Tag / Ευρώπη
Η αποτυχία της κυρίαρχης πολιτικής στην Ευρωζώνη
Μας λένε (κυρίως δημοσιογράφοι που στηρίζουν το μνημονιακό μπλοκ) ότι η παραμονή μας στην ευρωζώνη προϋποθέτει να ακολουθήσουμε την πολιτική των μνημονίων διότι αυτή είναι κυρίαρχη σήμερα σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή ένωση, είναι μονόδρομος, δεν υπάρχει άλλη δυνατότητα.
Στις απαντήσεις είναι χρήσιμο να προβάλλουμε και να αξιοποιούμε τις παρακάτω πραγματικότητες:
1. Ευρώπη δεν είναι μόνο οι τραπεζίτες και τα όργανά τους. Είναι και οι λαοί, οι ανάγκες τους, οι μαζικοί κοινωνικοί αγώνες τους.
Ευρώπη δεν είναι μόνο οι τραπεζίτες, τα χρηματιστήρια και οι πολυεθνικές, τα συμφέροντα των οποίων υπερασπίζεται η κυρίαρχη πολιτική που επιβάλουν στο ευρωπαϊκό επίπεδο συντηρητικοί –φιλελεύθεροι και μεταλλαγμένοι σοσιαλδημοκράτες (κάποιες φορές με τη συμμετοχή ή ανοχή των πρασίνων). Ευρώπη είναι πρωτίστως οι λαοί που αντιστέκονται στην κυρίαρχη πολιτική ζητώντας αξιοπρεπή εργασία, ισχυρό κοινωνικό κράτος, δικαιοσύνη και πραγματική δημοκρατία. Ευρώπη είναι το κίνημα των ισπανών indignados που έδωσε το έναυσμα για το κίνημα των πλατειών στην Ελλάδα. Ευρώπη είναι οι μαζικές διαδηλώσεις εργαζομένων και νεολαίας σε χώρες όπως η Πορτογαλία , η Ιταλία και η Ισπανία. Ευρώπη είναι τα κινήματα πολιτών ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ιρλανδία. Ευρώπη είναι η θεαματική άνοδος της αριστεράς στην Γαλλία την οποία τα καθεστωτικά ΜΜΕ επιμελώς αποκρύπτουν από την ελληνική κοινωνία (και προτιμούν να προβάλλουν την ακροδεξιά κόρη του Λεπέν). Ευρώπη είναι το De Linke στην Γερμανία που καταψήφιζει τα πακέτα για την Ελλάδα με το αιτιολογικό ότι αυτά είναι καταστροφικά για τον ελληνική κοινωνία και οικονομία.
Επομένως στην Ευρώπη, όπως παντού στον κόσμο, διεξάγεται μια ασίγαστη αντιπαράθεση ανάμεσα στις δυνάμεις που υπερασπίζονται με κάθε τρόπο τα υπερκέρδη ελάχιστων πλουσίων και στις δυνάμεις που υπερασπίζονται τις ανάγκες των ευρωπαϊκών λαών, τις δυνάμεις που διεκδικούν πραγματική δικαιοσύνη, ελευθερία και δημοκρατία. Το πραγματικό ερώτημα είναι ποιες δυνάμεις και ποια πολιτική επιλέγει να υποστηρίζει κανείς;
2. Αν κάτι είναι ανεδαφικό, αυτό, αποδεδειγμένα, είναι η κυρίαρχη πολιτική.
Η κυρίαρχη πολιτική σήμερα στην ευρωζώνη όχι μόνο μονόδρομος δεν είναι, αλλά απεναντίας αποδεικνύεται καθημερινά ότι οδηγεί σε χειρότερα αδιέξοδα, οδηγεί σε οικονομική και κοινωνική καταστροφή.
Αναπαράγεται κατά κόρον το επιχείρημα ότι το πρώτο μνημόνιο απέτυχε στην Ελλάδα δημιουργώντας βαθειά ύφεση διότι δεν προχώρησαν με γοργούς ρυθμούς οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Απόδειξη είναι το γεγονός ότι σε όλα τα κράτη-μέλη που ακολουθούν την κυρίαρχη πολιτική της λιτότητας η ύφεση βαθαίνει και οι δημοσιονομικοί στόχοι αποτυγχάνουν. Ενδεικτικά αναφέρουμε τις εξής περιπτώσεις:
Η Πορτογαλίαθεωρείται το «καλό παιδί» των αγορών καθώς εφαρμόζει απαρέγκλιτα το δικό της μνημόνιο. Ωστόσο, αυτό δημιουργεί ύφεση που το 2012 σύμφωνα με αισιόδοξες προβλέψεις θα είναι πάνω από 3,5% του ΑΕΠ, με αποτέλεσμα τους 2 πρώτους μήνες του έτους το δημοσιονομικό έλλειμμα να είναι 3πλάσιο σε σχέση με τον μνημονιακό στόχο. Θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι η Πορτογαλία το προσεχές φθινόπωρο θα προχωρήσει σε νέο πρόγραμμα.
Στην Ιταλίαο τεχνοκράτης κ. Μόντι ανακοίνωσε πρόσφατα ότι η ύφεση το 2012 θα είναι τριπλάσια απ’ ότι εκτιμούταν τον περασμένο Δεκέμβριο (από -0,4% στο -1,2% του ΑΕΠ), ενώ το ΔΝΤ προβλέπει ότι αυτή θα είναι ακόμη μεγαλύτερη. Επίσης, η εκμηδένιση του δημοσιονομικού έλλειμματος της Ιταλίας από το 2013 μετατίθεται για το 2014 και αυτό, δεδομένης της ύφεσης, είναι υπεραισιόδοξη πρόβλεψη. Έτσι, η Ιταλία εξακολουθεί να δανείζεται με υψηλά επιτόκια που τελευταία υπερβαίνουν και πάλι το 6%.
Στην Ισπανίαη οικονομική κατάσταση επιδεινώνεται με ραγδαίους ρυθμούς, εξαιτίας της πολιτικής λιτότητας που, όπως ο σοσιαλδημοκράτης Θαπατέρο, ακολουθεί και ο συντηρητικός Ραχόι. Το 2011 το δημοσιονομικό έλλειμμα αντί για 6% που ήταν ο στόχος διαμορφώθηκε στο 8,5%, ενώ το 2012 οι εκτιμήσεις μιλούν για ύφεση κοντά στο 2% τουλάχιστον που, μαζί με την εφιαλτική ανεργία, θα διατηρήσει τα ελλείμματα υψηλά. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι η Ισπανία να εξακολουθεί να δανείζεται με υψηλά επιτόκια και οι αποδόσεις των ομολόγων της να ξεπερνούν το 6%.
Η Γαλλία έχει χάσει ήδη την ανώτερη πιστοληπτική αξιολόγηση των 3 Α, ενώ για το ίδιο απειλείται και η Ολλανδία.
Επομένως, αν κάτι είναι ανεδαφικό δεν είναι οι προγραμματικές προτάσεις της αριστεράς στην Ελλάδα και τις άλλες χώρες-μέλη της Ευρωζώνης όπως προσπαθούν να πείσουν οι δυνάμεις του συστήματος, αλλά η πολιτική λιτότητας και ύφεσης που επιβάλλουν οι ίδιες δυνάμεις σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οδηγώντας την μία μετά την άλλη στα πρόθυρα ή/και στην χρεοκοπία.
