΝΑΙ!
Αυτή η κρίση έχει ΚΑΙ τα καλά της!

Ο "Θάνατος" ενός περιοδικατζή

Μνημειώδες κείμενο ή «πως να πεθάνεις βρίζοντας και φτύνοντας»:

Επιστολή του Πέτρου Κωστόπουλου 

“Φτάνει μια μέρα, στη ζωή κάθε άντρα, η στιγμή του απολογισμού. Τώρα είναι η δική μου. Είναι πια προφανές ότι η ΙΜΑΚΟ δεν μπορεί να συνεχίσει κατ’ οποιονδήποτε τρόπο να λειτουργεί όπως συνέβαινε επί 17 συναπτά έτη. Αυτό σημαίνει ότι εγώ απέτυχα -έστω κι αν οι συνθήκες που επικρατούν στο χώρο του Τύπου είναι “δολοφονικές”. Ο τζίρος των περιοδικών έχει πέσει μέσα σε τέσσερα χρόνια από 70% έως 90% ενώ στα ραδιόφωνα οι ζημιές αγγίζουν το 60%. Από το 2008 που ξεκίνησε η κρίση
προσπάθησα με όλους τους τρόπους να κρατήσω την ΙΜΑΚΟ ζωντανή. Ακόμα και στους χειρότερους εφιάλτες μου δεν μπορούσα να φανταστώ ότι η εξέλιξη στην οικονομία και ειδικά στον Τύπο θα ήταν τόσο άσχημη, τόσο άγρια. Επί τέσσερα συναπτά έτη προσπάθησα με όλους τους τρόπους να κρατήσω ζωντανό το μαγαζί επενδύοντας ότι είχα και δεν είχα σε ψυχικό, σωματικό και οικονομικό δυναμικό. Διαψεύστηκα.

Στην προσπάθεια μου αυτή επένδυσα ότι είχα και δεν είχα σε κινητό ή ρευστό στην εταιρεία. Τη γέννησα και ο θάνατός της σήμερα ισοδυναμεί με το θάνατο ενός παιδιού μου. Με το θάνατο του μέλλλοντός μου.
Γνωρίζω πολύ καλά ότι η ανθρωποφαγία που ειφίσταμαι αυτές τις ημέρες έχει τις ρίζες της σε άλλες αιτίες. Όλα όσα διαβάζω πια ξεπερνούν και την πιο αρρωστημένη φαντασία. Όταν φτάνουμε στο σημείο να υποθέσουμε ότι το ΚΛΙΚ ή το Nitro, δύο και μόνο περιοδικά, είναι αυτά που προκάλεσαν την καθίζηση της χώρας, τότε αντιλαμβάνεσαι ότι έχεις μεταμορφωθεί στο εξιλαστήριο θύμα μιας στρεβλής κατάστασης!
Δεν ήταν οι Υπουργοί Οικονομικών που μιλούσαν για το χρηματιστήριο, δεν ήταν οι τραπεζίτες που διέβλεπαν μια διαρκή άνοδο, δεν ήταν οι οικονομικές εφημερίδες που πόνταραν σε ψόφια <<γκανιάν>>, δεν ήταν τα μεγάλα συγκροτήματα των οποίων οι ναυαρχίδες πόνταραν στη διαρκή ανάπτυξη και στο διαρκές κέρδος. Δεν θέλω να αποποιηθώ των ευθυνών
μου, αλλά θεωρώ αστείο να υποθέσει κανείς ότι την καταναλωτική, τη χρηματιστηριακή και την επενδυτική Ελλάδα την καθόριζε ένα και μόνο περιοδικό του <<βλάχου>> Κωστόπουλου! Θα ήταν εντυπωσιακό να διαθέτουν τόση δύναμη τα προϊόντα μου, αλλά οι αναγνώστες μου έχω την αίσθηση, αγαπητοί, ότι δεν φτάνουν ούτε για τα κόλυβα σε μια χώρα 10.000.000
ανθρώπων. Δεν λέω, βέβαια, άλλα συγκροτήματα προμοτάριζαν το <> Porsche, Franck Muller και Hermes, αλλά να με συγχωράτε δεν ήμουν εγώ αυτός. Το <<ΚΛΙΚ>> στα ντουζένια του θεωρούταν ένα προϊόν του ελληνικού περιθωρίου. Οι παλιότεροι θα το θυμούνται καλά.
Το 1995 έπειτα από μια διαφωνία με το αφεντικό μου, τον Άρη Τερζόπουλο, αποφάσισα με <<συμπαίκτες>> τους επιχειρηματίες κ. Μαρινόπουλο και Ιωάννου να δημιουργήσουμε την ΙΜΑΚΟ. Ο καθένας μας κατείχε το 33% και όχι δεν μας βοήθησε το ΠΑΣΟΚ όπως διατείνονται κάποιοι κρετίνοι εδώ και χρόνια. Διότι το ΠΑΣΟΚ ενδιαφερόταν
αποκλειστικά για τον mainstream πολιτικό Τύπο (ενίοτε και τον περιθωριακό), οποίος έφτιαχνε τα πρωτοσέλιδα στα περίπτερα.
