Μας λένε (κυρίως δημοσιογράφοι που στηρίζουν το μνημονιακό μπλοκ) ότι η παραμονή μας στην ευρωζώνη προϋποθέτει να ακολουθήσουμε την πολιτική των μνημονίων διότι αυτή είναι κυρίαρχη σήμερα σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή ένωση, είναι μονόδρομος, δεν υπάρχει άλλη δυνατότητα.
Στις απαντήσεις είναι χρήσιμο να προβάλλουμε και να αξιοποιούμε τις παρακάτω πραγματικότητες:
1. Ευρώπη δεν είναι μόνο οι τραπεζίτες και τα όργανά τους. Είναι και οι λαοί, οι ανάγκες τους, οι μαζικοί κοινωνικοί αγώνες τους.
Ευρώπη δεν είναι μόνο οι τραπεζίτες, τα χρηματιστήρια και οι πολυεθνικές, τα συμφέροντα των οποίων υπερασπίζεται η κυρίαρχη πολιτική που επιβάλουν στο ευρωπαϊκό επίπεδο συντηρητικοί –φιλελεύθεροι και μεταλλαγμένοι σοσιαλδημοκράτες (κάποιες φορές με τη συμμετοχή ή ανοχή των πρασίνων). Ευρώπη είναι πρωτίστως οι λαοί που αντιστέκονται στην κυρίαρχη πολιτική ζητώντας αξιοπρεπή εργασία, ισχυρό κοινωνικό κράτος, δικαιοσύνη και πραγματική δημοκρατία. Ευρώπη είναι το κίνημα των ισπανών indignados που έδωσε το έναυσμα για το κίνημα των πλατειών στην Ελλάδα. Ευρώπη είναι οι μαζικές διαδηλώσεις εργαζομένων και νεολαίας σε χώρες όπως η Πορτογαλία , η Ιταλία και η Ισπανία. Ευρώπη είναι τα κινήματα πολιτών ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ιρλανδία. Ευρώπη είναι η θεαματική άνοδος της αριστεράς στην Γαλλία την οποία τα καθεστωτικά ΜΜΕ επιμελώς αποκρύπτουν από την ελληνική κοινωνία (και προτιμούν να προβάλλουν την ακροδεξιά κόρη του Λεπέν). Ευρώπη είναι το De Linke στην Γερμανία που καταψήφιζει τα πακέτα για την Ελλάδα με το αιτιολογικό ότι αυτά είναι καταστροφικά για τον ελληνική κοινωνία και οικονομία.
Επομένως στην Ευρώπη, όπως παντού στον κόσμο, διεξάγεται μια ασίγαστη αντιπαράθεση ανάμεσα στις δυνάμεις που υπερασπίζονται με κάθε τρόπο τα υπερκέρδη ελάχιστων πλουσίων και στις δυνάμεις που υπερασπίζονται τις ανάγκες των ευρωπαϊκών λαών, τις δυνάμεις που διεκδικούν πραγματική δικαιοσύνη, ελευθερία και δημοκρατία. Το πραγματικό ερώτημα είναι ποιες δυνάμεις και ποια πολιτική επιλέγει να υποστηρίζει κανείς;
2. Αν κάτι είναι ανεδαφικό, αυτό, αποδεδειγμένα, είναι η κυρίαρχη πολιτική.
Η κυρίαρχη πολιτική σήμερα στην ευρωζώνη όχι μόνο μονόδρομος δεν είναι, αλλά απεναντίας αποδεικνύεται καθημερινά ότι οδηγεί σε χειρότερα αδιέξοδα, οδηγεί σε οικονομική και κοινωνική καταστροφή.
Αναπαράγεται κατά κόρον το επιχείρημα ότι το πρώτο μνημόνιο απέτυχε στην Ελλάδα δημιουργώντας βαθειά ύφεση διότι δεν προχώρησαν με γοργούς ρυθμούς οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Απόδειξη είναι το γεγονός ότι σε όλα τα κράτη-μέλη που ακολουθούν την κυρίαρχη πολιτική της λιτότητας η ύφεση βαθαίνει και οι δημοσιονομικοί στόχοι αποτυγχάνουν. Ενδεικτικά αναφέρουμε τις εξής περιπτώσεις:
Η Πορτογαλίαθεωρείται το «καλό παιδί» των αγορών καθώς εφαρμόζει απαρέγκλιτα το δικό της μνημόνιο. Ωστόσο, αυτό δημιουργεί ύφεση που το 2012 σύμφωνα με αισιόδοξες προβλέψεις θα είναι πάνω από 3,5% του ΑΕΠ, με αποτέλεσμα τους 2 πρώτους μήνες του έτους το δημοσιονομικό έλλειμμα να είναι 3πλάσιο σε σχέση με τον μνημονιακό στόχο. Θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι η Πορτογαλία το προσεχές φθινόπωρο θα προχωρήσει σε νέο πρόγραμμα.
