Tag / Σημειώσεις

by ANemos

Ολε!

Τώρα για πάντα πια κοιμάται.
Τώρα τα μούσκλια και τα χόρτα
με δάχτυλα που δε λαθεύουν
το άνθος ανοίγουν του μυαλού του.
Και το τραγουδιστό του αίμα
κυλάει σε βάλτους και λιβάδια,
γλιστράει στο σύγκρυο των κεράτων,
άψυχο στέκει στην ομίχλη,
σε βουβαλιών σκοντάφτει πόδια,
σα μια πλατιά, μια λυπημένη,
μια σκοτεινή γλώσσα, ώσπου τέλμα
να γίνει από αγωνία, πλάι
στον Γουαδαλκιβίρ των άστρων.

by ANemos

Ολε!

Τώρα για πάντα πια κοιμάται.
Τώρα τα μούσκλια και τα χόρτα
με δάχτυλα που δε λαθεύουν
το άνθος ανοίγουν του μυαλού του.
Και το τραγουδιστό του αίμα
κυλάει σε βάλτους και λιβάδια,
γλιστράει στο σύγκρυο των κεράτων,
άψυχο στέκει στην ομίχλη,
σε βουβαλιών σκοντάφτει πόδια,
σα μια πλατιά, μια λυπημένη,
μια σκοτεινή γλώσσα, ώσπου τέλμα
να γίνει από αγωνία, πλάι
στον Γουαδαλκιβίρ των άστρων.

by ANemos

Πράματα και θάματα

(…διαβάζοντας μια κάποτε αγαπημένη στήλη σε εφημερίδα)

Εχουν να δουν πολλά τα μάτια μας…

…θα δουν ανθρώπους να γερνούν μέσα σε λίγες στιγμές
καθώς θα περνούν από πεζοδρόμιο σε πεζοδρόμιο
…θα δουν μυαλά να αδειάζουν στο πάτωμα
…θα δουν ψυχές να εκβράζονται τυμπανιαίες και μαύρες
…θα δουν
Θα δουν κάποιους να αγκιστρώνονται σε έθνη και σημαίες…
…θα δουν τον κώλο της μαϊμούς να περιγελά τους φιλοσόφους
Θα δουν και πάλι καπνό να υψώνεται από τα φουγάρα των κρεματόριων…
Θα δουν τον φίλο να φορά στο αριστερό τη σβάστικα
και με το δεξί να τραβάει το λούγκερ από το συρτάρι με τα πινέλα και τους ραπιδογράφους…
Θα δουν τους άλλους να κρύβονται σε πατάρια και υπόγεια για χρόνους πολλούς.
Και τι δεν θα δουν τα μάτια μας στους μήνες που έρχονται…
by ANemos

Από τις εφημερίδες…

…(οι οποίες πεθαίνουν διότι κανένας δεν αντιλαμβάνεται το ΠΩΣ και το ΓΙΑΤΙ πρέπει να ζήσουν)

by ANemos

Από τις εφημερίδες…

…(οι οποίες πεθαίνουν διότι κανένας δεν αντιλαμβάνεται το ΠΩΣ και το ΓΙΑΤΙ πρέπει να ζήσουν)

by ANemos

Αγαπημένε μου αναγνώστη


Θέλω, εδώ και καιρό, να σου κάνω πολλά ερωτήματα. Ισως θα έπρεπε να στα είχα κάνει εδώ και χρόνια και να τα επαναλαμβάνω συχνά πυκνά. Ισως έτσι να είχα -να είχαμε- μια καλύτερη εικόνα για το που πάμε και που βαδίζουμε, πόσο αγαπάς να μας μισείς και πόσο μας μισείς που μας αγαπάς.

Προς το παρόν θα κάνω μόνο ένα:

Είμαστε «αλήτες-ρουφιάνοι-δημοσιογράφοι» ή είμαστε το «άλας» της δημοκρατίας, οι τελευταίοι άγρυπνοι φρουροί του δημόσιου χώρου και οι ελεγκτές της κάθε εξουσίας εξ’ ονόματός σου; Ή είμαστε πότε το ένα και πότε το άλλο, συχνά κάτι ενδιάμεσο από αυτά;

Αφορμή για το ερώτημα, ένα βιβλίο που αναλύει όλες τις απόψεις περί του Δημοσιογράφου και της Δημοσιογραφίας.
Θα σου πρότεινα να το διαβάσεις πριν απαντήσεις. Να το διαβάσουμε κι εμείς οι ίδιοι. Εκτός αν και εσύ και εμείς έχουμε πλέον καταλήξει σε τελικά και απαράλλαχτα συμπεράσματα και ακλόνητες απόψεις.