Είμαι περήφανος (και σίγουρα αρκετά μαλάκας) που ποτέ δεν πήρα παρά πενταροδεκάρες από τις κρατικές διαφημίσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ όπως όλος ο περιοδικός τύπος και όλα τα μουσικά ραδιόφωνα. Κάμποσες εφημερίδες της πλάκας που καρπώνονταν 50 φορές περισσότερα από την κρατική διαφήμιση απ’ ότι ένα συγκρότημα με 1.500.000 αναγνώστες ή
ακροατές. Αλλωστε αυτά περιέχονται σε διαρκείς διαμαρτυρίες τόσο των μουσικών ραδιοφώνων όσο και των περιοδικών όχι μόνο των δικών μου, αλλά του συνόλου της Ελλάδας. Οι συνάδερφοι ξέρουν για ποιο πράγμα μιλάω και ας έχουν σωπάσει πια. Η διαπλοκή διαδραματιζόταν στους τίτλους που κρέμονταν στα περίπτερα. Για να επιστρέψω, όμως, στο κυρίως θέμα θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι προκειμένου να επιβιώσει η ΙΜΑΚΟ προσέφερα τα τελευταία τέσσερα χρόνια όλη την ακίνητη και κινητή περιουσία μου ακόμα και αυτή που αποκτήθηκε πριν καν ιδρύσω την ΙΜΑΚΟ. Μιλάω για 32 χρόνια δουλειάς, τα οποία
εκποιήθηκαν είτε με χρέη σε τράπεζες με αντίτιμο την ακίνητη περιουσία, είτε με απ’ ευθείας καταθέσεις οχι μόνο δικές μου αλλά και συγγενικών μου προσώπων. Νομίζω ότι λίγοι επιχειρηματίες σε αυτό τον τόπο μπορούν να ισχυριστούν το ίδιο. Ότι δηλαδή έβαλαν ό,τι είχαν και δεν είχαν για να ζήσει το μαγαζί τους. Τα λέω όλα αυτά επειδή εσχάτως διαβάζω <<τέρατα>> και διαπιστώνω έναν αδιανόητο κανιβαλισμό εις βάρους μου. Καλώ τον οποιονδήποτε να του παρέχω οποιαδήποτε διευκόλυνση να
διαπιστώσει το αληθές των λεγομένων μου. Ας έρθει ακόμα και ο ανώνυμος κομπλεξικός ενός blog που στο βωμό της ανέξοδης λασπολογίας ικανοποιεί τα πιο άγρια ένστικτά του.
Η οικονομική πολιτική που ακολουθησαν τα δύο μεγάλα κόμματα (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ), τα τελευταία χρόνια, διέλυσαν την οικονομική ζωή της Ελλάδας πνίγοντας τα εισοδήματα των μικρομεσαίων στρωμάτων. Αποτέλεσμα;
Οδήγησαν τον Τύπο όχι απλώς σε κρίση αλλά σε κραχ, σαν και αυτό της Αμερικής της δεκαετίας του ’30. Μάλιστα θαυμάζω τους συναδέρφους και ανταγωνιστές μου που κρατιούνται ακόμα ζωντανοί, αλλά είμαι περίεργος να δω για πόσο θα αντέξουν τελικά. Το λέω με πλήρη επίγνωση των ευθυνών μου. Διότι, είχαμε παράλογους, απίστευτους για τους κανονικούς
εργαζόμενους μισθούς και τεράστιο προσωπικό για αυτό που μπορούσαμε να παράγουμε. Ναι, ήταν μια φούσκα. Έχετε δίκιο. Η έκρηξη των media στη δεκαετία του ’90 οδήγησε σε σχιζοφρενικά κόστη όλους μας. Η ΙΜΑΚΟ έφτασε να έχει 550 υπαλλήλους και μισθολόγιο 15 εκ. ευρώ το χρόνο! Και μιλάμε για μια μικρομεσαία εταιρεία…
Αποδείχθηκε τελικά ότι η πραγματικότητα ήταν πιο σκληρή. Με το που έσκασε η κρίση το πρώτο πράγμα που έκοψε κάθε επιχείρηση ήταν η διαφήμιση ενώ πολλοί συμπατριώτες μας έκοψαν τα περιοδικά γιατί τα δύο και τα τρία ευρώ κατέληξαν να είναι πολυτέλεια. Φυσικά είχαμε και εμείς ευθύνες. Ως ύλη μιλάω…
Παρόλα αυτά αισθάνομαι πραγματικά περήφανος που διέθεσα ότι είχα και δεν είχα για την επιβίωση της ΙΜΑΚΟ. Πολλοί μου έλεγαν ότι είμαι μαλάκας αλλά προτίμησα να ακολουθήσω αυτούς που μου έλεγαν βάλ’ τα όλα, κέρδισε χρόνο όλα μπορεί να γυρίσουν. Δεν γύρισε τίποτα.
Αντιθέτως το 2012 ξεκίνησε με εισπράξεις που δεν έφταναν ούτε στο 15% των εισπράξεων του 2009! Και δεν ήταν μόνο αυτό. Στην ΙΜΑΚΟ οφείλονται από πελάτες 7-8 εκ. ευρώ. Από ανθρώπους που δεν πλήρωσαν όσα όφειλαν, ποσό περίπου ίσο με αυτό που οφείλει σήμερα η ΙΜΑΚΟ στους πελάτες της. Ουδείς φυσικά ασχολήθηκε με αυτούς που μας εβαλαν τα φέσια γιατί
προφανώς τα ονόματά τους δεν πουλούσαν στον Τύπο. Έτσι γίνεται πάντα.
Ο γνωστός μαλάκας την πληρώνει. Οι ανώνυμοι αναφέρονται ως οι <<καημένοι>> που τους έπληξε η κρίση.
