Ο Αλέξης Τσίπρας στο περιοδικό HOT DOC

Αποκλειστική συνέντευξη στο Hot Doc που κυκλοφορεί από την Πέμπτη 10 Μαΐου δίνει ο Αλέξης Τσίπρας . Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζει αναπόφευκτη την κυβέρνηση της Αριστεράς «η Ελλάδα θα αποτελέσει το Δούρειο ίππο, τον πολιορκητικό κρoιό, τη σπίθα που θα βάλει φωτιά στον κάμπο της Ευρώπης, από την Ελλάδα έχουμε ξεκινήσει μια πορεία ανατροπής των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, των πολιτικών της λιτότητας. Είτε με τη μορφή μια κυβέρνησης αμιγώς Αριστεράς είτε με τη μορφή μιας κυβέρνησης που θα έχει ως πυρήνα τις δυνάμεις της Αριστεράς»
Αναφερόμενος στους εκβιασμούς που δέχθηκε ο λαός τα δύο τελευταία χρόνια τόνισε ότι «ξέρουμε ότι θα βρούμε μπροστά μας και τρικλοποδιές και τεχνητές πολώσεις αλλά έχει καταλάβει πια ο κόσμος ότι όλοι αυτοί οι εκβιασμοί γίνονται προκειμένου να μετατραπεί σε ένα πειραματόζωο που δεν αντιδρά. Δυο χρόνια τώρα δέχεται εκβιασμούς.»
Από την Πέμπτη 10 Μαΐου κυκλοφορεί το 2ο τεύχος του δεκαπενθήμερου περιοδικού HOT DOC


Esbozo de la resistencia griega

Στο Μεξικάνικο περιοδικό Proceso
24/2/2012
MÉXICO, D.F. (apro).- Opuestos a las medidas de austeridad y al paquete económico que intenta implementar su gobierno, el Fondo Monetario Internacional y la Unión Europea, obreros, periodistas, jóvenes estudiantes y hasta un perro conforman las movilizaciones más grandes en el país helénico desde la Dictadura de los Coroneles en 1974.
Hace cuatro años, el asesinato del estudiante de 15 años Alexandros Grigoropoulos, a manos de la policía, causó disturbios en las principales ciudades de Grecia. Ya entonces, el diario estadunidense The New York Times diagnosticaba el estancamiento de la economía, la corrupción, el fallido sistema de educación, la pobreza y la precaria seguridad social.
El artículo, llamado “Grecia, una década en crisis”, publicado el 18 de diciembre de 2008, muestra los destrozos que los anarquistas (el “bloque negro”) realizaron en aquella ocasión. De ahí y hasta este 2012, los medios tradicionales de comunicación se ocupan sólo de transmitir las imágenes de la violencia en las calles, pero no de las nutridas manifestaciones de resistencia griega, explica el periodista Andreas Panagopoulos a este medio.
Dos años después del asesinato del joven manifestante, cuando estalló la bomba de la deuda, las amplias marchas convocadas por los partidos de izquierda y las grandes centrales sindicales como la Confederación de Servidores Públicos (ADEDY), el Frente Militante de Todos los Trabajadores (PAME) y la privada Confederación Nacional de Trabajadores Griegos (GSEE) reunieron a más de 100 mil personas en las calles de Atenas.
En un país de 10 millones de habitantes, uno de cada mil griegos protestaba en un inédito cinco de mayo. Ese día murieron tres empleados bancarios por el incendio provocado por una bomba molotov. Tanto anarquistas, banqueros y gobierno todavía se culpan del hecho.
Las protestas del 2010 se extendieron hasta mayo del siguiente año; aunque cambiaron de rostro gracias al movimiento de los indignados griegos, apartidista, no sindicalista, y surgido de la iniciativa ciudadana organizada en redes sociales.
El movimiento llamado “Mayo de Facebook” convocó a 35 mil personas en la Torre Blanca de Tesalónica, la segunda ciudad más grande de Grecia, y a 90 mil personas en Atenas. Parecía, según Andreas, que surgiría un nuevo movimiento social, un movimiento que llegaría para quedarse a acampar, como los indignados de España.
Europa unida
El 5 de mayo de 2010, el Partido Comunista de Grecia (KKE) colgó una enorme manta en la Acrópolis con la leyenda: “Pueblos de Europa, ¡levántense!”.
Casi un año después, los indignados españoles de la Puerta del Sol colgaron una manta que decía: “Hagan silencio, que los griegos están durmiendo”.
En mayo de 2011, los griegos reaccionaron colgando la pancarta: “Hemos despertado. ¿Qué hora es? ¡Hora de que se vayan!”, refiriéndose a los políticos.
Los griegos a su vez, colgaron otra pancarta con la siguiente frase: “No hagan ruido. Los franceses están durmiendo, sueñan con el (mayo del) 68”, haciendo alusión al famoso mayo francés de 1968 que se extendió por todo el mundo y terminó con la represión en México.
Como resultado de las protestas en la Puerta del Sol, los indignados españoles crearon el movimiento ¡Democracia Directa Ahora! En Grecia, inmediatamente, se creó un movimiento hermano que llegó a movilizar de 200 a 500 mil personas en una manifestación pacífica el 5 de junio de 2011, la más grande desde 1980.
Andreas cree que esta es la muestra de un gran movimiento social en toda Europa y más allá.
“…tengo que decir que el movimiento de los indignados hizo que muchos de nosotros bajáramos a las calles por primera vez y formáramos asambleas en las que discutíamos nuevas ideas, soluciones alternativas, incluso la posibilidad de una democracia directa. La gente comenzó a hablarse sin sesgos partidistas”.
A esto se suma el hecho de que los partidos tradicionales de izquierda como el KKE, el Syriza y la Izquierda Democrática no han estado a la altura, pues no están unidos y no ha podido convencer a la gente que tiene un programa alternativo, explica el periodista.
Además, Andreas considera que existe otro problema importante en Grecia: la inconsciencia sobre la importancia de su movimiento, ni para Grecia ni para el resto del mundo:
“No tenemos una clara visión de nuestra importancia porque nos sentimos muy avergonzados por nuestra situación. Somos, como me gusta decir, gente orgullosa pero ciega”.
Violencia mediática
“Los medios de comunicación masivos nos han cegado, nos han dejado inmóviles”, continúa Andreas, “el principal enemigo de toda la civilización Occidental es el diván enfrente de la televisión”.
De acuerdo con el periodista, los medios de comunicación de Estado y las grandes corporaciones esparcen la idea de que todos los trabajadores del sector público no valen y deberían ser expulsados de sus trabajos.
“La misma elite pinta a los ciudadanos que reaccionan como nacionalistas, revolucionarios de la vieja guardia, perezosos trabajadores públicos, izquierdistas, o todo a la vez (…) cuando ellos son los únicos culpables de la crisis y la deuda”.
¿Quiénes son estas elites? Apro publicó en mayo de 2010 un artículo llamado “Grecia: la moratoria de los pobres” donde los motivos de la crisis se relacionan con un rescate bancario de 28 mil millones de euros y la protección oficial a la especulación de los magnates de las flotas navieras, la banca, el turismo, el futbol y los medios.
Esta opinión es reforzada por varios cables que Wikileaks mandó al periódico griego Kathimerini en el 2011. El más revelador es el 06ATHENS1805, titulado: “¿Cómo leer la prensa griega: una guía para los no iniciados”.
El cable dice que Grecia tiene 160 periódicos y 180 canales de televisión con 10 millones de personas. Portugal, con la misma población, tiene 35 periódicos y 62 estaciones. Los medios griegos, dice el cable, no son para ganar dinero, pues son subsidiados por sus dueños, sino para ejercer influencia política y económica.
“Los periódicos, para vender, puesto que no hay suscripciones a casa, deben exagerar las noticias”, dice el cable.
En otro cable titulado “Disturbios griegos, ¿qué pasó y cómo afecta a los intereses de Estados Unidos?”, Daniel V. Speckhard dice que la prensa griega tuvo un papel en agravar e inflamar los disturbios del 2008.
“No hay violencia contra la policía, puedo asegurar esto”, detalla Andreas, “pero sí hay una brutal violencia policiaca contra las personas”.
El periodista aclara que algunas veces grupos de manifestantes actúan defensivamente para protegerse en contra de la policía y los SWAT. Sólo pequeños grupos llamados “el bloque negro” están atacando proactivamente.
“En mi opinión ellos actúan un papel teatralmente para hacer que la policía ataque al resto de la gente. Tenemos muchos casos en los que gente de la policía, enmascarada, ha sido encontrada en los bloques negros, y han sido reconocidos después”, denuncia.
La central sindical PAME publicó el 14 de febrero en su sitio de Internet un comunicado llamado “No nos rendiremos”. El documento describe a amplios contingentes que marcharon durante seis horas separados de los “provocadores infiltrados”, a quienes atribuyen la quema de sitios públicos en el centro de Atenas.
“Un plan de un Estado salvaje que usa la represión mediante encapuchados”, dice.
Andreas detalla lo que los medios de comunicación no muestran, y la gente del mundo no puede ver:
“ …no está viendo a los dos millones de desempleados, nuestras escuelas y hospitales con estudiantes sin libros y con pacientes sin medicinas, las raciones de miles que preguntan por un desayuno en las cocinas populares, los miles sin hogar en las grandes ciudades, los grupos neo-nazis que están atacando a los sin hogar y a los inmigrantes, cientos de miles de personas manifestándose pacíficamente en las calles alrededor de la calle Syntagma, los agentes del servicio secreto y hooligans encapuchados, golpeando a la gente, quemando edificios y rompiendo vidrios para culparnos”,
Y agrega:
“pero tampoco están viendo un vasto movimiento solidario entre los ciudadanos que están compartiendo bienes y servicios”.
La resistencia
“Sabemos que todo esto está mal, sabemos lo que no queremos, pero no estamos planteándonos cambios específicos”, dice Andreas, aunque aclara que hay un sentimiento generalizado de indignación:
“Tenemos que dejar de pagar por otros y exigirles que paguen. Nadie ha tocado la propiedad de la Iglesia ni les pone impuestos a los magnates de la navegación. Nadie sabe dónde está el dinero que la elite económica nos robó”.
Y propone:
“La primera estrategia es encontrar quien creó todas las deudas del Estado griego y exigirles que devuelvan el dinero”.
“ Y comunicarse, comunicarse, comunicarse”, dice Andreas al hablar de las necesidades de los movimientos sociales, “especialmente a través de las redes sociales, para informar a otras personas y al resto del mundo”.
Hay muchas iniciativas que están teniendo lugar en Grecia. Andreas Panagopoulos trabaja como periodista para Eleftherotypia (libertad de expresión), el mayor periódico de oposición en Grecia. Junto a otros 800 empleados, lleva siete meses sin recibir su paga y dos en huelga. Al igual que muchos otros griegos, se ha lanzado a las calles pacíficamente.
Más de 2 mil periodistas perdieron su trabajo durante la crisis del 2009. Los bancos no dan préstamos a los periódicos, especialmente a aquellos que critican al régimen. Las cosas se están poniendo cada vez peor y no es fácil para todos movilizarse hacia los nuevos medios de comunicación, explica el periodista.
“Ahora hay un movimiento para formar patronatos y asociaciones de periodistas libres para comenzar alternativas de noticias y medios. Creamos seminarios para periodistas y gente de los medios. No es fácil pero estamos peleando porque entendemos que nada será como lo fue antes”, dice.
La corresponsal de Proceso en Francia, Anne Maríe Mergier, publicó el pasado 14 de enero en el semanario (número 1837) una crónica llamada “Grecia en estado de coma”, casi al final del texto, visita algunas de las resistencias de Grecia.
En la crónica hablan directores y maestros de escuelas preocupados por crear redes solidarias para ayudar a las familias de sus alumnos, los obreros en huelga de la acerera Helleni Halivourgia, quienes están en peligro de que se les reduzca su horario de trabajo a cinco horas y su salario al 40%, los periodistas que tomaron las instalaciones de Alter Tv por falta de pago y desde donde difunden información sobre los nuevos movimientos sociales.
A ellos se suman un sinfín de iniciativas de comedores populares, organizaciones barriales y de centros de enseñanza como la de la Universidad del Egeo, que ya está rediseñando la educación basada en antiguos elementos de la enseñanza de la Grecia clásica junto a la filosofía, la ciencia y el humanismo.
También se han sumado los fundadores de la resistencia griega, Mikis Theodorakis, un cantautor y opositor contra la Dictadura de los Coroneles, y Manolis Glezos, quien arrancó la bandera nazi de la roca sagrada de la Acrópolis al terminar la Segunda Guerra Mundial.
Theodorakis y Glezos escribieron una carta donde citan a Protágoras y su máxima de la valía del hombre sobre el dinero ahora remplazada por lo que llaman “el valor del mercado sobre el hombre, (…) la dictadura financiera de la mundialización”.
Los dos activistas crearon ya la Resistencia Democrática Unida de los Pueblos (ELADA, por sus siglas en griego).
También, un perro llamado Lukánikos que apareció en la revista Time como “persona” del año junto a los manifestantes de Egipto, Túnez, Estados Unidos y México. Lukánikos no ha faltado a ninguna marcha desde el 2008 y siempre es cuidado por todos los asistentes.
“Debemos encontrar el camino para trabajar juntos, producir y crear, hacer negocios colectivos para sobrevivir”, dice Andreas.
“Hay muchos ejemplos aquí que nos enseñan que podemos hacerlo. Esta crisis puede ser una gran oportunidad para cambiar. Para nosotros, para nuestros niños, y para toda la gente del mundo”.

