Ο Μεγάλος Πόλεμος της Μεγάλης Κρίσης

(αναδημοσίευση από το Ποντίκι)

Η σύγκρουση στη Λιβύη είναι κάτι πολύ περισσότερο από έναν εμφύλιο πόλεμο και μια μάχη για τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η υπόθεση της Λιβύης, όσο περνά ο χρόνος, μετατρέπεται σε πεδίο μάχης των μεγάλων δυνάμεων με έπαθλο το πετρέλαιο και τη κυριαρχία.

Ας ρίξουμε μια συνοπτική ματιά σε κάποια «σκόρπια» δεδομένα:

♦ Τα διαπιστωμένα πετρελαϊκά κοιτάσματα της Λιβύης είναι 50 δισεκατομμύρια βαρέλια

♦ τα διαπιστωμένα κοιτάσματα φυσικού αερίου ανέρχονται σε 1,5 τρισεκατομμύρια κυβικά μέτρα

♦ πέραν των δυτικών πετρελαϊκών εταιριών (ΒP, Shell, TORAL, Repsol, ENI, κλπ) κομμάτι στην ενεργειακή πίτα έχουν και διεκδικούν να το διευρύνουν ρωσικές (Gazprom), Ινδικές και Κινεζικές.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα της έντασης της διείσδυσης μη δυτικών πετρελαϊκών εταιριών στη Λιβύη είναι:

♦ το γιγαντιαίο συμβόλαιο που εξασφάλισε το 2007 η Gazprom σε βάρος της Γαλλικής ΤOTAL.

♦ To γεγονός ότι μέσα στην τελευταία διετία οι εισαγωγές Λιβυκού πετρελαίου από την Κίνα αυξήθηκαν γύρω στο 250%

♦ δε θα πρέπει να πέρασε απαρατήρητο ότι με την έναρξη της κρίσης «εμφανίστηκαν» 35.000 Κινέζοι στη Λιβύη, οι οποίοι επαναπατρίστηκαν αστραπιαία. Μάλιστα, με μια περισσότερο προσεκτική ανάγνωση του Διεθνούς Τύπου διαπιστώνει κανείς ότι οι Κινέζοι και οι κινεζικές εγκαταστάσεις στη Λιβύη αποτέλεσαν στόχους της οργής των Λίβυων αντικαθεστωτικών.

Η σύγκρουση των συμφερόντων των μεγάλων δυνάμεων στη Λιβύη αποτυπώνεται στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, αλλά και στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ. Στο Σ.Α του ΟΗΕ Ρωσία και Κίνα απείχαν από την απόφαση για επιβολή Ζώνης Απαγόρευσης Πτήσεων. Στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ η διαίρεση καταγράφεται σαφέστερη. Η Γερμανία υπογείως, και η Τουρκία ευθέως, εμποδίζουν τη συμμαχία να λάβει την απαραίτητη ομόφωνη απόφαση για την επιδρομή στη Λιβύη.

Συνοπτικά, όλα τα παραπάνω (αναλυτικά και εκτεταμένα θα τα διαβάσετε στο έντυπο «Ποντίκι» την ερχόμενη Πέμπτη) σημαίνουν ένα πράγμα: ότι το Διεθνές Σύστημα αναζητά τη νέα του ισορροπία, η οποία –όλοι ελπίζουμε– να διαμορφωθεί με όσο το δυνατό λιγότερο αίμα…

#libya

Ο Μεγάλος Πόλεμος της Μεγάλης Κρίσης

(αναδημοσίευση από το Ποντίκι)

Η σύγκρουση στη Λιβύη είναι κάτι πολύ περισσότερο από έναν εμφύλιο πόλεμο και μια μάχη για τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η υπόθεση της Λιβύης, όσο περνά ο χρόνος, μετατρέπεται σε πεδίο μάχης των μεγάλων δυνάμεων με έπαθλο το πετρέλαιο και τη κυριαρχία.

Ας ρίξουμε μια συνοπτική ματιά σε κάποια «σκόρπια» δεδομένα:

♦ Τα διαπιστωμένα πετρελαϊκά κοιτάσματα της Λιβύης είναι 50 δισεκατομμύρια βαρέλια

♦ τα διαπιστωμένα κοιτάσματα φυσικού αερίου ανέρχονται σε 1,5 τρισεκατομμύρια κυβικά μέτρα

♦ πέραν των δυτικών πετρελαϊκών εταιριών (ΒP, Shell, TORAL, Repsol, ENI, κλπ) κομμάτι στην ενεργειακή πίτα έχουν και διεκδικούν να το διευρύνουν ρωσικές (Gazprom), Ινδικές και Κινεζικές.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα της έντασης της διείσδυσης μη δυτικών πετρελαϊκών εταιριών στη Λιβύη είναι:

♦ το γιγαντιαίο συμβόλαιο που εξασφάλισε το 2007 η Gazprom σε βάρος της Γαλλικής ΤOTAL.

♦ To γεγονός ότι μέσα στην τελευταία διετία οι εισαγωγές Λιβυκού πετρελαίου από την Κίνα αυξήθηκαν γύρω στο 250%

♦ δε θα πρέπει να πέρασε απαρατήρητο ότι με την έναρξη της κρίσης «εμφανίστηκαν» 35.000 Κινέζοι στη Λιβύη, οι οποίοι επαναπατρίστηκαν αστραπιαία. Μάλιστα, με μια περισσότερο προσεκτική ανάγνωση του Διεθνούς Τύπου διαπιστώνει κανείς ότι οι Κινέζοι και οι κινεζικές εγκαταστάσεις στη Λιβύη αποτέλεσαν στόχους της οργής των Λίβυων αντικαθεστωτικών.