Επίσης, μεγάλη κουβέντα γίνεται για το αν το τέλος της ΙΜΑΚΟ οφείλεται στο τέλος του <>. Πολύ διασκεδαστικό το βρίσκω. Αν η Ελευθεροτυπία, το ALTER, ο <<Κόσμος του Επενδυτή>> και δεν ξέρω εγώ τι άλλο που προηγήθηκε ήταν lifestyle, τότε είμαι πολύ χαρούμενος για την επιρροή που είχα. Δυστυχώς όμως αυτά είναι γελοιότητες κάποιων
κομπλεξικών ανθρώπων οι οποίοι δεν ενδιαφέρθηκαν για το lifestyle που οι ίδιοι ζούσαν, αλλά αντιθέτως ενδιαφέρθηκαν για τον μαλάκα, τον παλιάνθρωπο <<βλάχο>> που ήρθε από το Βόλο και έφτιαξε ξαφνικά συγκρότημα Τύπου. Με τρώει το χέρι μου, αλλά δεν θα γράψω για το ποιοι έχουν Porsche και τις κυκλοφορούν. Ή τέλος πάντων ποιοι σας δουλεύουν
ψιλό γαζί με πρόσκαιρες ηθικολογίες. Το σίγουρο είναι ότι το δαιμονοποημένο <> δεν μπορούσε να συμμετάσχει στη διπλοκή.
Άντε το πολύ, πολύ να είχε πρώτο τραπέζι πίστα σε καμιά Βίσση και κανένα Ρουβά και να μην πλήρωνε τίποτα στο τέλος. Κι αυτό γιατί είτε το χάριζε ο καλλιτέχνης, είτε ο μαγαζάτορας που διαφημιζόταν δωρεάν στα έντυπα του εκάστοτε εκδότη. Δεν κάνει πολύ φθηνό για διαπλοκή; Βέβαια παρότι δημιούργησα τέσσερις ραδιοφωνικούς σταθμούς που παίζουν
από βαριά λαϊκά μέχρι hip hop, συν, αν θυμάμαι καλά, 16 περιοδικά σαν και αυτά που έχει ο Λαμπράκης, ο Μπόμπολας, ο Λυμπέρης ή ο Φιλιππόπουλος, στο τέλος της μέρας ο υπεύθυνος της κατάστασης είμαι
εγώ. Τι να πω. Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος. Νιονιό εννοώ…
Τον τελευταίο καιρό προσπάθησαν να εκποιήσω όσο, όσο -μέσα στην ανάγκη και την κρίση- περουσιακά στοιχεία στα οποία ο νόμος μου επέβαλλε να πληρώσω το αντίτιμο απ’ ευθείας στους εργαζομένους. Δαπάνησα εκατοντάδες ώρες για να κλείσω συμφωνίες έτσι ώστε να καλυφθεί το προσωπικό -όλοι αυτοί που δούλεψα μαζί τους. Όχι μόνο με αποζημιώσεις,
αλλά και με νέες δουλειές, νέες θέσεις εργασίας σε άλλα γκρουπ. Έχουν ήδη γραφτεί στον Τύπο τα περισσότερα. Δυστυχώς τα <<κοράκια>> πρόλαβαν δικαστικά να ανασχέσουν αυτές τις αποφάσεις. Έφτασαν στο σημείο να
μπουκάρουν για να πάρουν ότι υπήρχε κινητό και ακίνητο μέσα στο μαγαζί αγνοώντας στην πραγματικότητα ότι οποιαδήποτε εκποίηση περουσιακού στοιχείου της ΙΜΑΚΟ έπρεπε να πάει στους εργαζομένους και αν περίσσευε
κάτι σε άλλους μιας και έχω ικανοποιήσει πλήρως τις υποχρεώσεις της ΙΜΑΚΟ προς το δημόσιο.
Αυτό που έχω να δηλώσω πια είναι ότι, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση μέσα στην περιδίνηση της κρίσης, κατά βάση αισθάνομαι υπεύθυνος μόνο στους συνεργάτες μου. Τους ανθρώπους που δούλεψαν για να κρατήσουν την εταιρεία ζωντανή. Σε αυτούς που συμπαράσταθηκαν στις δυσκολότερες στιγμές της ΙΜΑΚΟ και έδωσαν ότι μπορούσαν για να μείνει
το μαγαζί ανοιχτό. Οι εταρείες Τύπου στηρίζονται στους ανθρώπους τους, όχι αναγκαστικά σε όλους αλλά στους περισσότερους από αυτούς. Έστω κι αν η ΙΜΑΚΟ, όπως και εγώ προσωπικά, έχει πέσει ουκ ολίγες φορές θύμα <<συνεργατών>> που επωφελήθηκαν τα μέγιστα -για να το πω ευγενικά. Όμως ακόμα και αυτό είναι αποκελιστικά δική μου ευθύνη. Δική μου αποτυχία.
Το να θέλεις να είσαι δημιουργικός δεν σου επιτρέπει σε καμία περίπτωση σαν επιχειρηματία να αγνοήσεις το καθημερινό οικονομικό γίγνεσθαι. Ας πούμε οι φωτογραφήσεις που κόστιζαν 3,5 εκ. ευρώ το χρόνο κοστίζουν σήμερα 500.000 ευρώ! Δεν μπορώ να κατηγορήσω κανέναν για αυτό. Κανέναν πέρα από τον εαυτό μου. Πιστεύω ότι έκανα μια σειρά
<<ανακαλύψεων>> που βοήθησαν πολύ κόσμο να μπει σε αυτή τη δουλειά, όμως, σε καμιά περίπτωση και δεν ζητάω από κανέναν να με συγχωρήσει για το ότι οικονομικά δεν τα κατάφερα, έστω κι αν η κρίση την οποία
ζούμε θα φέρει σε αδιέξοδο το 70% των media στη χώρα μας.