Esbozo de la resistencia griega

Στο Μεξικάνικο περιοδικό Proceso
24/2/2012
MÉXICO, D.F. (apro).- Opuestos a las medidas de austeridad y al paquete económico que intenta implementar su gobierno, el Fondo Monetario Internacional y la Unión Europea, obreros, periodistas, jóvenes estudiantes y hasta un perro conforman las movilizaciones más grandes en el país helénico desde la Dictadura de los Coroneles en 1974.
Hace cuatro años, el asesinato del estudiante de 15 años Alexandros Grigoropoulos, a manos de la policía, causó disturbios en las principales ciudades de Grecia. Ya entonces, el diario estadunidense The New York Times diagnosticaba el estancamiento de la economía, la corrupción, el fallido sistema de educación, la pobreza y la precaria seguridad social.
El artículo, llamado “Grecia, una década en crisis”, publicado el 18 de diciembre de 2008, muestra los destrozos que los anarquistas (el “bloque negro”) realizaron en aquella ocasión. De ahí y hasta este 2012, los medios tradicionales de comunicación se ocupan sólo de transmitir las imágenes de la violencia en las calles, pero no de las nutridas manifestaciones de resistencia griega, explica el periodista Andreas Panagopoulos a este medio.
Dos años después del asesinato del joven manifestante, cuando estalló la bomba de la deuda, las amplias marchas convocadas por los partidos de izquierda y las grandes centrales sindicales como la Confederación de Servidores Públicos (ADEDY), el Frente Militante de Todos los Trabajadores (PAME) y la privada Confederación Nacional de Trabajadores Griegos (GSEE) reunieron a más de 100 mil personas en las calles de Atenas.
En un país de 10 millones de habitantes, uno de cada mil griegos protestaba en un inédito cinco de mayo. Ese día murieron tres empleados bancarios por el incendio provocado por una bomba molotov. Tanto anarquistas, banqueros y gobierno todavía se culpan del hecho.
Las protestas del 2010 se extendieron hasta mayo del siguiente año; aunque cambiaron de rostro gracias al movimiento de los indignados griegos, apartidista, no sindicalista, y surgido de la iniciativa ciudadana organizada en redes sociales.
El movimiento llamado “Mayo de Facebook” convocó a 35 mil personas en la Torre Blanca de Tesalónica, la segunda ciudad más grande de Grecia, y a 90 mil personas en Atenas. Parecía, según Andreas, que surgiría un nuevo movimiento social, un movimiento que llegaría para quedarse a acampar, como los indignados de España.
Europa unida
El 5 de mayo de 2010, el Partido Comunista de Grecia (KKE) colgó una enorme manta en la Acrópolis con la leyenda: “Pueblos de Europa, ¡levántense!”.
Casi un año después, los indignados españoles de la Puerta del Sol colgaron una manta que decía: “Hagan silencio, que los griegos están durmiendo”.
En mayo de 2011, los griegos reaccionaron colgando la pancarta: “Hemos despertado. ¿Qué hora es? ¡Hora de que se vayan!”, refiriéndose a los políticos.
Los griegos a su vez, colgaron otra pancarta con la siguiente frase: “No hagan ruido. Los franceses están durmiendo, sueñan con el (mayo del) 68”, haciendo alusión al famoso mayo francés de 1968 que se extendió por todo el mundo y terminó con la represión en México.
Como resultado de las protestas en la Puerta del Sol, los indignados españoles crearon el movimiento ¡Democracia Directa Ahora! En Grecia, inmediatamente, se creó un movimiento hermano que llegó a movilizar de 200 a 500 mil personas en una manifestación pacífica el 5 de junio de 2011, la más grande desde 1980.
Andreas cree que esta es la muestra de un gran movimiento social en toda Europa y más allá.
“…tengo que decir que el movimiento de los indignados hizo que muchos de nosotros bajáramos a las calles por primera vez y formáramos asambleas en las que discutíamos nuevas ideas, soluciones alternativas, incluso la posibilidad de una democracia directa. La gente comenzó a hablarse sin sesgos partidistas”.
A esto se suma el hecho de que los partidos tradicionales de izquierda como el KKE, el Syriza y la Izquierda Democrática no han estado a la altura, pues no están unidos y no ha podido convencer a la gente que tiene un programa alternativo, explica el periodista.
Además, Andreas considera que existe otro problema importante en Grecia: la inconsciencia sobre la importancia de su movimiento, ni para Grecia ni para el resto del mundo:
“No tenemos una clara visión de nuestra importancia porque nos sentimos muy avergonzados por nuestra situación. Somos, como me gusta decir, gente orgullosa pero ciega”.
Violencia mediática
“Los medios de comunicación masivos nos han cegado, nos han dejado inmóviles”, continúa Andreas, “el principal enemigo de toda la civilización Occidental es el diván enfrente de la televisión”.
De acuerdo con el periodista, los medios de comunicación de Estado y las grandes corporaciones esparcen la idea de que todos los trabajadores del sector público no valen y deberían ser expulsados de sus trabajos.
“La misma elite pinta a los ciudadanos que reaccionan como nacionalistas, revolucionarios de la vieja guardia, perezosos trabajadores públicos, izquierdistas, o todo a la vez (…) cuando ellos son los únicos culpables de la crisis y la deuda”.
¿Quiénes son estas elites? Apro publicó en mayo de 2010 un artículo llamado “Grecia: la moratoria de los pobres” donde los motivos de la crisis se relacionan con un rescate bancario de 28 mil millones de euros y la protección oficial a la especulación de los magnates de las flotas navieras, la banca, el turismo, el futbol y los medios.
Esta opinión es reforzada por varios cables que Wikileaks mandó al periódico griego Kathimerini en el 2011. El más revelador es el 06ATHENS1805, titulado: “¿Cómo leer la prensa griega: una guía para los no iniciados”.
El cable dice que Grecia tiene 160 periódicos y 180 canales de televisión con 10 millones de personas. Portugal, con la misma población, tiene 35 periódicos y 62 estaciones. Los medios griegos, dice el cable, no son para ganar dinero, pues son subsidiados por sus dueños, sino para ejercer influencia política y económica.
“Los periódicos, para vender, puesto que no hay suscripciones a casa, deben exagerar las noticias”, dice el cable.
En otro cable titulado “Disturbios griegos, ¿qué pasó y cómo afecta a los intereses de Estados Unidos?”, Daniel V. Speckhard dice que la prensa griega tuvo un papel en agravar e inflamar los disturbios del 2008.
“No hay violencia contra la policía, puedo asegurar esto”, detalla Andreas, “pero sí hay una brutal violencia policiaca contra las personas”.
El periodista aclara que algunas veces grupos de manifestantes actúan defensivamente para protegerse en contra de la policía y los SWAT. Sólo pequeños grupos llamados “el bloque negro” están atacando proactivamente.
“En mi opinión ellos actúan un papel teatralmente para hacer que la policía ataque al resto de la gente. Tenemos muchos casos en los que gente de la policía, enmascarada, ha sido encontrada en los bloques negros, y han sido reconocidos después”, denuncia.
La central sindical PAME publicó el 14 de febrero en su sitio de Internet un comunicado llamado “No nos rendiremos”. El documento describe a amplios contingentes que marcharon durante seis horas separados de los “provocadores infiltrados”, a quienes atribuyen la quema de sitios públicos en el centro de Atenas.
“Un plan de un Estado salvaje que usa la represión mediante encapuchados”, dice.
Andreas detalla lo que los medios de comunicación no muestran, y la gente del mundo no puede ver:
“ …no está viendo a los dos millones de desempleados, nuestras escuelas y hospitales con estudiantes sin libros y con pacientes sin medicinas, las raciones de miles que preguntan por un desayuno en las cocinas populares, los miles sin hogar en las grandes ciudades, los grupos neo-nazis que están atacando a los sin hogar y a los inmigrantes, cientos de miles de personas manifestándose pacíficamente en las calles alrededor de la calle Syntagma, los agentes del servicio secreto y hooligans encapuchados, golpeando a la gente, quemando edificios y rompiendo vidrios para culparnos”,
Y agrega:
“pero tampoco están viendo un vasto movimiento solidario entre los ciudadanos que están compartiendo bienes y servicios”.
La resistencia
“Sabemos que todo esto está mal, sabemos lo que no queremos, pero no estamos planteándonos cambios específicos”, dice Andreas, aunque aclara que hay un sentimiento generalizado de indignación:
“Tenemos que dejar de pagar por otros y exigirles que paguen. Nadie ha tocado la propiedad de la Iglesia ni les pone impuestos a los magnates de la navegación. Nadie sabe dónde está el dinero que la elite económica nos robó”.
Y propone:
“La primera estrategia es encontrar quien creó todas las deudas del Estado griego y exigirles que devuelvan el dinero”.
“ Y comunicarse, comunicarse, comunicarse”, dice Andreas al hablar de las necesidades de los movimientos sociales, “especialmente a través de las redes sociales, para informar a otras personas y al resto del mundo”.
Hay muchas iniciativas que están teniendo lugar en Grecia. Andreas Panagopoulos trabaja como periodista para Eleftherotypia (libertad de expresión), el mayor periódico de oposición en Grecia. Junto a otros 800 empleados, lleva siete meses sin recibir su paga y dos en huelga. Al igual que muchos otros griegos, se ha lanzado a las calles pacíficamente.
Más de 2 mil periodistas perdieron su trabajo durante la crisis del 2009. Los bancos no dan préstamos a los periódicos, especialmente a aquellos que critican al régimen. Las cosas se están poniendo cada vez peor y no es fácil para todos movilizarse hacia los nuevos medios de comunicación, explica el periodista.
“Ahora hay un movimiento para formar patronatos y asociaciones de periodistas libres para comenzar alternativas de noticias y medios. Creamos seminarios para periodistas y gente de los medios. No es fácil pero estamos peleando porque entendemos que nada será como lo fue antes”, dice.
La corresponsal de Proceso en Francia, Anne Maríe Mergier, publicó el pasado 14 de enero en el semanario (número 1837) una crónica llamada “Grecia en estado de coma”, casi al final del texto, visita algunas de las resistencias de Grecia.
En la crónica hablan directores y maestros de escuelas preocupados por crear redes solidarias para ayudar a las familias de sus alumnos, los obreros en huelga de la acerera Helleni Halivourgia, quienes están en peligro de que se les reduzca su horario de trabajo a cinco horas y su salario al 40%, los periodistas que tomaron las instalaciones de Alter Tv por falta de pago y desde donde difunden información sobre los nuevos movimientos sociales.
A ellos se suman un sinfín de iniciativas de comedores populares, organizaciones barriales y de centros de enseñanza como la de la Universidad del Egeo, que ya está rediseñando la educación basada en antiguos elementos de la enseñanza de la Grecia clásica junto a la filosofía, la ciencia y el humanismo.
También se han sumado los fundadores de la resistencia griega, Mikis Theodorakis, un cantautor y opositor contra la Dictadura de los Coroneles, y Manolis Glezos, quien arrancó la bandera nazi de la roca sagrada de la Acrópolis al terminar la Segunda Guerra Mundial.
Theodorakis y Glezos escribieron una carta donde citan a Protágoras y su máxima de la valía del hombre sobre el dinero ahora remplazada por lo que llaman “el valor del mercado sobre el hombre, (…) la dictadura financiera de la mundialización”.
Los dos activistas crearon ya la Resistencia Democrática Unida de los Pueblos (ELADA, por sus siglas en griego).
También, un perro llamado Lukánikos que apareció en la revista Time como “persona” del año junto a los manifestantes de Egipto, Túnez, Estados Unidos y México. Lukánikos no ha faltado a ninguna marcha desde el 2008 y siempre es cuidado por todos los asistentes.
“Debemos encontrar el camino para trabajar juntos, producir y crear, hacer negocios colectivos para sobrevivir”, dice Andreas.
“Hay muchos ejemplos aquí que nos enseñan que podemos hacerlo. Esta crisis puede ser una gran oportunidad para cambiar. Para nosotros, para nuestros niños, y para toda la gente del mundo”.

Ο "Θάνατος" ενός περιοδικατζή

Μνημειώδες κείμενο ή «πως να πεθάνεις βρίζοντας και φτύνοντας»:

Επιστολή του Πέτρου Κωστόπουλου 

“Φτάνει μια μέρα, στη ζωή κάθε άντρα, η στιγμή του απολογισμού. Τώρα είναι η δική μου. Είναι πια προφανές ότι η ΙΜΑΚΟ δεν μπορεί να συνεχίσει κατ’ οποιονδήποτε τρόπο να λειτουργεί όπως συνέβαινε επί 17 συναπτά έτη. Αυτό σημαίνει ότι εγώ απέτυχα -έστω κι αν οι συνθήκες που επικρατούν στο χώρο του Τύπου είναι “δολοφονικές”. Ο τζίρος των περιοδικών έχει πέσει μέσα σε τέσσερα χρόνια από 70% έως 90% ενώ στα ραδιόφωνα οι ζημιές αγγίζουν το 60%. Από το 2008 που ξεκίνησε η κρίση
προσπάθησα με όλους τους τρόπους να κρατήσω την ΙΜΑΚΟ ζωντανή. Ακόμα και στους χειρότερους εφιάλτες μου δεν μπορούσα να φανταστώ ότι η εξέλιξη στην οικονομία και ειδικά στον Τύπο θα ήταν τόσο άσχημη, τόσο άγρια. Επί τέσσερα συναπτά έτη προσπάθησα με όλους τους τρόπους να κρατήσω ζωντανό το μαγαζί επενδύοντας ότι είχα και δεν είχα σε ψυχικό, σωματικό και οικονομικό δυναμικό. Διαψεύστηκα.