3. Η καταστροφικότητα της κυρίαρχης πολιτικής είναι πλέον κοινός τόπος στη δημόσια συζήτηση στην Ευρώπη και διεθνώς
Όλο και περισσότερα άρθρα γράφονται διεθνώς που θεωρούν καταστροφική την κυρίαρχη πολιτική στην Ευρωζώνη και την συγκρίνουν με την πολιτική που οδήγησε στη Μεγάλη Ύφεση μετά το 1929 και στον πόλεμο. Όλο και περισσότεροι διακεκριμένοι επιστήμονες από όλο το πολιτικό φάσμα, ακόμη κι επιστήμονες με Νόμπελ Οικονομίας όπως ο Κρούγκμαν και ο Στίγκλιτς ή οικονομολόγοι όπως ο Μπόφινγκερ που είναι μέλος της επιτροπής σοφών που συμβουλεύει την Μέρκελ, συντείνουν στην απόδοση ευθυνών για την επιδείνωση της κατάστασης στον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί σήμερα η Ευρωζώνη, εμμένοντας στις αντιπληθωριστικές πολιτικές λιτότητας. Πόσο δε μάλλον μετά την σκλήρυνση του Συμφώνου Σταθερότητας, μέσω του Δημοσιονομικού Συμφώνου για το Ευρώ που επικύρωσε η ελληνική Βουλή μέσα σε μία νύχτα (τη στιγμή που στην Ιρλανδία διοργανώνεται δημοψήφισμα! Τη στιγμή που αυτό αποτελεί κεντρικό θέμα συζήτησης στις Γαλλικές εκλογές).Άρθρα, παρεμβάσεις και επιστημονικές μελέτες που επιχειρηματολογούν υπέρ μίας ρήξης με τη σημερινή αρχιτεκτονική της ευρωζώνης. Άρθρα ακόμη και στα ιερατεία του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού όπως οι Financial Times και ο ο Economist. Αλλά και πολιτικοί πέραν της αριστεράς παραδέχονται ότι η αρχιτεκτονική της ευρωζώνης είναι προβληματική, όπως και ο ρόλος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Στην Ελλάδα, αντίθετα, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ διατύπωνε την εποχή του πρώτου μνημονίου παρόμοιες κριτικές οι κυβερνώντες έλεγαν ότι βρίσκεται εκτός πραγματικότητας, ενώ σήμερα, παρόλο που επιβεβαιωθήκαμε και παρόλο που τα ζητήματα αυτά συζητιούνται ευρέως σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο, στην Ελλάδα το πολιτικό κατεστημένο επιλέγει την τρομοκρατία και τα εκβιαστικά διλήμματα αντί του σοβαρού διαλόγου και οι συναφείς προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ θεωρούνται από τους αρχηγούς του δικομματισμού και τα συστηματικά ΜΜΕ «ανύπαρκτες».
Θύμωσαν! Νίκησαν!
By Omar R. Valdimarsson
Feb. 20 (Bloomberg) — Icelanders who pelted parliament with rocks in 2009 demanding their leaders and bankers answer for the country’s economic and financial collapse are reaping the benefits of their anger.
Since the end of 2008, the island’s banks have forgiven loans equivalent to 13 percent of gross domestic product, easing the debt burdens of more than a quarter of the population, according to a report published this month by the Icelandic Financial Services Association.
“You could safely say that Iceland holds the world record in household debt relief,” said Lars Christensen, chief emerging markets economist at Danske Bank A/S in Copenhagen. “Iceland followed the textbook example of what is required in a crisis. Any economist would agree with that.”
The island’s steps to resurrect itself since 2008, when its banks defaulted on $85 billion, are proving effective. Iceland’s economy will this year outgrow the euro area and the developed world on average, the Organization for Economic Cooperation and Development estimates. It costs about the same to insure against an Icelandic default as it does to guard against a credit event in Belgium. Most polls now show Icelanders don’t want to join the European Union, where the debt crisis is in its third year.
The island’s households were helped by an agreement between the government and the banks, which are still partly controlled by the state, to forgive debt exceeding 110 percent of home values. On top of that, a Supreme Court ruling in June 2010 found loans indexed to foreign currencies were illegal, meaning households no longer need to cover krona losses.
Crisis Lessons
“The lesson to be learned from Iceland’s crisis is that if other countries think it’s necessary to write down debts, they should look at how successful the 110 percent agreement was here,” said Thorolfur Matthiasson, an economics professor at the University of Iceland in Reykjavik, in an interview. “It’s the broadest agreement that’s been undertaken.”
Without the relief, homeowners would have buckled under the weight of their loans after the ratio of debt to incomes surged to 240 percent in 2008, Matthiasson said.
Iceland’s $13 billion economy, which shrank 6.7 percent in 2009, grew 2.9 percent last year and will expand 2.4 percent this year and next, the Paris-based OECD estimates. The euro area will grow 0.2 percent this year and the OECD area will expand 1.6 percent, according to November estimates.
Housing, measured as a subcomponent in the consumer price index, is now only about 3 percent below values in September 2008, just before the collapse. Fitch Ratings last week raised Iceland to investment grade, with a stable outlook, and said the island’s “unorthodox crisis policy response has succeeded.”
People Vs Markets
Iceland’s approach to dealing with the meltdown has put the needs of its population ahead of the markets at every turn.
Once it became clear back in October 2008 that the island’s banks were beyond saving, the government stepped in, ring-fenced the domestic accounts, and left international creditors in the lurch. The central bank imposed capital controls to halt the ensuing sell-off of the krona and new state-controlled banks were created from the remnants of the lenders that failed.
Activists say the banks should go even further in their debt relief. Andrea J. Olafsdottir, chairman of the Icelandic Homes Coalition, said she doubts the numbers provided by the banks are reliable.
“There are indications that some of the financial institutions in question haven’t lost a penny with the measures that they’ve undertaken,” she said.
Fresh Demands
According to Kristjan Kristjansson, a spokesman for Landsbankinn hf, the amount written off by the banks is probably larger than the 196.4 billion kronur ($1.6 billion) that the Financial Services Association estimates, since that figure only includes debt relief required by the courts or the government.
“There are still a lot of people facing difficulties; at the same time there are a lot of people doing fine,” Kristjansson said. “It’s nearly impossible to say when enough is enough; alongside every measure that is taken, there are fresh demands for further action.”
As a precursor to the global Occupy Wall Street movement and austerity protests across Europe, Icelanders took to the streets after the economic collapse in 2008. Protests escalated in early 2009, forcing police to use teargas to disperse crowds throwing rocks at parliament and the offices of then Prime Minister Geir Haarde. Parliament is still deciding whether to press ahead with an indictment that was brought against him in September 2009 for his role in the crisis.
A new coalition, led by Social Democrat Prime Minister Johanna Sigurdardottir, was voted into office in early 2009. The authorities are now investigating most of the main protagonists of the banking meltdown.
Legal Aftermath
Iceland’s special prosecutor has said it may indict as many as 90 people, while more than 200, including the former chief executives at the three biggest banks, face criminal charges.
Larus Welding, the former CEO of Glitnir Bank hf, once Iceland’s second biggest, was indicted in December for granting illegal loans and is now waiting to stand trial. The former CEO of Landsbanki Islands hf, Sigurjon Arnason, has endured stints of solitary confinement as his criminal investigation continues.
That compares with the U.S., where no top bank executives have faced criminal prosecution for their roles in the subprime mortgage meltdown. The Securities and Exchange Commission said last year it had sanctioned 39 senior officers for conduct related to the housing market meltdown.
The U.S. subprime crisis sent home prices plunging 33 percent from a 2006 peak. While households there don’t face the same degree of debt relief as that pushed through in Iceland, President Barack Obama this month proposed plans to expand loan modifications, including some principal reductions.
According to Christensen at Danske Bank, “the bottom line is that if households are insolvent, then the banks just have to go along with it, regardless of the interests of the banks.”
–Editors: Jonas Bergman, Tasneem Brogger.
To contact the reporter on this story: Omar R. Valdimarsson in Reykjavik valdimarsson@bloomberg.net.
To contact the editor responsible for this story: Jonas Bergman at jbergman@bloomberg.net
Θύμωσαν! Νίκησαν!
By Omar R. Valdimarsson
Feb. 20 (Bloomberg) — Icelanders who pelted parliament with rocks in 2009 demanding their leaders and bankers answer for the country’s economic and financial collapse are reaping the benefits of their anger.
Since the end of 2008, the island’s banks have forgiven loans equivalent to 13 percent of gross domestic product, easing the debt burdens of more than a quarter of the population, according to a report published this month by the Icelandic Financial Services Association.
“You could safely say that Iceland holds the world record in household debt relief,” said Lars Christensen, chief emerging markets economist at Danske Bank A/S in Copenhagen. “Iceland followed the textbook example of what is required in a crisis. Any economist would agree with that.”
