Η ανεργία, λέει, θα ξεπεράσει το 18%… Μπορεί και το 20%… Ισως και παραπάνω… Χιλιάδες άνθρωποι οδεύουν προς την απόλυτη εξαθλίωση. Κάποια εκατομμύρια βλέπουν το πραγματικό ή το πλαστό επίπεδο ζωής τους να παίρνει τον κατήφορο. Ο αγώνας για το ΕΥ ΖΕΙΝ που κάποιοι είχαν τάξει στον εαυτό τους και στους άλλους γίνεται αγώνας επιβίωσης.
Μα, θα πει κάποιος, πρώτη φορά είναι; Εχουμε περάσει και χειρότερα.
Σίγουρα έχουμε περάσει και χειρότερα. Τι πολέμους, τι καταστροφές, τι Κατοχές, τι Εμφύλιους, τι και τι και τι. Και μάλιστα όλο αυτό, η ανεργία, τα χρέη, δημόσια και ιδιωτικά, ο υπερβολικός δανεισμός, τα ελλείμματα, η κατάρρευση των ταμείων, θα μπορούσε κάποιος να πει, ένας ιστορικός για παράδειγμα, που μπορεί να δει τα πράγματα από μια απόσταση, πως θα μπορούσαν να είναι μια τόση δα -άντε λίγο μεγαλύτερη- ρυτίδα πάνω στην επιφάνεια της ιστορικής μας διαδρομής. Ενα συμβάν που θα ξεπεραστεί στου «κύκλου τα γυρίσματα».
Τώρα είμαστε στα «κάτω» μας, αύριο θα είμαστε πάλι στα «επάνω» μας.
Ωραίο σαν σκέψη, ε;
«Σοφόν! Σοφόν!» θα αναστενάξουν κάποιοι! Κι ο παππούς μου τα ίδια έλεγε.
Αμ δε!
Ολα δείχνουν, αν θέλεις να τα δεις βεβαίως, πως τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι.
Τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα.
Οχι όπως τα περιγράφει ο εκάστοτε υπουργός Οικονομικών. Ούτε όπως τα περιγράφει ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας. Ούτε καν όπως τα λένε τα «μεγάλα μας αφεντικά» από την Ε.Ε.
Είναι πολύ. Πολύ χειρότερα.
Στην πραγματικότητα δεν ζούμε σε μια φτωχή και υπερχρεωμένη χώρα. Δεν ζούμε σε μια χώρα ανέργων -ναι, συμβαίνει κι αυτό και μάλιστα χειροτερεύει μέρα με την ημέρα, το είπαμε…
Η φριχτή αλήθεια είναι οτι ζούμε σε μία ΑΝΕΡΓΗ χώρα (πείτε το «κοινωνία», πείτε το «έθνος», πείτε το «πατρίδα», πείτε το κουκκίδα, πείτε το ο,τι θέλετε, το ίδιο είναι).
Τι σημαίνει ΑΝΕΡΓΗ χώρα;
Σημαίνει πως δεν παράγουμε τίποτα. Δεν εξάγουμε τίποτα. Δεν έχουμε τίποτα να πουλήσουμε παρά μόνο τα «ασημικά» μας, κάποια λίγα που απόμειναν από την κληρονομιά μας, άντε και κανένα οικοπεδάκι παραθαλάσσιο σε κανένα Γερμανό ή Ρώσσο.
Φτάσαμε να μην πουλάμε καν. Να χαρίζουμε. Για να γλιτώσουμε από τα χρέη με τα οποία μας βάραινε ο,τι μας είχε απομείνει. Βλέπε την Ολυμπιακή. Μην νομίζει κανείς πως πουλήθηκε. Βλέπε τον ΟΤΕ. Τα λιμάνια. Τον ΟΣΕ αύριο.
Δεν πουλιούνται.
Χαρίζονται όπως είναι επιπλωμένα και το μόνο κέρδος μας είναι οτι παύουμε να πληρώνουμε τα χρέη που συσσωρεύουν.
Γιατί -βαρύ αλλά θα το πω- δεν είμαστε μόνο μια ΑΝΕΡΓΗ χώρα. Είμαστε μια ΑΧΡΗΣΤΗ κοινωνία επίσης. Που -θα το πω και αυτό- χρυσάφι πιάνει, σκατά το κάνει.
Κι ύστερα κλαίει και κλαίγεται!
Και όταν πάψει να κλαίει, απαιτεί πίσω αυτό που η ίδια έσπασε, χάλασε, πούλησε, διέλυσε…
Τα κεκτημένα της.
(Ποια κεκτημένα βρε καρμίρο; )
Μια αναγκαία διευκρίνιση επειδή καταλαβαίνω οτι κάποιοι έχουν ήδη αρχίσει να «φορτώνουν»: Οταν λέω «άνεργη» και «άχρηστη» κοινωνία αυτό δεν αφορά τον κάθε πολίτη ξεχωριστά ή και σε ομάδες ή και σε τάξεις. Οι Ελληνες, είναι γνωστό, το λένε οι μετρήσεις, δουλεύουν πολύ παραπάνω από τον μέσο όρο του Ευρωπαίου εργαζόμενου. Και βέβαια με μισθούς, αμοιβές και συντάξεις πολύ κατώτερες του ευρωπαϊκού μέσου όρου.
Οι περισσότεροι Ελληνες -όσοι δεν είναι άνεργοι δηλαδή ή συνταξιούχοι- δεν δουλεύουν απλώς. Τους βγαίνει νυχθημερόν το λάδι σε μία, δύο και τρεις δουλειές για να τα φέρουν βόλτα.
Αλλο το ένα και άλλο το άλλο.
