Tag / ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

by ANemos

50 offshore – 21 τρις…

Η έκθεση βγήκε μόλις χθες…

21 τρις βρίσκονται «κρυμμένα» σε 50 offshore…

Αν αυτό το ποσό φορολογούνταν κανονικά θα έλυνε όχι μόνο την ευρωπαϊκή κρίση αλλά και το συνολικό οικονομικό πρόβλημα ΟΛΟΚΛΗΡΗΣ της Αφρικής!

by ANemos

Θύμωσαν! Νίκησαν!

By Omar R. Valdimarsson
Feb. 20 (Bloomberg) — Icelanders who pelted parliament with rocks in 2009 demanding their leaders and bankers answer for the country’s economic and financial collapse are reaping the benefits of their anger.
Since the end of 2008, the island’s banks have forgiven loans equivalent to 13 percent of gross domestic product, easing the debt burdens of more than a quarter of the population, according to a report published this month by the Icelandic Financial Services Association.
“You could safely say that Iceland holds the world record in household debt relief,” said Lars Christensen, chief emerging markets economist at Danske Bank A/S in Copenhagen. “Iceland followed the textbook example of what is required in a crisis. Any economist would agree with that.”
The island’s steps to resurrect itself since 2008, when its banks defaulted on $85 billion, are proving effective. Iceland’s economy will this year outgrow the euro area and the developed world on average, the Organization for Economic Cooperation and Development estimates. It costs about the same to insure against an Icelandic default as it does to guard against a credit event in Belgium. Most polls now show Icelanders don’t want to join the European Union, where the debt crisis is in its third year.
The island’s households were helped by an agreement between the government and the banks, which are still partly controlled by the state, to forgive debt exceeding 110 percent of home values. On top of that, a Supreme Court ruling in June 2010 found loans indexed to foreign currencies were illegal, meaning households no longer need to cover krona losses.
Crisis Lessons
“The lesson to be learned from Iceland’s crisis is that if other countries think it’s necessary to write down debts, they should look at how successful the 110 percent agreement was here,” said Thorolfur Matthiasson, an economics professor at the University of Iceland in Reykjavik, in an interview. “It’s the broadest agreement that’s been undertaken.”
Without the relief, homeowners would have buckled under the weight of their loans after the ratio of debt to incomes surged to 240 percent in 2008, Matthiasson said.
Iceland’s $13 billion economy, which shrank 6.7 percent in 2009, grew 2.9 percent last year and will expand 2.4 percent this year and next, the Paris-based OECD estimates. The euro area will grow 0.2 percent this year and the OECD area will expand 1.6 percent, according to November estimates.
Housing, measured as a subcomponent in the consumer price index, is now only about 3 percent below values in September 2008, just before the collapse. Fitch Ratings last week raised Iceland to investment grade, with a stable outlook, and said the island’s “unorthodox crisis policy response has succeeded.”
People Vs Markets
Iceland’s approach to dealing with the meltdown has put the needs of its population ahead of the markets at every turn.