Στην προσπάθεια μου αυτή επένδυσα ότι είχα και δεν είχα σε κινητό ή ρευστό στην εταιρεία. Τη γέννησα και ο θάνατός της σήμερα ισοδυναμεί με το θάνατο ενός παιδιού μου. Με το θάνατο του μέλλλοντός μου.
Γνωρίζω πολύ καλά ότι η ανθρωποφαγία που ειφίσταμαι αυτές τις ημέρες έχει τις ρίζες της σε άλλες αιτίες. Όλα όσα διαβάζω πια ξεπερνούν και την πιο αρρωστημένη φαντασία. Όταν φτάνουμε στο σημείο να υποθέσουμε ότι το ΚΛΙΚ ή το Nitro, δύο και μόνο περιοδικά, είναι αυτά που προκάλεσαν την καθίζηση της χώρας, τότε αντιλαμβάνεσαι ότι έχεις μεταμορφωθεί στο εξιλαστήριο θύμα μιας στρεβλής κατάστασης!
Δεν ήταν οι Υπουργοί Οικονομικών που μιλούσαν για το χρηματιστήριο, δεν ήταν οι τραπεζίτες που διέβλεπαν μια διαρκή άνοδο, δεν ήταν οι οικονομικές εφημερίδες που πόνταραν σε ψόφια <<γκανιάν>>, δεν ήταν τα μεγάλα συγκροτήματα των οποίων οι ναυαρχίδες πόνταραν στη διαρκή ανάπτυξη και στο διαρκές κέρδος. Δεν θέλω να αποποιηθώ των ευθυνών
μου, αλλά θεωρώ αστείο να υποθέσει κανείς ότι την καταναλωτική, τη χρηματιστηριακή και την επενδυτική Ελλάδα την καθόριζε ένα και μόνο περιοδικό του <<βλάχου>> Κωστόπουλου! Θα ήταν εντυπωσιακό να διαθέτουν τόση δύναμη τα προϊόντα μου, αλλά οι αναγνώστες μου έχω την αίσθηση, αγαπητοί, ότι δεν φτάνουν ούτε για τα κόλυβα σε μια χώρα 10.000.000
ανθρώπων. Δεν λέω, βέβαια, άλλα συγκροτήματα προμοτάριζαν το <> Porsche, Franck Muller και Hermes, αλλά να με συγχωράτε δεν ήμουν εγώ αυτός. Το <<ΚΛΙΚ>> στα ντουζένια του θεωρούταν ένα προϊόν του ελληνικού περιθωρίου. Οι παλιότεροι θα το θυμούνται καλά.
Το 1995 έπειτα από μια διαφωνία με το αφεντικό μου, τον Άρη Τερζόπουλο, αποφάσισα με <<συμπαίκτες>> τους επιχειρηματίες κ. Μαρινόπουλο και Ιωάννου να δημιουργήσουμε την ΙΜΑΚΟ. Ο καθένας μας κατείχε το 33% και όχι δεν μας βοήθησε το ΠΑΣΟΚ όπως διατείνονται κάποιοι κρετίνοι εδώ και χρόνια. Διότι το ΠΑΣΟΚ ενδιαφερόταν
αποκλειστικά για τον mainstream πολιτικό Τύπο (ενίοτε και τον περιθωριακό), οποίος έφτιαχνε τα πρωτοσέλιδα στα περίπτερα.
Είμαι περήφανος (και σίγουρα αρκετά μαλάκας) που ποτέ δεν πήρα παρά πενταροδεκάρες από τις κρατικές διαφημίσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ όπως όλος ο περιοδικός τύπος και όλα τα μουσικά ραδιόφωνα. Κάμποσες εφημερίδες της πλάκας που καρπώνονταν 50 φορές περισσότερα από την κρατική διαφήμιση απ’ ότι ένα συγκρότημα με 1.500.000 αναγνώστες ή
ακροατές. Αλλωστε αυτά περιέχονται σε διαρκείς διαμαρτυρίες τόσο των μουσικών ραδιοφώνων όσο και των περιοδικών όχι μόνο των δικών μου, αλλά του συνόλου της Ελλάδας. Οι συνάδερφοι ξέρουν για ποιο πράγμα μιλάω και ας έχουν σωπάσει πια. Η διαπλοκή διαδραματιζόταν στους τίτλους που κρέμονταν στα περίπτερα. Για να επιστρέψω, όμως, στο κυρίως θέμα θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι προκειμένου να επιβιώσει η ΙΜΑΚΟ προσέφερα τα τελευταία τέσσερα χρόνια όλη την ακίνητη και κινητή περιουσία μου ακόμα και αυτή που αποκτήθηκε πριν καν ιδρύσω την ΙΜΑΚΟ. Μιλάω για 32 χρόνια δουλειάς, τα οποία
εκποιήθηκαν είτε με χρέη σε τράπεζες με αντίτιμο την ακίνητη περιουσία, είτε με απ’ ευθείας καταθέσεις οχι μόνο δικές μου αλλά και συγγενικών μου προσώπων. Νομίζω ότι λίγοι επιχειρηματίες σε αυτό τον τόπο μπορούν να ισχυριστούν το ίδιο. Ότι δηλαδή έβαλαν ό,τι είχαν και δεν είχαν για να ζήσει το μαγαζί τους. Τα λέω όλα αυτά επειδή εσχάτως διαβάζω <<τέρατα>> και διαπιστώνω έναν αδιανόητο κανιβαλισμό εις βάρους μου. Καλώ τον οποιονδήποτε να του παρέχω οποιαδήποτε διευκόλυνση να
διαπιστώσει το αληθές των λεγομένων μου. Ας έρθει ακόμα και ο ανώνυμος κομπλεξικός ενός blog που στο βωμό της ανέξοδης λασπολογίας ικανοποιεί τα πιο άγρια ένστικτά του.
Η οικονομική πολιτική που ακολουθησαν τα δύο μεγάλα κόμματα (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ), τα τελευταία χρόνια, διέλυσαν την οικονομική ζωή της Ελλάδας πνίγοντας τα εισοδήματα των μικρομεσαίων στρωμάτων. Αποτέλεσμα;
Οδήγησαν τον Τύπο όχι απλώς σε κρίση αλλά σε κραχ, σαν και αυτό της Αμερικής της δεκαετίας του ’30. Μάλιστα θαυμάζω τους συναδέρφους και ανταγωνιστές μου που κρατιούνται ακόμα ζωντανοί, αλλά είμαι περίεργος να δω για πόσο θα αντέξουν τελικά. Το λέω με πλήρη επίγνωση των ευθυνών μου. Διότι, είχαμε παράλογους, απίστευτους για τους κανονικούς
εργαζόμενους μισθούς και τεράστιο προσωπικό για αυτό που μπορούσαμε να παράγουμε. Ναι, ήταν μια φούσκα. Έχετε δίκιο. Η έκρηξη των media στη δεκαετία του ’90 οδήγησε σε σχιζοφρενικά κόστη όλους μας. Η ΙΜΑΚΟ έφτασε να έχει 550 υπαλλήλους και μισθολόγιο 15 εκ. ευρώ το χρόνο! Και μιλάμε για μια μικρομεσαία εταιρεία…
Αποδείχθηκε τελικά ότι η πραγματικότητα ήταν πιο σκληρή. Με το που έσκασε η κρίση το πρώτο πράγμα που έκοψε κάθε επιχείρηση ήταν η διαφήμιση ενώ πολλοί συμπατριώτες μας έκοψαν τα περιοδικά γιατί τα δύο και τα τρία ευρώ κατέληξαν να είναι πολυτέλεια. Φυσικά είχαμε και εμείς ευθύνες. Ως ύλη μιλάω…
Παρόλα αυτά αισθάνομαι πραγματικά περήφανος που διέθεσα ότι είχα και δεν είχα για την επιβίωση της ΙΜΑΚΟ. Πολλοί μου έλεγαν ότι είμαι μαλάκας αλλά προτίμησα να ακολουθήσω αυτούς που μου έλεγαν βάλ’ τα όλα, κέρδισε χρόνο όλα μπορεί να γυρίσουν. Δεν γύρισε τίποτα.
Αντιθέτως το 2012 ξεκίνησε με εισπράξεις που δεν έφταναν ούτε στο 15% των εισπράξεων του 2009! Και δεν ήταν μόνο αυτό. Στην ΙΜΑΚΟ οφείλονται από πελάτες 7-8 εκ. ευρώ. Από ανθρώπους που δεν πλήρωσαν όσα όφειλαν, ποσό περίπου ίσο με αυτό που οφείλει σήμερα η ΙΜΑΚΟ στους πελάτες της. Ουδείς φυσικά ασχολήθηκε με αυτούς που μας εβαλαν τα φέσια γιατί
προφανώς τα ονόματά τους δεν πουλούσαν στον Τύπο. Έτσι γίνεται πάντα.
Ο γνωστός μαλάκας την πληρώνει. Οι ανώνυμοι αναφέρονται ως οι <<καημένοι>> που τους έπληξε η κρίση.
Επίσης, μεγάλη κουβέντα γίνεται για το αν το τέλος της ΙΜΑΚΟ οφείλεται στο τέλος του <>. Πολύ διασκεδαστικό το βρίσκω. Αν η Ελευθεροτυπία, το ALTER, ο <<Κόσμος του Επενδυτή>> και δεν ξέρω εγώ τι άλλο που προηγήθηκε ήταν lifestyle, τότε είμαι πολύ χαρούμενος για την επιρροή που είχα. Δυστυχώς όμως αυτά είναι γελοιότητες κάποιων
κομπλεξικών ανθρώπων οι οποίοι δεν ενδιαφέρθηκαν για το lifestyle που οι ίδιοι ζούσαν, αλλά αντιθέτως ενδιαφέρθηκαν για τον μαλάκα, τον παλιάνθρωπο <<βλάχο>> που ήρθε από το Βόλο και έφτιαξε ξαφνικά συγκρότημα Τύπου. Με τρώει το χέρι μου, αλλά δεν θα γράψω για το ποιοι έχουν Porsche και τις κυκλοφορούν. Ή τέλος πάντων ποιοι σας δουλεύουν
ψιλό γαζί με πρόσκαιρες ηθικολογίες. Το σίγουρο είναι ότι το δαιμονοποημένο <> δεν μπορούσε να συμμετάσχει στη διπλοκή.
Άντε το πολύ, πολύ να είχε πρώτο τραπέζι πίστα σε καμιά Βίσση και κανένα Ρουβά και να μην πλήρωνε τίποτα στο τέλος. Κι αυτό γιατί είτε το χάριζε ο καλλιτέχνης, είτε ο μαγαζάτορας που διαφημιζόταν δωρεάν στα έντυπα του εκάστοτε εκδότη. Δεν κάνει πολύ φθηνό για διαπλοκή; Βέβαια παρότι δημιούργησα τέσσερις ραδιοφωνικούς σταθμούς που παίζουν
από βαριά λαϊκά μέχρι hip hop, συν, αν θυμάμαι καλά, 16 περιοδικά σαν και αυτά που έχει ο Λαμπράκης, ο Μπόμπολας, ο Λυμπέρης ή ο Φιλιππόπουλος, στο τέλος της μέρας ο υπεύθυνος της κατάστασης είμαι
εγώ. Τι να πω. Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος. Νιονιό εννοώ…
Τον τελευταίο καιρό προσπάθησαν να εκποιήσω όσο, όσο -μέσα στην ανάγκη και την κρίση- περουσιακά στοιχεία στα οποία ο νόμος μου επέβαλλε να πληρώσω το αντίτιμο απ’ ευθείας στους εργαζομένους. Δαπάνησα εκατοντάδες ώρες για να κλείσω συμφωνίες έτσι ώστε να καλυφθεί το προσωπικό -όλοι αυτοί που δούλεψα μαζί τους. Όχι μόνο με αποζημιώσεις,
αλλά και με νέες δουλειές, νέες θέσεις εργασίας σε άλλα γκρουπ. Έχουν ήδη γραφτεί στον Τύπο τα περισσότερα. Δυστυχώς τα <<κοράκια>> πρόλαβαν δικαστικά να ανασχέσουν αυτές τις αποφάσεις. Έφτασαν στο σημείο να
μπουκάρουν για να πάρουν ότι υπήρχε κινητό και ακίνητο μέσα στο μαγαζί αγνοώντας στην πραγματικότητα ότι οποιαδήποτε εκποίηση περουσιακού στοιχείου της ΙΜΑΚΟ έπρεπε να πάει στους εργαζομένους και αν περίσσευε
κάτι σε άλλους μιας και έχω ικανοποιήσει πλήρως τις υποχρεώσεις της ΙΜΑΚΟ προς το δημόσιο.
Αυτό που έχω να δηλώσω πια είναι ότι, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση μέσα στην περιδίνηση της κρίσης, κατά βάση αισθάνομαι υπεύθυνος μόνο στους συνεργάτες μου. Τους ανθρώπους που δούλεψαν για να κρατήσουν την εταιρεία ζωντανή. Σε αυτούς που συμπαράσταθηκαν στις δυσκολότερες στιγμές της ΙΜΑΚΟ και έδωσαν ότι μπορούσαν για να μείνει
το μαγαζί ανοιχτό. Οι εταρείες Τύπου στηρίζονται στους ανθρώπους τους, όχι αναγκαστικά σε όλους αλλά στους περισσότερους από αυτούς. Έστω κι αν η ΙΜΑΚΟ, όπως και εγώ προσωπικά, έχει πέσει ουκ ολίγες φορές θύμα <<συνεργατών>> που επωφελήθηκαν τα μέγιστα -για να το πω ευγενικά. Όμως ακόμα και αυτό είναι αποκελιστικά δική μου ευθύνη. Δική μου αποτυχία.
Το να θέλεις να είσαι δημιουργικός δεν σου επιτρέπει σε καμία περίπτωση σαν επιχειρηματία να αγνοήσεις το καθημερινό οικονομικό γίγνεσθαι. Ας πούμε οι φωτογραφήσεις που κόστιζαν 3,5 εκ. ευρώ το χρόνο κοστίζουν σήμερα 500.000 ευρώ! Δεν μπορώ να κατηγορήσω κανέναν για αυτό. Κανέναν πέρα από τον εαυτό μου. Πιστεύω ότι έκανα μια σειρά
<<ανακαλύψεων>> που βοήθησαν πολύ κόσμο να μπει σε αυτή τη δουλειά, όμως, σε καμιά περίπτωση και δεν ζητάω από κανέναν να με συγχωρήσει για το ότι οικονομικά δεν τα κατάφερα, έστω κι αν η κρίση την οποία
ζούμε θα φέρει σε αδιέξοδο το 70% των media στη χώρα μας.
Εκείνο που θέλω να πω για να κλείσω αυτό το κείμενο είναι ότι θέλω να προσφέρω στους εργαζομένους οποιονδήποτε τίτλο περιοδικού μπορεί να πωληθεί και οποιοδήποτε κινητό ή ακίνητο στοιχείο το οποίο μπορεί να τους αποφέρει αποζήμιωση για όλα όσα έχουν προσφέρει στην εταιρεία.
Επίσης δηλώνω σε οποιοδήποτε τσογλάνι ισχυρίζεται ότι έχω λογαριασμούς στο εξωτερικό να το ψάξει, να το καταγγείλει και να το αναφέρει. Θα τον βοηθήσω να βρει την αλήθεια. Κουράστηκα να ακούω ψέματα και ασυναρτησίες.
Εγώ φαλήρισα προσωπικά. Δεν μου ανήκει τίποτα από αυτά που έχτισα έπειτα από 32 χρόνια δουλειάς. Ούτε σπίτια (ναι, μου τα παίρνουν), ούτε χρήματα. Δεν ψάχνω για κατανόηση γιατί ο Τύπος στην Ελλάδα έχει καταλήξει να είναι ανθρωποφαγικός. Αυτοί που χρωστάνε έξι μήνες στους εργαζομένους καταγγέλουν αυτούς που χρωστάνε τρεις. Δεν έχω να
απολογηθώ για τίποτα άλλο πέρα από το ότι λυπάμαι για το ότι δεν έχω καταφέρει μαζί με τα άλλα να ξεπληρώσω τους ανθρώπους που δούλευαν για μένα και πιστεύω ότι τα περουσιακά στοιχεία της εταρείας περισσεύουν
για να γίνει αυτό. Δεν το χρωστάω μόνο σε αυτούς, αλλά και σε εμένα. Γιατί έμαθα ένα πράγμα από τον μακαρίτη τον πατέρα μου. Να είμαι αξιοπρεπής ακόμα και όταν όλοι θέλουν να με φάνε ζωντανό. Στη μνήμη του θα το παλέψω μέχρι τέλους.
Λένε συνήθως ότι δεν έχει σημασία αν πέσεις, σημασία έχει να μπορείς να ξανασηκωθείς. Ξέρω ότι αυτή είναι μια ωραία φράση, αλλά κομματάκι δύσκολη στην εφαρμογή της, ιδιαίτερα όταν ζεις σε καθεστώς κλινικής κατάθλιψης επί 12 μήνες. Όμως, αυτό είναι που θέλω να κάνω αυτή τη στιγμή αποζημιώνοντας όσους χάνουν από εμένα -χωρίς να σκέφτομαι
αυτούς που μου έχουν κάνει τη ζημιά. Πλέον η μόνη δουλειά που έχω είναι αυτή της τηλεόρασης. Πριν βγω στον αέρα εδώ και 11 μήνες χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο μέσα στο καμαρίνι και μετά βγαίνω έξω χαζογελώντας. Κάποιοι το εκλαμβάνουν ως σταρχιδισμό. Δεν έχουν ιδέα τι νιώθω. Βλέπω μάλιστα ότι θέλουν να μου κόψουν και αυτή τη δουλειά, το
μοναδικό πλέον εισόδημα για την οικογένεια και τα παιδιά μου. Αγνοούν ότι τα έσοδα από τις εκπομπές μου στον ALPHA πήγαν όλα στην ΙΜΑΚΟ. Ελέγξιμο και αυτό για όποιον θέλει.
Όμως, δεν μου αρέσει καθόλου αυτό το συγκινησιακό, κλαψομούνικο στυλ που θα έλεγαν και τα φιλαράκια μου. Δεν μου πάει και δεν το έκανα ποτέ. Ξέρω θα ταλαιπωρηθώ για πολλά χρόνια, αλλά κάπου εδώ θα χρησιμοποιήσω τη χολιγουντιανή ατάκα ενός <<λαϊκού>> τύπου. <> έλεγε ο Άρνι, το ίδιο λέω και γω. Έτσι θέλω να πιστεύω. Μόνο που
πια δεν θα είμαι τόσο αφελής…
Υ.Γ1: Για τον μαλάκα που έγραφε ότι έχω Bentley (σιγά μην έχω και ιδιωτικό αεροπλάνο), τι να πω… Ας έρθει να του τη χαρίσω.
Υ.Γ2: Αν ευχαριστώ κάποιον σε αυτές τις δύσκολες ώρες είναι τη γυναίκα μου που κάθεται σαν βράχος δίπλα μου. Όλοι σου λένε στα κρίσιμα ότι η υγεία μετράει και το να είμαστε καλά. Βέβαια όσοι ήταν στον Τιτανικό είχαν υγεία, τύχη δεν είχαν. Δεν γκρινιάζω, όμως, γιατί η ζωή μου φέρθηκε καλά. Μέχρι σήμερα… Άλλωστε, τι να πω εγώ όταν υπάρχουν πια
πολλοί συνάνθρωποί μας που ζουν κάτω από το <<μηδέν>>. Είναι η Ελλάδα του 2012. Κουράγιο…
Υ.Γ3: Πολύ διασκεδάζω με όλους αυτούς που για χρόνια δούλευαν στην ΙΜΑΚΟ, πληρωνόντουσαν πλουσιοπάροχα και φυσικά πριν από την ώρα τους και πλέον στάζουν χολή σε κάθε ευκαιρία. Είναι το καλύτερο μάθημα που
μπορώ να πάρω για το μέλλον. Ειλικρινά τους ευχαριστώ.
Υ.Γ4: Πάτησα σχεδόν τα 60 αλλά επιμένω: Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή. Θα τα ξαναπούμε…

