του Σπύρου Δερβενιώτη
Kαιρό τώρα ήθελα να γράψω για την “Ελευθεροτυπία”, τώρα είναι μια good as any ευκαιρία, που η απληρωσιά των εργαζομένων έχει σβήσει ήδη ένα κεράκι και πάει τσίφ για το πρώτο δοντάκι και περπάτημα.
Η εξέλιξη (θέλετε ή κατάντια;) η κατάντια της ιστορίας της “Ελευθεροτυπίας” πραγματικά θα διδάσκεται στο μέλλον σαν παράδειγμα προς αποφυγήν για μελλοντικές διεκδικήσεις απεργών. Η ενότητα, αυτό το βασικό συστατικό, πετάχτηκε απ’ το παράθυρο γρηγορότερα κι από Διευθυντή-που-είχε-άχτι-η-Μάνια.
Κι απο κεί και πέρα άρχισε ο σουρεαλισμός κι οι τραγικές ειρωνείες: η “μόνη Αντιμνημονιακή Φωνή” αφέθηκε να βιώσει εντός της το ελεεινότερο Μνημόνιο. Δημοσιογράφοι-γατόνια της πιάτσας έπεσαν σε κάθε λάκο και πάτησαν κάθε μπανανόφλουδα, όσο φανερή και φωσφορίζουσα κι αν ήταν, που έστρωνε η ιδιοκτησία. Ιδιοκτησιοφίλ εκδόσεις βαφτίστηκαν απεργιακές, και απεργιακές βαφτίστηκαν διασπαστικές. Υποσύνολα δημοσιογράφων με συμμετοχές σε νέα εκδοτικά εγχειρήματα, σκυλόβριζαν άλλα υποσύνολα δημοσιογράφων με συμμετοχές σε νέα εκδοτικά εγχειρήματα, γι αυτόν ακριβώς το λόγο, και αμφότεροι να κατηγορούν αμφότερους για καπηλεία της σύνολης “Ε” ! Ο κατάλογος δεν έχει τέλος, και τα λόγια και οι κατηγορίες που ανταλλάχθηκαν, δεν τα εύχεσαι ούτε στον εχθρό σου.
Σ’ αυτό το πίσσα σκοτάδι και το αυτοξεβράκωμα, τι πρέπει να ευχηθεί κανείς; Να ζήσει η “Ε”, αγορασμένη πλέον απο κάποιον μεγαλοεπιχερηματία ή οπλέμπορα, σκιά του παλιού εαυτού της, ή να σβήσει (αν)αξιοπρεπώς πριν η παρωδία της “εφημερίδας των συντακτών” (ανέκδοτο που κρύωσε ήδη απ’ το 75) καταλήξει νούμερο σε επιθεώρηση;
Ψευδοδίλημμα, και ψευδοδίλημμα στο οποίο ειδικά οι δημοσιογράφοι που μας κάνανε να αγαπησουμε την “Ε” δεν πρέπει να πέφτουν, ούτε να μας ρίχνουν.
Λείπει απ’ τα περίπτερα η “μόνη Αντιμνημονιακή Φωνή”; Λείπει. Έχουμε πλέον μια μονοφαγία στα μανταλάκια; έχουμε. Η λύση δεν είναι να επιβιώσει απλά η “Ε”, όποια “Ε” αρκεί να έχει “το όνομα και την ιστορία”.
Η λύση είναι κι όλοι οι υπόλοιποι δημοσιογράφοι, σε όλα τα υπόλοιπα έντυπα, να φυτρώσουν μπαλάκια και να διεκδικήσουν το θάρρος της γνώμης τους-και της υπογραφής τους. Ναι, ξέρω, “οι καιροί είναι δύσκολοι, οι αρχισυντάκτες κέρβεροι, οι ιδιοκτήτες έχουν γραμμή και συμφέροντα, το κρασί είναι παλιό και το χαβιάρι μαύρο”. Αλλά αν δεν μπορείς να αντιπαλέψεις όλα αυτά, είσαι σε λάθος επάγγελμα, και χρήσιμος σε κανέναν (πλην της τσέπης σου). Αν θέλεις να λέγεσαι δημοσιογράφος, το μόνο σου καθήκον είναι “να ξεσκεπάζεις κάτι που κάποιος κερατάς θέλει να κρατήσει κρυφό”. Ο,τι άλλο λέγεται απλά “επικοινωνία” και “δημόσιες σχέσεις”-κι αυτό στις καλύτερες περιπτώσεις.
Η “Ενωση” αυτή τη μάχη έπρεπε να δίνει πρωτίστως, κάθε μέρα, χρόνια τώρα, όχι να τρέχει να σώσει μισθούς και θέσεις όταν πλέον το άχρηστο και βλαβερό όπως έχει καταντήσει προϊόν έγινε και ασύμφορο γι αυτούς που βόλευε. Όχι για να κυνηγάει απλώς το Μανδραβέλη επειδή διατύπωσε μια γνώμη σύμφωνη με την όποια ιδεολογία του.
“Ελευθεροτυπίες” παντού. Εφημερίδες των Συντακτών παντού. Αλλιώς είσαι σε λάθος επάγγελμα, Κλαρκ Κέντ μου, και δεν θα λείψεις σε κανέναν, όλο και κάτι άλλο θα βρεί ο κόσμος για να στρώσει στο πάτωμα οταν βάψει τους τοίχους.