The island’s steps to resurrect itself since 2008, when its banks defaulted on $85 billion, are proving effective. Iceland’s economy will this year outgrow the euro area and the developed world on average, the Organization for Economic Cooperation and Development estimates. It costs about the same to insure against an Icelandic default as it does to guard against a credit event in Belgium. Most polls now show Icelanders don’t want to join the European Union, where the debt crisis is in its third year.
The island’s households were helped by an agreement between the government and the banks, which are still partly controlled by the state, to forgive debt exceeding 110 percent of home values. On top of that, a Supreme Court ruling in June 2010 found loans indexed to foreign currencies were illegal, meaning households no longer need to cover krona losses.
Crisis Lessons
“The lesson to be learned from Iceland’s crisis is that if other countries think it’s necessary to write down debts, they should look at how successful the 110 percent agreement was here,” said Thorolfur Matthiasson, an economics professor at the University of Iceland in Reykjavik, in an interview. “It’s the broadest agreement that’s been undertaken.”
Without the relief, homeowners would have buckled under the weight of their loans after the ratio of debt to incomes surged to 240 percent in 2008, Matthiasson said.
Iceland’s $13 billion economy, which shrank 6.7 percent in 2009, grew 2.9 percent last year and will expand 2.4 percent this year and next, the Paris-based OECD estimates. The euro area will grow 0.2 percent this year and the OECD area will expand 1.6 percent, according to November estimates.
Housing, measured as a subcomponent in the consumer price index, is now only about 3 percent below values in September 2008, just before the collapse. Fitch Ratings last week raised Iceland to investment grade, with a stable outlook, and said the island’s “unorthodox crisis policy response has succeeded.”
People Vs Markets
Iceland’s approach to dealing with the meltdown has put the needs of its population ahead of the markets at every turn.
Once it became clear back in October 2008 that the island’s banks were beyond saving, the government stepped in, ring-fenced the domestic accounts, and left international creditors in the lurch. The central bank imposed capital controls to halt the ensuing sell-off of the krona and new state-controlled banks were created from the remnants of the lenders that failed.
Activists say the banks should go even further in their debt relief. Andrea J. Olafsdottir, chairman of the Icelandic Homes Coalition, said she doubts the numbers provided by the banks are reliable.
“There are indications that some of the financial institutions in question haven’t lost a penny with the measures that they’ve undertaken,” she said.
Fresh Demands
According to Kristjan Kristjansson, a spokesman for Landsbankinn hf, the amount written off by the banks is probably larger than the 196.4 billion kronur ($1.6 billion) that the Financial Services Association estimates, since that figure only includes debt relief required by the courts or the government.
“There are still a lot of people facing difficulties; at the same time there are a lot of people doing fine,” Kristjansson said. “It’s nearly impossible to say when enough is enough; alongside every measure that is taken, there are fresh demands for further action.”
As a precursor to the global Occupy Wall Street movement and austerity protests across Europe, Icelanders took to the streets after the economic collapse in 2008. Protests escalated in early 2009, forcing police to use teargas to disperse crowds throwing rocks at parliament and the offices of then Prime Minister Geir Haarde. Parliament is still deciding whether to press ahead with an indictment that was brought against him in September 2009 for his role in the crisis.
A new coalition, led by Social Democrat Prime Minister Johanna Sigurdardottir, was voted into office in early 2009. The authorities are now investigating most of the main protagonists of the banking meltdown.
Legal Aftermath
Iceland’s special prosecutor has said it may indict as many as 90 people, while more than 200, including the former chief executives at the three biggest banks, face criminal charges.
Larus Welding, the former CEO of Glitnir Bank hf, once Iceland’s second biggest, was indicted in December for granting illegal loans and is now waiting to stand trial. The former CEO of Landsbanki Islands hf, Sigurjon Arnason, has endured stints of solitary confinement as his criminal investigation continues.
That compares with the U.S., where no top bank executives have faced criminal prosecution for their roles in the subprime mortgage meltdown. The Securities and Exchange Commission said last year it had sanctioned 39 senior officers for conduct related to the housing market meltdown.
The U.S. subprime crisis sent home prices plunging 33 percent from a 2006 peak. While households there don’t face the same degree of debt relief as that pushed through in Iceland, President Barack Obama this month proposed plans to expand loan modifications, including some principal reductions.
According to Christensen at Danske Bank, “the bottom line is that if households are insolvent, then the banks just have to go along with it, regardless of the interests of the banks.”
–Editors: Jonas Bergman, Tasneem Brogger.
To contact the reporter on this story: Omar R. Valdimarsson in Reykjavik valdimarsson@bloomberg.net.
To contact the editor responsible for this story: Jonas Bergman at jbergman@bloomberg.net
Ευρώ ή νέα δραχμή, του Ευκλείδη Τσακαλώτου
Είμαστε υπέρ του ευρώ ή είμαστε υπέρ της νέας δραχμής; Για να απαντηθεί αυτό το ερώτημα πρέπει να έχουμε ξεκαθαρίσει με το θέμα του τι είδους κρίση έχουμε. Η γνώμη μου είναι ότι η κρίση που διανύουμε δεν είναι πρωτίστως μια κρίση χρέους. Ούτε παγκοσμίως, ούτε στην Ελλάδα, ισχύει ότι το βασικό πρόβλημα είναι το χρέος.
Μπήκαμε σε αυτήν την κρίση το 2008 με τρία τουλάχιστον βασικά ζητήματα: Το πρώτο, οι μεγάλες κοινωνικές ανισότητες που για είκοσι χρόνια φούντωναν στην περίοδο του νεοφιλελευθερισμού. Το δεύτερο ένα απορυθμισμένο χρηματοπιστωτικό σύστημα που αργά ή γρήγορα θα δημιουργούσε μια χρηματοπιστωτική κρίση. Το τρίτο, οι γεωγραφικές ανισότητες του καπιταλισμού, όπου οι μακροοικονομικές ανισορροπίες μεταξύ της Ιαπωνίας και των ΗΠΑ, και μεταξύ βόρειας και νότιας Ευρώπης, αποτελούν μια πτυχή αυτού του προβλήματος.
Μετά το 2008, κανένα από αυτά τα ζητήματα δεν αντιμετωπίστηκε. Οι μακροοικονομικές ανισορροπίες συνεχίζουν ακάθεκτες, οι προσπάθειες ρύθμισης των τραπεζών χλευάζονται, ακόμα και από τους «Financial Times», και οι κοινωνικές ανισότητες διευρύνονται ακόμα περισσότερο με τα προγράμματα λιτότητας που προωθούνται σχεδόν παντού. Είναι τυχαίο ότι τώρα αντιμετωπίζουμε ένα δεύτερο επεισόδιο ύφεσης, αφού δεν αντιμετωπίστηκε καμία από τις αιτίες της κρίσης; Νομίζω όχι.
Δεν είναι όμως μόνο οικονομικό το πρόβλημα, δεν έχουμε μόνο κρίση της οικονομίας. Έχουμε κρίση και της πολιτικής. Στη μεταπολεμική περίοδο είχαμε τρεις προσπάθειες για να υπάρξει κάποιος συμβιβασμός μεταξύ του καπιταλισμού και της δημοκρατίας. Η πρώτη ήταν το κοινωνικό κράτος. Η δεύτερη ήταν όταν αντί να αναπτυχθεί κοινωνικό κράτος για τα φτωχά κοινωνικά στρώματα, δίναμε δάνεια σε αυτά τα στρώματα. Θυμίζω ότι τα τοξικά ομόλογα είχαν τη ρίζα τους σε δάνεια στα πιο φτωχά κοινωνικά στρώματα της αμερικάνικης κοινωνίας. Η τρίτη προσπάθεια ήταν το πελατειακό κράτος στην Ελλάδα. Και οι τρεις αυτές προσπάθειες φάνηκαν σε κάποια στιγμή μη βιώσιμες, και παρόλο που δημιούργησαν πολλά προβλήματα, ωστόσο ήταν προσπάθειες να διευρυνθούν τα καλά του καπιταλισμού, να υπάρξει σε κάποιο βαθμό νομιμοποίηση αυτού του συστήματος.
Λύση χωρίς δημοκρατία;
Η πολιτική της λιτότητας δεν απαντάει σε κανένα από αυτά τα ζητήματα, ούτε τα οικονομικά ούτε τα πολιτικά. Ιδιαίτερα στην Ελλάδα, κανείς πια δεν πιστεύει ότι τα δύο μνημόνια απαντούν σε οποιοδήποτε ερώτημα έχει τεθεί από την πραγματικότητα, ότι έχουμε να κάνουμε με ένα τεκμηριωμένο σχέδιο εξόδου από την κρίση. Αλλά σχέδιο υπάρχει και είναι αυτό που υπαγορεύει τη μείωση των μισθών για να έχουμε φτηνό εργατικό δυναμικό και φτηνά προϊόντα, για να μπορούμε να εξάγουμε και να μειώσουμε το καθαρό εξωτερικό μας χρέος. Από αυτή την οπτική γωνία η λιτότητα και η ύφεση δεν αποτελούν πρόβλημα γιατί μειώνεται ο μισθός, και υποτίθεται, το κόστος παραγωγής. Η διάλυση των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων δεν είναι πρόβλημα διότι δημιουργεί την προλεταριοποίηση των μεσαίων στρωμάτων και άρα την αύξηση της προσφοράς εργατικού δυναμικού. Η καταστροφή του κοινωνικού κράτους δεν είναι πρόβλημα διότι όσο πιο συρρικνωμένο κοινωνικό κράτος έχεις, τόσο περισσότερο οι εργαζόμενοι εξαρτώνται από το μισθό τους, και μόνο από αυτόν.
Αυτό που περιγράφω θυμίζει την πρωταρχική συσσώρευση του καπιταλισμού, όταν έπρεπε με βίαιο τρόπο να εξασφαλιστεί ότι υπάρχει αυτό το φτηνό εργατικό δυναμικό. Αυτό το σχήμα ποτέ, και πουθενά, δεν επικράτησε χωρίς βία, με δημοκρατικές διαδικασίες. Η βασική αντίφαση του μνημονιακού μπλοκ είναι ότι δεν έχει κανένα σχέδιο που να έχει δημοκρατική νομιμοποίηση. Όσες πολιτικές ανασυνθέσεις και αν κάνουν, όσα νέα κόμματα και αν προκύψουν, όσες πρωτοβουλίες κι αν παρθούν, δεν θα λυθεί αυτή η αντίφαση. Με δημοκρατία δεν μπορεί να εξασφαλιστεί το φτηνό εργατικό δυναμικό που απαιτεί το σχέδιο.
Ποια είναι η λύση; Πρέπει να αρχίσουμε από τη συρρίκνωση της δημοκρατίας. Να αμφισβητήσουμε την ιδέα ότι η δημοκρατία είναι κάτι το επιπρόσθετο και όχι ένα βασικό στοιχείο του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Σε όλη την Ευρώπη οι μνημονιακές πολιτικές δεν αποδίδουν, παρά το ότι επιχειρήθηκε να αποδοθεί η αποτυχία τους στην Ελλάδα σε δική μας αδυναμία να τις εφαρμόσουμε. Κι εκεί που είναι «καλά παιδιά», και τις εφαρμόζουν με ζήλο, και εκεί αυξάνεται το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ.
Να το προσπαθήσουμε
Η απάντηση, λοιπόν, στο αρχικό ερώτημα: ευρώ ή νέα δραχμή, είναι ότι προτιμώ μια ευρωπαϊκή λύση. Μια υπερεθνική αντιμετώπιση για ένα υπερεθνικό πρόβλημα. Προτιμώ οι ευρωπαίοι εργαζόμενοι να απαιτήσουν αλλαγή της ατζέντας. Προτιμώ να αναπτυχθεί ένα δημοκρατικό κοινωνικό κίνημα που να απαιτεί μια διαφορετική κατεύθυνση για την Ευρωπαϊκή Ένωση, χωρίς κοινωνικές και γεωγραφικές ανισότητες, με χρηματοπιστωτικό έλεγχο.
Μπορεί να συμβεί αυτό; Δεν είμαι σίγουρος. Είμαι σίγουρος, όμως, ότι χρειάζεται να το προσπαθήσουμε. Είμαι σίγουρος ότι αν φύγουμε από την ευρωζώνη ή αν διαλυθεί η ζώνη του ευρώ, αυτό δεν θα συμβεί λόγω της δημιουργίας ενός δημοκρατικού κινήματος που απαιτεί αλλαγή κατεύθυνσης, δεν θα έρθει από αυτούς που αντιστέκονται. Θα έρθει από αυτούς που ξέχασαν τη δεκαετία του 30, που ξέχασαν ότι η λιτότητα σε εποχή ύφεσης ποτέ δεν έφερε λύση, ότι με ύφεση ποτέ δεν μπορείς να περιορίσεις το χρέος.
Εάν δεν αναπτυχθεί ένα πανευρωπαϊκό ειρηνικό κίνημα και το ευρώ καταρρεύσει, τότε ο κίνδυνος του φασισμού είναι πραγματικός. Αυτοί που υποστηρίζουν την πολιτική των μνημονίων έχουν μεγάλη ιστορική ευθύνη. Θυμίζω ότι ο φασισμός στη Γερμανία δεν ήρθε μόνο από τον πληθωρισμό του 20, αλλά και από τα υφεσιακά προγράμματα του 29, του 30 και του 31.
Σε όσους βρίσκονται πιο κοντά στο ΠΑΣΟΚ, θυμίζω ότι όταν το 1929 το Εργατικό Κόμμα της Βρετανίας ασκούσε υφεσιακή πολιτική κατά του κόσμου της εργασίας, διασπάστηκε και έκανε 15 χρόνια να επιστρέψει στην εξουσία. Η απάντηση είναι και περισσότερη δημοκρατία, και περισσότερη αναδιανομή του εισοδήματος, και περισσότερο περιορισμό στις τράπεζες, και λιγότερα κέρδη, και περισσότερη απόκριση στις ανάγκες των πολλών.
Πηγή: Εποχή
Ρήξη; Η διέξοδος από την κρίση της Ευρωζώνης
| Από το περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ (13/11/11)
Πρόκειται για την πρόσφατη (τρίτη) μελέτη των οικονομολόγων της Σχολής Ανατολικών και Αφρικανικών Μελετών… |
||
του Πανεπιστημίου του Λονδίνου με τίτλο: «Ρήξη; Η διέξοδος από την κρίση της Ευρωζώνης». Οι συντελεστές της μελέτης που ανήκουν στην ομάδα Έρευνα για το Χρήμα και τον Χρηματοπιστωτικό Τομέα (Research on Money and Finance, RMF) του Πανεπιστημίου του Λονδίνου (SOAS) και συντονίζονται από τον καθ. Κώστα Λαπαβίτσα, τονίζουν μεταξύ άλλων:
Η κρίση της Ευρωζώνης είναι μέρος της παγκόσμιας αναταραχής που ξεκίνησε το 2007 ως αμερικάνικη κρίση στην αγορά ακινήτων, έγινε παγκόσμια τραπεζική κρίση, μετατράπηκε σε παγκόσμια ύφεση, και ως εκ τούτου οδήγησε σε κρίση του δημόσιου χρέους. Στα τέλη του 2011 υπάρχει ο κίνδυνος της επιστροφής σε μια τραπεζική κρίση στην Ευρώπη και αλλού. Στην καρδιά της αδυναμίας των Τραπεζών βρίσκεται το ιδιωτικό και το δημόσιο χρέος που συσσωρεύτηκε κατά την περίοδο της έντονης χρηματιστικοποίησης τη δεκαετία του 2000.