Ο "Θάνατος" ενός περιοδικατζή

Μνημειώδες κείμενο ή «πως να πεθάνεις βρίζοντας και φτύνοντας»:

Επιστολή του Πέτρου Κωστόπουλου 

“Φτάνει μια μέρα, στη ζωή κάθε άντρα, η στιγμή του απολογισμού. Τώρα είναι η δική μου. Είναι πια προφανές ότι η ΙΜΑΚΟ δεν μπορεί να συνεχίσει κατ’ οποιονδήποτε τρόπο να λειτουργεί όπως συνέβαινε επί 17 συναπτά έτη. Αυτό σημαίνει ότι εγώ απέτυχα -έστω κι αν οι συνθήκες που επικρατούν στο χώρο του Τύπου είναι “δολοφονικές”. Ο τζίρος των περιοδικών έχει πέσει μέσα σε τέσσερα χρόνια από 70% έως 90% ενώ στα ραδιόφωνα οι ζημιές αγγίζουν το 60%. Από το 2008 που ξεκίνησε η κρίση
προσπάθησα με όλους τους τρόπους να κρατήσω την ΙΜΑΚΟ ζωντανή. Ακόμα και στους χειρότερους εφιάλτες μου δεν μπορούσα να φανταστώ ότι η εξέλιξη στην οικονομία και ειδικά στον Τύπο θα ήταν τόσο άσχημη, τόσο άγρια. Επί τέσσερα συναπτά έτη προσπάθησα με όλους τους τρόπους να κρατήσω ζωντανό το μαγαζί επενδύοντας ότι είχα και δεν είχα σε ψυχικό, σωματικό και οικονομικό δυναμικό. Διαψεύστηκα.

