Προφανώς την κρίση δεν την πληρώνουν όλοι. Κάποιοι πληρώνονται από αυτήν. Οι ίδιοι που πληρώνονται από κάθε κατάσταση και υπό όλες τις συνθήκες.
Πρόκειται για μία κάστα καμιά πενηνταριά οικογενειών που με ελάχιστες νέες εισόδους και λίγες εξόδους κυβερνούν αυτόν τον τόπο από τη δεκαετία του ’60 και μετά.
Στο μπουρδέλο που λέγεται Ελλάδα -και που όλοι κατηγορούν μόνο τις «πουτάνες»- αυτοί είναι οι νταβατζήδες.
Τις ιστορίες τους και τους τρόπους που αναρριχήθηκαν τους ξέρουν σχεδόν όλοι. Οχι ολόκληρες τις ιστορίες. Αποσπάσματα. Αλλος ξέρει περισσότερα, άλλος λιγότερα. Λίγοι έχουν ενώσει όλα τα κομμάτια αλλά κανείς δεν έχει καταφέρει να συνθέσει όλο το παζλ.
Οι ολιγάρχες της χώρας έχουν κοινά χαρακτηριστικά:
Κανείς τους δεν προέρχεται από την αστική τάξη. Για τον απλό λόγο, βέβαια, ότι ουδέποτε υπήρξε στην Ελλάδα αστική τάξη, ουδέποτε υπήρξε μία πραγματική οικονομική ΚΑΙ πνευματική ελίτ.
Ολοι τους, πριν κάνουν τη «μαγική», πρώτη τους εμφάνιση στην κορυφή της οικονομικής πυραμίδας ήσαν ανύπαρκτοι. Μικρομαγαζάτορες, μικροεπιχειρηματίες, μικροαπατεώνες, μικροιδιοκτήτες πλοίων (κάτι σκουριασμένους σκυλοπνίχτες της συμφοράς).
Ολοι τους επελέγησαν κάποια στιγμή είτε από τους μεγαλοτραπεζίτες -υποχείρια του δυτικού τραπεζικού συστήματος – είτε από πράκτορες, κυρίως της Ανατολικής Ευρώπης, ως «οι δικοί μας άνθρωποι στην Ελλάδα». Στη συνέχεια τους έχρισαν «Μεγάλα Αφεντικά» αυτού του τόπου εφοδιάζοντάς τους με δύο πράγματα:
1. Απεριόριστα κεφάλαια, μέρος των οποίων ξεπλύθηκαν στην μεταεμφυλιακή και μεταδικτατορική Ελλάδα
2. Φορτηγά ολόκληρα με φακέλους με μυστικά. Μυστικά και στοιχεία για ΟΛΟΥΣ και ΟΛΑ στην χώρα
Το τι θα έκαναν με όλα αυτά ήταν δικό τους θέμα. Αρκεί να θέσουν και να διατηρήσουν στον απόλυτο έλεγχό τους ολόκληρο το πολιτικό σύστημα και κάθε είδους οικονομική και επιχειρηματική δραστηριότητα. Ολόκληρο, δηλαδή, το Κράτος και την Κοινωνία.
Τα πρώην ανύπαρκτα ανθρωπάκια έκαναν ΠΟΛΥ καλά τη δουλειά τους. Σύντομα βρήκαν τις άκρες και τις γνωριμίες διοχετεύοντας πολλά λεφτά σε λίγους δικούς τους εκλεκτούς και τα κατάφεραν!
Στρατιές πολιτικών, δημοσιογράφων, κρατικών υπαλλήλων και αχυράνθρωπων-επιχειρηματιών επάνδρωσαν κάθε πόστο, από το ανώτατο μέχρι και του τελευταίου κλητήρα.
Οι εναλλαγές των δύο μεγάλων κομμάτων στην εξουσία, συνοδεύονταν από την ανακύκλωση των ίδιων και των ίδιων ανθρώπων σε υπηρεσίες, οργανισμούς, ΜΜΕ, ΔΕΚΟ. Πρόεδροι, Αρχιεπίσκοποι, στρατηγοί, μεγαλοδικαστικοί, οι πάντες ήσαν οι εκλεκτοί αυτών των πενήντα οικογενειών. Εχοντας άλλοτε επιλεγεί ομοφώνως και άλλοτε με μικρά, χαριτωμένα, «πραξικοπήματα» και τσαμπουκάδες μεταξύ Ολιγαρχών.
«Κλειδί» για τους περισσότερους ήταν βέβαια η εξαγορά όλων των ΜΜΕ και η δημιουργία νέων, δικών τους συγκροτημάτων μέσω των οποίων θα χειραγωγούσαν ολόκληρο τον πληθυσμό της χώρας και βέβαια τους «ηγέτες» τους. Οι παλιοί, παραδοσιακοί εκδότες είτε εξαφανίστηκαν είτε υποχώρησαν μπροστά στις ροές κεφαλαίων. Οι αντιστάσεις τους ήταν ανύπαρκτες.
«Ε, και;» θα πει κάποιος. «Και τι μας λές τώρα; Αυτά, πρώτον τα ξέρουμε και δεύτερον, αυτά συμβαίνουν παντού, από τις ΗΠΑ μέχρι τη Ρωσία κι από την Κίνα μέχρι το Μεξικό;» θα πει κάποιος άλλος.
Σωστά!
Με μία, όμως, ελληνική ιδιαιτερότητα: Οι Ολιγάρχες αυτής της χώρας δεν είχαν το παραμικρό -όμως, το παραμικρό- φρένο. Ούτε από το εγχώριο θεσμικό σύστημα, ούτε από ένα παράλληλο σύστημα (δικαιοσύνη, στρατός, μυστικές υπηρεσίες), ούτε από κάποια κοινωνική τάξη (π.χ. την αστική, που λέγαμε πριν) ούτε καν από τα ίδια τα αφεντικά τους (τράπεζες και ξένες υπηρεσίες).
Αφέθηκαν να κάνουν το «παιχνίδι» τους χωρίς κανόνες και όρια. Οπως νομίζαν, ο,τι νομίζαν, όποτε το νομίζαν. Χωρίς κανένα σχέδιο, χωρίς καν να κρατούν τα προσχήματα. Οταν μάλιστα ανακάλυψαν -ή, πιο σωστά, δημιούργησαν- το εγχώριο «life-style», εκεί η μπάλα χάθηκε οριστικά. Ούτε ηθικοί φραγμοί υπήρχαν ούτε κάποιο υπόβαθρο παιδείας τους συγκράτησαν. Οσο, για πατριωτισμό; Καλύτερα να μην μιλάμε…
Αυτοί κυβέρνησαν την χώρα εδώ και 60 χρόνια…
Αυτοί την βούλιαξαν…
Αυτοί διαλύσανε όποιον -ειλικρινά ή υποκριτικά0 μίλησαν για «νταβατζήδες» και διαπλοκές…
Αυτοί ΚΑΙ τώρα κερδίζουν από την κρίση. Μία κρίση που δημιούργησαν οι ίδιοι!
(Κι οι σκέψεις αυτές είχαν σαν αφορμή, το τεύχος 9 του περιοδικού HOT-DOC)
ΑΝεμος 