Το ευρώ είναι μια μορφή διεθνούς αποθεματικού νομίσματος που δημιουργήθηκε από μια ομάδα ευρωπαϊκών κρατών για να εξασφαλίσει πλεονεκτήματα υπέρ των Ευρωπαϊκών Τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων της .Το ευρώ επιχείρησε να γίνει ανταγωνιστικό έναντι του δολαρίου, αλλά χωρίς να έχει την υποστήριξη ενός αντίστοιχα ισχυρού ενιαίου κράτους. Το ευρώ έπαιξε ρόλο διαμεσολαβητή στην Ευρώπη ,στη διάρκεια της παγκόσμιας κρίσης που ξεκίνησε το 2007. Η Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ) δημιούργησε ένα τεχνητό διαχωρισμό μεταξύ κέντρου και περιφέρειας και εισήγαγε ανάμεσά τους , σχέσεις ιεραρχίας και διακρίσεων με αποτέλεσμα να αναδειχθεί η Γερμανία ως η κύρια οικονομική δύναμη της Ευρωζώνης.
Η πολιτική της Ευρωζώνης για την αντιμετώπιση της κρίσης είναι βαθύτατα νεοφιλελεύθερη: περικοπή των δημόσιων δαπανών, αύξηση των έμμεσων φόρων, μείωση των μισθών, περαιτέρω απελευθέρωση των αγορών και ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας. Οι εφαρμοζόμενες πολιτικές απειλούν να μετατοπίσουν την ισορροπία της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής εξουσίας υπέρ του κεφαλαίου και κατά της εργασίας σε όλη την Ευρώπη. Η λιτότητα είναι αντιφατική, διότι οδηγεί σε ύφεση με αποτέλεσμα να επιδεινώνεται το βάρος του χρέους και να τίθενται σε κίνδυνο οι τράπεζες και περαιτέρω η ίδια η νομισματική ένωση. Αυτή η αντίφαση είναι συνδεδεμένη με τη φύση της ΟΝΕ ως συμμαχία διαφορετικών κρατών με διαφορετικές ανταγωνιστικότητες. Ως αποτέλεσμα, η ΟΝΕ, σήμερα βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα έντονο δίλημμα: είτε να δημιουργήσει κρατικούς μηχανισμούς που θα μπορούσαν να επιβάλλουν πολιτικές αύξησης της ανταγωνιστικότητας στην περιφέρεια ή να υποστεί ρήξη.
Η εμμονή του διαχωρισμού μεταξύ πυρήνα και περιφέρειας, η απουσία αποτελεσματικών θεσμικών αλλαγών για την ίδια την ΟΝΕ, οι πιέσεις για λιτότητα και η απειλή κατά των τραπεζών δημιουργούν δυσμενείς συνθήκες για τις περιφερειακές χώρες. Οι μελλοντικές προοπτικές είναι δυσοίωνες και περιλαμβάνουν χαμηλή ανάπτυξη, υψηλή ανεργία και επιδείνωση του βάρους του χρέους. Η ικανότητα των περιφερειακών χωρών να παραμείνουν εντός της ΟΝΕ είναι υπό αμφισβήτηση και η πιο πιθανή υποψήφια για την άμεση έξοδο είναι η Ελλάδα, η οποία προφανώς δεν είναι σε θέση, ούτε να εξυπηρετήσει το δημόσιο χρέος της ,ούτε πληροί τις προϋποθέσεις των σχεδίων διάσωσης, κάνοντας αναπόφευκτη την αθέτηση πληρωμών. Ωστόσο, η αθέτηση πληρωμών υπό την ηγεσία των πιστωτών και εντός της ΟΝΕ (η λεγόμενη ομαλή αθέτηση πληρωμών ) δεν θα ήταν προς το συμφέρον της χώρας. Είναι πιθανόν να οδηγήσει σε απώλεια ελέγχου επί των εγχώριων τραπεζών, δεν θα άρει τη λιτότητα, θα κρατήσει τη χώρα εντός της ανταγωνιστικού πεδίου του ευρώ, και θα μπορούσε να οδηγήσει σε απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας καθώς η δημοσιονομική πολιτική θα τεθεί υπό τον ρητό έλεγχο των κρατών κέντρου. Η προοπτική μιας ενδεχόμενης εξόδου από την ΟΝΕ θα εξακολουθεί να υφίσταται.
Η αθέτηση πληρωμών πρέπει να γίνει με πρωτοβουλία του οφειλέτη, με κυρίαρχο και δημοκρατικό τρόπο που θα οδηγήσει σε βαθιά διαγραφή του χρέους. Η αθέτηση πληρωμών υπό την καθοδήγηση του οφειλέτη θα επιταχύνει κατά πάσα πιθανότητα την έξοδο από την ΟΝΕ. Η εγκατάλειψη του ευρώ θα προσφέρει περισσότερες επιλογές για την αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους δεδομένου ότι το κράτος θα μπορεί να μετατρέψει το σύνολο της οφειλής του στο νέο νόμισμα. Η έξοδος θα δημιουργήσει ευρύτερο πεδίο για τη διάσωση των τραπεζών μέσω της εθνικοποίησης και της παροχής εγχώριας ρευστότητας από τη στιγμή που θα έχει αποκατασταθεί η νομισματική πολιτική .Ωστόσο, η έξοδος θα δημιουργήσει νέα προβλήματα για τις τράπεζες καθώς μέρος του ενεργητικού τους , θα παραμείνει σε ευρώ. Το αποτέλεσμα θα μπορούσε πιθανότατα να είναι η συρρίκνωση των ελληνικών τραπεζών με την πάροδο του χρόνου. Η έξοδος, τέλος, θα διαταράξει τη νομισματική κυκλοφορία και θα προκαλέσει προβλήματα στο ξένο συνάλλαγμα, καθώς το νέο νόμισμα θα υποτιμηθεί. Παρ ‘όλα αυτά, η διατάραξη της νομισματικής κυκλοφορίας δεν προβλέπεται να είναι καθοριστική, ενώ η υποτίμηση θα δώσει την ευκαιρία για ταχύτατη ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας. Εν κατακλείδι, εάν η Ελλάδα κάνει αθέτησηπληρωμών , θα πρέπει να αποχωρήσει από την ΟΝΕ.
Η κρίση της Ευρωζώνης σηματοδοτεί το τέλος μιας περιόδου αυτοπεποίθησης για την οικονομική και πολιτική ολοκλήρωση της Ευρώπης. Η ιδεολογία του Ευρωπαϊσμού , που υπόσχονταν αλληλεγγύη και ενότητα στους λαούς της Ευρώπης, είναι σε υποχώρηση καθώς το κέντρο έχει δαιμονοποιήσει την περιφέρεια κατά τη διάρκεια της κρίσης. Το βάθος και η σοβαρότητα της κρίσης προκάλεσαν έντονη κοινωνική αντίδραση κατά των μεγάλων τραπεζών και επιχειρήσεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το αδιέξοδο στο οποίο κατέληξε η ΟΝΕ εγείρει την πιθανότητα πιο δραστήριας οικονομικής και κοινωνικής παρέμβασης των εθνικών κρατών της Ευρώπης στο ορατό μέλλον.
Η μελέτη θα κυκλοφορήσει σύντομα και στα ελληνικά.
Οι δύο προηγούμενες μελέτες εκδόθηκαν αντίστοιχα την Άνοιξη και το Φθινόπωρο του 2010
1η : 2010 KPIΣH EYPΩZΩNHΣ. ΦTΩXEIA TOY ΔYNATOY ΠTΩXEYΣH TOY AΔYNATOY
Εκδόσεις ΝΟΒΟΛΙ
2η : Η ΕΥΡΩΖΩΝΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΗ ΛΙΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΘΕΤΗΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ
Εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ
|
||
Ρήξη; Η διέξοδος από την κρίση της Ευρωζώνης
| Από το περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ (13/11/11)
Πρόκειται για την πρόσφατη (τρίτη) μελέτη των οικονομολόγων της Σχολής Ανατολικών και Αφρικανικών Μελετών… |
||
του Πανεπιστημίου του Λονδίνου με τίτλο: «Ρήξη; Η διέξοδος από την κρίση της Ευρωζώνης». Οι συντελεστές της μελέτης που ανήκουν στην ομάδα Έρευνα για το Χρήμα και τον Χρηματοπιστωτικό Τομέα (Research on Money and Finance, RMF) του Πανεπιστημίου του Λονδίνου (SOAS) και συντονίζονται από τον καθ. Κώστα Λαπαβίτσα, τονίζουν μεταξύ άλλων:
Η κρίση της Ευρωζώνης είναι μέρος της παγκόσμιας αναταραχής που ξεκίνησε το 2007 ως αμερικάνικη κρίση στην αγορά ακινήτων, έγινε παγκόσμια τραπεζική κρίση, μετατράπηκε σε παγκόσμια ύφεση, και ως εκ τούτου οδήγησε σε κρίση του δημόσιου χρέους. Στα τέλη του 2011 υπάρχει ο κίνδυνος της επιστροφής σε μια τραπεζική κρίση στην Ευρώπη και αλλού. Στην καρδιά της αδυναμίας των Τραπεζών βρίσκεται το ιδιωτικό και το δημόσιο χρέος που συσσωρεύτηκε κατά την περίοδο της έντονης χρηματιστικοποίησης τη δεκαετία του 2000.
