Εξόχως αποκαλυπτική η υπόθεση Ντομινίκ Στρος Καν.
Οχι τόσο για τα περί του βίου και της πολιτείας του Γάλλου πολιτικού -ο κόσμος τό ‘χε τούμπανο- όσο για τη, ιστορική, πολιτική, θεσμική ιδεοληψία ημών και υμών.
Με βάση τις μετρήσεις όλων των ινστιτούτων Ιδεοληπτικών Ερευνών δύο ήσαν οι κοινωνίες που κυριολεκτικά συγκλονίστηκαν από τις δονήσεις της πτώσης του ανδρός από τα ψηλά του ΔΝΤ στα χαμηλά του αστυνομικού τμήματος του Χάρλεμ: η γαλλική και η ελληνική.
Διόλου δυσεξήγητος ο συγκλονισμός της πρώτης. Η βαθύτατα εθνικιστική άρα και ευσυγκίνητη για οτιδήποτε γαλλικό, η πρώτη είδε ένα από τα «παιδιά της πατρίδας» να στραπατσάρεται μαζί με την εθνική βιτρίνα… Και μάλιστα «δι’ ασήμαντη αφορμή» αφού τέτοιου είδους «παραστρατήματα» είναι ο κανόνας για τα πρόσωπα της κεντρικής πολιτικής σκηνής αφού πίσω από κάθε παράσημο της «Λεγεώνας της Τιμής» κρύβονται επιμελώς δεκάδες καμαριέρες, μοντέλες και άλλα σαβουρογαμήσια… (Βεβαίως, από το σαβουρογαμήσι μέχρι τον βιασμό υπάρχει άβυσσος… αλλά αυτό το δεύτερο δεν το έχουν ακόμη πιστέψει οι Γάλλοι!)
Αναμενόμενο και το τι θα ακολουθήσει σε λίγες ημέρες. Οι μισοί θα εξακολουθούν να πιστεύουν ότι ο Ντομινίκ είναι αθώος και οι άλλοι μισοί ότι τους ατίμασε ως έθνος και λαό!
Δικαιολογημένοι θα ήσαν είτε έτσι είτε αλλιώς οι Γάλλοι! Οικογενειακό τους είναι το πρόβλημα! Δικές τους και οι πολιτικές ή όποιες άλλες επιπτώσεις…

Κι εμείς;
Στον μακρινό πλανήτη «Ελλάδα», εκεί στις παρυφές του σύμπαντος κόσμου, εσχίσθη το παραπέτασμα.
Αν για τους Γάλλους, η σύλληψη και προφυλάκιση Στρος Καν αποτελεί πλήγμα στην εικόνα τους, για τους Ελληνες μπορούμε να μιλήσουμε για βαρύτατο και βαθύτατο τραύμα.
Η πρώτη αντίδραση, όπως σε όλα τα βαριά ψυχικά τραύματα και τις καταστάσεις σοκ, ήταν και παραμένει μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, η άρνηση της πραγματικότητας.

«Αποκλείεται να έχει συμβεί κάτι τέτοιο. Του την έστησαν. Σκευωρία είναι. Ο Σαρκοζί… Η CIA…».

Η πολύχρονη εκπαίδευσή μας από Λιακόπουλους και Χαρδαβέλες έχει βγάλει διαμάντια… Τα πάντα συνδέονται με τα πάντα με έναν τρόπο που θα ζήλευε και ο συγγραφέας του «Εκκρεμούς του Φουκώ».

Βεβαίως εδώ υπάρχει μια ευκολία: ο Στρος Καν θα ήταν μάλλον ο αντίπαλος του Σαρκοζί στις επερχόμενες προεδρικές εκλογές της Γαλλίας και μάλιστα με πολύ υψηλά ποσοστά δημοτικότητας. Αρα το κίνητρο υπάρχει. Κι αφού υπάρχει το κίνητρο υπάρχει και όλο το υπόλοιπο σενάριο. Το μόνο που δεν επιτρέπεται να υπάρξει είναι η επαφή με την πραγματικότητα.

