“Αν υπήρχε κάτι που μισούσε περισσότερο από τις συμμορίες των εργοδοτών , από τις ερωμένες των Ισπανών αριστοκρατών και από τους λαχειοπώλες (τους τελευταίους επειδή διέδιδαν την πίστη σ’ έναν ψεύτικο παράδεισο) ήταν οι πουλημένοι δημοσιογράφοι»
(«Το ποδήλατο του Λεονάρντο» , Paco Ignacio Taibo II, εκδόσεις Άγρα )
Αν είναι δυνατόν , το άλλοτε μεγαλύτερο ναυπηγείο της Ανατολικής Μεσογείου να αφήνεται να μετατρέπεται σε τόπο εγκατάλειψης και μαρασμού από την ομερτά των εφοπλιστών, τον τυχοδιωκτισμό των επενδυτών και τη συνενοχή της κυβέρνησης. Αν είναι δυνατόν, οι νευραλγικές επιχειρήσεις του δημοσίου να εκχωρούνται έναντι πινακίου φακής σε κερδοσκοπικά ξένα και ντόπια παλιότερα ιδιωτικά συμφέροντα. Αν είναι δυνατόν , το ελληνικό δημόσιο να πληρώνει δισεκατομμύρια για υποβρύχια που δεν έχει παραλάβει σ’ ένα αέναο πάρτυ μίζας και εξοπλισμών. Αν είναι δυνατόν, σκληρά εργαζόμενοι επί χρόνια με υψηλή τεχνογνωσία να αφήνονται απλήρωτοι επί μήνες , να εκβιάζονται με εκ περιτροπής εργασία, να ποινικοποιείται ο αγώνας τους.
Κυβέρνηση , οικονομική ελίτ και ΜΜΕ – «το τρίγωνο του Μνημονίου και της διαφθοράς» σε κωδικοποιημένη διατύπωση – συνεχίζοντας το τριετές project τους για το γκρέμισμα μιας κοινωνίας, αφού ξέμειναν από «κουκουλοφόρους», μετανάστες, αντιφασίστες, αναρχικούς, αριστερούς και λοιπά στοιχεία που «καταστρέφουν της εικόνα της χώρας», «αποθαρρύνουν τον τουρισμό» και «διώχνουν τις επενδύσεις», αποφάσισαν να στοχεύσουν στην καρδιά του εργατικού κινήματος, τους απλήρωτους επί μήνες εργαζόμενους στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά. Πρώτα ξεπάστρεψαν τα ναυπηγεία μ’ έναν κύκλο μπιζνας, μίζας και απαξίωσης και τώρα επιφυλάσσουν την ίδια τύχη και σε ότι απέμεινε από το έμψυχο δυναμικό τους. Οι αρχιπαραβάτες της λαϊκής βούλησης, ως φορείς λιστών με μέτρα και αντικείμενα λιστών ανομίας, προτάσσουν με την επίκληση της νομιμότητας τον κατασταλτικό μηχανισμό τους για να χτυπήσει και να συλλάβει εργαζόμενους που διεκδικούν το δίκιο τους. Οι αρχιερείς της διαπλοκής στήνουν απλήρωτους εργαζόμενους στα ειδώλια σικέ τηλεδικαστηριών με μοναδικό ακροατήριο να τους έχει απομείνει τους εντολείς των συμβολαίων που εκτελούν. Αυτοί που κατέστησαν τον εξτρεμισμό τρόπο άσκησης πολιτικής, ενορχηστρώνουν την παράσταση των «άκρων», βαφτίζοντας άκρο οτιδήποτε αντιστέκεται στα σχέδια τους και εξισώνοντας τους κοινωνικούς αγώνες με το νεοφασισμό που οι ίδιοι εξέθρεψαν και συντηρούν. Απογυμνωμένοι από επιχειρήματα και στηρίγματα, απονομιμοποιημένοι στη λαϊκή συνείδηση αναδιπλώνονται στο οχυρό του φόβου, την τρομοκρατίας, της καταστολής και της συκοφαντίας.
Η αλήθεια τους γέρνει, σαν τα υποβρύχια που αγοράσανε. Η αξιοπιστία τους μετριέται σε λιγότερα MB απ’ τα CD που έκρυβαν κάτω απ’ το μαξιλάρι τους. Η ηγεμονία τους είναι περισσότερη εύθραυστη κι απ’ τα ρολά ή τους φράχτες που υψώνουν ενάντια στην κοινωνία. Στα πρόσωπα των εργαζομένων στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά συμβολοποιήθηκε αυτές τις μέρες η αγανάκτηση όλων των εργαζομένων , ως συνέχεια αλλά και προπομπός νέων μαχών και κυρίως ως συμπύκνωση ενός αγώνα που ψάχνει να βρει εκπλήρωση ενάντια σε μια ζωή εκ περιτροπής και σε μια δημοκρατία α λα καρτ.
* Ο τίτλος είναι κλεμμένος από το κροουλ του τηλεοπτικού σταθμού Σκαι που διέτρεχε την εικόνα των ματωμένων από τα χτυπήματα της Αστυνομίας εργαζομένων κατά τη διάρκεια της σύλληψης τους στο Πεντάγωνο, δυσφορώντας προφανώς επειδή η καταστολή δεν υπήρξε εγκυρότερη και σκληρότερη(;). Τον δανείζομαι. Είναι γνωστό άλλωστε ότι συγκεκριμένος μιντιακός όμιλος συντάσσεται με κάθε είδους αυστηρούς περιορισμούς δικαιωμάτων – πλην των πνευματικών.
Μαρία Λούκα
ΑΝεμος 