Το ευρώ είναι μια μορφή διεθνούς αποθεματικού νομίσματος που δημιουργήθηκε από μια ομάδα ευρωπαϊκών κρατών για να εξασφαλίσει πλεονεκτήματα υπέρ των Ευρωπαϊκών Τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων της .Το ευρώ επιχείρησε να γίνει ανταγωνιστικό έναντι του δολαρίου, αλλά χωρίς να έχει την υποστήριξη ενός αντίστοιχα ισχυρού ενιαίου κράτους. Το ευρώ έπαιξε ρόλο διαμεσολαβητή στην Ευρώπη ,στη διάρκεια της παγκόσμιας κρίσης που ξεκίνησε το 2007. Η Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ) δημιούργησε ένα τεχνητό διαχωρισμό μεταξύ κέντρου και περιφέρειας και εισήγαγε ανάμεσά τους , σχέσεις ιεραρχίας και διακρίσεων με αποτέλεσμα να αναδειχθεί η Γερμανία ως η κύρια οικονομική δύναμη της Ευρωζώνης.
Η πολιτική της Ευρωζώνης για την αντιμετώπιση της κρίσης είναι βαθύτατα νεοφιλελεύθερη: περικοπή των δημόσιων δαπανών, αύξηση των έμμεσων φόρων, μείωση των μισθών, περαιτέρω απελευθέρωση των αγορών και ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας. Οι εφαρμοζόμενες πολιτικές απειλούν να μετατοπίσουν την ισορροπία της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής εξουσίας υπέρ του κεφαλαίου και κατά της εργασίας σε όλη την Ευρώπη. Η λιτότητα είναι αντιφατική, διότι οδηγεί σε ύφεση με αποτέλεσμα να επιδεινώνεται το βάρος του χρέους και να τίθενται σε κίνδυνο οι τράπεζες και περαιτέρω η ίδια η νομισματική ένωση. Αυτή η αντίφαση είναι συνδεδεμένη με τη φύση της ΟΝΕ ως συμμαχία διαφορετικών κρατών με διαφορετικές ανταγωνιστικότητες. Ως αποτέλεσμα, η ΟΝΕ, σήμερα βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα έντονο δίλημμα: είτε να δημιουργήσει κρατικούς μηχανισμούς που θα μπορούσαν να επιβάλλουν πολιτικές αύξησης της ανταγωνιστικότητας στην περιφέρεια ή να υποστεί ρήξη.
Η εμμονή του διαχωρισμού μεταξύ πυρήνα και περιφέρειας, η απουσία αποτελεσματικών θεσμικών αλλαγών για την ίδια την ΟΝΕ, οι πιέσεις για λιτότητα και η απειλή κατά των τραπεζών δημιουργούν δυσμενείς συνθήκες για τις περιφερειακές χώρες. Οι μελλοντικές προοπτικές είναι δυσοίωνες και περιλαμβάνουν χαμηλή ανάπτυξη, υψηλή ανεργία και επιδείνωση του βάρους του χρέους. Η ικανότητα των περιφερειακών χωρών να παραμείνουν εντός της ΟΝΕ είναι υπό αμφισβήτηση και η πιο πιθανή υποψήφια για την άμεση έξοδο είναι η Ελλάδα, η οποία προφανώς δεν είναι σε θέση, ούτε να εξυπηρετήσει το δημόσιο χρέος της ,ούτε πληροί τις προϋποθέσεις των σχεδίων διάσωσης, κάνοντας αναπόφευκτη την αθέτηση πληρωμών. Ωστόσο, η αθέτηση πληρωμών υπό την ηγεσία των πιστωτών και εντός της ΟΝΕ (η λεγόμενη ομαλή αθέτηση πληρωμών ) δεν θα ήταν προς το συμφέρον της χώρας. Είναι πιθανόν να οδηγήσει σε απώλεια ελέγχου επί των εγχώριων τραπεζών, δεν θα άρει τη λιτότητα, θα κρατήσει τη χώρα εντός της ανταγωνιστικού πεδίου του ευρώ, και θα μπορούσε να οδηγήσει σε απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας καθώς η δημοσιονομική πολιτική θα τεθεί υπό τον ρητό έλεγχο των κρατών κέντρου. Η προοπτική μιας ενδεχόμενης εξόδου από την ΟΝΕ θα εξακολουθεί να υφίσταται.
Η αθέτηση πληρωμών πρέπει να γίνει με πρωτοβουλία του οφειλέτη, με κυρίαρχο και δημοκρατικό τρόπο που θα οδηγήσει σε βαθιά διαγραφή του χρέους. Η αθέτηση πληρωμών υπό την καθοδήγηση του οφειλέτη θα επιταχύνει κατά πάσα πιθανότητα την έξοδο από την ΟΝΕ. Η εγκατάλειψη του ευρώ θα προσφέρει περισσότερες επιλογές για την αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους δεδομένου ότι το κράτος θα μπορεί να μετατρέψει το σύνολο της οφειλής του στο νέο νόμισμα. Η έξοδος θα δημιουργήσει ευρύτερο πεδίο για τη διάσωση των τραπεζών μέσω της εθνικοποίησης και της παροχής εγχώριας ρευστότητας από τη στιγμή που θα έχει αποκατασταθεί η νομισματική πολιτική .Ωστόσο, η έξοδος θα δημιουργήσει νέα προβλήματα για τις τράπεζες καθώς μέρος του ενεργητικού τους , θα παραμείνει σε ευρώ. Το αποτέλεσμα θα μπορούσε πιθανότατα να είναι η συρρίκνωση των ελληνικών τραπεζών με την πάροδο του χρόνου. Η έξοδος, τέλος, θα διαταράξει τη νομισματική κυκλοφορία και θα προκαλέσει προβλήματα στο ξένο συνάλλαγμα, καθώς το νέο νόμισμα θα υποτιμηθεί. Παρ ‘όλα αυτά, η διατάραξη της νομισματικής κυκλοφορίας δεν προβλέπεται να είναι καθοριστική, ενώ η υποτίμηση θα δώσει την ευκαιρία για ταχύτατη ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας. Εν κατακλείδι, εάν η Ελλάδα κάνει αθέτησηπληρωμών , θα πρέπει να αποχωρήσει από την ΟΝΕ.
Η κρίση της Ευρωζώνης σηματοδοτεί το τέλος μιας περιόδου αυτοπεποίθησης για την οικονομική και πολιτική ολοκλήρωση της Ευρώπης. Η ιδεολογία του Ευρωπαϊσμού , που υπόσχονταν αλληλεγγύη και ενότητα στους λαούς της Ευρώπης, είναι σε υποχώρηση καθώς το κέντρο έχει δαιμονοποιήσει την περιφέρεια κατά τη διάρκεια της κρίσης. Το βάθος και η σοβαρότητα της κρίσης προκάλεσαν έντονη κοινωνική αντίδραση κατά των μεγάλων τραπεζών και επιχειρήσεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το αδιέξοδο στο οποίο κατέληξε η ΟΝΕ εγείρει την πιθανότητα πιο δραστήριας οικονομικής και κοινωνικής παρέμβασης των εθνικών κρατών της Ευρώπης στο ορατό μέλλον.