Once it became clear back in October 2008 that the island’s banks were beyond saving, the government stepped in, ring-fenced the domestic accounts, and left international creditors in the lurch. The central bank imposed capital controls to halt the ensuing sell-off of the krona and new state-controlled banks were created from the remnants of the lenders that failed.
Activists say the banks should go even further in their debt relief. Andrea J. Olafsdottir, chairman of the Icelandic Homes Coalition, said she doubts the numbers provided by the banks are reliable.
“There are indications that some of the financial institutions in question haven’t lost a penny with the measures that they’ve undertaken,” she said.
Fresh Demands
According to Kristjan Kristjansson, a spokesman for Landsbankinn hf, the amount written off by the banks is probably larger than the 196.4 billion kronur ($1.6 billion) that the Financial Services Association estimates, since that figure only includes debt relief required by the courts or the government.
“There are still a lot of people facing difficulties; at the same time there are a lot of people doing fine,” Kristjansson said. “It’s nearly impossible to say when enough is enough; alongside every measure that is taken, there are fresh demands for further action.”
As a precursor to the global Occupy Wall Street movement and austerity protests across Europe, Icelanders took to the streets after the economic collapse in 2008. Protests escalated in early 2009, forcing police to use teargas to disperse crowds throwing rocks at parliament and the offices of then Prime Minister Geir Haarde. Parliament is still deciding whether to press ahead with an indictment that was brought against him in September 2009 for his role in the crisis.
A new coalition, led by Social Democrat Prime Minister Johanna Sigurdardottir, was voted into office in early 2009. The authorities are now investigating most of the main protagonists of the banking meltdown.
Legal Aftermath
Iceland’s special prosecutor has said it may indict as many as 90 people, while more than 200, including the former chief executives at the three biggest banks, face criminal charges.
Larus Welding, the former CEO of Glitnir Bank hf, once Iceland’s second biggest, was indicted in December for granting illegal loans and is now waiting to stand trial. The former CEO of Landsbanki Islands hf, Sigurjon Arnason, has endured stints of solitary confinement as his criminal investigation continues.
That compares with the U.S., where no top bank executives have faced criminal prosecution for their roles in the subprime mortgage meltdown. The Securities and Exchange Commission said last year it had sanctioned 39 senior officers for conduct related to the housing market meltdown.
The U.S. subprime crisis sent home prices plunging 33 percent from a 2006 peak. While households there don’t face the same degree of debt relief as that pushed through in Iceland, President Barack Obama this month proposed plans to expand loan modifications, including some principal reductions.
According to Christensen at Danske Bank, “the bottom line is that if households are insolvent, then the banks just have to go along with it, regardless of the interests of the banks.”
–Editors: Jonas Bergman, Tasneem Brogger.
To contact the reporter on this story: Omar R. Valdimarsson in Reykjavik valdimarsson@bloomberg.net.
To contact the editor responsible for this story: Jonas Bergman at jbergman@bloomberg.net
by ANemos