Στην Ιταλίαο τεχνοκράτης κ. Μόντι ανακοίνωσε πρόσφατα ότι η ύφεση το 2012 θα είναι τριπλάσια απ’ ότι εκτιμούταν τον περασμένο Δεκέμβριο (από -0,4% στο -1,2% του ΑΕΠ), ενώ το ΔΝΤ προβλέπει ότι αυτή θα είναι ακόμη μεγαλύτερη. Επίσης, η εκμηδένιση του δημοσιονομικού έλλειμματος της Ιταλίας από το 2013 μετατίθεται για το 2014 και αυτό, δεδομένης της ύφεσης, είναι υπεραισιόδοξη πρόβλεψη. Έτσι, η Ιταλία εξακολουθεί να δανείζεται με υψηλά επιτόκια που τελευταία υπερβαίνουν και πάλι το 6%.
Στην Ισπανίαη οικονομική κατάσταση επιδεινώνεται με ραγδαίους ρυθμούς, εξαιτίας της πολιτικής λιτότητας που, όπως ο σοσιαλδημοκράτης Θαπατέρο, ακολουθεί και ο συντηρητικός Ραχόι. Το 2011 το δημοσιονομικό έλλειμμα αντί για 6% που ήταν ο στόχος διαμορφώθηκε στο 8,5%, ενώ το 2012 οι εκτιμήσεις μιλούν για ύφεση κοντά στο 2% τουλάχιστον που, μαζί με την εφιαλτική ανεργία, θα διατηρήσει τα ελλείμματα υψηλά. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι η Ισπανία να εξακολουθεί να δανείζεται με υψηλά επιτόκια και οι αποδόσεις των ομολόγων της να ξεπερνούν το 6%.
Η Γαλλία έχει χάσει ήδη την ανώτερη πιστοληπτική αξιολόγηση των 3 Α, ενώ για το ίδιο απειλείται και η Ολλανδία.
Επομένως, αν κάτι είναι ανεδαφικό δεν είναι οι προγραμματικές προτάσεις της αριστεράς στην Ελλάδα και τις άλλες χώρες-μέλη της Ευρωζώνης όπως προσπαθούν να πείσουν οι δυνάμεις του συστήματος, αλλά η πολιτική λιτότητας και ύφεσης που επιβάλλουν οι ίδιες δυνάμεις σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οδηγώντας την μία μετά την άλλη στα πρόθυρα ή/και στην χρεοκοπία.
3. Η καταστροφικότητα της κυρίαρχης πολιτικής είναι πλέον κοινός τόπος στη δημόσια συζήτηση στην Ευρώπη και διεθνώς
Όλο και περισσότερα άρθρα γράφονται διεθνώς που θεωρούν καταστροφική την κυρίαρχη πολιτική στην Ευρωζώνη και την συγκρίνουν με την πολιτική που οδήγησε στη Μεγάλη Ύφεση μετά το 1929 και στον πόλεμο. Όλο και περισσότεροι διακεκριμένοι επιστήμονες από όλο το πολιτικό φάσμα, ακόμη κι επιστήμονες με Νόμπελ Οικονομίας όπως ο Κρούγκμαν και ο Στίγκλιτς ή οικονομολόγοι όπως ο Μπόφινγκερ που είναι μέλος της επιτροπής σοφών που συμβουλεύει την Μέρκελ, συντείνουν στην απόδοση ευθυνών για την επιδείνωση της κατάστασης στον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί σήμερα η Ευρωζώνη, εμμένοντας στις αντιπληθωριστικές πολιτικές λιτότητας. Πόσο δε μάλλον μετά την σκλήρυνση του Συμφώνου Σταθερότητας, μέσω του Δημοσιονομικού Συμφώνου για το Ευρώ που επικύρωσε η ελληνική Βουλή μέσα σε μία νύχτα (τη στιγμή που στην Ιρλανδία διοργανώνεται δημοψήφισμα! Τη στιγμή που αυτό αποτελεί κεντρικό θέμα συζήτησης στις Γαλλικές εκλογές).Άρθρα, παρεμβάσεις και επιστημονικές μελέτες που επιχειρηματολογούν υπέρ μίας ρήξης με τη σημερινή αρχιτεκτονική της ευρωζώνης. Άρθρα ακόμη και στα ιερατεία του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού όπως οι Financial Times και ο ο Economist. Αλλά και πολιτικοί πέραν της αριστεράς παραδέχονται ότι η αρχιτεκτονική της ευρωζώνης είναι προβληματική, όπως και ο ρόλος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Στην Ελλάδα, αντίθετα, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ διατύπωνε την εποχή του πρώτου μνημονίου παρόμοιες κριτικές οι κυβερνώντες έλεγαν ότι βρίσκεται εκτός πραγματικότητας, ενώ σήμερα, παρόλο που επιβεβαιωθήκαμε και παρόλο που τα ζητήματα αυτά συζητιούνται ευρέως σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο, στην Ελλάδα το πολιτικό κατεστημένο επιλέγει την τρομοκρατία και τα εκβιαστικά διλήμματα αντί του σοβαρού διαλόγου και οι συναφείς προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ θεωρούνται από τους αρχηγούς του δικομματισμού και τα συστηματικά ΜΜΕ «ανύπαρκτες».
ΑΝεμος 