Αλλά και πάλι, κι αν ακόμη ήμασταν απολύτως πεπεισμένοι ότι τον έφαγε ο Σαρκοζί στήνοντάς του (μουνο)παγίδα, κάτι δεν κολλάει με τον «υπέρ (α)δυνάτου λόγο» ο οποίος εκφέρεται… Το πως δηλαδή μας πνίγει το άδικο που τον πνίγει το άδικο αυτόν που έχει πνίξει κοινωνίες ολόκληρες για να «σώσει» τις οικονομίες τους…

Κι ενώ όλοι θα περίμεναν συμπτώματα άκρατου κανιβαλισμού για τον άνθρωπο που μας επέβαλε το Μνημόνιο, για το «επαίσχυντο» εκπρόσωπο του παγκόσμιου κεφαλαίου κ.τ.λ κ.τ.λ, σιγά-σιγά έκαναν την εμφάνισή τους εκφράσεις συμπάθειας, ένα είδος «συνδρόμου της Στοκχόλμης», για τον «Γάλλο φίλο», για τον «ισοπεδωμένο από την αμερικανική αστυνομία Ευρωπαίο», για τον «σύμμαχο των Ελλήνων«, για τον «λαμπρό, σοσιαλιστή, οικονομολόγο».

Αυτό όμως είναι το λιγότερο.
Το χειρότερο είναι ότι οι περισσότεροι κάνουν λόγο για εξωσυζυγική παρασπονδία «όπως του Μιτεράν ή του Ντεστέν ή του Ανδρέα».
Μια ερωτική περιπέτεια…
Και όχι έναν ΒΙΑΣΜΟ! Στημένο, ξεστημένο, πάντως ΒΙΑΣΜΟ. Πράξη αποτρόπαιη και εγκληματική!

Λέξη για την καμαριέρα του ξενοδοχείου η οποία υπέστη ό,τι υπέστη κλειδωμένη στην σουίτα του μουρντάρη. Κι όσοι τόλμησαν να μιλήσουν κι εκείνη χάθηκαν μέσα στις οιμωγές…

Κανείς, πέραν της πλάκας-χαβαλέ, δεν τόλμησε, βεβαίως, να αρθρώσει την καφρίλα του «εμ, θα τα ήθελε κι εκείνης ο κώλος«, όμως η φράση μπορούσε εύκολα να υπονοηθεί μέσα από τις λέξεις ή τις σιωπές Παλαιών και Νέων Μέσων Επικοινωνίας.

Από τα πιο ανατριχιαστικά σχόλια που αλίευσα στα Κοινωνικά Δίκτυα ήταν κι αυτό:

«Ειναι δυσαποδειχτο αν ο υπο αποδειξη βιασμος ελαβε χωρα α)απροκλητα η β)μετα την εναρξη της οποιας μεθοδευμενης ερωτοτροπιας«.

Γραμμένο μάλιστα από γυναικείο χέρι…
Αυτό δηλαδή που έλεγε («Χούφτωσ’την! Χούφτωσ’την!») με ξεκαρδιστικό τρόπο και για ξεκαρδιστικούς λόγους ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, τώρα γίνεται ελαφρυντικό επιχείρημα υπέρ του Ντομινίκ!
Σε κάθε περίπτωση, όσες γυναίκες έχουν υποστεί παρόμοιους ή και αγριότερους εξευτελισμούς μάλλον θα ένιωσαν άβολα.

Και τελικά ιδού τι νομίζουμε για τον Στρος: έρευνα

Ακόμη λιγότερες λέξεις βρέθηκαν για να αναδείξουν την (υπ-)αιτιώδη σχέση εξουσίας-επιβολής-λίμπιντο κι αυτές ως μάλλον νομιμοποιητικές του φαινομένου υπό το επιστημονικό πρίσμα του Θάνου Ασκητή, στο MEGA(moun) τη νύχτα της Δευτέρας προς Τρίτη.

