Οδός Βουλής, Σάββατο πρωί. Με τα παιδιά για τυρόπιτα στο «Αθηναϊκόν». Βγαίνουμε να τις φάμε στο πεζοδρόμιο. Λίγο πιο εκεί ένα Πακιστανός σε κακή κατάσταση, καθισμένος με την πλάτη σε μια κολόνα. «Μπαμπά, να σου πω κάτι στο αυτί;». Πες μου. «Να του δώσω λίγη από την τυρόπιτά μου;». Δεν προλαβαίνω να απαντήσω. Ενα μηχανάκι πλησιάζει. Ο οδηγός Ελλην με κόκκινη «Λακόστ». Πάει μπροστά από τον Πακιστανό. «Στα τσακίδια, βρομιάρηδες. Βρομίσατε τη χώρα. Ακούς ρε βρομιάρη τι σου λέω; Να τα μαζέψετε να φύγετε. Σιχαμένοι». Ο Πακιστανός ψελλίζει: «ναι… ναι… ναι…». Ο Ελλην συνεχίζει φροντίζοντας να ακούμε όλοι καθαρά και δυνατά τι λέει». Εχουμε μείνει άφωνοι. Τα παιδιά αγαλματάκια. Φεύγουμε προς στην πλατεία. Η Βουλή ψήνεται στον ήλιο σαν ψυχή στην έρημο της ανθρωπιάς. Το βράδυ, ο Ελλην θα απόλαυσε τον μεστό και περιεκτικό λόγο του εκπροσώπου του, κυρίου Κασιδιάρη. Ο φασισμός φώλιασε στην ψυχή μας. Για τα καλά!
Σαπίσαμε μέχρι το μεδούλι!
Σαπίσαμε μέχρι το μεδούλι!
ΑΝεμος 