Η εξέλιξη (θέλετε ή κατάντια;) η κατάντια της ιστορίας της “Ελευθεροτυπίας” πραγματικά θα διδάσκεται στο μέλλον σαν παράδειγμα προς αποφυγήν για μελλοντικές διεκδικήσεις απεργών. Η ενότητα, αυτό το βασικό συστατικό, πετάχτηκε απ’ το παράθυρο γρηγορότερα κι από Διευθυντή-που-είχε-άχτι-η-Μάνια.
Κι απο κεί και πέρα άρχισε ο σουρεαλισμός κι οι τραγικές ειρωνείες: η “μόνη Αντιμνημονιακή Φωνή” αφέθηκε να βιώσει εντός της το ελεεινότερο Μνημόνιο. Δημοσιογράφοι-γατόνια της πιάτσας έπεσαν σε κάθε λάκο και πάτησαν κάθε μπανανόφλουδα, όσο φανερή και φωσφορίζουσα κι αν ήταν, που έστρωνε η ιδιοκτησία. Ιδιοκτησιοφίλ εκδόσεις βαφτίστηκαν απεργιακές, και απεργιακές βαφτίστηκαν διασπαστικές. Υποσύνολα δημοσιογράφων με συμμετοχές σε νέα εκδοτικά εγχειρήματα, σκυλόβριζαν άλλα υποσύνολα δημοσιογράφων με συμμετοχές σε νέα εκδοτικά εγχειρήματα, γι αυτόν ακριβώς το λόγο, και αμφότεροι να κατηγορούν αμφότερους για καπηλεία της σύνολης “Ε” ! Ο κατάλογος δεν έχει τέλος, και τα λόγια και οι κατηγορίες που ανταλλάχθηκαν, δεν τα εύχεσαι ούτε στον εχθρό σου.
Σ’ αυτό το πίσσα σκοτάδι και το αυτοξεβράκωμα, τι πρέπει να ευχηθεί κανείς; Να ζήσει η “Ε”, αγορασμένη πλέον απο κάποιον μεγαλοεπιχερηματία ή οπλέμπορα, σκιά του παλιού εαυτού της, ή να σβήσει (αν)αξιοπρεπώς πριν η παρωδία της “εφημερίδας των συντακτών” (ανέκδοτο που κρύωσε ήδη απ’ το 75) καταλήξει νούμερο σε επιθεώρηση;
Ψευδοδίλημμα, και ψευδοδίλημμα στο οποίο ειδικά οι δημοσιογράφοι που μας κάνανε να αγαπησουμε την “Ε” δεν πρέπει να πέφτουν, ούτε να μας ρίχνουν.
Λείπει απ’ τα περίπτερα η “μόνη Αντιμνημονιακή Φωνή”; Λείπει. Έχουμε πλέον μια μονοφαγία στα μανταλάκια; έχουμε. Η λύση δεν είναι να επιβιώσει απλά η “Ε”, όποια “Ε” αρκεί να έχει “το όνομα και την ιστορία”.
Η λύση είναι κι όλοι οι υπόλοιποι δημοσιογράφοι, σε όλα τα υπόλοιπα έντυπα, να φυτρώσουν μπαλάκια και να διεκδικήσουν το θάρρος της γνώμης τους-και της υπογραφής τους. Ναι, ξέρω, “οι καιροί είναι δύσκολοι, οι αρχισυντάκτες κέρβεροι, οι ιδιοκτήτες έχουν γραμμή και συμφέροντα, το κρασί είναι παλιό και το χαβιάρι μαύρο”. Αλλά αν δεν μπορείς να αντιπαλέψεις όλα αυτά, είσαι σε λάθος επάγγελμα, και χρήσιμος σε κανέναν (πλην της τσέπης σου). Αν θέλεις να λέγεσαι δημοσιογράφος, το μόνο σου καθήκον είναι “να ξεσκεπάζεις κάτι που κάποιος κερατάς θέλει να κρατήσει κρυφό”. Ο,τι άλλο λέγεται απλά “επικοινωνία” και “δημόσιες σχέσεις”-κι αυτό στις καλύτερες περιπτώσεις.
Η “Ενωση” αυτή τη μάχη έπρεπε να δίνει πρωτίστως, κάθε μέρα, χρόνια τώρα, όχι να τρέχει να σώσει μισθούς και θέσεις όταν πλέον το άχρηστο και βλαβερό όπως έχει καταντήσει προϊόν έγινε και ασύμφορο γι αυτούς που βόλευε. Όχι για να κυνηγάει απλώς το Μανδραβέλη επειδή διατύπωσε μια γνώμη σύμφωνη με την όποια ιδεολογία του.
“Ελευθεροτυπίες” παντού. Εφημερίδες των Συντακτών παντού. Αλλιώς είσαι σε λάθος επάγγελμα, Κλαρκ Κέντ μου, και δεν θα λείψεις σε κανέναν, όλο και κάτι άλλο θα βρεί ο κόσμος για να στρώσει στο πάτωμα οταν βάψει τους τοίχους.
ΑΝεμος 