Για την μεταφυσική (μη) αντίληψη των πραγμάτων η Δικαιοσύνη αποτελεί για τον Ελληνα -όπως λέει ο εθνικός μας ποιητής- «Ηλιο νοητό». Αν την δεις να φοράει σε κάποιον χειροπέδες τότε αλλάζει το πράγμα. Πόσο μάλλον αν αυτός ο «κάποιος» είναι ένα μυθικό πρόσωπο, δηλαδή ένας ισχυρός και μάλιστα -άγνωστο πως μας προκύπτει αυτό- «φίλος της Ελλάδας», ου μην αλλά και του …Γιάννου Παπαντωνίου!
Διότι για τη χώρα η οποία δεν έζησε ποτέ Αναγέννηση και Διαφωτισμό «οι θεοί περπατούν ακόμη ανάμεσα μας«… Και οφείλουμε να τους υπερασπιζόμαστε ακόμη κι όταν κάνουν τα ανομολόγητα αίσχη και εγκλήματα… Μπορούν να γαμούν ΚΑΙ να δέρνουν κατά το δοκούν αρκεί να είναι φίλοι μας. Ή να μοιάζουν με φίλοι μας. Ή να είναι εχθροί των εχθρών μας!
Στη σύγχρονη ιστορία μας οι «θεοί-φίλοι» μας είναι, παραδοσιακά, οι Ρώσοι, οι Γάλλοι και εν μέρει, οι Αραβες! Γιατί; Γιατί έτσι αποφασίσαμε! Ετσι γουστάρουμε και γούστο μας καπέλο μας!
Γούστο και καπέλο που έχουν …βαθιές ρίζες: από την Μεγάλη Αικατερίνη και τα Ορλοφικά, μέχρι τον Ζισκάρ Ντεστέν και την ΕΟΚ.
Πέρα από το «Ελλάς-Γαλλία-Συμμαχία», όλοι μας έχουμε ακούσει μέχρι και το ότι «τον Καραμανλή τον έφαγαν γιατί τα είχε βρει με τους Ρώσους για τον Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη». Η απόλυτη παρανόηση, αν όχι παράνοια…

Κι έτσι, ενώ τώρα, Λαός και Κολωνάκι σχίζουμε τα ιμάτιά μας για τον Στρος εκφράζοντας με κάθε τρόπο τη συμπάθειά μας για τον εκπεσόντα άγγελο, δεν βγάζουμε άχνα για το μαρτύριο της καμαριέρας.

Ισως γιατί εκείνη τόλμησε να αντισταθεί και να φωνάξει «βοήθεια».
Εμείς εδώ και ένα χρόνο …το απολαμβάνουμε. Σιωπηρά!

Και απορούμε τώρα!

Αντε μετά από όλα αυτά να θυμίσεις αυτό που είχε πει κάποτε ο Κάρλ Μάρξ: «Ο Καπιταλισμός είναι ικανός να μας πουλήσει το σχοινί που θα τον κρεμάσουμε»…

Ή τις χειροπέδες του. Σε πρώτη φάση…

…συνεχίζεται

22 Οκτωβρίου, 20108 Αυγούστου, 2012 by ANemos

Europe’s Revolte

“Κοίτα καλά το ρόλεξ σου, είναι η ώρα της εξέγερσης” (Γαλλία, γενική απεργία, Οκτώβρης 2010)

22 Οκτωβρίου, 20108 Αυγούστου, 2012 by ANemos

Europe’s Revolte

“Κοίτα καλά το ρόλεξ σου, είναι η ώρα της εξέγερσης” (Γαλλία, γενική απεργία, Οκτώβρης 2010)

20 Οκτωβρίου, 20108 Αυγούστου, 2012 by ANemos

Γαλλία: "Ολικό μπλοκάρισμα της οικονομίας"

Εδώ και μια εβδομάδα, η Γαλλία συγκλονίζεται από τεράστιες διαδηλώσεις, γενικές απεργίες και συγκρούσεις σε όλες τις πόλεις, ενάντια στο νέο νομοσχέδιο της κυβέρνησης Σαρκοζί για τις συντάξεις (με αιχμή την αύξηση του ορίου ηλικίας για τη συνταξιοδότηση, από τα 60 στα 62 χρόνια). Πάνω από 3 εκατομμύρια άνθρωποι διαδήλωσαν και αυτή την Τρίτη (19/10), για δεύτερη φορά μέσα σε μια εβδομάδα, ενώ οι συγκρούσεις συνεχίζουν να μαίνονται σε όλη τη χώρα. Οι συλλήψεις, κυρίως νέων, φοιτητών και μαθητών, έχουν ήδη ξεπεράσει τις 1.400 και οι κρατούμενοι τους 1.000. Η αφίσα που μεταφράζουμε εδώ συνοψίζει πολύ καλά το κλίμα…