Και εδώ μιλάμε για το άλλο!
Και το άλλο λέει:
Η κοινωνία μας δεν παράγει ούτε καρφίτσα, ούτε τούβλο, ούτε μαρούλι. Ούτε το σώβρακο που φοράμε δεν το παράγουμε εμείς.
Ακόμα και η σημαία μας… αυτή η πολύκλαυστη σημαία όταν καίγεται… είναι MADE in CHINA! Δείτε το στην ούγια, την άλλη φορά που θα τη βγάλετε στο μπαλκόνι σας.
Η κοινωνία μας δεν παράγει, πρώτον και κύριο, υλικά αγαθά.
Η κοινωνία μας δεν παράγει –ως συνέπεια του προηγούμενου- πολιτιστικά αγαθά.
Η κοινωνία μας δεν παράγει –ως συνέπεια και των δύο- Γνώση.
Δεν παίρνουμε μέρος σε κανέναν καταμερισμό, σε κανένα παζάρι, σε καμιά αγορά, σε καμιά γιορτή…
Από το 2004 και μετά η ελληνική κοινωνία ζει ως ένα μεγάλο παράσιτο που δεν έχει πλέον ούτε ξενιστή για να τρέφεται. Ενας τεράστιος κισσός τυλιγμένος γύρω από ένα πεθαμένο –αν και «ευρωπαϊκό»- δέντρο!
Φοβάμαι οτι όλο αυτό δεν το έχουμε ακόμη πάρει χαμπάρι.
Κάτι πάνε να υποψιαστούν οι «εταίροι» μας.
Αλίμονο έτσι και το συνειδητοποιήσουν!
Αν όμως -λέμε τώρα- το συνειδητοποιήσουμε πρώτη εμείς ίσως -λέμε τώρα- να βρούμε και τη λύση. Αφού βρούμε το αληθινό πρόβλημα δηλαδή.
Που δεν είναι το χρέος. Ούτε το έλλειμμα.
Αυτά κουτσά στραβά είτε με περικοπές είτε με δημιουργική λογιστική είτε και με χρήμα πάνω ή κάτω από το τραπέζι -για να μη χαλάσει το πρεστίζ της Ευρωζώνης- θα το μαζέψουμε σε ένα-δύο χρόνια.
Μετά τι θα γίνει;
Ξανά τα ίδια!
Του άνεργου το πρόβλημα δεν είναι οτι έχει χρέη. Είναι οτι δεν έχει δουλειά.
Το ίδιο και την ΑΝΕΡΓΗΣ ΧΩΡΑΣ.
Και δουλειά σημαίνει παράγω κάτι χρήσιμο και το πουλάω στον άλλον που δεν το έχει.
Δουλειά σημαίνει έχω μια ιδιότητα χρήσιμη για τους άλλους. Που οι άλλοι θα με πληρώσουν, θα με δανείσουν, θα με βοηθήσουν να συνεχίσω να την έχω αυτή την ιδιότητα.
Και οι άλλοι σίγουρα δεν έχουν ανάγκη τους χιλιάδες γιατρούς που βγάζουμε κάθε χρόνο (και γιατρό δεν βλέπουμε ούτε εμείς), τους χιλιάδες δικηγόρους, τους χιλιάδες μηχανικούς, τους χιλιάδες δημοσιογράφους, τους χιλιάδες κούριερ, τους χιλιάδες σκληρά εργαζόμενους με πτυχία ή χωρίς που όμως, συνολικά, κάνουμε μια δουλειά που δεν προσφέρει τίποτα… Που δεν μας δίνει μια ξεχωριστή ιδιότητα στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.
Ετσι πουλάμε τις υπηρεσίες μας ο ένας στον άλλον και όλοι μαζί στο Κράτος που υποδύεται το ρόλο του «πελάτη». (Να άλλη μια λάθος αντίληψη: Δεν έχουμε ένα «πελατειακό κράτος’ όπως συνηθίζουμε να λέμε. Ενα Κράτος-Πελάτη έχουμε. Κρατικοδίαιτων βιομηχάνων, βιοτεχνών, επαγγελματιών.
Αυτή είναι η δυστυχία μας.
Και γι αυτή μας τη δυστυχία, ΝΑΙ, φταίνε ΟΛΕΣ οι κυβερνήσεις που μας κυβέρνησαν.
Φταίμε όμως κι εμείς.
Οι ίδιοι.
Ή, όπως γράφει σήμερα ο Νίκος ο Ξυδάκης: Δεν φταίει το spread, εμείς φταίμε
Αντί λοιπόν να κάνουμε διάλογο (ΠΡΕΠΕΙ να τον κάνουμε) για το ασφαλιστικό, αντί να κάνουμε διάλογο (ΠΡΕΠΕΙ να τον κάνουμε) για την οικονομία, αντί να κάνουμε διάλογο (ΠΡΕΠΕΙ να τον κάνουμε) τη φορολογία…
…ΠΡΕΠΕΙ τώρα να κάτσουμε κάτω και να βρούμε τι δουλειά θα κάνουμε τώρα που …μεγαλώσαμε και πέφτουμε στο γκρεμό!
Τώρα που πλέον δεν υπάρχουν επιδοτήσεις και «πακέτα» για να μας ζήσουν. Ούτε χρηματιστήρια, ούτε πολλά «ασημικά» να πουλήσουμε.
>>> Πριν από έναν ακριβώς χρόνο έγραφα αυτό το κείμενο:
Εμείς τα παράσιταΣήμερα ισχύει μόνο εν μέρει. Τα πράγματα σήμερα είναι πολύ χειρότερα!
ΑΝεμος 