Εκείνο που θέλω να πω για να κλείσω αυτό το κείμενο είναι ότι θέλω να προσφέρω στους εργαζομένους οποιονδήποτε τίτλο περιοδικού μπορεί να πωληθεί και οποιοδήποτε κινητό ή ακίνητο στοιχείο το οποίο μπορεί να τους αποφέρει αποζήμιωση για όλα όσα έχουν προσφέρει στην εταιρεία.
Επίσης δηλώνω σε οποιοδήποτε τσογλάνι ισχυρίζεται ότι έχω λογαριασμούς στο εξωτερικό να το ψάξει, να το καταγγείλει και να το αναφέρει. Θα τον βοηθήσω να βρει την αλήθεια. Κουράστηκα να ακούω ψέματα και ασυναρτησίες.
Εγώ φαλήρισα προσωπικά. Δεν μου ανήκει τίποτα από αυτά που έχτισα έπειτα από 32 χρόνια δουλειάς. Ούτε σπίτια (ναι, μου τα παίρνουν), ούτε χρήματα. Δεν ψάχνω για κατανόηση γιατί ο Τύπος στην Ελλάδα έχει καταλήξει να είναι ανθρωποφαγικός. Αυτοί που χρωστάνε έξι μήνες στους εργαζομένους καταγγέλουν αυτούς που χρωστάνε τρεις. Δεν έχω να
απολογηθώ για τίποτα άλλο πέρα από το ότι λυπάμαι για το ότι δεν έχω καταφέρει μαζί με τα άλλα να ξεπληρώσω τους ανθρώπους που δούλευαν για μένα και πιστεύω ότι τα περουσιακά στοιχεία της εταρείας περισσεύουν
για να γίνει αυτό. Δεν το χρωστάω μόνο σε αυτούς, αλλά και σε εμένα. Γιατί έμαθα ένα πράγμα από τον μακαρίτη τον πατέρα μου. Να είμαι αξιοπρεπής ακόμα και όταν όλοι θέλουν να με φάνε ζωντανό. Στη μνήμη του θα το παλέψω μέχρι τέλους.
Λένε συνήθως ότι δεν έχει σημασία αν πέσεις, σημασία έχει να μπορείς να ξανασηκωθείς. Ξέρω ότι αυτή είναι μια ωραία φράση, αλλά κομματάκι δύσκολη στην εφαρμογή της, ιδιαίτερα όταν ζεις σε καθεστώς κλινικής κατάθλιψης επί 12 μήνες. Όμως, αυτό είναι που θέλω να κάνω αυτή τη στιγμή αποζημιώνοντας όσους χάνουν από εμένα -χωρίς να σκέφτομαι
αυτούς που μου έχουν κάνει τη ζημιά. Πλέον η μόνη δουλειά που έχω είναι αυτή της τηλεόρασης. Πριν βγω στον αέρα εδώ και 11 μήνες χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο μέσα στο καμαρίνι και μετά βγαίνω έξω χαζογελώντας. Κάποιοι το εκλαμβάνουν ως σταρχιδισμό. Δεν έχουν ιδέα τι νιώθω. Βλέπω μάλιστα ότι θέλουν να μου κόψουν και αυτή τη δουλειά, το
μοναδικό πλέον εισόδημα για την οικογένεια και τα παιδιά μου. Αγνοούν ότι τα έσοδα από τις εκπομπές μου στον ALPHA πήγαν όλα στην ΙΜΑΚΟ. Ελέγξιμο και αυτό για όποιον θέλει.
Όμως, δεν μου αρέσει καθόλου αυτό το συγκινησιακό, κλαψομούνικο στυλ που θα έλεγαν και τα φιλαράκια μου. Δεν μου πάει και δεν το έκανα ποτέ. Ξέρω θα ταλαιπωρηθώ για πολλά χρόνια, αλλά κάπου εδώ θα χρησιμοποιήσω τη χολιγουντιανή ατάκα ενός <<λαϊκού>> τύπου. <> έλεγε ο Άρνι, το ίδιο λέω και γω. Έτσι θέλω να πιστεύω. Μόνο που
πια δεν θα είμαι τόσο αφελής…
Υ.Γ1: Για τον μαλάκα που έγραφε ότι έχω Bentley (σιγά μην έχω και ιδιωτικό αεροπλάνο), τι να πω… Ας έρθει να του τη χαρίσω.
Υ.Γ2: Αν ευχαριστώ κάποιον σε αυτές τις δύσκολες ώρες είναι τη γυναίκα μου που κάθεται σαν βράχος δίπλα μου. Όλοι σου λένε στα κρίσιμα ότι η υγεία μετράει και το να είμαστε καλά. Βέβαια όσοι ήταν στον Τιτανικό είχαν υγεία, τύχη δεν είχαν. Δεν γκρινιάζω, όμως, γιατί η ζωή μου φέρθηκε καλά. Μέχρι σήμερα… Άλλωστε, τι να πω εγώ όταν υπάρχουν πια
πολλοί συνάνθρωποί μας που ζουν κάτω από το <<μηδέν>>. Είναι η Ελλάδα του 2012. Κουράγιο…
Υ.Γ3: Πολύ διασκεδάζω με όλους αυτούς που για χρόνια δούλευαν στην ΙΜΑΚΟ, πληρωνόντουσαν πλουσιοπάροχα και φυσικά πριν από την ώρα τους και πλέον στάζουν χολή σε κάθε ευκαιρία. Είναι το καλύτερο μάθημα που
μπορώ να πάρω για το μέλλον. Ειλικρινά τους ευχαριστώ.
Υ.Γ4: Πάτησα σχεδόν τα 60 αλλά επιμένω: Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή. Θα τα ξαναπούμε…

Ο "Θάνατος" ενός περιοδικατζή

Μνημειώδες κείμενο ή «πως να πεθάνεις βρίζοντας και φτύνοντας»:

Επιστολή του Πέτρου Κωστόπουλου 

“Φτάνει μια μέρα, στη ζωή κάθε άντρα, η στιγμή του απολογισμού. Τώρα είναι η δική μου. Είναι πια προφανές ότι η ΙΜΑΚΟ δεν μπορεί να συνεχίσει κατ’ οποιονδήποτε τρόπο να λειτουργεί όπως συνέβαινε επί 17 συναπτά έτη. Αυτό σημαίνει ότι εγώ απέτυχα -έστω κι αν οι συνθήκες που επικρατούν στο χώρο του Τύπου είναι “δολοφονικές”. Ο τζίρος των περιοδικών έχει πέσει μέσα σε τέσσερα χρόνια από 70% έως 90% ενώ στα ραδιόφωνα οι ζημιές αγγίζουν το 60%. Από το 2008 που ξεκίνησε η κρίση
προσπάθησα με όλους τους τρόπους να κρατήσω την ΙΜΑΚΟ ζωντανή. Ακόμα και στους χειρότερους εφιάλτες μου δεν μπορούσα να φανταστώ ότι η εξέλιξη στην οικονομία και ειδικά στον Τύπο θα ήταν τόσο άσχημη, τόσο άγρια. Επί τέσσερα συναπτά έτη προσπάθησα με όλους τους τρόπους να κρατήσω ζωντανό το μαγαζί επενδύοντας ότι είχα και δεν είχα σε ψυχικό, σωματικό και οικονομικό δυναμικό. Διαψεύστηκα.

Στην προσπάθεια μου αυτή επένδυσα ότι είχα και δεν είχα σε κινητό ή ρευστό στην εταιρεία. Τη γέννησα και ο θάνατός της σήμερα ισοδυναμεί με το θάνατο ενός παιδιού μου. Με το θάνατο του μέλλλοντός μου.
Γνωρίζω πολύ καλά ότι η ανθρωποφαγία που ειφίσταμαι αυτές τις ημέρες έχει τις ρίζες της σε άλλες αιτίες. Όλα όσα διαβάζω πια ξεπερνούν και την πιο αρρωστημένη φαντασία. Όταν φτάνουμε στο σημείο να υποθέσουμε ότι το ΚΛΙΚ ή το Nitro, δύο και μόνο περιοδικά, είναι αυτά που προκάλεσαν την καθίζηση της χώρας, τότε αντιλαμβάνεσαι ότι έχεις μεταμορφωθεί στο εξιλαστήριο θύμα μιας στρεβλής κατάστασης!
Δεν ήταν οι Υπουργοί Οικονομικών που μιλούσαν για το χρηματιστήριο, δεν ήταν οι τραπεζίτες που διέβλεπαν μια διαρκή άνοδο, δεν ήταν οι οικονομικές εφημερίδες που πόνταραν σε ψόφια <<γκανιάν>>, δεν ήταν τα μεγάλα συγκροτήματα των οποίων οι ναυαρχίδες πόνταραν στη διαρκή ανάπτυξη και στο διαρκές κέρδος. Δεν θέλω να αποποιηθώ των ευθυνών
μου, αλλά θεωρώ αστείο να υποθέσει κανείς ότι την καταναλωτική, τη χρηματιστηριακή και την επενδυτική Ελλάδα την καθόριζε ένα και μόνο περιοδικό του <<βλάχου>> Κωστόπουλου! Θα ήταν εντυπωσιακό να διαθέτουν τόση δύναμη τα προϊόντα μου, αλλά οι αναγνώστες μου έχω την αίσθηση, αγαπητοί, ότι δεν φτάνουν ούτε για τα κόλυβα σε μια χώρα 10.000.000
ανθρώπων. Δεν λέω, βέβαια, άλλα συγκροτήματα προμοτάριζαν το <> Porsche, Franck Muller και Hermes, αλλά να με συγχωράτε δεν ήμουν εγώ αυτός. Το <<ΚΛΙΚ>> στα ντουζένια του θεωρούταν ένα προϊόν του ελληνικού περιθωρίου. Οι παλιότεροι θα το θυμούνται καλά.
Το 1995 έπειτα από μια διαφωνία με το αφεντικό μου, τον Άρη Τερζόπουλο, αποφάσισα με <<συμπαίκτες>> τους επιχειρηματίες κ. Μαρινόπουλο και Ιωάννου να δημιουργήσουμε την ΙΜΑΚΟ. Ο καθένας μας κατείχε το 33% και όχι δεν μας βοήθησε το ΠΑΣΟΚ όπως διατείνονται κάποιοι κρετίνοι εδώ και χρόνια. Διότι το ΠΑΣΟΚ ενδιαφερόταν
αποκλειστικά για τον mainstream πολιτικό Τύπο (ενίοτε και τον περιθωριακό), οποίος έφτιαχνε τα πρωτοσέλιδα στα περίπτερα.
Είμαι περήφανος (και σίγουρα αρκετά μαλάκας) που ποτέ δεν πήρα παρά πενταροδεκάρες από τις κρατικές διαφημίσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ όπως όλος ο περιοδικός τύπος και όλα τα μουσικά ραδιόφωνα. Κάμποσες εφημερίδες της πλάκας που καρπώνονταν 50 φορές περισσότερα από την κρατική διαφήμιση απ’ ότι ένα συγκρότημα με 1.500.000 αναγνώστες ή
ακροατές. Αλλωστε αυτά περιέχονται σε διαρκείς διαμαρτυρίες τόσο των μουσικών ραδιοφώνων όσο και των περιοδικών όχι μόνο των δικών μου, αλλά του συνόλου της Ελλάδας. Οι συνάδερφοι ξέρουν για ποιο πράγμα μιλάω και ας έχουν σωπάσει πια. Η διαπλοκή διαδραματιζόταν στους τίτλους που κρέμονταν στα περίπτερα. Για να επιστρέψω, όμως, στο κυρίως θέμα θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι προκειμένου να επιβιώσει η ΙΜΑΚΟ προσέφερα τα τελευταία τέσσερα χρόνια όλη την ακίνητη και κινητή περιουσία μου ακόμα και αυτή που αποκτήθηκε πριν καν ιδρύσω την ΙΜΑΚΟ. Μιλάω για 32 χρόνια δουλειάς, τα οποία
εκποιήθηκαν είτε με χρέη σε τράπεζες με αντίτιμο την ακίνητη περιουσία, είτε με απ’ ευθείας καταθέσεις οχι μόνο δικές μου αλλά και συγγενικών μου προσώπων. Νομίζω ότι λίγοι επιχειρηματίες σε αυτό τον τόπο μπορούν να ισχυριστούν το ίδιο. Ότι δηλαδή έβαλαν ό,τι είχαν και δεν είχαν για να ζήσει το μαγαζί τους. Τα λέω όλα αυτά επειδή εσχάτως διαβάζω <<τέρατα>> και διαπιστώνω έναν αδιανόητο κανιβαλισμό εις βάρους μου. Καλώ τον οποιονδήποτε να του παρέχω οποιαδήποτε διευκόλυνση να
διαπιστώσει το αληθές των λεγομένων μου. Ας έρθει ακόμα και ο ανώνυμος κομπλεξικός ενός blog που στο βωμό της ανέξοδης λασπολογίας ικανοποιεί τα πιο άγρια ένστικτά του.
Η οικονομική πολιτική που ακολουθησαν τα δύο μεγάλα κόμματα (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ), τα τελευταία χρόνια, διέλυσαν την οικονομική ζωή της Ελλάδας πνίγοντας τα εισοδήματα των μικρομεσαίων στρωμάτων. Αποτέλεσμα;
Οδήγησαν τον Τύπο όχι απλώς σε κρίση αλλά σε κραχ, σαν και αυτό της Αμερικής της δεκαετίας του ’30. Μάλιστα θαυμάζω τους συναδέρφους και ανταγωνιστές μου που κρατιούνται ακόμα ζωντανοί, αλλά είμαι περίεργος να δω για πόσο θα αντέξουν τελικά. Το λέω με πλήρη επίγνωση των ευθυνών μου. Διότι, είχαμε παράλογους, απίστευτους για τους κανονικούς
εργαζόμενους μισθούς και τεράστιο προσωπικό για αυτό που μπορούσαμε να παράγουμε. Ναι, ήταν μια φούσκα. Έχετε δίκιο. Η έκρηξη των media στη δεκαετία του ’90 οδήγησε σε σχιζοφρενικά κόστη όλους μας. Η ΙΜΑΚΟ έφτασε να έχει 550 υπαλλήλους και μισθολόγιο 15 εκ. ευρώ το χρόνο! Και μιλάμε για μια μικρομεσαία εταιρεία…
Αποδείχθηκε τελικά ότι η πραγματικότητα ήταν πιο σκληρή. Με το που έσκασε η κρίση το πρώτο πράγμα που έκοψε κάθε επιχείρηση ήταν η διαφήμιση ενώ πολλοί συμπατριώτες μας έκοψαν τα περιοδικά γιατί τα δύο και τα τρία ευρώ κατέληξαν να είναι πολυτέλεια. Φυσικά είχαμε και εμείς ευθύνες. Ως ύλη μιλάω…
Παρόλα αυτά αισθάνομαι πραγματικά περήφανος που διέθεσα ότι είχα και δεν είχα για την επιβίωση της ΙΜΑΚΟ. Πολλοί μου έλεγαν ότι είμαι μαλάκας αλλά προτίμησα να ακολουθήσω αυτούς που μου έλεγαν βάλ’ τα όλα, κέρδισε χρόνο όλα μπορεί να γυρίσουν. Δεν γύρισε τίποτα.
Αντιθέτως το 2012 ξεκίνησε με εισπράξεις που δεν έφταναν ούτε στο 15% των εισπράξεων του 2009! Και δεν ήταν μόνο αυτό. Στην ΙΜΑΚΟ οφείλονται από πελάτες 7-8 εκ. ευρώ. Από ανθρώπους που δεν πλήρωσαν όσα όφειλαν, ποσό περίπου ίσο με αυτό που οφείλει σήμερα η ΙΜΑΚΟ στους πελάτες της. Ουδείς φυσικά ασχολήθηκε με αυτούς που μας εβαλαν τα φέσια γιατί
προφανώς τα ονόματά τους δεν πουλούσαν στον Τύπο. Έτσι γίνεται πάντα.
Ο γνωστός μαλάκας την πληρώνει. Οι ανώνυμοι αναφέρονται ως οι <<καημένοι>> που τους έπληξε η κρίση.
Επίσης, μεγάλη κουβέντα γίνεται για το αν το τέλος της ΙΜΑΚΟ οφείλεται στο τέλος του <>. Πολύ διασκεδαστικό το βρίσκω. Αν η Ελευθεροτυπία, το ALTER, ο <<Κόσμος του Επενδυτή>> και δεν ξέρω εγώ τι άλλο που προηγήθηκε ήταν lifestyle, τότε είμαι πολύ χαρούμενος για την επιρροή που είχα. Δυστυχώς όμως αυτά είναι γελοιότητες κάποιων
κομπλεξικών ανθρώπων οι οποίοι δεν ενδιαφέρθηκαν για το lifestyle που οι ίδιοι ζούσαν, αλλά αντιθέτως ενδιαφέρθηκαν για τον μαλάκα, τον παλιάνθρωπο <<βλάχο>> που ήρθε από το Βόλο και έφτιαξε ξαφνικά συγκρότημα Τύπου. Με τρώει το χέρι μου, αλλά δεν θα γράψω για το ποιοι έχουν Porsche και τις κυκλοφορούν. Ή τέλος πάντων ποιοι σας δουλεύουν
ψιλό γαζί με πρόσκαιρες ηθικολογίες. Το σίγουρο είναι ότι το δαιμονοποημένο <> δεν μπορούσε να συμμετάσχει στη διπλοκή.
Άντε το πολύ, πολύ να είχε πρώτο τραπέζι πίστα σε καμιά Βίσση και κανένα Ρουβά και να μην πλήρωνε τίποτα στο τέλος. Κι αυτό γιατί είτε το χάριζε ο καλλιτέχνης, είτε ο μαγαζάτορας που διαφημιζόταν δωρεάν στα έντυπα του εκάστοτε εκδότη. Δεν κάνει πολύ φθηνό για διαπλοκή; Βέβαια παρότι δημιούργησα τέσσερις ραδιοφωνικούς σταθμούς που παίζουν
από βαριά λαϊκά μέχρι hip hop, συν, αν θυμάμαι καλά, 16 περιοδικά σαν και αυτά που έχει ο Λαμπράκης, ο Μπόμπολας, ο Λυμπέρης ή ο Φιλιππόπουλος, στο τέλος της μέρας ο υπεύθυνος της κατάστασης είμαι
εγώ. Τι να πω. Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος. Νιονιό εννοώ…
Τον τελευταίο καιρό προσπάθησαν να εκποιήσω όσο, όσο -μέσα στην ανάγκη και την κρίση- περουσιακά στοιχεία στα οποία ο νόμος μου επέβαλλε να πληρώσω το αντίτιμο απ’ ευθείας στους εργαζομένους. Δαπάνησα εκατοντάδες ώρες για να κλείσω συμφωνίες έτσι ώστε να καλυφθεί το προσωπικό -όλοι αυτοί που δούλεψα μαζί τους. Όχι μόνο με αποζημιώσεις,
αλλά και με νέες δουλειές, νέες θέσεις εργασίας σε άλλα γκρουπ. Έχουν ήδη γραφτεί στον Τύπο τα περισσότερα. Δυστυχώς τα <<κοράκια>> πρόλαβαν δικαστικά να ανασχέσουν αυτές τις αποφάσεις. Έφτασαν στο σημείο να
μπουκάρουν για να πάρουν ότι υπήρχε κινητό και ακίνητο μέσα στο μαγαζί αγνοώντας στην πραγματικότητα ότι οποιαδήποτε εκποίηση περουσιακού στοιχείου της ΙΜΑΚΟ έπρεπε να πάει στους εργαζομένους και αν περίσσευε
κάτι σε άλλους μιας και έχω ικανοποιήσει πλήρως τις υποχρεώσεις της ΙΜΑΚΟ προς το δημόσιο.
Αυτό που έχω να δηλώσω πια είναι ότι, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση μέσα στην περιδίνηση της κρίσης, κατά βάση αισθάνομαι υπεύθυνος μόνο στους συνεργάτες μου. Τους ανθρώπους που δούλεψαν για να κρατήσουν την εταιρεία ζωντανή. Σε αυτούς που συμπαράσταθηκαν στις δυσκολότερες στιγμές της ΙΜΑΚΟ και έδωσαν ότι μπορούσαν για να μείνει
το μαγαζί ανοιχτό. Οι εταρείες Τύπου στηρίζονται στους ανθρώπους τους, όχι αναγκαστικά σε όλους αλλά στους περισσότερους από αυτούς. Έστω κι αν η ΙΜΑΚΟ, όπως και εγώ προσωπικά, έχει πέσει ουκ ολίγες φορές θύμα <<συνεργατών>> που επωφελήθηκαν τα μέγιστα -για να το πω ευγενικά. Όμως ακόμα και αυτό είναι αποκελιστικά δική μου ευθύνη. Δική μου αποτυχία.
Το να θέλεις να είσαι δημιουργικός δεν σου επιτρέπει σε καμία περίπτωση σαν επιχειρηματία να αγνοήσεις το καθημερινό οικονομικό γίγνεσθαι. Ας πούμε οι φωτογραφήσεις που κόστιζαν 3,5 εκ. ευρώ το χρόνο κοστίζουν σήμερα 500.000 ευρώ! Δεν μπορώ να κατηγορήσω κανέναν για αυτό. Κανέναν πέρα από τον εαυτό μου. Πιστεύω ότι έκανα μια σειρά
<<ανακαλύψεων>> που βοήθησαν πολύ κόσμο να μπει σε αυτή τη δουλειά, όμως, σε καμιά περίπτωση και δεν ζητάω από κανέναν να με συγχωρήσει για το ότι οικονομικά δεν τα κατάφερα, έστω κι αν η κρίση την οποία
ζούμε θα φέρει σε αδιέξοδο το 70% των media στη χώρα μας.