Η μελέτη θα κυκλοφορήσει σύντομα και στα ελληνικά.
Οι δύο προηγούμενες μελέτες εκδόθηκαν αντίστοιχα την Άνοιξη και το Φθινόπωρο του 2010
1η : 2010 KPIΣH EYPΩZΩNHΣ. ΦTΩXEIA TOY ΔYNATOY ΠTΩXEYΣH TOY AΔYNATOY
Εκδόσεις ΝΟΒΟΛΙ
2η : Η ΕΥΡΩΖΩΝΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΗ ΛΙΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΘΕΤΗΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ
Εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ
|
||
Στρώνουν το δρόμο προς τη δικτατορία
Σε λίγους μόνο μπορεί να προκαλέσει έκπληξη το άρθρο του Forbes που κάνει λόγο για την «καλύτερη λύση» για την Ελλάδα και την Ευρώπη. Σε εκείνους που πιστεύουν ότι ο δρόμος του Μνημονίου, της δίχως πάτο λιτότητας και της ύφεσης μπορεί να συνεχιστεί επί μακρόν και να οδηγήσει κάπου… Ολοι οι υπόλοιποι έχουν την αίσθηση ότι κάτι άλλο μαγειρεύεται. Κάτι που περιγράφεται ακόμη και με τα μισόλογα του Σόιμπλε («Να δείτε τι έχει να πάθει η Ελλάδα») και άλλων «ηγετών» και ηγετίσκων της Ευρώπης αλλά και από πρόσφατα αλλά και πιο παλιά άρθρα ξένων εφημερίδων και περιοδικών. Σενάρια που καλλιεργούνται είτε από αυτούς που επιθυμούν τη διάλυση της Ευρωζώνης, την εγκατάλειψη του ευρωπαϊκού πειράματος και την απομόνωση της Γερμανίας είτε από εκείνους που αντιλαμβάνονται πως όσες προσπάθειες και να κάνουν η ευρωπαϊκή παρτίδα δεν σώζεται… Καλλιεργούνται και σχεδιάζονται επίσης από εκείνους που ανοιχτά έχουν εκφραστεί λέγοντας ότι «η δημοκρατία είναι πλέον προβληματική ως προς την αντιμετώπιση της κρίσης» εκφράζοντας παράλληλα την «αγωνία» τους και τους φόβους τους για λαϊκές αντιδράσεις και πιθανές εξεγέρσεις από το ένα άκρο της ηπείρου ως το άλλο. Είναι αυτοί που πιστεύουν ότι μόνο η εκδίωξη ενός «μαύρου πρόβατου» -και όποιου άλλου το ακολουθήσει- από την ευρωπαϊκή «οικογένεια» μπορεί να σώσει το υπόλοιπα πρόβατα και, κυρίως, τις εύρωστες αγελάδες της Ευρώπης. Με το καλό ή με το άγριο…
Το πιο μαύρο από αυτά τα σενάρια είναι εξόχως μακιαβελικό: η ανάδειξη των δεξιών «αντιμνημονιακών» δυνάμεων μίας χώρας στην εξουσία μπορεί να «σώσει» την υπόλοιπη Ευρώπη. Ποιες είναι αυτές οι «αντιμνημονιακές» δυνάμεις; Είναι εκείνες που ενώ αρχικά στήριξαν το μνημόνιο και την τρόικα στη συνέχεια, για ψηφοθηρικούς λόγους ρίχνουν το βάρος τους σε «εθνικά» επιχειρήματα και εγχειρήματα επιστροφής στη δραχμή και εκδίωξης των επιτηρητών μας. Εκείνοι δηλαδή που μας έριξαν στο στόμα του λύκου, επικαλούνται τώρα το λύκο για να μαντρώσουν τα πρόβατα…
Τα σενάριά τους εξυπηρετούνται από την πραγματικότητα έτσι όπως τη βλέπουμε αυτές τις ημέρες, μετά τη συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου, να διαμορφώνεται:
Σαφής υπεροχή της Νέας Δημοκρατίας στις δημοσκοπήσεις…
Πιθανότητα εκλογών ακόμη και πριν το τέλος του 2011 εξ αιτίας μίας ακόμη ατυχίας της κυβέρνησης (π.χ. αντιδράσεις στην Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ)…
Ανάδειξη μιας αδύναμης πλειοψηφίας…
Συνεργασία σε κυβερνητικό επίπεδο Νέας Δημοκρατίας-ΛΑΟΣ και ίσως κάποιων ακόμη εξουσιομανών «πρόθυμων» αν αυτοί εξασφαλίσουν είσοδο στη Βουλή (π.χ. Δημοκρατική Συμμαχία)…
Το πιο μαύρο από αυτά τα σενάρια είναι εξόχως μακιαβελικό: η ανάδειξη των δεξιών «αντιμνημονιακών» δυνάμεων μίας χώρας στην εξουσία μπορεί να «σώσει» την υπόλοιπη Ευρώπη. Ποιες είναι αυτές οι «αντιμνημονιακές» δυνάμεις; Είναι εκείνες που ενώ αρχικά στήριξαν το μνημόνιο και την τρόικα στη συνέχεια, για ψηφοθηρικούς λόγους ρίχνουν το βάρος τους σε «εθνικά» επιχειρήματα και εγχειρήματα επιστροφής στη δραχμή και εκδίωξης των επιτηρητών μας. Εκείνοι δηλαδή που μας έριξαν στο στόμα του λύκου, επικαλούνται τώρα το λύκο για να μαντρώσουν τα πρόβατα…
Τα σενάριά τους εξυπηρετούνται από την πραγματικότητα έτσι όπως τη βλέπουμε αυτές τις ημέρες, μετά τη συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου, να διαμορφώνεται:
Σαφής υπεροχή της Νέας Δημοκρατίας στις δημοσκοπήσεις…
Πιθανότητα εκλογών ακόμη και πριν το τέλος του 2011 εξ αιτίας μίας ακόμη ατυχίας της κυβέρνησης (π.χ. αντιδράσεις στην Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ)…
Ανάδειξη μιας αδύναμης πλειοψηφίας…
Συνεργασία σε κυβερνητικό επίπεδο Νέας Δημοκρατίας-ΛΑΟΣ και ίσως κάποιων ακόμη εξουσιομανών «πρόθυμων» αν αυτοί εξασφαλίσουν είσοδο στη Βουλή (π.χ. Δημοκρατική Συμμαχία)…
Αυτά προβλέπει απόρρητη έκθεση που κυκλοφορεί από χέρι σε χέρι στις Βρυξέλλες εδώ και λίγα 24ωρα και που χθες τη νύχτα σημεία της έφτασαν και στα χέρια μου. Τι λέει παρακάτω η έκθεση-σενάριο;
- Εξοδο απο ευρω μέχρι τον Απρίλιο…
- Απόλυτη φτωχεια και εξαθλίωση…
- Μαζικές αντιδράσεις…
- Αναστολή άρθρων ή και ολόκληρου του Συντάγματος…
- Εκδίωξη της Ελλάδας από την Ε.Ε. με δικαιολογία την επιβολή -ουσιαστικά- δικτατορίας…
- Διαλυση της Ε.Ε. και αναβιωση γεωπολιτικων εντασεων στην Ευρωπη με απομονωση της Γερμανιας…
Ολα αυτά βρίσκονται ήδη στα χαρτιά και στους επιτελικούς χάρτες!
Εχουν πιθανότητες να γίνουν πραγματικότητα; Και πως;
Οι επόμενες μέρες και ώρες θα δείξουν… Το έδαφος πάντως έχει προετοιμαστεί κατάλληλα…
Για το τι είδους λύση μπορεί να προφέρει ένα τέτοιο σενάριο, παρακαλώ ξαναδιαβάστε το άρθρο-αφορμή γι αυτό το ποστ!