Στην προσπάθεια μου αυτή επένδυσα ότι είχα και δεν είχα σε κινητό ή ρευστό στην εταιρεία. Τη γέννησα και ο θάνατός της σήμερα ισοδυναμεί με το θάνατο ενός παιδιού μου. Με το θάνατο του μέλλλοντός μου.
Γνωρίζω πολύ καλά ότι η ανθρωποφαγία που ειφίσταμαι αυτές τις ημέρες έχει τις ρίζες της σε άλλες αιτίες. Όλα όσα διαβάζω πια ξεπερνούν και την πιο αρρωστημένη φαντασία. Όταν φτάνουμε στο σημείο να υποθέσουμε ότι το ΚΛΙΚ ή το Nitro, δύο και μόνο περιοδικά, είναι αυτά που προκάλεσαν την καθίζηση της χώρας, τότε αντιλαμβάνεσαι ότι έχεις μεταμορφωθεί στο εξιλαστήριο θύμα μιας στρεβλής κατάστασης!
Δεν ήταν οι Υπουργοί Οικονομικών που μιλούσαν για το χρηματιστήριο, δεν ήταν οι τραπεζίτες που διέβλεπαν μια διαρκή άνοδο, δεν ήταν οι οικονομικές εφημερίδες που πόνταραν σε ψόφια <<γκανιάν>>, δεν ήταν τα μεγάλα συγκροτήματα των οποίων οι ναυαρχίδες πόνταραν στη διαρκή ανάπτυξη και στο διαρκές κέρδος. Δεν θέλω να αποποιηθώ των ευθυνών
μου, αλλά θεωρώ αστείο να υποθέσει κανείς ότι την καταναλωτική, τη χρηματιστηριακή και την επενδυτική Ελλάδα την καθόριζε ένα και μόνο περιοδικό του <<βλάχου>> Κωστόπουλου! Θα ήταν εντυπωσιακό να διαθέτουν τόση δύναμη τα προϊόντα μου, αλλά οι αναγνώστες μου έχω την αίσθηση, αγαπητοί, ότι δεν φτάνουν ούτε για τα κόλυβα σε μια χώρα 10.000.000
ανθρώπων. Δεν λέω, βέβαια, άλλα συγκροτήματα προμοτάριζαν το <> Porsche, Franck Muller και Hermes, αλλά να με συγχωράτε δεν ήμουν εγώ αυτός. Το <<ΚΛΙΚ>> στα ντουζένια του θεωρούταν ένα προϊόν του ελληνικού περιθωρίου. Οι παλιότεροι θα το θυμούνται καλά.
Το 1995 έπειτα από μια διαφωνία με το αφεντικό μου, τον Άρη Τερζόπουλο, αποφάσισα με <<συμπαίκτες>> τους επιχειρηματίες κ. Μαρινόπουλο και Ιωάννου να δημιουργήσουμε την ΙΜΑΚΟ. Ο καθένας μας κατείχε το 33% και όχι δεν μας βοήθησε το ΠΑΣΟΚ όπως διατείνονται κάποιοι κρετίνοι εδώ και χρόνια. Διότι το ΠΑΣΟΚ ενδιαφερόταν
αποκλειστικά για τον mainstream πολιτικό Τύπο (ενίοτε και τον περιθωριακό), οποίος έφτιαχνε τα πρωτοσέλιδα στα περίπτερα.
Είμαι περήφανος (και σίγουρα αρκετά μαλάκας) που ποτέ δεν πήρα παρά πενταροδεκάρες από τις κρατικές διαφημίσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ όπως όλος ο περιοδικός τύπος και όλα τα μουσικά ραδιόφωνα. Κάμποσες εφημερίδες της πλάκας που καρπώνονταν 50 φορές περισσότερα από την κρατική διαφήμιση απ’ ότι ένα συγκρότημα με 1.500.000 αναγνώστες ή
ακροατές. Αλλωστε αυτά περιέχονται σε διαρκείς διαμαρτυρίες τόσο των μουσικών ραδιοφώνων όσο και των περιοδικών όχι μόνο των δικών μου, αλλά του συνόλου της Ελλάδας. Οι συνάδερφοι ξέρουν για ποιο πράγμα μιλάω και ας έχουν σωπάσει πια. Η διαπλοκή διαδραματιζόταν στους τίτλους που κρέμονταν στα περίπτερα. Για να επιστρέψω, όμως, στο κυρίως θέμα θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι προκειμένου να επιβιώσει η ΙΜΑΚΟ προσέφερα τα τελευταία τέσσερα χρόνια όλη την ακίνητη και κινητή περιουσία μου ακόμα και αυτή που αποκτήθηκε πριν καν ιδρύσω την ΙΜΑΚΟ. Μιλάω για 32 χρόνια δουλειάς, τα οποία
εκποιήθηκαν είτε με χρέη σε τράπεζες με αντίτιμο την ακίνητη περιουσία, είτε με απ’ ευθείας καταθέσεις οχι μόνο δικές μου αλλά και συγγενικών μου προσώπων. Νομίζω ότι λίγοι επιχειρηματίες σε αυτό τον τόπο μπορούν να ισχυριστούν το ίδιο. Ότι δηλαδή έβαλαν ό,τι είχαν και δεν είχαν για να ζήσει το μαγαζί τους. Τα λέω όλα αυτά επειδή εσχάτως διαβάζω <<τέρατα>> και διαπιστώνω έναν αδιανόητο κανιβαλισμό εις βάρους μου. Καλώ τον οποιονδήποτε να του παρέχω οποιαδήποτε διευκόλυνση να
διαπιστώσει το αληθές των λεγομένων μου. Ας έρθει ακόμα και ο ανώνυμος κομπλεξικός ενός blog που στο βωμό της ανέξοδης λασπολογίας ικανοποιεί τα πιο άγρια ένστικτά του.
Η οικονομική πολιτική που ακολουθησαν τα δύο μεγάλα κόμματα (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ), τα τελευταία χρόνια, διέλυσαν την οικονομική ζωή της Ελλάδας πνίγοντας τα εισοδήματα των μικρομεσαίων στρωμάτων. Αποτέλεσμα;
Οδήγησαν τον Τύπο όχι απλώς σε κρίση αλλά σε κραχ, σαν και αυτό της Αμερικής της δεκαετίας του ’30. Μάλιστα θαυμάζω τους συναδέρφους και ανταγωνιστές μου που κρατιούνται ακόμα ζωντανοί, αλλά είμαι περίεργος να δω για πόσο θα αντέξουν τελικά. Το λέω με πλήρη επίγνωση των ευθυνών μου. Διότι, είχαμε παράλογους, απίστευτους για τους κανονικούς
εργαζόμενους μισθούς και τεράστιο προσωπικό για αυτό που μπορούσαμε να παράγουμε. Ναι, ήταν μια φούσκα. Έχετε δίκιο. Η έκρηξη των media στη δεκαετία του ’90 οδήγησε σε σχιζοφρενικά κόστη όλους μας. Η ΙΜΑΚΟ έφτασε να έχει 550 υπαλλήλους και μισθολόγιο 15 εκ. ευρώ το χρόνο! Και μιλάμε για μια μικρομεσαία εταιρεία…
Αποδείχθηκε τελικά ότι η πραγματικότητα ήταν πιο σκληρή. Με το που έσκασε η κρίση το πρώτο πράγμα που έκοψε κάθε επιχείρηση ήταν η διαφήμιση ενώ πολλοί συμπατριώτες μας έκοψαν τα περιοδικά γιατί τα δύο και τα τρία ευρώ κατέληξαν να είναι πολυτέλεια. Φυσικά είχαμε και εμείς ευθύνες. Ως ύλη μιλάω…
Παρόλα αυτά αισθάνομαι πραγματικά περήφανος που διέθεσα ότι είχα και δεν είχα για την επιβίωση της ΙΜΑΚΟ. Πολλοί μου έλεγαν ότι είμαι μαλάκας αλλά προτίμησα να ακολουθήσω αυτούς που μου έλεγαν βάλ’ τα όλα, κέρδισε χρόνο όλα μπορεί να γυρίσουν. Δεν γύρισε τίποτα.
Αντιθέτως το 2012 ξεκίνησε με εισπράξεις που δεν έφταναν ούτε στο 15% των εισπράξεων του 2009! Και δεν ήταν μόνο αυτό. Στην ΙΜΑΚΟ οφείλονται από πελάτες 7-8 εκ. ευρώ. Από ανθρώπους που δεν πλήρωσαν όσα όφειλαν, ποσό περίπου ίσο με αυτό που οφείλει σήμερα η ΙΜΑΚΟ στους πελάτες της. Ουδείς φυσικά ασχολήθηκε με αυτούς που μας εβαλαν τα φέσια γιατί
προφανώς τα ονόματά τους δεν πουλούσαν στον Τύπο. Έτσι γίνεται πάντα.
Ο γνωστός μαλάκας την πληρώνει. Οι ανώνυμοι αναφέρονται ως οι <<καημένοι>> που τους έπληξε η κρίση.
Επίσης, μεγάλη κουβέντα γίνεται για το αν το τέλος της ΙΜΑΚΟ οφείλεται στο τέλος του <>. Πολύ διασκεδαστικό το βρίσκω. Αν η Ελευθεροτυπία, το ALTER, ο <<Κόσμος του Επενδυτή>> και δεν ξέρω εγώ τι άλλο που προηγήθηκε ήταν lifestyle, τότε είμαι πολύ χαρούμενος για την επιρροή που είχα. Δυστυχώς όμως αυτά είναι γελοιότητες κάποιων
κομπλεξικών ανθρώπων οι οποίοι δεν ενδιαφέρθηκαν για το lifestyle που οι ίδιοι ζούσαν, αλλά αντιθέτως ενδιαφέρθηκαν για τον μαλάκα, τον παλιάνθρωπο <<βλάχο>> που ήρθε από το Βόλο και έφτιαξε ξαφνικά συγκρότημα Τύπου. Με τρώει το χέρι μου, αλλά δεν θα γράψω για το ποιοι έχουν Porsche και τις κυκλοφορούν. Ή τέλος πάντων ποιοι σας δουλεύουν
ψιλό γαζί με πρόσκαιρες ηθικολογίες. Το σίγουρο είναι ότι το δαιμονοποημένο <> δεν μπορούσε να συμμετάσχει στη διπλοκή.
Άντε το πολύ, πολύ να είχε πρώτο τραπέζι πίστα σε καμιά Βίσση και κανένα Ρουβά και να μην πλήρωνε τίποτα στο τέλος. Κι αυτό γιατί είτε το χάριζε ο καλλιτέχνης, είτε ο μαγαζάτορας που διαφημιζόταν δωρεάν στα έντυπα του εκάστοτε εκδότη. Δεν κάνει πολύ φθηνό για διαπλοκή; Βέβαια παρότι δημιούργησα τέσσερις ραδιοφωνικούς σταθμούς που παίζουν
από βαριά λαϊκά μέχρι hip hop, συν, αν θυμάμαι καλά, 16 περιοδικά σαν και αυτά που έχει ο Λαμπράκης, ο Μπόμπολας, ο Λυμπέρης ή ο Φιλιππόπουλος, στο τέλος της μέρας ο υπεύθυνος της κατάστασης είμαι
εγώ. Τι να πω. Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος. Νιονιό εννοώ…
Τον τελευταίο καιρό προσπάθησαν να εκποιήσω όσο, όσο -μέσα στην ανάγκη και την κρίση- περουσιακά στοιχεία στα οποία ο νόμος μου επέβαλλε να πληρώσω το αντίτιμο απ’ ευθείας στους εργαζομένους. Δαπάνησα εκατοντάδες ώρες για να κλείσω συμφωνίες έτσι ώστε να καλυφθεί το προσωπικό -όλοι αυτοί που δούλεψα μαζί τους. Όχι μόνο με αποζημιώσεις,
αλλά και με νέες δουλειές, νέες θέσεις εργασίας σε άλλα γκρουπ. Έχουν ήδη γραφτεί στον Τύπο τα περισσότερα. Δυστυχώς τα <<κοράκια>> πρόλαβαν δικαστικά να ανασχέσουν αυτές τις αποφάσεις. Έφτασαν στο σημείο να
μπουκάρουν για να πάρουν ότι υπήρχε κινητό και ακίνητο μέσα στο μαγαζί αγνοώντας στην πραγματικότητα ότι οποιαδήποτε εκποίηση περουσιακού στοιχείου της ΙΜΑΚΟ έπρεπε να πάει στους εργαζομένους και αν περίσσευε
κάτι σε άλλους μιας και έχω ικανοποιήσει πλήρως τις υποχρεώσεις της ΙΜΑΚΟ προς το δημόσιο.
Αυτό που έχω να δηλώσω πια είναι ότι, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση μέσα στην περιδίνηση της κρίσης, κατά βάση αισθάνομαι υπεύθυνος μόνο στους συνεργάτες μου. Τους ανθρώπους που δούλεψαν για να κρατήσουν την εταιρεία ζωντανή. Σε αυτούς που συμπαράσταθηκαν στις δυσκολότερες στιγμές της ΙΜΑΚΟ και έδωσαν ότι μπορούσαν για να μείνει
το μαγαζί ανοιχτό. Οι εταρείες Τύπου στηρίζονται στους ανθρώπους τους, όχι αναγκαστικά σε όλους αλλά στους περισσότερους από αυτούς. Έστω κι αν η ΙΜΑΚΟ, όπως και εγώ προσωπικά, έχει πέσει ουκ ολίγες φορές θύμα <<συνεργατών>> που επωφελήθηκαν τα μέγιστα -για να το πω ευγενικά. Όμως ακόμα και αυτό είναι αποκελιστικά δική μου ευθύνη. Δική μου αποτυχία.
Το να θέλεις να είσαι δημιουργικός δεν σου επιτρέπει σε καμία περίπτωση σαν επιχειρηματία να αγνοήσεις το καθημερινό οικονομικό γίγνεσθαι. Ας πούμε οι φωτογραφήσεις που κόστιζαν 3,5 εκ. ευρώ το χρόνο κοστίζουν σήμερα 500.000 ευρώ! Δεν μπορώ να κατηγορήσω κανέναν για αυτό. Κανέναν πέρα από τον εαυτό μου. Πιστεύω ότι έκανα μια σειρά
<<ανακαλύψεων>> που βοήθησαν πολύ κόσμο να μπει σε αυτή τη δουλειά, όμως, σε καμιά περίπτωση και δεν ζητάω από κανέναν να με συγχωρήσει για το ότι οικονομικά δεν τα κατάφερα, έστω κι αν η κρίση την οποία
ζούμε θα φέρει σε αδιέξοδο το 70% των media στη χώρα μας.
Εκείνο που θέλω να πω για να κλείσω αυτό το κείμενο είναι ότι θέλω να προσφέρω στους εργαζομένους οποιονδήποτε τίτλο περιοδικού μπορεί να πωληθεί και οποιοδήποτε κινητό ή ακίνητο στοιχείο το οποίο μπορεί να τους αποφέρει αποζήμιωση για όλα όσα έχουν προσφέρει στην εταιρεία.
Επίσης δηλώνω σε οποιοδήποτε τσογλάνι ισχυρίζεται ότι έχω λογαριασμούς στο εξωτερικό να το ψάξει, να το καταγγείλει και να το αναφέρει. Θα τον βοηθήσω να βρει την αλήθεια. Κουράστηκα να ακούω ψέματα και ασυναρτησίες.
Εγώ φαλήρισα προσωπικά. Δεν μου ανήκει τίποτα από αυτά που έχτισα έπειτα από 32 χρόνια δουλειάς. Ούτε σπίτια (ναι, μου τα παίρνουν), ούτε χρήματα. Δεν ψάχνω για κατανόηση γιατί ο Τύπος στην Ελλάδα έχει καταλήξει να είναι ανθρωποφαγικός. Αυτοί που χρωστάνε έξι μήνες στους εργαζομένους καταγγέλουν αυτούς που χρωστάνε τρεις. Δεν έχω να
απολογηθώ για τίποτα άλλο πέρα από το ότι λυπάμαι για το ότι δεν έχω καταφέρει μαζί με τα άλλα να ξεπληρώσω τους ανθρώπους που δούλευαν για μένα και πιστεύω ότι τα περουσιακά στοιχεία της εταρείας περισσεύουν
για να γίνει αυτό. Δεν το χρωστάω μόνο σε αυτούς, αλλά και σε εμένα. Γιατί έμαθα ένα πράγμα από τον μακαρίτη τον πατέρα μου. Να είμαι αξιοπρεπής ακόμα και όταν όλοι θέλουν να με φάνε ζωντανό. Στη μνήμη του θα το παλέψω μέχρι τέλους.
Λένε συνήθως ότι δεν έχει σημασία αν πέσεις, σημασία έχει να μπορείς να ξανασηκωθείς. Ξέρω ότι αυτή είναι μια ωραία φράση, αλλά κομματάκι δύσκολη στην εφαρμογή της, ιδιαίτερα όταν ζεις σε καθεστώς κλινικής κατάθλιψης επί 12 μήνες. Όμως, αυτό είναι που θέλω να κάνω αυτή τη στιγμή αποζημιώνοντας όσους χάνουν από εμένα -χωρίς να σκέφτομαι
αυτούς που μου έχουν κάνει τη ζημιά. Πλέον η μόνη δουλειά που έχω είναι αυτή της τηλεόρασης. Πριν βγω στον αέρα εδώ και 11 μήνες χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο μέσα στο καμαρίνι και μετά βγαίνω έξω χαζογελώντας. Κάποιοι το εκλαμβάνουν ως σταρχιδισμό. Δεν έχουν ιδέα τι νιώθω. Βλέπω μάλιστα ότι θέλουν να μου κόψουν και αυτή τη δουλειά, το
μοναδικό πλέον εισόδημα για την οικογένεια και τα παιδιά μου. Αγνοούν ότι τα έσοδα από τις εκπομπές μου στον ALPHA πήγαν όλα στην ΙΜΑΚΟ. Ελέγξιμο και αυτό για όποιον θέλει.
Όμως, δεν μου αρέσει καθόλου αυτό το συγκινησιακό, κλαψομούνικο στυλ που θα έλεγαν και τα φιλαράκια μου. Δεν μου πάει και δεν το έκανα ποτέ. Ξέρω θα ταλαιπωρηθώ για πολλά χρόνια, αλλά κάπου εδώ θα χρησιμοποιήσω τη χολιγουντιανή ατάκα ενός <<λαϊκού>> τύπου. <> έλεγε ο Άρνι, το ίδιο λέω και γω. Έτσι θέλω να πιστεύω. Μόνο που
πια δεν θα είμαι τόσο αφελής…
Υ.Γ1: Για τον μαλάκα που έγραφε ότι έχω Bentley (σιγά μην έχω και ιδιωτικό αεροπλάνο), τι να πω… Ας έρθει να του τη χαρίσω.
Υ.Γ2: Αν ευχαριστώ κάποιον σε αυτές τις δύσκολες ώρες είναι τη γυναίκα μου που κάθεται σαν βράχος δίπλα μου. Όλοι σου λένε στα κρίσιμα ότι η υγεία μετράει και το να είμαστε καλά. Βέβαια όσοι ήταν στον Τιτανικό είχαν υγεία, τύχη δεν είχαν. Δεν γκρινιάζω, όμως, γιατί η ζωή μου φέρθηκε καλά. Μέχρι σήμερα… Άλλωστε, τι να πω εγώ όταν υπάρχουν πια
πολλοί συνάνθρωποί μας που ζουν κάτω από το <<μηδέν>>. Είναι η Ελλάδα του 2012. Κουράγιο…
Υ.Γ3: Πολύ διασκεδάζω με όλους αυτούς που για χρόνια δούλευαν στην ΙΜΑΚΟ, πληρωνόντουσαν πλουσιοπάροχα και φυσικά πριν από την ώρα τους και πλέον στάζουν χολή σε κάθε ευκαιρία. Είναι το καλύτερο μάθημα που
μπορώ να πάρω για το μέλλον. Ειλικρινά τους ευχαριστώ.
Υ.Γ4: Πάτησα σχεδόν τα 60 αλλά επιμένω: Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή. Θα τα ξαναπούμε…

Νέα Μοντέλα ΜΜΕ (Μέρος Α’: Εντυπα)

(Αποσπάσματα από το υπό έκδοση βιβλίο : Δημοσιογραφία 1.0)
Και τι μπορούν να κάνουν οι δημοσιογράφοι έτσι ώστε όχι απλώς να αντιμετωπίσουν την κρίση τόσο των παλαιών ΜΜΕ ως επιχειρήσεις όσο και της ίδιας της Δημοσιογραφίας, αλλά να προχωρήσουν βήματα μπροστά, στο μέλλον, καλύπτοντας τις ολοένα και αυξανόμενες ανάγκες των πολιτών για ενημέρωση και επικοινωνία;
Πολλά μπορούν να κάνουν.
Το πρώτο είναι να αντιληφθούν όλες εκείνες τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί στο χώρο της επικοινωνίας και στις οποίες, εδώ και χρόνια, έκλειναν πεισματικά τα μάτια. Να συνειδητοποιήσουν τα προβλήματα αλλά και τις ευκαιρίες που προκύπτουν μέσα από αυτά.

Νέα Μοντέλα ΜΜΕ (Μέρος Α’: Εντυπα)

(Αποσπάσματα από το υπό έκδοση βιβλίο : Δημοσιογραφία 1.0)
Και τι μπορούν να κάνουν οι δημοσιογράφοι έτσι ώστε όχι απλώς να αντιμετωπίσουν την κρίση τόσο των παλαιών ΜΜΕ ως επιχειρήσεις όσο και της ίδιας της Δημοσιογραφίας, αλλά να προχωρήσουν βήματα μπροστά, στο μέλλον, καλύπτοντας τις ολοένα και αυξανόμενες ανάγκες των πολιτών για ενημέρωση και επικοινωνία;
Πολλά μπορούν να κάνουν.
Το πρώτο είναι να αντιληφθούν όλες εκείνες τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί στο χώρο της επικοινωνίας και στις οποίες, εδώ και χρόνια, έκλειναν πεισματικά τα μάτια. Να συνειδητοποιήσουν τα προβλήματα αλλά και τις ευκαιρίες που προκύπτουν μέσα από αυτά.

Το νέο τεύχος της Parallaxi μόλις κυκλοφόρησε!

Το τεύχος Νοεμβρίου (#174) της Parallaxi μόλις κυκλοφόρησε! Ξεφυλλίστέ το ηλεκτρονικά πριν το πιάσετε στα χέρια σας.

http://www.parallaximag.gr/content/parallaxi-174

-Βορείως της Εγνατίας: Ο Σάκης Ιωαννίδης εξερεύνα μία γειτονιά που γεννιέται μέσα στην παρακμή.
-52ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: Ένα μεγάλο αφιέρωμα στη γιορτή του σινεμά μέσα σε αβέβαιους καιρούς.
-Μπιενάλε & 46α Δημήτρια: Συναντήσεις με τους πρωταγωνιστές
Στήλες
-24 ώρες με έναν μπαρμπέρη
-Συναντήσεις με τη ζωντανή ιστορία της πόλης. Αυτό το μήνα ο Δημήτρης Φατούρος
Και πολλά ακόμη… Μείνετε συντονισμένοι, γιατί μερικά θέματα συνεχίζονται στο parallaximag.gr

Το νέο τεύχος της Parallaxi μόλις κυκλοφόρησε!

Το τεύχος Νοεμβρίου (#174) της Parallaxi μόλις κυκλοφόρησε! Ξεφυλλίστέ το ηλεκτρονικά πριν το πιάσετε στα χέρια σας.

http://www.parallaximag.gr/content/parallaxi-174

-Βορείως της Εγνατίας: Ο Σάκης Ιωαννίδης εξερεύνα μία γειτονιά που γεννιέται μέσα στην παρακμή.
-52ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: Ένα μεγάλο αφιέρωμα στη γιορτή του σινεμά μέσα σε αβέβαιους καιρούς.
-Μπιενάλε & 46α Δημήτρια: Συναντήσεις με τους πρωταγωνιστές
Στήλες
-24 ώρες με έναν μπαρμπέρη
-Συναντήσεις με τη ζωντανή ιστορία της πόλης. Αυτό το μήνα ο Δημήτρης Φατούρος
Και πολλά ακόμη… Μείνετε συντονισμένοι, γιατί μερικά θέματα συνεχίζονται στο parallaximag.gr

Πανοπτικόν, τεύχος 15

Αγαπητοί φίλοι, κυκλοφόρησε το καινούργιο Πανοπτικόν, τχ. 15.

περιεχόμενα:

Όσκαρ Ουάιλντ
Για την βαρβαρότητα των φυλακών

Πώλ Λαφάργκ
Τα δικαιώματα του αλόγου και τα δικαιώματα του ανθρώπου

Μισέλ Φουκώ
Μαγεία και τρέλα

Φώτης Τερζάκης
Αραβική εξέγερση

Γιώργος Σωτηρόπουλος
Χαρτογραφίες της ουτοπίας

Χρήστος Φιλιππίδης
Πόλεμος σε τέσσερις ρόδες

Δημήτρης Κόρος
Νεοφιλελευθερισμός και φυλακές

Κώστας Δεσποινιάδης
Ελλάς Αλεξάντερπλατς

Index Librorum Prohibitorum

Υπαρχει η δυνατότητα συνδρομής στο περιοδικό (κοστίζει 20 ευρώ και ισχύει για 4 τέυχη)
Τα διαδικαστικά της συνδρομής, για όποιον ενδιαφέρεται: κατάθεση 20 ευρώ στον τραπεζικό λογαριασμό (εθνικής) 216/345516-55 ή αποστολή ταχυδρομικής επιταγής με το ίδιο ποσό στη διεύθυνση: Κώστας Δεσποινιάδης, Εξαδακτύλου 5Α, τ.κ. 54635, Θεσ/νικη
και τηλεφωνικά (2310270399 ή 6937745452) ή με e-mail.