Ανακοίνωση ανυποταξίας προς τον πληθυσμό:

Στα διυλιστήρια, όπως και αλλού…
Στα μέρη όπου ζούμε, δουλεύουμε και σπουδάζουμε. Στο δρόμο, στο μετρό, στους αυτοκινητόδρομους, κ.α. …

Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

Ολικό μπλοκάρισμα της οικονομίας

Παντού στην Ευρώπη, οι ταξικές συγκρούσεις παίρνουν διαστάσεις ιστορικές. Όλος ο κόσμος το λέει, έφτασε: «σκάει». Στην Ελλάδα, τα κοινωνικά κινήματα έγιναν απεργίες διαρκείας και οι συνδικαλιστικές διαδηλώσεις γιγάντιες ταραχές. Και επί δύο χρόνια τα πράγματα δεν έχουν ηρεμήσει καθόλου, παρόλο που η τηλεόραση μιλάει λιγότερο γι’ αυτό. Στην Πορτογαλία και στην Ισπανία το ίδιο, όπου από τις 29 Σεπτεμβρίου («29S»), κι εκεί επίσης, η πλειοψηφία των εργαζομένων εξαπέλυσαν μια τεράστια γενική απεργία, με συμμετοχή 70% στα μεταλλεία και 100% στα ορυχεία… Επιτέλους και στα δικά μας: ανακαλύπτουμε ξανά το νόημα της λέξης «απεργία». Αυτής της απεργίας που «πλέον δεν τη βλέπαμε καν στη Γαλλία»…

Αλλά και στους άλλους τομείς, κι αν ακόμα η απεργία δεν είναι καθολική, γίνονται καταλήψεις εργοστασίων, γραφείων, χώρων εργασίας και, για τους νεότερους, σχολείων, λυκείων, πανεπιστημίων. Κι εδώ λοιπόν, όπου επί μια εβδομάδα οι συνδικαλιστικές ηγεσίες ξεπεράστηκαν σε όλα τα επίπεδα και, επιτέλους, η ταξική πάλη έπαψε ν’ αρνείται τον εαυτό της. Και στη Μασσαλία, η Εθνική Ένωση Επιχειρήσεων (MEDEF) μιλά για το ενδεχόμενο επέμβασης του στρατού για να σπαστεί η απεργία των λιμενεργατών. Εδώ λοιπόν, όπου οι μαθητές των λυκείων μοιάζουν όλες και όλοι λυσσασμένοι. Αλλά τι τους έχει πιάσει τους νέους; Δεν τους ταΐσανε αρκετά ριάλιτι; Αρκετές ψεύτικες υποσχέσεις; Αρκετές ροπαλιές;

Ξανά, άγριες διαδηλώσεις και δράσεις, πέρα κι από την απεργία, παρά τις εκκλήσεις για τήρηση της τάξης και τις σπασμωδικές κινήσεις των ΜΜΕ που μοιάζουν να διστάζουν ανάμεσα στο «να μιλήσουν για ό,τι συμβαίνει για να προσπαθήσουν ν’ αποτρέψουν τον κόσμο απ’ το να βγει στο δρόμου» και το «να θάψουν την είδηση για να μην τον παροτρύνουν να βγει στο δρόμο»: σιγά-σιγά, η κοινωνική ειρήνη διαρρηγνύεται…

Και ξανά, αρχίζουμε και πάλι να σκεφτόμαστε ότι ίσως αυτή η κοινωνία δεν αξίζει να μεταρρυθμιστεί, ότι ο κόσμος μπορεί και πρέπει ν’ αλλάξει. Και ότι, για να ξεκινήσουμε απ’ την αρχή και να γυρίσουμε στα μούτρα των αστών και του κράτους τη μεταρρύθμισή τους και τα σχέδιά τους για την κοινωνία…

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ 36.000 ΛΥΣΕΙΣ:

ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ
Επιθετική, Αυτοοργανωμένη, Απαλλοτριωτική!

ΠΗΓΗ: ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΣΗΕΑ