Τι είναι ένα πρόγραμμα εξουσίας;
Συνηθισμένοι σε εξουσίες διαπλοκής και διαφθοράς μέσα σε ένα οικονομικό σύστημα γεμάτο στρεβλώσεις και δομικές ανακολουθίες που εξυπηρετεί κάποιες ελίτ, νομίζουμε ότι ένα πρόγραμμα εξουσίας είναι κάτι εξαιρετικά πολύπλοκο και δύσκολο τόσο στη διατύπωση όσο και στην υλοποίησή του.
Δεν είναι καθόλου έτσι.
Ενα πρόγραμμα εξουσίας είναι ένα πρόγραμμα ζωής που πρώτα από όλα λύνει τα προβλήματα επιβίωσης, περιφρουρεί τους στοιχειώδεις όρους και κινείται σε μια κατεύθυνση προόδου του ανθρώπινου πολιτισμού. Κατατείνει δηλαδή στην βελτίωση τόσο της ατομικής όσο και της συλλογικής ζωής των μελών ενός ευρύτερου συνόλου.
Κάθε τέτοιο πρόγραμμα/σχέδιο παραμένει αναλλοίωτο, στις βασικές του προϋποθέσεις, εδώ και χιλιάδες χρόνια κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, πολιτισμούς, συγκυρίες. Με πρώτη και βασική προϋπόθεση την Παραγωγή.
Παραγωγή αγαθών και κατ’ επέκταση υπηρεσιών, ιδεών, γνώσεων, τέτοιων που να εξασφαλίζουν, πρώτον, την κατά το δυνατόν αυτάρκεια του συνόλου σε τροφή με τη στενή ή ευρύτερη έννοια.
Το τι θα παράγει το σύνολο εξαρτάται από τις ανάγκες του, εξαρτάται από τη θέση του πάνω στον πλανήτη, από τις δυνατότητες της γης που καταλαμβάνει και από τις ιδιαίτερες συνθήκες, από το επίπεδο γνώσεων και δεξιοτήτων.
Απλά πράγματα. Οσο και να χτυπιέται η Ελβετία δεν θα αποκτήσει ποτέ ορυζώνες ούτε ιχθυοκαλλιέργειες. Οσο και να το ήθελε η Ρωσία δεν έχει ποτέ ζαχαροκάλαμα και μπανάνες.
Κι εδώ μπαίνει το θέμα του παγκόσμιου αλλά και του τοπικού καταμερισμού της παραγωγής με βάση τις δυνατότητες και όχι τις άνωθεν κατευθύνσεις. Τι χρειαζόμαστε, τι μπορούμε να παράγουμε, ποια είναι τα βασικά αγαθά που δεν μπορούμε να στερηθούμε, ποια η σχέση ποσότητας και ποιότητας, ποιες οι αναγκαίες και ικανές συνθήκες να παραχθούν όσα έχουμε ανάγκη;
Και τι έχουμε ανάγκη;
Εχουμε ανάγκη να τραφούμε…
Εχουμε ανάγκη να παραμένουμε υγιείς και να επιλύουμε προβλήματα υγείας…
Εχουμε ανάγκη να εκπαιδευτούμε τόσο για την εξασφάλιση της παραγωγής όσο και για την απελευθέρωση της δημιουργικότητάς μας…
Εχουμε ανάγκη να ζούμε αρμονικά σε ένα ισορροπημένο φυσικό περιβάλλον.
Εχουμε ανάγκη να εξασφαλίζουμε την μεταξύ μας ειρήνη, την ασφάλεια, τη συνεργασία, τη συλλογικότητα, την αλληλεγγύη με τα πιο αδύναμα μέλη του συνόλου.
Αν προσέξει κανείς θα δει ότι ΟΛΑ τα παραπάνω δεν ισχύουν στην εποχή μας και υπό τις παρούσες πολιτικές και οικονομικές συνθήκες. Κι αυτό διότι οι όροι παραγωγής δεν υπακούν σε καμιά από αυτές τις ανάγκες αλλά μόνο στην μεγιστοποίηση του χρηματοοικονομικού κέρδους και τη συσσώρευση κεφαλαίων, δηλαδή ισχύος από ένα μικρό, ελάχιστο κομμάτι του συνόλου το οποίο ελέγχει τόσο τους όρους όσο και τα μέσα παραγωγής.
Ολα αυτά -τα έχουν κάνει να- μοιάζουν μακρινά και αφηρημένα γιατί έτσι είναι ο μόνος τρόπος να ελέγχουν τις στρεβλώσεις που έχουν συνειδητά δημιουργήσει οι παγκόσμιες και οι τοπικές ελίτ.
Το τι και πως θα παράγει ένα σύνολο (μία κοινωνία, μία χώρα, μία ομάδα χωρών) είναι η πρώτη και ουσιαστικότερη Πολιτική απόφαση την οποία παίρνουν τα μέλη του.
Από εκεί ξεκινούν όλα και όλα από αυτό εξαρτώνται!
Η λεπτομερής καταγραφή των δυνατοτήτων και των αναγκών μιας κοινωνίας και των επιμέρους κομματιών της είναι η αρχή για τον γενικό σχεδιασμό ενός προγράμματος εξουσίας.
Η αποτυχία όλων των μέχρι τώρα συστημάτων που ακολούθησαν έναν κεντρικό σχεδιασμό της παραγωγής δείχνει το επόμενο στάδιο ενός τέτοιου σχεδίου και της εφαρμογής του: την αποκέντρωση της ίδιας της εξουσίας σε τοπικά κέντρα αποφάσεων που θα καταγράφουν τις ανάγκες και τις δυνατότητες αλλά και τις ελλείψεις που αντικειμενικά έχουν έτσι ώστε αυτές να αναπληρώνονται και να καλύπτονται.
Από την αναδιάρθρωση της παραγωγής, έτσι ώστε αυτή να εξυπηρετεί τις ανάγκες του συνόλου, προκύπτουν ένα-ένα και τα υπόλοιπα μέρη ενός ολοκληρωμένου σχεδίου:
1. Η αξιοποίηση του πλούτου και των πλουτοπαραγωγικών πηγών και πρώτων υλών αλλά και του ανθρώπινου δυναμικού μιας χώρας
2. Η αναδιάρθρωση των υπηρεσιών και των υποδομών της
3. Η ανασύνθεση ενός κράτους που θα ρυθμίζει και θα ελέγχει όχι προς όφελος μιας ελίτ ή και του ίδιου του κράτους και των γραφειοκρατικών δομών του αλλά προς όφελος του συνόλου και κάθε ανθρώπου χωριστά. Αρα ενός αποκεντρωμένου κράτους απόλυτα ελεγχόμενου από το σύνολο και όχι το αντίθετο. Και κυρίως ενός κράτους που δεν θα εμπλέκεται ως εργοδότης ή πελάτης στην παραγωγή. Ενός κράτους-«δούλου» και όχι ενός κράτους δούλων.
4. Κι επειδή το ανθρώπινο δυναμικό -οι υπάλληλοι- ενός κράτους, σε όλες τους τις εκφάνσεις, ΔΕΝ παράγουν, σε μία κοινωνία που έχει ως κέντρο της την παραγωγή και τις ανάγκες, αυτό θα πρέπει να έχει το ελάχιστο δυνατό μέγεθος αξιοποιώντας, π.χ., στο μέγιστο βαθμό τις τεχνολογίες.
5. Αυτή η ελαχιστοποίηση μη παραγωγικών -πολλές φορές παρασιτικών- δομών θα πρέπει να ελαχιστοποιηθεί παντού (π.χ. εκκλησία, στρατός κτλ).
6. Η σύνδεση της Παιδείας (και) με την παραγωγή και τις κοινωνικές και τοπικές ανάγκες έτσι ώστε να επιλύονται προβλήματα όπως αυτά που αντιμετωπίζουμε σήμερα με υπερ-παραγωγή π.χ. δικηγόρων, ιατρών, μηχανικών, …δημοσιογράφων σε δυσανάλογους αριθμούς οδηγώντας τους στην ανεργία ή τον παρασιτισμό. Ενα αποκεντρωμένο κράτος στο οποίο θα συμμετέχουν οι τοπικές κοινωνίες θα πρέπει και μπορεί να αποφασίζει πόσους δικηγόρους, γεωπόνους, παιδιάτρους, ηλεκτρολόγους χρειάζεται για να καλύψει τις ανάγκες του αλλά και για να μπορούν και οι ίδιοι να εξασφαλίζουν τους όρους της ζωής τους ως επαγγελματίες.
7. Η πλήρης αλλαγή του χρηματοπιστωτικού/τραπεζικού συστήματος. Οι τράπεζες θα πρέπει να είναι «στην υπηρεσία» της παραγωγής και των κοινωνικών αναγκών και όχι της μεγιστοποίησης του κέρδους και της «παραγωγής» χρηματοπιστωτικών προϊόντων. Τράπεζες-ταμιευτήρια για τους πολίτες και θησαυροφύλακες και επενδυτές του κοινωνικού πλούτου υπό τον έλεγχο της κοινωνίας σε κάθε τους κίνηση και συναλλαγή.
8. Την ανάπτυξη και ενίσχυση της επιχειρηματικότητας με δημιουργία κινήτρων με συγκεκριμένη κατεύθυνση που ΔΕΝ θα είναι μόνο φορολογικά. Π.χ.:
-Ενίσχυση νέων αγροτών και αγροτικών συνεταιρισμών, όχι με επιδοτήσεις και θαλασσοδάνεια αλλά με την εξασφάλιση χρήσης υποδομών και υπηρεσιών, με δωρεάν χρήση δημόσιας γης κτλ
-Ενίσχυση επιχειρηματιών και ομάδων επιχειρηματιών με αντικείμενο που θα αφορά τις ανάγκες τις κοινωνίας με καινοτομικό τρόπο.
-Επιτάχυνση διαδικασιών που αφορούν τη διοίκηση και τους ελέγχους.
-Ενίσχυση της αποκεντρωμένης απασχόλησης και της δουλειάς στο σπίτι
-Συμμετοχή τους στα κέντρα λήψης αποφάσεων
-Κίνητρα για την απόδοση μέρους των κερδών τους από τις δραστηριότητές τους πίσω στην κοινωνία.
9. Συνολική αλλαγή του ασφαλιστικού συστήματος με αποταμιευτικό-αυτοδιαχειριστικό χαρακτήρα όπου ο ασφαλισμένος θα έχει πλήρη έλεγχο και πρωτοβουλία στο κεφάλαιό του και στις απολαβές που θα έχει από αυτό.
Συνηθισμένοι σε εξουσίες διαπλοκής και διαφθοράς μέσα σε ένα οικονομικό σύστημα γεμάτο στρεβλώσεις και δομικές ανακολουθίες που εξυπηρετεί κάποιες ελίτ, νομίζουμε ότι ένα πρόγραμμα εξουσίας είναι κάτι εξαιρετικά πολύπλοκο και δύσκολο τόσο στη διατύπωση όσο και στην υλοποίησή του.
Δεν είναι καθόλου έτσι.
Ενα πρόγραμμα εξουσίας είναι ένα πρόγραμμα ζωής που πρώτα από όλα λύνει τα προβλήματα επιβίωσης, περιφρουρεί τους στοιχειώδεις όρους και κινείται σε μια κατεύθυνση προόδου του ανθρώπινου πολιτισμού. Κατατείνει δηλαδή στην βελτίωση τόσο της ατομικής όσο και της συλλογικής ζωής των μελών ενός ευρύτερου συνόλου.
Κάθε τέτοιο πρόγραμμα/σχέδιο παραμένει αναλλοίωτο, στις βασικές του προϋποθέσεις, εδώ και χιλιάδες χρόνια κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, πολιτισμούς, συγκυρίες. Με πρώτη και βασική προϋπόθεση την Παραγωγή.
Παραγωγή αγαθών και κατ’ επέκταση υπηρεσιών, ιδεών, γνώσεων, τέτοιων που να εξασφαλίζουν, πρώτον, την κατά το δυνατόν αυτάρκεια του συνόλου σε τροφή με τη στενή ή ευρύτερη έννοια.
Το τι θα παράγει το σύνολο εξαρτάται από τις ανάγκες του, εξαρτάται από τη θέση του πάνω στον πλανήτη, από τις δυνατότητες της γης που καταλαμβάνει και από τις ιδιαίτερες συνθήκες, από το επίπεδο γνώσεων και δεξιοτήτων.
Απλά πράγματα. Οσο και να χτυπιέται η Ελβετία δεν θα αποκτήσει ποτέ ορυζώνες ούτε ιχθυοκαλλιέργειες. Οσο και να το ήθελε η Ρωσία δεν έχει ποτέ ζαχαροκάλαμα και μπανάνες.
Κι εδώ μπαίνει το θέμα του παγκόσμιου αλλά και του τοπικού καταμερισμού της παραγωγής με βάση τις δυνατότητες και όχι τις άνωθεν κατευθύνσεις. Τι χρειαζόμαστε, τι μπορούμε να παράγουμε, ποια είναι τα βασικά αγαθά που δεν μπορούμε να στερηθούμε, ποια η σχέση ποσότητας και ποιότητας, ποιες οι αναγκαίες και ικανές συνθήκες να παραχθούν όσα έχουμε ανάγκη;
Και τι έχουμε ανάγκη;
Εχουμε ανάγκη να τραφούμε…
Εχουμε ανάγκη να παραμένουμε υγιείς και να επιλύουμε προβλήματα υγείας…
Εχουμε ανάγκη να εκπαιδευτούμε τόσο για την εξασφάλιση της παραγωγής όσο και για την απελευθέρωση της δημιουργικότητάς μας…
Εχουμε ανάγκη να ζούμε αρμονικά σε ένα ισορροπημένο φυσικό περιβάλλον.
Εχουμε ανάγκη να εξασφαλίζουμε την μεταξύ μας ειρήνη, την ασφάλεια, τη συνεργασία, τη συλλογικότητα, την αλληλεγγύη με τα πιο αδύναμα μέλη του συνόλου.
Αν προσέξει κανείς θα δει ότι ΟΛΑ τα παραπάνω δεν ισχύουν στην εποχή μας και υπό τις παρούσες πολιτικές και οικονομικές συνθήκες. Κι αυτό διότι οι όροι παραγωγής δεν υπακούν σε καμιά από αυτές τις ανάγκες αλλά μόνο στην μεγιστοποίηση του χρηματοοικονομικού κέρδους και τη συσσώρευση κεφαλαίων, δηλαδή ισχύος από ένα μικρό, ελάχιστο κομμάτι του συνόλου το οποίο ελέγχει τόσο τους όρους όσο και τα μέσα παραγωγής.
Ολα αυτά -τα έχουν κάνει να- μοιάζουν μακρινά και αφηρημένα γιατί έτσι είναι ο μόνος τρόπος να ελέγχουν τις στρεβλώσεις που έχουν συνειδητά δημιουργήσει οι παγκόσμιες και οι τοπικές ελίτ.
Το τι και πως θα παράγει ένα σύνολο (μία κοινωνία, μία χώρα, μία ομάδα χωρών) είναι η πρώτη και ουσιαστικότερη Πολιτική απόφαση την οποία παίρνουν τα μέλη του.
Από εκεί ξεκινούν όλα και όλα από αυτό εξαρτώνται!
Η λεπτομερής καταγραφή των δυνατοτήτων και των αναγκών μιας κοινωνίας και των επιμέρους κομματιών της είναι η αρχή για τον γενικό σχεδιασμό ενός προγράμματος εξουσίας.
Η αποτυχία όλων των μέχρι τώρα συστημάτων που ακολούθησαν έναν κεντρικό σχεδιασμό της παραγωγής δείχνει το επόμενο στάδιο ενός τέτοιου σχεδίου και της εφαρμογής του: την αποκέντρωση της ίδιας της εξουσίας σε τοπικά κέντρα αποφάσεων που θα καταγράφουν τις ανάγκες και τις δυνατότητες αλλά και τις ελλείψεις που αντικειμενικά έχουν έτσι ώστε αυτές να αναπληρώνονται και να καλύπτονται.
Από την αναδιάρθρωση της παραγωγής, έτσι ώστε αυτή να εξυπηρετεί τις ανάγκες του συνόλου, προκύπτουν ένα-ένα και τα υπόλοιπα μέρη ενός ολοκληρωμένου σχεδίου:
1. Η αξιοποίηση του πλούτου και των πλουτοπαραγωγικών πηγών και πρώτων υλών αλλά και του ανθρώπινου δυναμικού μιας χώρας
2. Η αναδιάρθρωση των υπηρεσιών και των υποδομών της
3. Η ανασύνθεση ενός κράτους που θα ρυθμίζει και θα ελέγχει όχι προς όφελος μιας ελίτ ή και του ίδιου του κράτους και των γραφειοκρατικών δομών του αλλά προς όφελος του συνόλου και κάθε ανθρώπου χωριστά. Αρα ενός αποκεντρωμένου κράτους απόλυτα ελεγχόμενου από το σύνολο και όχι το αντίθετο. Και κυρίως ενός κράτους που δεν θα εμπλέκεται ως εργοδότης ή πελάτης στην παραγωγή. Ενός κράτους-«δούλου» και όχι ενός κράτους δούλων.
4. Κι επειδή το ανθρώπινο δυναμικό -οι υπάλληλοι- ενός κράτους, σε όλες τους τις εκφάνσεις, ΔΕΝ παράγουν, σε μία κοινωνία που έχει ως κέντρο της την παραγωγή και τις ανάγκες, αυτό θα πρέπει να έχει το ελάχιστο δυνατό μέγεθος αξιοποιώντας, π.χ., στο μέγιστο βαθμό τις τεχνολογίες.