ΥΓ1: Πόσο τυχαίο είναι άραγε ότι ο Ε. Βενιζέλος ουσιαστικά επιβεβαιώνει την ύπαρξη αυτών των σεναρίων σήμερα στα ΝΕΑ;
Βενιζέλος: «Η χώρα διατρέχει κινδύνους που δεν συνειδητοποιεί» | Πολιτική | Ελευθεροτυπία http://bit.ly/tkzgQM
Στρώνουν το δρόμο προς τη δικτατορία
Σε λίγους μόνο μπορεί να προκαλέσει έκπληξη το άρθρο του Forbes που κάνει λόγο για την «καλύτερη λύση» για την Ελλάδα και την Ευρώπη. Σε εκείνους που πιστεύουν ότι ο δρόμος του Μνημονίου, της δίχως πάτο λιτότητας και της ύφεσης μπορεί να συνεχιστεί επί μακρόν και να οδηγήσει κάπου… Ολοι οι υπόλοιποι έχουν την αίσθηση ότι κάτι άλλο μαγειρεύεται. Κάτι που περιγράφεται ακόμη και με τα μισόλογα του Σόιμπλε («Να δείτε τι έχει να πάθει η Ελλάδα») και άλλων «ηγετών» και ηγετίσκων της Ευρώπης αλλά και από πρόσφατα αλλά και πιο παλιά άρθρα ξένων εφημερίδων και περιοδικών. Σενάρια που καλλιεργούνται είτε από αυτούς που επιθυμούν τη διάλυση της Ευρωζώνης, την εγκατάλειψη του ευρωπαϊκού πειράματος και την απομόνωση της Γερμανίας είτε από εκείνους που αντιλαμβάνονται πως όσες προσπάθειες και να κάνουν η ευρωπαϊκή παρτίδα δεν σώζεται… Καλλιεργούνται και σχεδιάζονται επίσης από εκείνους που ανοιχτά έχουν εκφραστεί λέγοντας ότι «η δημοκρατία είναι πλέον προβληματική ως προς την αντιμετώπιση της κρίσης» εκφράζοντας παράλληλα την «αγωνία» τους και τους φόβους τους για λαϊκές αντιδράσεις και πιθανές εξεγέρσεις από το ένα άκρο της ηπείρου ως το άλλο. Είναι αυτοί που πιστεύουν ότι μόνο η εκδίωξη ενός «μαύρου πρόβατου» -και όποιου άλλου το ακολουθήσει- από την ευρωπαϊκή «οικογένεια» μπορεί να σώσει το υπόλοιπα πρόβατα και, κυρίως, τις εύρωστες αγελάδες της Ευρώπης. Με το καλό ή με το άγριο…
Το πιο μαύρο από αυτά τα σενάρια είναι εξόχως μακιαβελικό: η ανάδειξη των δεξιών «αντιμνημονιακών» δυνάμεων μίας χώρας στην εξουσία μπορεί να «σώσει» την υπόλοιπη Ευρώπη. Ποιες είναι αυτές οι «αντιμνημονιακές» δυνάμεις; Είναι εκείνες που ενώ αρχικά στήριξαν το μνημόνιο και την τρόικα στη συνέχεια, για ψηφοθηρικούς λόγους ρίχνουν το βάρος τους σε «εθνικά» επιχειρήματα και εγχειρήματα επιστροφής στη δραχμή και εκδίωξης των επιτηρητών μας. Εκείνοι δηλαδή που μας έριξαν στο στόμα του λύκου, επικαλούνται τώρα το λύκο για να μαντρώσουν τα πρόβατα…
Τα σενάριά τους εξυπηρετούνται από την πραγματικότητα έτσι όπως τη βλέπουμε αυτές τις ημέρες, μετά τη συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου, να διαμορφώνεται:
Σαφής υπεροχή της Νέας Δημοκρατίας στις δημοσκοπήσεις…
Πιθανότητα εκλογών ακόμη και πριν το τέλος του 2011 εξ αιτίας μίας ακόμη ατυχίας της κυβέρνησης (π.χ. αντιδράσεις στην Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ)…
Ανάδειξη μιας αδύναμης πλειοψηφίας…
Συνεργασία σε κυβερνητικό επίπεδο Νέας Δημοκρατίας-ΛΑΟΣ και ίσως κάποιων ακόμη εξουσιομανών «πρόθυμων» αν αυτοί εξασφαλίσουν είσοδο στη Βουλή (π.χ. Δημοκρατική Συμμαχία)…
Το πιο μαύρο από αυτά τα σενάρια είναι εξόχως μακιαβελικό: η ανάδειξη των δεξιών «αντιμνημονιακών» δυνάμεων μίας χώρας στην εξουσία μπορεί να «σώσει» την υπόλοιπη Ευρώπη. Ποιες είναι αυτές οι «αντιμνημονιακές» δυνάμεις; Είναι εκείνες που ενώ αρχικά στήριξαν το μνημόνιο και την τρόικα στη συνέχεια, για ψηφοθηρικούς λόγους ρίχνουν το βάρος τους σε «εθνικά» επιχειρήματα και εγχειρήματα επιστροφής στη δραχμή και εκδίωξης των επιτηρητών μας. Εκείνοι δηλαδή που μας έριξαν στο στόμα του λύκου, επικαλούνται τώρα το λύκο για να μαντρώσουν τα πρόβατα…
Τα σενάριά τους εξυπηρετούνται από την πραγματικότητα έτσι όπως τη βλέπουμε αυτές τις ημέρες, μετά τη συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου, να διαμορφώνεται:
Σαφής υπεροχή της Νέας Δημοκρατίας στις δημοσκοπήσεις…
Πιθανότητα εκλογών ακόμη και πριν το τέλος του 2011 εξ αιτίας μίας ακόμη ατυχίας της κυβέρνησης (π.χ. αντιδράσεις στην Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ)…
Ανάδειξη μιας αδύναμης πλειοψηφίας…
Συνεργασία σε κυβερνητικό επίπεδο Νέας Δημοκρατίας-ΛΑΟΣ και ίσως κάποιων ακόμη εξουσιομανών «πρόθυμων» αν αυτοί εξασφαλίσουν είσοδο στη Βουλή (π.χ. Δημοκρατική Συμμαχία)…
Αυτά προβλέπει απόρρητη έκθεση που κυκλοφορεί από χέρι σε χέρι στις Βρυξέλλες εδώ και λίγα 24ωρα και που χθες τη νύχτα σημεία της έφτασαν και στα χέρια μου. Τι λέει παρακάτω η έκθεση-σενάριο;
- Εξοδο απο ευρω μέχρι τον Απρίλιο…
- Απόλυτη φτωχεια και εξαθλίωση…
- Μαζικές αντιδράσεις…
- Αναστολή άρθρων ή και ολόκληρου του Συντάγματος…
- Εκδίωξη της Ελλάδας από την Ε.Ε. με δικαιολογία την επιβολή -ουσιαστικά- δικτατορίας…
- Διαλυση της Ε.Ε. και αναβιωση γεωπολιτικων εντασεων στην Ευρωπη με απομονωση της Γερμανιας…
Ολα αυτά βρίσκονται ήδη στα χαρτιά και στους επιτελικούς χάρτες!
Εχουν πιθανότητες να γίνουν πραγματικότητα; Και πως;
Οι επόμενες μέρες και ώρες θα δείξουν… Το έδαφος πάντως έχει προετοιμαστεί κατάλληλα…
Για το τι είδους λύση μπορεί να προφέρει ένα τέτοιο σενάριο, παρακαλώ ξαναδιαβάστε το άρθρο-αφορμή γι αυτό το ποστ!
ΥΓ1: Πόσο τυχαίο είναι άραγε ότι ο Ε. Βενιζέλος ουσιαστικά επιβεβαιώνει την ύπαρξη αυτών των σεναρίων σήμερα στα ΝΕΑ;
Βενιζέλος: «Η χώρα διατρέχει κινδύνους που δεν συνειδητοποιεί» | Πολιτική | Ελευθεροτυπία http://bit.ly/tkzgQM
Crisis in European Council #euco
[<a href=»http://storify.com/anemosnaftilos/crisis-in-european-council» target=»blank»>View the story «Crisis in European Council #euco» on Storify]</a>
ΑΝεμος 