Εκείνο που θέλω να πω για να κλείσω αυτό το κείμενο είναι ότι θέλω να προσφέρω στους εργαζομένους οποιονδήποτε τίτλο περιοδικού μπορεί να πωληθεί και οποιοδήποτε κινητό ή ακίνητο στοιχείο το οποίο μπορεί να τους αποφέρει αποζήμιωση για όλα όσα έχουν προσφέρει στην εταιρεία.
Επίσης δηλώνω σε οποιοδήποτε τσογλάνι ισχυρίζεται ότι έχω λογαριασμούς στο εξωτερικό να το ψάξει, να το καταγγείλει και να το αναφέρει. Θα τον βοηθήσω να βρει την αλήθεια. Κουράστηκα να ακούω ψέματα και ασυναρτησίες.
Εγώ φαλήρισα προσωπικά. Δεν μου ανήκει τίποτα από αυτά που έχτισα έπειτα από 32 χρόνια δουλειάς. Ούτε σπίτια (ναι, μου τα παίρνουν), ούτε χρήματα. Δεν ψάχνω για κατανόηση γιατί ο Τύπος στην Ελλάδα έχει καταλήξει να είναι ανθρωποφαγικός. Αυτοί που χρωστάνε έξι μήνες στους εργαζομένους καταγγέλουν αυτούς που χρωστάνε τρεις. Δεν έχω να
απολογηθώ για τίποτα άλλο πέρα από το ότι λυπάμαι για το ότι δεν έχω καταφέρει μαζί με τα άλλα να ξεπληρώσω τους ανθρώπους που δούλευαν για μένα και πιστεύω ότι τα περουσιακά στοιχεία της εταρείας περισσεύουν
για να γίνει αυτό. Δεν το χρωστάω μόνο σε αυτούς, αλλά και σε εμένα. Γιατί έμαθα ένα πράγμα από τον μακαρίτη τον πατέρα μου. Να είμαι αξιοπρεπής ακόμα και όταν όλοι θέλουν να με φάνε ζωντανό. Στη μνήμη του θα το παλέψω μέχρι τέλους.
Λένε συνήθως ότι δεν έχει σημασία αν πέσεις, σημασία έχει να μπορείς να ξανασηκωθείς. Ξέρω ότι αυτή είναι μια ωραία φράση, αλλά κομματάκι δύσκολη στην εφαρμογή της, ιδιαίτερα όταν ζεις σε καθεστώς κλινικής κατάθλιψης επί 12 μήνες. Όμως, αυτό είναι που θέλω να κάνω αυτή τη στιγμή αποζημιώνοντας όσους χάνουν από εμένα -χωρίς να σκέφτομαι
αυτούς που μου έχουν κάνει τη ζημιά. Πλέον η μόνη δουλειά που έχω είναι αυτή της τηλεόρασης. Πριν βγω στον αέρα εδώ και 11 μήνες χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο μέσα στο καμαρίνι και μετά βγαίνω έξω χαζογελώντας. Κάποιοι το εκλαμβάνουν ως σταρχιδισμό. Δεν έχουν ιδέα τι νιώθω. Βλέπω μάλιστα ότι θέλουν να μου κόψουν και αυτή τη δουλειά, το
μοναδικό πλέον εισόδημα για την οικογένεια και τα παιδιά μου. Αγνοούν ότι τα έσοδα από τις εκπομπές μου στον ALPHA πήγαν όλα στην ΙΜΑΚΟ. Ελέγξιμο και αυτό για όποιον θέλει.
Όμως, δεν μου αρέσει καθόλου αυτό το συγκινησιακό, κλαψομούνικο στυλ που θα έλεγαν και τα φιλαράκια μου. Δεν μου πάει και δεν το έκανα ποτέ. Ξέρω θα ταλαιπωρηθώ για πολλά χρόνια, αλλά κάπου εδώ θα χρησιμοποιήσω τη χολιγουντιανή ατάκα ενός <<λαϊκού>> τύπου. <> έλεγε ο Άρνι, το ίδιο λέω και γω. Έτσι θέλω να πιστεύω. Μόνο που
πια δεν θα είμαι τόσο αφελής…
Υ.Γ1: Για τον μαλάκα που έγραφε ότι έχω Bentley (σιγά μην έχω και ιδιωτικό αεροπλάνο), τι να πω… Ας έρθει να του τη χαρίσω.
Υ.Γ2: Αν ευχαριστώ κάποιον σε αυτές τις δύσκολες ώρες είναι τη γυναίκα μου που κάθεται σαν βράχος δίπλα μου. Όλοι σου λένε στα κρίσιμα ότι η υγεία μετράει και το να είμαστε καλά. Βέβαια όσοι ήταν στον Τιτανικό είχαν υγεία, τύχη δεν είχαν. Δεν γκρινιάζω, όμως, γιατί η ζωή μου φέρθηκε καλά. Μέχρι σήμερα… Άλλωστε, τι να πω εγώ όταν υπάρχουν πια
πολλοί συνάνθρωποί μας που ζουν κάτω από το <<μηδέν>>. Είναι η Ελλάδα του 2012. Κουράγιο…
Υ.Γ3: Πολύ διασκεδάζω με όλους αυτούς που για χρόνια δούλευαν στην ΙΜΑΚΟ, πληρωνόντουσαν πλουσιοπάροχα και φυσικά πριν από την ώρα τους και πλέον στάζουν χολή σε κάθε ευκαιρία. Είναι το καλύτερο μάθημα που
μπορώ να πάρω για το μέλλον. Ειλικρινά τους ευχαριστώ.
Υ.Γ4: Πάτησα σχεδόν τα 60 αλλά επιμένω: Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή. Θα τα ξαναπούμε…