Θύμωσαν! Νίκησαν!

By Omar R. Valdimarsson
Feb. 20 (Bloomberg) — Icelanders who pelted parliament with rocks in 2009 demanding their leaders and bankers answer for the country’s economic and financial collapse are reaping the benefits of their anger.
Since the end of 2008, the island’s banks have forgiven loans equivalent to 13 percent of gross domestic product, easing the debt burdens of more than a quarter of the population, according to a report published this month by the Icelandic Financial Services Association.
“You could safely say that Iceland holds the world record in household debt relief,” said Lars Christensen, chief emerging markets economist at Danske Bank A/S in Copenhagen. “Iceland followed the textbook example of what is required in a crisis. Any economist would agree with that.”
The island’s steps to resurrect itself since 2008, when its banks defaulted on $85 billion, are proving effective. Iceland’s economy will this year outgrow the euro area and the developed world on average, the Organization for Economic Cooperation and Development estimates. It costs about the same to insure against an Icelandic default as it does to guard against a credit event in Belgium. Most polls now show Icelanders don’t want to join the European Union, where the debt crisis is in its third year.
The island’s households were helped by an agreement between the government and the banks, which are still partly controlled by the state, to forgive debt exceeding 110 percent of home values. On top of that, a Supreme Court ruling in June 2010 found loans indexed to foreign currencies were illegal, meaning households no longer need to cover krona losses.
Crisis Lessons
“The lesson to be learned from Iceland’s crisis is that if other countries think it’s necessary to write down debts, they should look at how successful the 110 percent agreement was here,” said Thorolfur Matthiasson, an economics professor at the University of Iceland in Reykjavik, in an interview. “It’s the broadest agreement that’s been undertaken.”
Without the relief, homeowners would have buckled under the weight of their loans after the ratio of debt to incomes surged to 240 percent in 2008, Matthiasson said.
Iceland’s $13 billion economy, which shrank 6.7 percent in 2009, grew 2.9 percent last year and will expand 2.4 percent this year and next, the Paris-based OECD estimates. The euro area will grow 0.2 percent this year and the OECD area will expand 1.6 percent, according to November estimates.
Housing, measured as a subcomponent in the consumer price index, is now only about 3 percent below values in September 2008, just before the collapse. Fitch Ratings last week raised Iceland to investment grade, with a stable outlook, and said the island’s “unorthodox crisis policy response has succeeded.”
People Vs Markets
Iceland’s approach to dealing with the meltdown has put the needs of its population ahead of the markets at every turn.
Once it became clear back in October 2008 that the island’s banks were beyond saving, the government stepped in, ring-fenced the domestic accounts, and left international creditors in the lurch. The central bank imposed capital controls to halt the ensuing sell-off of the krona and new state-controlled banks were created from the remnants of the lenders that failed.
Activists say the banks should go even further in their debt relief. Andrea J. Olafsdottir, chairman of the Icelandic Homes Coalition, said she doubts the numbers provided by the banks are reliable.
“There are indications that some of the financial institutions in question haven’t lost a penny with the measures that they’ve undertaken,” she said.
Fresh Demands
According to Kristjan Kristjansson, a spokesman for Landsbankinn hf, the amount written off by the banks is probably larger than the 196.4 billion kronur ($1.6 billion) that the Financial Services Association estimates, since that figure only includes debt relief required by the courts or the government.
“There are still a lot of people facing difficulties; at the same time there are a lot of people doing fine,” Kristjansson said. “It’s nearly impossible to say when enough is enough; alongside every measure that is taken, there are fresh demands for further action.”
As a precursor to the global Occupy Wall Street movement and austerity protests across Europe, Icelanders took to the streets after the economic collapse in 2008. Protests escalated in early 2009, forcing police to use teargas to disperse crowds throwing rocks at parliament and the offices of then Prime Minister Geir Haarde. Parliament is still deciding whether to press ahead with an indictment that was brought against him in September 2009 for his role in the crisis.
A new coalition, led by Social Democrat Prime Minister Johanna Sigurdardottir, was voted into office in early 2009. The authorities are now investigating most of the main protagonists of the banking meltdown.
Legal Aftermath
Iceland’s special prosecutor has said it may indict as many as 90 people, while more than 200, including the former chief executives at the three biggest banks, face criminal charges.
Larus Welding, the former CEO of Glitnir Bank hf, once Iceland’s second biggest, was indicted in December for granting illegal loans and is now waiting to stand trial. The former CEO of Landsbanki Islands hf, Sigurjon Arnason, has endured stints of solitary confinement as his criminal investigation continues.
That compares with the U.S., where no top bank executives have faced criminal prosecution for their roles in the subprime mortgage meltdown. The Securities and Exchange Commission said last year it had sanctioned 39 senior officers for conduct related to the housing market meltdown.
The U.S. subprime crisis sent home prices plunging 33 percent from a 2006 peak. While households there don’t face the same degree of debt relief as that pushed through in Iceland, President Barack Obama this month proposed plans to expand loan modifications, including some principal reductions.
According to Christensen at Danske Bank, “the bottom line is that if households are insolvent, then the banks just have to go along with it, regardless of the interests of the banks.”
–Editors: Jonas Bergman, Tasneem Brogger.
To contact the reporter on this story: Omar R. Valdimarsson in Reykjavik valdimarsson@bloomberg.net.
To contact the editor responsible for this story: Jonas Bergman at jbergman@bloomberg.net
by ANemos