5. Αυτή η ελαχιστοποίηση μη παραγωγικών -πολλές φορές παρασιτικών- δομών θα πρέπει να ελαχιστοποιηθεί παντού (π.χ. εκκλησία, στρατός κτλ).
6. Η σύνδεση της Παιδείας (και) με την παραγωγή και τις κοινωνικές και τοπικές ανάγκες έτσι ώστε να επιλύονται προβλήματα όπως αυτά που αντιμετωπίζουμε σήμερα με υπερ-παραγωγή π.χ. δικηγόρων, ιατρών, μηχανικών, …δημοσιογράφων σε δυσανάλογους αριθμούς οδηγώντας τους στην ανεργία ή τον παρασιτισμό. Ενα αποκεντρωμένο κράτος στο οποίο θα συμμετέχουν οι τοπικές κοινωνίες θα πρέπει και μπορεί να αποφασίζει πόσους δικηγόρους, γεωπόνους, παιδιάτρους, ηλεκτρολόγους χρειάζεται για να καλύψει τις ανάγκες του αλλά και για να μπορούν και οι ίδιοι να εξασφαλίζουν τους όρους της ζωής τους ως επαγγελματίες.
7. Η πλήρης αλλαγή του χρηματοπιστωτικού/τραπεζικού συστήματος. Οι τράπεζες θα πρέπει να είναι «στην υπηρεσία» της παραγωγής και των κοινωνικών αναγκών και όχι της μεγιστοποίησης του κέρδους και της «παραγωγής» χρηματοπιστωτικών προϊόντων. Τράπεζες-ταμιευτήρια για τους πολίτες και θησαυροφύλακες και επενδυτές του κοινωνικού πλούτου υπό τον έλεγχο της κοινωνίας σε κάθε τους κίνηση και συναλλαγή.
8. Την ανάπτυξη και ενίσχυση της επιχειρηματικότητας με δημιουργία κινήτρων με συγκεκριμένη κατεύθυνση που ΔΕΝ θα είναι μόνο φορολογικά. Π.χ.:
-Ενίσχυση νέων αγροτών και αγροτικών συνεταιρισμών, όχι με επιδοτήσεις και θαλασσοδάνεια αλλά με την εξασφάλιση χρήσης υποδομών και υπηρεσιών, με δωρεάν χρήση δημόσιας γης κτλ
-Ενίσχυση επιχειρηματιών και ομάδων επιχειρηματιών με αντικείμενο που θα αφορά τις ανάγκες τις κοινωνίας με καινοτομικό τρόπο.
-Επιτάχυνση διαδικασιών που αφορούν τη διοίκηση και τους ελέγχους.
-Ενίσχυση της αποκεντρωμένης απασχόλησης και της δουλειάς στο σπίτι
-Συμμετοχή τους στα κέντρα λήψης αποφάσεων
-Κίνητρα για την απόδοση μέρους των κερδών τους από τις δραστηριότητές τους πίσω στην κοινωνία.
9. Συνολική αλλαγή του ασφαλιστικού συστήματος με αποταμιευτικό-αυτοδιαχειριστικό χαρακτήρα όπου ο ασφαλισμένος θα έχει πλήρη έλεγχο και πρωτοβουλία στο κεφάλαιό του και στις απολαβές που θα έχει από αυτό.
Για όλα τα παραπάνω -αυτονόητα για ορισμένους- μπορούν να διαβαστούν σελίδες επί σελίδων και να γραφτούν άλλες τόσες…
Ολα τα παραπάνω μπορούν να γίνουν αντικείμενο ιδεολογικής κατεύθυνσης ή ακόμη και θεολογικού δόγματος. Κι έχει συμβεί αυτό! Και στην πράξη έχουν εμφανιστεί τα αντίθετα αποτελέσματα.
Ολα τα παραπάνω μπορούν να μοιάζουν εφικτά σε …μια άλλη ζωή!
Δεν είναι όμως!
Μπορούν να γίνουν σήμερα σχέδιο με συγκεκριμένες προτάσεις και αύριο -αύριο όμως!- πρόγραμμα εξουσίας…
Το κείμενο, εκ των πραγμάτων, δεν είναι ολοκληρωμένο.
Εχει πάμπολλα κενά…
Μια απόπειρα είναι, που θα συνεχιστεί…
Ελπίζω να γίνει αφορμή για διάλογο…
ΑΝεμος 