"Επίθεση χούλιγκαν σε θέατρο"

Viral marketing and viral advertising are buzzwords referring to marketing techniques that use pre-existing social networks to produce increases in brand awareness or to achieve other marketing objectives (such as product sales) through self-replicating viral processes, analogous to the spread of virus or computer viruses. It can be word-of-mouth delivered or enhanced by the network effects of the Internet.[1] Viral promotions may take the form of video clips, interactive Flash games, advergames,ebooksbrandable softwareimages, or even text messages.

The goal of marketers interested in creating successful viral marketing programs is to identify individuals with high Social Networking Potential (SNP) and create viral messages that appeal to this segment of the population and have a high probability of being taken by another competitor.

The term «viral marketing» has also been used pejoratively to refer to stealth marketing campaigns—the unscrupulous use of astroturfing on-line combined with undermarket advertising in shopping centers to create the impression of spontaneous word of mouth enthusiasm.

Για πιο σωστή δουλειά, φτιάχνεις και ένα αληθοφανές χάππενιγκ και …μια χαρά!
(Μέχρι να σε πάρουν πρέφα!)

Και ο νοών νοείτω!

Πάλι καλά δηλαδή που δεν πλάκωσε η 71η Αερομεταφερόμενη Ταξιαρχία του προηγούμενου post!

Sleuth: η απόλυτη παρτίδα


Andrew: Εσύ τώρα γαμάς τη γυναίκα μου

Μίλο: Σωστά!
Andrew: Σωστά… Βέβαια, «σωστά»! Αυτό το έχουμε ξεκαθαρίσει.

Μίλο: Το έχουμε!
Andrew: Πίστευα οτι θα το αρνηθείς.

Μίλο: Γιατί να το αρνηθώ;
Andrew: Γιατί είναι γυναίκα μου!

Μίλο: Ναι αλλά με πηδάει.
Andrew: Αααα! Σε πηδάει κιόλας. Είσαι αδελφή. Το φαντάστηκα!… Συγγνώμη!

Μίλο: Είναι αμοιβαίο. Πηδιόμαστε.
Andrew: Εναλλάξ;

Μίλο: Εννοώ ο καθένας μας πηδάει.
Andrew: Α! Κάποια στιγμή να συναντηθείτε κιόλας μεταξύ σας.

Μίλο: Πηδιόμαστε μεταξύ μας.
Andrew: Κατάλαβα! Κατάλαβα!

Η παρτίδα έχει ξεκινήσει.
Εκείνος μεγάλος. Ο άλλος νεώτερος. Και οι δύο ηθοποιοί.
Ο ένας φτασμένος. Ο άλλος άφταστος.
Και οι δύο ερωτευμένοι με την ίδια γυναίκα.
Ο ένας υπερασπίζεται. Ο άλλος διεκδικεί. Και τούμπαλιν. Ο ένας διεκδικεί. Ο άλλος υπερασπίζεται.

«Ο πιο γρήγορος τρόπος, αγοράκι μου, να γνωρίσεις έναν άντρα είναι να το εξευτελίσεις!«

Το «αγοράκι» εξευτελίζεται για να μάθει να εξευτελίζει.
(Σαν τους αρσενικούς γάτους: αν δεν τον «φάνε» δεν μαθαίνουν να τον «ρίχνουν».)
Μαθαίνει να πεθαίνει για να μπορεί να σκοτώσει.

Αν δεν παιχτεί ΑΥΤΗ η παρτίδα ο άνδρας δεν μπορεί να προσδιοριστεί ως άνδρας. Αν δεν παίζεται πάντα ΑΥΤΗ η παρτίδα, ο άνδρας μπορεί και να ξεχάσει οτι είναι άνδρας.

Πως το λέει ο Γιώργος Χειμωνάς;

«Αποκλεισμένος από το άλλο ανθρώπινο σώμα, μη έχοντας ποτέ καμιά ενσυνείδητη συγκοινωνία αίματος με το άλλο σώμα, όπως έχει η γυναίκα με το κύημά της ούτε καν έξοδο αίματος, όπως εκείνη, παρά μονάχα όταν το σώμα του εκτεθεί στη βία, έχει ένα σώμα μοναχικό κι αδιαπέραστο· κλειστό, δηλαδή απειλημένο. Που δεν ανοίγει ποτέ, ούτε κατά την ερωτική του δράση, οπότε κλείνει ακόμη περισσότερο και το κάθε σώμα αποχωρεί, αποσύρεται στην πιο απόλυτη δική του σιωπή, που είναι η ηδονή. Αντίθετα, το σώμα της γυναίκας, προτού κι αυτό απουσιάσει από την ερωτική ένωση, είναι ένα σώμα πάντα ανοιχτό ο υπέροχος αυτός κάλυκας που είναι φτιαγμένος για να υποδέχεται και για να περιβάλλει.«


Πρέπει να χυθεί αίμα.
Ομως τι νόημα έχει να χύσεις το αίμα του άλλου αν πρώτα δεν τον έχεις γνωρίσει;
Μπαμ και κάτω; Παρά είναι εύκολο!
Οχι βέβαια. Πρέπει να παίξεις και πρέπει να παίξει κι αυτός;
Εξευτελίζοντάς τον… Ή εκτεθειμένος ο ίδιος στο εξευτελισμό.

Και η γυναίκα;
Ηταν απλώς η αφορμή;
Ναι.
Η μόνη, όμως, δυνατή αφορμή. Χωρίς αυτήν το παιχνίδι δεν θα άρχιζε ποτέ.

Μιλάει ξανά ο Γιώργος Χειμωνάς:

«αριστικά θα βάλω πρώτη στη σειρά τη συμβολή της γυναίκας, που σίγουρα βοηθάει να συντελεσθεί, κυρίως με το ανεκτίμητο (και κατ’ εξοχήν γυναικείο) χάρισμά της, που είναι ο αλάθητος ρεαλισμός της. Χωρίς αυτόν ο άντρας θα παράπαιε, ακόμα θα περιπλανιόταν, θα είχε χαθεί μέσα στις ομίχλες των επικών του φαντασιώσεων ένα χάρισμα που η γυναίκα, αν το θελήσει, μπορεί να το μεταποιήσει σε θανάσιμο ανδροκτόνο εργαλείο αν θελήσει να υπονομεύσει, χρησιμοποιώντας το, όλες τις ευσυγκίνητες μυθολογίες, που χάρη σ’ αυτές και αποκλειστικά μ’ αυτές ο άντρας επιβιώνει.«


Η πρώτη φορά που αποτυπώνεται αυτή η ΥΠΕΡΤΑΤΗ παρτίδα είναι στην Ιλιάδα του Ομήρου.

Αγαμέμνων και Αχιλλέας πλακώνονται για μια γυναίκα.
Κι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε απλά με μία μάχη.
Αλλά για έναν ολόκληρο πόλεμο που κινδυνεύει να χαθεί.

Αιώνες μετά η ίδια παρτίδα γραμμένη από τον Αντονι Σάφφερ.

Εργο, παρτίδα, μάχη, πόλεμος για σπουδαίους παίκτες.
Αν είσαι κάτι λιγότερο από σπουδαίος συντρίβεσαι από τις πρώτες δύο, άντε τρεις κινήσεις.
Αν είσαι κάτι λιγότερο που από δυνατός απλώς δεν μπορείς να παίξεις. Δεν μπορείς καν να εμπλακείς.
Ρωτάς «από που μπαίνω»;
«Στο θέατρο, αγόρι μου, δεν ρωτάς ‘από που μπαίνω’, ρωτάς ‘ΠΩΣ μπαίνω'»
Και στη ζωή το ίδιο.
Πολύ περισσότερο στον έρωτα.
Αν δεν ξέρεις από που μπαίνεις καλύτερα μην μπεις καθόλου.
Εχεις χάσει από τα αποδυτήρια.

Το έπαιξαν ο Σερ Λόρενς Ολίβιε και ο Μάικλ Κέιν. Το έπαιξαν ο Μάικλ Κέιν και ο Τζουντ Λο.
Το έπαιξαν, στην Ελλάδα, ο Δημήτρης Χορν και ο Αλέκος Αλεξανδράκης.

Το είδα χθες με τον Γιώργο Κιμούλη και τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη.

Αν ήταν καλό;
Αν δεν ήταν, δεν θα έγραφα ούτε μισή αράδα.
Ηταν καθηλωτικό.

Δεν είμαι κριτικός για να γράψω για την παράσταση και τις ερμηνείες. Κι ούτε υπάρχει ανάγκη να γράψω κάτι τέτοιο. Δεν θα μπορούσα άλλωστε. Δεν με ενδιαφέρει. Αλλωστε…

Θα πω όμως ότι χάρη σε αυτή την παράσταση εικονογράφησα, επιτέλους, το εγκώμιο του Χειμωνά για τον άνδρα:

«Χειρώνακτας του πολιτισμού αλλά και εγκέφαλός του, έκτισε από την αρχή τον κόσμο με μέτρο τον άνθρωπο. Κι αν αυτός ο κόσμος φαίνεται να είναι ανδροπρεπής, εκεί που χρειάζεται γίνεται θηλυκός, πολύ τελειότερα απ’ ό,τι θα τον έπλαθε η ίδια η γυναίκα: χάρη στον άντρα η τέχνη κατοικήθηκε από εξαίσιες (αν και ανύπαρκτες) γυναίκες και πήραν γυναικείο όνομα οι πιο αυστηρές εξουσίες της ζωής ενώ κράτησε για τον εαυτό του τον δυστυχισμένο ρόλο του ηττημένου, δηλαδή αυτός επωμίστηκε με αυταπάρνηση τη μεταφυσική μοίρα της ήττας που βαραίνει το ανθρώπινο γένος. Δεν δέχθηκε χαρμόσυνους αγγέλους όπως η Θεοτόκος, δεν έπεσε σε ερωτική έκσταση όπως η Αγία Θηρεσία· ταπεινά κι αγόγγυστα υπηρέτησε τη θητεία του στα τάγματα του Θεού. Δεν είχε μεγαλομανιακές ακουστικές ψευδαισθήσεις όπως η Ιωάννα της Λορραίνης ανώνυμος αφανίσθηκε σε ατέλειωτους και άδικους πολέμους (και καμιά δεν έχει σημασία ότι ο ίδιος τους ξεκίνησε), εξοντώθηκε σε ισόβιες δουλείες. Ανιδιοτελής, αθώος αλλά ευφυής, εύπιστος με τη θέλησή του εύθραυστος και χωρίς σε αντίθεση με τη γυναίκα να επιζεί του θρυμματισμού του· ασκημένος από ένστικτο να επινοεί τεχνάσματα του κυνηγιού για την τροφή της ομάδας, να αγρυπνάει για τους κινδύνους· από γεννήσεως ανυπεράσπιστος, γιατί η φύση τού πήρε πίσω όλα τα όπλα του, έμεινε πάντα πολεμιστής, άοπλος και με χίλιους τρόμους γενναίος. Εκπνευμάτωσε τη φυσική του ρώμη και την έκανε δύναμη, κυρίως τόλμη, μυαλού και κραδασμό ιδεών. Αυτός είδε τα όνειρα όταν ήρθαν οι μεγάλες νύχτες κι όλα αυτά από το τίποτα, χωρίς ουσιαστική βοήθεια από κανέναν. Έχοντάς τα όλα αντίξοα, και πιο πολύ αντίξοη τη γυναίκα που τον αγάπησε.«



Την έχετε δει την παράσταση;
Οχι;
Μα εσείς είστε «τάμπουλα ράζα». Δεν έχετε δει τίποτα.

Και παρ’ όλα αυτά (και εξ΄αιτίας αυτών) η ζωή είναι ΕΚΕΙ ΕΞΩ!
Οπως και όλες οι παρτίδες που οφείλεις να παίξεις. Είτε χάσεις είτε κερδίσεις…

Η μόνη της ζωής του παρτίδα…
Οπως: Το μόνον της ζωής σου ταξίδιον.










Sleuth: η απόλυτη παρτίδα


Andrew: Εσύ τώρα γαμάς τη γυναίκα μου

Μίλο: Σωστά!
Andrew: Σωστά… Βέβαια, «σωστά»! Αυτό το έχουμε ξεκαθαρίσει.

Μίλο: Το έχουμε!
Andrew: Πίστευα οτι θα το αρνηθείς.

Μίλο: Γιατί να το αρνηθώ;
Andrew: Γιατί είναι γυναίκα μου!

Μίλο: Ναι αλλά με πηδάει.
Andrew: Αααα! Σε πηδάει κιόλας. Είσαι αδελφή. Το φαντάστηκα!… Συγγνώμη!

Μίλο: Είναι αμοιβαίο. Πηδιόμαστε.
Andrew: Εναλλάξ;

Μίλο: Εννοώ ο καθένας μας πηδάει.
Andrew: Α! Κάποια στιγμή να συναντηθείτε κιόλας μεταξύ σας.

Μίλο: Πηδιόμαστε μεταξύ μας.
Andrew: Κατάλαβα! Κατάλαβα!

Η παρτίδα έχει ξεκινήσει.
Εκείνος μεγάλος. Ο άλλος νεώτερος. Και οι δύο ηθοποιοί.
Ο ένας φτασμένος. Ο άλλος άφταστος.
Και οι δύο ερωτευμένοι με την ίδια γυναίκα.
Ο ένας υπερασπίζεται. Ο άλλος διεκδικεί. Και τούμπαλιν. Ο ένας διεκδικεί. Ο άλλος υπερασπίζεται.

«Ο πιο γρήγορος τρόπος, αγοράκι μου, να γνωρίσεις έναν άντρα είναι να το εξευτελίσεις!«

Το «αγοράκι» εξευτελίζεται για να μάθει να εξευτελίζει.
(Σαν τους αρσενικούς γάτους: αν δεν τον «φάνε» δεν μαθαίνουν να τον «ρίχνουν».)
Μαθαίνει να πεθαίνει για να μπορεί να σκοτώσει.

Αν δεν παιχτεί ΑΥΤΗ η παρτίδα ο άνδρας δεν μπορεί να προσδιοριστεί ως άνδρας. Αν δεν παίζεται πάντα ΑΥΤΗ η παρτίδα, ο άνδρας μπορεί και να ξεχάσει οτι είναι άνδρας.

Πως το λέει ο Γιώργος Χειμωνάς;

«Αποκλεισμένος από το άλλο ανθρώπινο σώμα, μη έχοντας ποτέ καμιά ενσυνείδητη συγκοινωνία αίματος με το άλλο σώμα, όπως έχει η γυναίκα με το κύημά της ούτε καν έξοδο αίματος, όπως εκείνη, παρά μονάχα όταν το σώμα του εκτεθεί στη βία, έχει ένα σώμα μοναχικό κι αδιαπέραστο· κλειστό, δηλαδή απειλημένο. Που δεν ανοίγει ποτέ, ούτε κατά την ερωτική του δράση, οπότε κλείνει ακόμη περισσότερο και το κάθε σώμα αποχωρεί, αποσύρεται στην πιο απόλυτη δική του σιωπή, που είναι η ηδονή. Αντίθετα, το σώμα της γυναίκας, προτού κι αυτό απουσιάσει από την ερωτική ένωση, είναι ένα σώμα πάντα ανοιχτό ο υπέροχος αυτός κάλυκας που είναι φτιαγμένος για να υποδέχεται και για να περιβάλλει.«


Πρέπει να χυθεί αίμα.
Ομως τι νόημα έχει να χύσεις το αίμα του άλλου αν πρώτα δεν τον έχεις γνωρίσει;
Μπαμ και κάτω; Παρά είναι εύκολο!
Οχι βέβαια. Πρέπει να παίξεις και πρέπει να παίξει κι αυτός;
Εξευτελίζοντάς τον… Ή εκτεθειμένος ο ίδιος στο εξευτελισμό.

Και η γυναίκα;
Ηταν απλώς η αφορμή;
Ναι.
Η μόνη, όμως, δυνατή αφορμή. Χωρίς αυτήν το παιχνίδι δεν θα άρχιζε ποτέ.

Μιλάει ξανά ο Γιώργος Χειμωνάς:

«αριστικά θα βάλω πρώτη στη σειρά τη συμβολή της γυναίκας, που σίγουρα βοηθάει να συντελεσθεί, κυρίως με το ανεκτίμητο (και κατ’ εξοχήν γυναικείο) χάρισμά της, που είναι ο αλάθητος ρεαλισμός της. Χωρίς αυτόν ο άντρας θα παράπαιε, ακόμα θα περιπλανιόταν, θα είχε χαθεί μέσα στις ομίχλες των επικών του φαντασιώσεων ένα χάρισμα που η γυναίκα, αν το θελήσει, μπορεί να το μεταποιήσει σε θανάσιμο ανδροκτόνο εργαλείο αν θελήσει να υπονομεύσει, χρησιμοποιώντας το, όλες τις ευσυγκίνητες μυθολογίες, που χάρη σ’ αυτές και αποκλειστικά μ’ αυτές ο άντρας επιβιώνει.«


Η πρώτη φορά που αποτυπώνεται αυτή η ΥΠΕΡΤΑΤΗ παρτίδα είναι στην Ιλιάδα του Ομήρου.

Αγαμέμνων και Αχιλλέας πλακώνονται για μια γυναίκα.
Κι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε απλά με μία μάχη.
Αλλά για έναν ολόκληρο πόλεμο που κινδυνεύει να χαθεί.

Αιώνες μετά η ίδια παρτίδα γραμμένη από τον Αντονι Σάφφερ.

Εργο, παρτίδα, μάχη, πόλεμος για σπουδαίους παίκτες.
Αν είσαι κάτι λιγότερο από σπουδαίος συντρίβεσαι από τις πρώτες δύο, άντε τρεις κινήσεις.
Αν είσαι κάτι λιγότερο που από δυνατός απλώς δεν μπορείς να παίξεις. Δεν μπορείς καν να εμπλακείς.
Ρωτάς «από που μπαίνω»;
«Στο θέατρο, αγόρι μου, δεν ρωτάς ‘από που μπαίνω’, ρωτάς ‘ΠΩΣ μπαίνω'»
Και στη ζωή το ίδιο.
Πολύ περισσότερο στον έρωτα.
Αν δεν ξέρεις από που μπαίνεις καλύτερα μην μπεις καθόλου.
Εχεις χάσει από τα αποδυτήρια.

Το έπαιξαν ο Σερ Λόρενς Ολίβιε και ο Μάικλ Κέιν. Το έπαιξαν ο Μάικλ Κέιν και ο Τζουντ Λο.
Το έπαιξαν, στην Ελλάδα, ο Δημήτρης Χορν και ο Αλέκος Αλεξανδράκης.

Το είδα χθες με τον Γιώργο Κιμούλη και τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη.

Αν ήταν καλό;
Αν δεν ήταν, δεν θα έγραφα ούτε μισή αράδα.
Ηταν καθηλωτικό.

Δεν είμαι κριτικός για να γράψω για την παράσταση και τις ερμηνείες. Κι ούτε υπάρχει ανάγκη να γράψω κάτι τέτοιο. Δεν θα μπορούσα άλλωστε. Δεν με ενδιαφέρει. Αλλωστε…

Θα πω όμως ότι χάρη σε αυτή την παράσταση εικονογράφησα, επιτέλους, το εγκώμιο του Χειμωνά για τον άνδρα:

«Χειρώνακτας του πολιτισμού αλλά και εγκέφαλός του, έκτισε από την αρχή τον κόσμο με μέτρο τον άνθρωπο. Κι αν αυτός ο κόσμος φαίνεται να είναι ανδροπρεπής, εκεί που χρειάζεται γίνεται θηλυκός, πολύ τελειότερα απ’ ό,τι θα τον έπλαθε η ίδια η γυναίκα: χάρη στον άντρα η τέχνη κατοικήθηκε από εξαίσιες (αν και ανύπαρκτες) γυναίκες και πήραν γυναικείο όνομα οι πιο αυστηρές εξουσίες της ζωής ενώ κράτησε για τον εαυτό του τον δυστυχισμένο ρόλο του ηττημένου, δηλαδή αυτός επωμίστηκε με αυταπάρνηση τη μεταφυσική μοίρα της ήττας που βαραίνει το ανθρώπινο γένος. Δεν δέχθηκε χαρμόσυνους αγγέλους όπως η Θεοτόκος, δεν έπεσε σε ερωτική έκσταση όπως η Αγία Θηρεσία· ταπεινά κι αγόγγυστα υπηρέτησε τη θητεία του στα τάγματα του Θεού. Δεν είχε μεγαλομανιακές ακουστικές ψευδαισθήσεις όπως η Ιωάννα της Λορραίνης ανώνυμος αφανίσθηκε σε ατέλειωτους και άδικους πολέμους (και καμιά δεν έχει σημασία ότι ο ίδιος τους ξεκίνησε), εξοντώθηκε σε ισόβιες δουλείες. Ανιδιοτελής, αθώος αλλά ευφυής, εύπιστος με τη θέλησή του εύθραυστος και χωρίς σε αντίθεση με τη γυναίκα να επιζεί του θρυμματισμού του· ασκημένος από ένστικτο να επινοεί τεχνάσματα του κυνηγιού για την τροφή της ομάδας, να αγρυπνάει για τους κινδύνους· από γεννήσεως ανυπεράσπιστος, γιατί η φύση τού πήρε πίσω όλα τα όπλα του, έμεινε πάντα πολεμιστής, άοπλος και με χίλιους τρόμους γενναίος. Εκπνευμάτωσε τη φυσική του ρώμη και την έκανε δύναμη, κυρίως τόλμη, μυαλού και κραδασμό ιδεών. Αυτός είδε τα όνειρα όταν ήρθαν οι μεγάλες νύχτες κι όλα αυτά από το τίποτα, χωρίς ουσιαστική βοήθεια από κανέναν. Έχοντάς τα όλα αντίξοα, και πιο πολύ αντίξοη τη γυναίκα που τον αγάπησε.«



Την έχετε δει την παράσταση;
Οχι;
Μα εσείς είστε «τάμπουλα ράζα». Δεν έχετε δει τίποτα.

Και παρ’ όλα αυτά (και εξ΄αιτίας αυτών) η ζωή είναι ΕΚΕΙ ΕΞΩ!
Οπως και όλες οι παρτίδες που οφείλεις να παίξεις. Είτε χάσεις είτε κερδίσεις…

Η μόνη της ζωής του παρτίδα…
Οπως: Το μόνον της ζωής σου ταξίδιον.










Η ΑΝΑΘΕΣΗ


Η Εταιρεία Θεάτρου Τελεία ανεβάζει μια ανατρεπτική και βαθιά ανθρώπινη παράσταση με αφετηρία το έργο του σπουδαίου έλληνα συγγραφέα Δημήτρη Δημητριάδη Η Ανάθεση από το βιβλίο Ανθρωπωδία Η Ανάθεση (Προοίμιο σε μια χιλιετία).

Το δίπολο ζωής – θανάτου, αρσενικού – θηλυκού, φωτός – σκότους, εξουσίας – υποταγής, η μάχη μεταξύ αντίρροπων δυνάμεων, οι αιώνιες αναζητήσεις της ανθρώπινης ύπαρξης, τα αναπάντητα ερωτήματα που βασανίζουν τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος μόνος και απογυμνωμένος από κάθε προστατευτικό ψέμα ή σύμβαση, εκτεθειμένος και ταυτόχρονα απόλυτα απελευθερωμένος.

Μια δηκτική παράσταση που ακροβατεί ανάμεσα στο τραγικό και το κωμικό. Μια παράσταση που κλείνει πονηρά το μάτι στη ζωή.

Και δεν έχεις παρά μόνον το χέρι σου. Πέντε δάχτυλα. Σάρκα νωπή ευπαθής γυμνή ανάμεσα στην ζέστη και στο κρύο της, κόκκαλα φλέβες ραβδώσεις, νύχια μασημένα, άκρες δαχτύλων ερεθισμένες πονεμένες, τρίχωμα λείο αραιό ασθενικό, μία παλάμη ιδρωμένη ούτε πολύ δυνατή ούτε πολύ επιτήδεια, κλειδώσεις συσπάσεις κλειδώσεων, δάχτυλα απλωμένα κοντά μαζεμένα σφιγμένα βασανισμένα από μια νευραλγία που τα τινάζει και πάλι ηρεμούν και πάλι τα τινάζει με πόνο, αυτά τα πέντε δάχτυλα, δεν έχεις άλλα. Αυτό το χέρι, δεν έχεις άλλο. Ένα χέρι που έρχονται ώρες όπου δεν μπορεί να σηκώσει ούτε το ίδιο του το χέρι. Χέρι που έρχονται ώρες όπου δεν μπορεί να έχει ούτε το ίδιο του το χέρι.

Δημήτρης Δημητριάδης

Η ταυτότητα της παράστασης

Σκηνοθεσία – Δραματουργική Επεξεργασία: Μανώλης Ιωνάς

Σκηνικά – Κοστούμια: Νίκος Κασαπάκης

Κίνηση – Χορογραφία: Μπέτυ Δραμισιώτη

Σχεδιασμός κοστουμιών: Ιωάννα Μαθοπούλου – Αφροδίτη Δήμα – Αθηνά Σοφού

Φωτισμοί: Θωμάς Χαρέλας

Χτενίσματα – Μακιγιάζ: Πέτρος Πρίντεζης

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κλουκίνας

Γραφίστας: Νίκος Παντελίδης

Παίζουν: Νίκος Μαυρουδής, Γιάννης Μυτιληνός, Δώρα Αθανασοπούλου, Βασιλική Καραγιαννάκη

Θέατρο Άκης Δαβής (Αλκμήνη)

Διεύθυνση: Αλκμήνης 8 Γκάζι (πλησίον μετρό, στάση Κεραμεικός)

Τηλέφωνο: 210 3428650

Ημέρες και ώρα παραστάσεων: Δευτέρα – Τρίτη στις 21.30

Πρεμιέρα: Δευτέρα 23 Οκτωβρίου 2009

Τιμή εισιτηρίου: Φοιτητικό 10 ευρώ, Κανονικό 15 ευρώ

Θέατρο Άκης Δαβής-Αλκμήνη
Οδός:
Αλκμήνης 8, Στάση Μετρο Κεραμεικός

Η ΑΝΑΘΕΣΗ


Η Εταιρεία Θεάτρου Τελεία ανεβάζει μια ανατρεπτική και βαθιά ανθρώπινη παράσταση με αφετηρία το έργο του σπουδαίου έλληνα συγγραφέα Δημήτρη Δημητριάδη Η Ανάθεση από το βιβλίο Ανθρωπωδία Η Ανάθεση (Προοίμιο σε μια χιλιετία).

Το δίπολο ζωής – θανάτου, αρσενικού – θηλυκού, φωτός – σκότους, εξουσίας – υποταγής, η μάχη μεταξύ αντίρροπων δυνάμεων, οι αιώνιες αναζητήσεις της ανθρώπινης ύπαρξης, τα αναπάντητα ερωτήματα που βασανίζουν τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος μόνος και απογυμνωμένος από κάθε προστατευτικό ψέμα ή σύμβαση, εκτεθειμένος και ταυτόχρονα απόλυτα απελευθερωμένος.

Μια δηκτική παράσταση που ακροβατεί ανάμεσα στο τραγικό και το κωμικό. Μια παράσταση που κλείνει πονηρά το μάτι στη ζωή.

Και δεν έχεις παρά μόνον το χέρι σου. Πέντε δάχτυλα. Σάρκα νωπή ευπαθής γυμνή ανάμεσα στην ζέστη και στο κρύο της, κόκκαλα φλέβες ραβδώσεις, νύχια μασημένα, άκρες δαχτύλων ερεθισμένες πονεμένες, τρίχωμα λείο αραιό ασθενικό, μία παλάμη ιδρωμένη ούτε πολύ δυνατή ούτε πολύ επιτήδεια, κλειδώσεις συσπάσεις κλειδώσεων, δάχτυλα απλωμένα κοντά μαζεμένα σφιγμένα βασανισμένα από μια νευραλγία που τα τινάζει και πάλι ηρεμούν και πάλι τα τινάζει με πόνο, αυτά τα πέντε δάχτυλα, δεν έχεις άλλα. Αυτό το χέρι, δεν έχεις άλλο. Ένα χέρι που έρχονται ώρες όπου δεν μπορεί να σηκώσει ούτε το ίδιο του το χέρι. Χέρι που έρχονται ώρες όπου δεν μπορεί να έχει ούτε το ίδιο του το χέρι.

Δημήτρης Δημητριάδης

Η ταυτότητα της παράστασης

Σκηνοθεσία – Δραματουργική Επεξεργασία: Μανώλης Ιωνάς

Σκηνικά – Κοστούμια: Νίκος Κασαπάκης

Κίνηση – Χορογραφία: Μπέτυ Δραμισιώτη

Σχεδιασμός κοστουμιών: Ιωάννα Μαθοπούλου – Αφροδίτη Δήμα – Αθηνά Σοφού

Φωτισμοί: Θωμάς Χαρέλας

Χτενίσματα – Μακιγιάζ: Πέτρος Πρίντεζης

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κλουκίνας

Γραφίστας: Νίκος Παντελίδης

Παίζουν: Νίκος Μαυρουδής, Γιάννης Μυτιληνός, Δώρα Αθανασοπούλου, Βασιλική Καραγιαννάκη

Θέατρο Άκης Δαβής (Αλκμήνη)

Διεύθυνση: Αλκμήνης 8 Γκάζι (πλησίον μετρό, στάση Κεραμεικός)

Τηλέφωνο: 210 3428650

Ημέρες και ώρα παραστάσεων: Δευτέρα – Τρίτη στις 21.30

Πρεμιέρα: Δευτέρα 23 Οκτωβρίου 2009

Τιμή εισιτηρίου: Φοιτητικό 10 ευρώ, Κανονικό 15 ευρώ

Θέατρο Άκης Δαβής-Αλκμήνη
Οδός:
Αλκμήνης 8, Στάση Μετρο Κεραμεικός

ΑΙΜΑ ΚΑΚΟ με τον Άρη Ρέτσο


Μετά την ιδιαίτερα επιτυχημένη παρουσίαση της παράστασης στην Αθήνα στο Booze Cooperativa και στο θέατρο Πορεία αλλά και στο θέατρο Μύλος στο πλαίσιο του Πρώτου Πειραματικού Φεστιβάλ Θεάτρου της Λάρισας το Αίμα Κακό έρχεται στην Θεσσαλονίκη από το Θέατρο Σοφούλη και τη θεατρική ομάδα Άλμα Κάλμα για πολύ περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.

Το ΕΡΓΟ
Ο Rimbaud το 1872 και σε ηλικία 19 ετών γράφει το “Une Saison en Enfer” – “Μία Εποχή στην Κόλαση”. Από αυτό το κεφάλαιο “Αίμα Κακό” αντανακλά εκτός από το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται και την αντιδρασή του στις κοινωνικές συνθήκες της εποχής του. Σαρωτικός, αυτοκαταστροφικός, μεγαλομανής, εκδικητικός, κυνικός, ανελέητος χλευαστής, ευφυής, ευαίσθητος, ύπουλος, καλοσυνάτος, χιουμοριστικός, υπέροχος διασκεδαστής, οραματιστής, σκληροτράχηλος με τα πόδια εκτεθειμένα, μελαμψά, με ίχνη αρρώστιας που σαγηνεύει τον νου, σκορπίζει τον πόνο σε κάθε βήμα. Η εξέλιξη μίας εσωτερικής σκέψης που θέλει να γκρεμίσει τα όρια του χώρου και του χρόνου.

Μέσα σε μία φάρσα, ο ίδιος ο Rimbaud ως πρωταγωνιστής στήνει ένα θεατρικό χώρο από τον οποίο προσπαθεί δαιμονιωδώς να αποδράσει. Υπάρχουν ακόμα στην Ευρώπη άνθρωποι που τον θυμούνται, χλευαστικό, ημιάγριο με μια όψη ελευθερίας που σέρνεται από ένα σακίδιο. Στη διαδικασία αυτή η ψευδαίσθηση με την πραγματικότητα χάνουν τα οριά τους.

ΕΠΙ ΣΚΗΝΗΣ
Ένας άνεργος ηθοποιός, ένας ακαθορίστου ηλικίας και εποχής γελωτοποιός που βρίσκεται τυχαία επί σκηνής σε κάποιο ερειπωμένο θέατρο, το διασκεδάζει κατά βούληση ανιχνεύοντας άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε όχι, τα “υψηλά” νοήματα της ποίησης. ΜΕ ότι αυτό συνεπάγεται.

ΜΟΥΣΙΚΗ & ΗΧΗΤΙΚΗ ΣΥΝΘΕΣΗ
Μέσα σε ένα καταιγισμό, ήχων ή θορύβων ,της αιώνιας καθημερινής αρένας το σκηνοθετικό πλαίσιο, καθορίζει και καθορίζεται απόλυτα από το σχεδιασμό του ήχου και την μουσική της παράστασης. Ο Σπύρος Αραβοσιτάς, σχεδιάζει και καθοδηγεί αυτό τον ηχητικό κόσμο, που άλλοτε ακολουθεί και άλλοτε προπορεύεται στο ταξείδι αυτό του Ρεμπώ. Μέσα σε αυτό τον κόσμο ο ποιητικός λόγος δίνει τη μάχη του παλεύοντας να κρατήσει την πυξίδα μέχρι το τέλος.

ΑΡΗΣ ΡΕΤΣΟΣ

Ο Άρης Ρέτσος γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το Δεκέμβριο του 1957. Αποφοοίτησε από τη σχολή Βεάκη το1981.

Στο θέατρο
Συμμετέχει στο “Μακρύ ταξίδι της μέρας μέσα στη νύχτα”, 1981, με τον θίασο της Έλσας Βεργή.
Στην “Σάρα, τα παιδιά ενός κατώτερου θεού”, με το θίασο της Έλλης Λαμπέτη.
Στην “Η τύχη της Μαρούλας‘,‘Κατζούρπος”, με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κρήτης κ.ά.

Στον Κινηματογράφο και την Τηλεόραση
Από το 1981 εώς το 1986 συμμετέχει στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση στις ταινίες:
– Απέναντι και Μανία του Γ. Πανουσόπουλου,
– Μπορντέλο του Ν. Κούνδουρου
– Φωτογραφία του Νίκου Παπατάκη
– ‘Χώμα και Νερό‘ τηλεταινία του Φ. Βιανέλλη
– ‘Αστροφεγγιά‘ την τηλεοπτική σειρά του Ι.Μ. Παναγιωτόπουλου

Αρχαίο Δράμα
Από το 1985 εώς το 1992 ασχολείται αποκλειστικά με τη μελέτη και την έρευνα του Αρχαίου Δράματος και την τέχνη του ηθοποιού μέσα από τους ρυθμούς και τα μέτρα των αρχαίων ποιητικών κειμένων.

Το 1992-1993 παρουσιάζει για πρώτη φορά στην ‘Ανοιχτή Δοκιμή‘ αποσπάσματα από την τραγωδία του Σοφοκλη “ΑΙΑΣ”

Το 1993-1994, σκηνοθετεί το νεοελληνικό έργο του Δ. Κεχαϊδη “Το Τάβλι”

Το 1995 με κεντρικό προσωπο τον ΧΟΡΟ της αρχαίας τραγωδίας παρουσιάζει αποσπάσματα από την ‘Αντιγόνη‘ του Σοφοκλή με τον τίτλο “Αντιγόνης Χορός”

Το 1996 συμμετέχει στη διεθνή συνάντηση ποίησης ‘Μύρισε το Άριστον‘ στο Ηρώδειο σε σκηνοθεσία της Μάγιας Λυμπεροπούλου, με χορικά από τον ‘Αίαντα‘ του Σοφοκλή.

Το 1998 συμμετέχει στις πολιτιστικές εκδηλώσεις του ‘Ευρωπαϊκού Κέντρου Δελφών‘, στη Διεθνή Συνάντηση Θεάτρου ‘Το Αρχαίο Δράμα στην Ανατολή‘, με την παράσταση “Αντιγόνης Χορός”

Το 1999-2000 παρουσιάζει την παράσταση “Στροφές Αντιστροφές από τον Σοφοκλή” και συνεργάζεται με το “Μουσικό Σύνολο Σκαλκώτα” και μουσική διεύθυνση Μίλτου Λογιάδη πάνω σε έργα του I. Ξενάκη

Το 2001 στο “StudioBuhne” και στα πλαίσια του Ελληνογερμανικού θεατρικού φεστιβάλ στην Κολονία της Γερμανίας, παρουσίαζει την παράσταση “Στροφές Αντιστροφές από τον Σοφοκλή”

Από το 1993-2007 συμμετέχει σε διάφορες πολιτιστικές εκδηλώσεις και φεστιβάλ εκτός Αθηνών καθώς και σε σεμινάρια σχετικά με την τέχνη του θεάτρου και του αρχαίου δράματος (Θεσσαλονίκη, Γιάννενα, Πάτρα, Ιθάκη, Τρίπολη, Κρήτη,κ.ά. ).

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Σκηνοθεσία/Ερμηνεία/ Επεξεργασία κειμένου: Άρης Ρέτσος
Μουσική Επεξεργασία/ Ηχητικός Σχεδιασμός: Σπύρος Αραβοσιτάς
Βοηθός Σκηνοθέτη/ Διεύθυνση Παραγωγής: Σοφία Ζησίμου
Παραγωγή: Θέατρο Σοφούλη – Άλμα Κάλμα
Σκηνικά: Λία Σταμοπούλου
Φωτογραφίες παράστασης: Δημήτρης Δημητριάδης

Οργάνωση παραγωγής: Art Minds – Γιάννης Γκουντάρας
Υπεύθυνη επικοινωνίας : Δάφνη Μουστακλίδου 6972294695, dafni.artminds@gmail.com

Πληροφορίες παράστασης

Πρεμιέρα: Παρασκευή 22 Μαΐου 2009
Ημερομηνίες παραστάσεων: 22, 23, 24 & 29, 30, 31 Μαΐου 2009
Ημέρες παραστάσεων: Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή
Ώρα: 21:30
Διάρκεια: 60’
Χώρος: Θέατρο Σοφούλη, Τραπεζούντος 5 και Σοφούλη Καλαμαριά
Τιμή Εισιτηρίου: 20 ευρώ, 15 ευρώ φοιτητικό
Πληροφορίες – Κρατήσεις: 2310423925