Ευρώ ή νέα δραχμή, του Ευκλείδη Τσακαλώτου

Είμαστε υπέρ του ευρώ ή είμαστε υπέρ της νέας δραχμής; Για να απαντηθεί αυτό το ερώτημα πρέπει να έχουμε ξεκαθαρίσει με το θέμα του τι είδους κρίση έχουμε. Η γνώμη μου είναι ότι η κρίση που διανύουμε δεν είναι πρωτίστως μια κρίση χρέους. Ούτε παγκοσμίως, ούτε στην Ελλάδα, ισχύει ότι το βασικό πρόβλημα είναι το χρέος.
Μπήκαμε σε αυτήν την κρίση το 2008 με τρία τουλάχιστον βασικά ζητήματα: Το πρώτο, οι μεγάλες κοινωνικές ανισότητες που για είκοσι χρόνια φούντωναν στην περίοδο του νεοφιλελευθερισμού. Το δεύτερο ένα απορυθμισμένο χρηματοπιστωτικό σύστημα που αργά ή γρήγορα θα δημιουργούσε μια χρηματοπιστωτική κρίση. Το τρίτο, οι γεωγραφικές ανισότητες του καπιταλισμού, όπου οι μακροοικονομικές ανισορροπίες μεταξύ της Ιαπωνίας και των ΗΠΑ, και μεταξύ βόρειας και νότιας Ευρώπης, αποτελούν μια πτυχή αυτού του προβλήματος.
Μετά το 2008, κανένα από αυτά τα ζητήματα δεν αντιμετωπίστηκε. Οι μακροοικονομικές ανισορροπίες συνεχίζουν ακάθεκτες, οι προσπάθειες ρύθμισης των τραπεζών χλευάζονται, ακόμα και από τους «Financial Ti­mes», και οι κοινωνικές ανισότητες διευρύνονται ακόμα περισσότερο με τα προγράμματα λιτότητας που προωθούνται σχεδόν παντού. Είναι τυχαίο ότι τώρα αντιμετωπίζουμε ένα δεύτερο επεισόδιο ύφεσης, αφού δεν αντιμετωπίστηκε καμία από τις αιτίες της κρίσης; Νομίζω όχι.
Δεν είναι όμως μόνο οικονομικό το πρόβλημα, δεν έχουμε μόνο κρίση της οικονομίας. Έχουμε κρίση και της πολιτικής. Στη μεταπολεμική περίοδο είχαμε τρεις προσπάθειες για να υπάρξει κάποιος συμβιβασμός μεταξύ του καπιταλισμού και της δημοκρατίας. Η πρώτη ήταν το κοινωνικό κράτος. Η δεύτερη ήταν όταν αντί να αναπτυχθεί κοινωνικό κράτος για τα φτωχά κοινωνικά στρώματα, δίναμε δάνεια σε αυτά τα στρώματα. Θυμίζω ότι τα τοξικά ομόλογα είχαν τη ρίζα τους σε δάνεια στα πιο φτωχά κοινωνικά στρώματα της αμερικάνικης κοινωνίας. Η τρίτη προσπάθεια ήταν το πελατειακό κράτος στην Ελλάδα. Και οι τρεις αυτές προσπάθειες φάνηκαν σε κάποια στιγμή μη βιώσιμες, και παρόλο που δημιούργησαν πολλά προβλήματα, ωστόσο ήταν προσπάθειες να διευρυνθούν τα καλά του καπιταλισμού, να υπάρξει σε κάποιο βαθμό νομιμοποίηση αυτού του συστήματος.
Λύση χωρίς δημοκρατία;
Η πολιτική της λιτότητας δεν απαντάει σε κανένα από αυτά τα ζητήματα, ούτε τα οικονομικά ούτε τα πολιτικά. Ιδιαίτερα στην Ελλάδα, κανείς πια δεν πιστεύει ότι τα δύο μνημόνια απαντούν σε οποιοδήποτε ερώτημα έχει τεθεί από την πραγματικότητα, ότι έχουμε να κάνουμε με ένα τεκμηριωμένο σχέδιο εξόδου από την κρίση. Αλλά σχέδιο υπάρχει και είναι αυτό που υπαγορεύει τη μείωση των μισθών για να έχουμε φτηνό εργατικό δυναμικό και φτηνά προϊόντα, για να μπορούμε να εξάγουμε και να μειώσουμε το καθαρό εξωτερικό μας χρέος. Από αυτή την οπτική γωνία η λιτότητα και η ύφεση δεν αποτελούν πρόβλημα γιατί μειώνεται ο μισθός, και υποτίθεται, το κόστος παραγωγής. Η διάλυση των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων δεν είναι πρόβλημα διότι δημιουργεί την προλεταριοποίηση των μεσαίων στρωμάτων και άρα την αύξηση της προσφοράς εργατικού δυναμικού. Η καταστροφή του κοινωνικού κράτους δεν είναι πρόβλημα διότι όσο πιο συρρικνωμένο κοινωνικό κράτος έχεις, τόσο περισσότερο οι εργαζόμενοι εξαρτώνται από το μισθό τους, και μόνο από αυτόν.
Αυτό που περιγράφω θυμίζει την πρωταρχική συσσώρευση του καπιταλισμού, όταν έπρεπε με βίαιο τρόπο να εξασφαλιστεί ότι υπάρχει αυτό το φτηνό εργατικό δυναμικό. Αυτό το σχήμα ποτέ, και πουθενά, δεν επικράτησε χωρίς βία, με δημοκρατικές διαδικασίες. Η βασική αντίφαση του μνημονιακού μπλοκ είναι ότι δεν έχει κανένα σχέδιο που να έχει δημοκρατική νομιμοποίηση. Όσες πολιτικές ανασυνθέσεις και αν κάνουν, όσα νέα κόμματα και αν προκύψουν, όσες πρωτοβουλίες κι αν παρθούν, δεν θα λυθεί αυτή η αντίφαση. Με δημοκρατία δεν μπορεί να εξασφαλιστεί το φτηνό εργατικό δυναμικό που απαιτεί το σχέδιο.
Ποια είναι η λύση; Πρέπει να αρχίσουμε από τη συρρίκνωση της δημοκρατίας. Να αμφισβητήσουμε την ιδέα ότι η δημοκρατία είναι κάτι το επιπρόσθετο και όχι ένα βασικό στοιχείο του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Σε όλη την Ευρώπη οι μνημονιακές πολιτικές δεν αποδίδουν, παρά το ότι επιχειρήθηκε να αποδοθεί η αποτυχία τους στην Ελλάδα σε δική μας αδυναμία να τις εφαρμόσουμε. Κι εκεί που είναι «καλά παιδιά», και τις εφαρμόζουν με ζήλο, και εκεί αυξάνεται το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ.
Να το προσπαθήσουμε
Η απάντηση, λοιπόν, στο αρχικό ερώτημα: ευρώ ή νέα δραχμή, είναι ότι προτιμώ μια ευρωπαϊκή λύση. Μια υπερεθνική αντιμετώπιση για ένα υπερεθνικό πρόβλημα. Προτιμώ οι ευρωπαίοι εργαζόμενοι να απαιτήσουν αλλαγή της ατζέντας. Προτιμώ να αναπτυχθεί ένα δημοκρατικό κοινωνικό κίνημα που να απαιτεί μια διαφορετική κατεύθυνση για την Ευρωπαϊκή Ένωση, χωρίς κοινωνικές και γεωγραφικές ανισότητες, με χρηματοπιστωτικό έλεγχο.
Μπορεί να συμβεί αυτό; Δεν είμαι σίγουρος. Είμαι σίγουρος, όμως, ότι χρειάζεται να το προσπαθήσουμε. Είμαι σίγουρος ότι αν φύγουμε από την ευρωζώνη ή αν διαλυθεί η ζώνη του ευρώ, αυτό δεν θα συμβεί λόγω της δημιουργίας ενός δημοκρατικού κινήματος που απαιτεί αλλαγή κατεύθυνσης, δεν θα έρθει από αυτούς που αντιστέκονται. Θα έρθει από αυτούς που ξέχασαν τη δεκαετία του 30, που ξέχασαν ότι η λιτότητα σε εποχή ύφεσης ποτέ δεν έφερε λύση, ότι με ύφεση ποτέ δεν μπορείς να περιορίσεις το χρέος.
Εάν δεν αναπτυχθεί ένα πανευρωπαϊκό ειρηνικό κίνημα και το ευρώ καταρρεύσει, τότε ο κίνδυνος του φασισμού είναι πραγματικός. Αυτοί που υποστηρίζουν την πολιτική των μνημονίων έχουν μεγάλη ιστορική ευθύνη. Θυμίζω ότι ο φασισμός στη Γερμανία δεν ήρθε μόνο από τον πληθωρισμό του 20, αλλά και από τα υφεσιακά προγράμματα του 29, του 30 και του 31.
Σε όσους βρίσκονται πιο κοντά στο ΠΑΣΟΚ, θυμίζω ότι όταν το 1929 το Εργατικό Κόμμα της Βρετανίας ασκούσε υφεσιακή πολιτική κατά του κόσμου της εργασίας, διασπάστηκε και έκανε 15 χρόνια να επιστρέψει στην εξουσία. Η απάντηση είναι και περισσότερη δημοκρατία, και περισσότερη αναδιανομή του εισοδήματος, και περισσότερο περιορισμό στις τράπεζες, και λιγότερα κέρδη, και περισσότερη απόκριση στις ανάγκες των πολλών.

Πηγή: Εποχή

by ANemos

Οταν μία ανακοίνωση καταρρίπτει έναν μύθο

Ακου να δεις τώρα!

Με αφορμή χθεσινό ρεπορτάζ του κεντρικού δελτίου ειδήσεων του Mega με τίτλο «Ναυάγιο στις Εφορίες: Δεν μπορούν να εισπράξουν ούτε τις οφειλές που έχουν βεβαιωθεί» που ήταν βασισμένο σε δηλώσεις του αποχωρούντος Υποδιευθυντή της ΙΑ’ Εφορείας Αθηνών, κ. Φώτη Φωτόπουλου, από το Γραφείο Τύπου του Υπουργείου Οικονομικών ανακοινώνονται τα εξής:


[…]


Τα στελέχη του Υπουργείου Οικονομικών, κάτω από πραγματικά δύσκολες συνθήκες, λόγω έλλειψης προσωπικού και λόγω μείωσης των αποδοχών τους, εκτελούν στην πλειοψηφία τους με υπευθυνότητα την αποστολή τους και συμβάλλουν σημαντικά στην προσπάθεια υπέρβασης της κρίσης με στόχο τη σωτηρία της χώρας. –

Μάααλιστα!

Αρα; Τελικά έχουμε έναν «διογκωμένο δημόσιο τομέα» με υπεράριθμους;
Ή έχουμε «έλλειψη προσωπικού»;
Εχουμε «υψηλούς μισθούς» στο δημόσιο;
Ή έχουμε μειωμένες αποδοχές;

Κι αν τα παραπάνω ισχύουν ΜΟΝΟ στο ΥΠΟΙΚ τότε προς τι οι οριζόντιες περικοπές, εφεδρείες κτλ;
Μήπως ελλείψεις υπάρχουν και αλλού;

Στην ανακοίνωσή του όμως το ΥΠΟΙΚ λέει και μία ακόμη μεγάλη αλήθεια:

Η υστέρηση στα δημόσια έσοδα και κατά αναλογία του μεγέθους της και στη συγκεκριμένη ΔΟΥ οφείλεται πρωτίστως στην κάμψη της οικονομικής δραστηριότητας λόγω της κρίσης.

Μήπως μας έχουν μουρλάνει στα ψέμματα;
Μήπως κάθε άλλο παρά επιχειρούν να εξορθολογίσουν το δημόσιο τομέα;

Τελικά μήπως όντως η συνταγή του μνημονίου έχει διαλύσει το σύμπαν;

Και τους πιστεύουμε ακόμη όταν οι ΙΔΙΟΙ ομολογούν την αλήθεια;