Η σύγκρουση των συμφερόντων των μεγάλων δυνάμεων στη Λιβύη αποτυπώνεται στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, αλλά και στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ. Στο Σ.Α του ΟΗΕ Ρωσία και Κίνα απείχαν από την απόφαση για επιβολή Ζώνης Απαγόρευσης Πτήσεων. Στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ η διαίρεση καταγράφεται σαφέστερη. Η Γερμανία υπογείως, και η Τουρκία ευθέως, εμποδίζουν τη συμμαχία να λάβει την απαραίτητη ομόφωνη απόφαση για την επιδρομή στη Λιβύη.

Συνοπτικά, όλα τα παραπάνω (αναλυτικά και εκτεταμένα θα τα διαβάσετε στο έντυπο «Ποντίκι» την ερχόμενη Πέμπτη) σημαίνουν ένα πράγμα: ότι το Διεθνές Σύστημα αναζητά τη νέα του ισορροπία, η οποία –όλοι ελπίζουμε– να διαμορφωθεί με όσο το δυνατό λιγότερο αίμα…

#libya

Αραβικές εξεγέρσεις και "κορπορατισμός"

Απόσπασμα από αυτό το άρθρο: http://johnpilger.com/articles/behind-the-arab-revolt-is-a-word-we-dare-not-speak

The revolt in the Arab world is not merely against a resident dictator but a worldwide economic tyranny designed by the US Treasury and imposed by the US Agency for International Development, the IMF and World Bank, which have ensured that rich countries like Egypt are reduced to vast sweatshops, with half the population earning less than $2 a day. The people’s triumph in Cairo was the first blow against what Benito Mussolini called corporatism, a word that appears in his definition of fascism.


How did such extremism take hold in the liberal West? “It is necessary to destroy hope, idealism, solidarity, and concern for the poor and oppressed,” observed Noam Chomsky a generation ago, “[and] to replace these dangerous feelings with self-centred egoism, a pervasive cynicism that holds that [an order of] inequities and oppression is the best that can be achieved. In fact, a great international propaganda campaign is under way to convince people – particularly young people – that this not only is what they should feel but that it’s what they do feel.”


Like the European revolutions of 1848 and the uprising against Stalinism in 1989, the Arab revolt has rejected fear. An insurrection of suppressed ideas, hope and solidarity has begun. In the United States, where 45 per cent of young African-Americans have no jobs and the top hedge fund managers are paid, on average, a billion dollars a year, mass protests against cuts in services and jobs have spread to heartland states like Wisconsin. In Britain, the fastest-growing modern protest movement, UK Uncut, is about to take direct action against tax avoiders and rapacious banks. Something has changed that cannot be unchanged. The enemy has a name now.

Αραβικές εξεγέρσεις και "κορπορατισμός"

Απόσπασμα από αυτό το άρθρο: http://johnpilger.com/articles/behind-the-arab-revolt-is-a-word-we-dare-not-speak

The revolt in the Arab world is not merely against a resident dictator but a worldwide economic tyranny designed by the US Treasury and imposed by the US Agency for International Development, the IMF and World Bank, which have ensured that rich countries like Egypt are reduced to vast sweatshops, with half the population earning less than $2 a day. The people’s triumph in Cairo was the first blow against what Benito Mussolini called corporatism, a word that appears in his definition of fascism.


How did such extremism take hold in the liberal West? “It is necessary to destroy hope, idealism, solidarity, and concern for the poor and oppressed,” observed Noam Chomsky a generation ago, “[and] to replace these dangerous feelings with self-centred egoism, a pervasive cynicism that holds that [an order of] inequities and oppression is the best that can be achieved. In fact, a great international propaganda campaign is under way to convince people – particularly young people – that this not only is what they should feel but that it’s what they do feel.”


Like the European revolutions of 1848 and the uprising against Stalinism in 1989, the Arab revolt has rejected fear. An insurrection of suppressed ideas, hope and solidarity has begun. In the United States, where 45 per cent of young African-Americans have no jobs and the top hedge fund managers are paid, on average, a billion dollars a year, mass protests against cuts in services and jobs have spread to heartland states like Wisconsin. In Britain, the fastest-growing modern protest movement, UK Uncut, is about to take direct action against tax avoiders and rapacious banks. Something has changed that cannot be unchanged. The enemy has a name now.

2011: Οπως 1848!

Το κίνημα διαμαρτυρίας της «Αραβικής Άνοιξης», που συγκλονίζει τον αραβικό κόσμο από την Τύνιδα, ίσαμε τη Σανάα, με ενδιάμεσους σταθμούς το Κάιρο, τη Βεγγάζη και την Τρίπολη, ξαναζωντανεύει στη μνήμη τα αντίστοιχου εύρους ιστορικά προηγούμενα, που συνέβησαν προ εικοσαετίας στην Ανατολική Ευρώπη, αλλά, κυρίως εκεί στα μέσα του 19ου αιώνα, στη διάρκεια της «Άνοιξης των Ευρωπαϊκών λαών».

«Υπάρχουν αντίστοιχα στοιχεία ανάμεσα στο 1848 και το 2011, που συνδέονται με τις οικονομικές και κοινωνικές δυσκολίες», τονίζει η ιστορικός, ειδικευμένη στον 19ο αιώνα, Σιλβί Απρίλ, η οποία υπενθυμίζει επίσης τις αγροτικές εξεγέρσεις, τη δημογραφική έκρηξη και, ιδίως όσον αφορά την περίπτωση της Γαλλίας, την φθορά της εξουσίας και τη διαφθορά.

Εάν σήμερα το Ιντερνέτ αποτέλεσε το μέσο διάδοσης των εξεγέρσεων στον αραβικό κόσμο, το 1848 ήταν ο τηλέγραφος εκείνος που διεδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην μετάδοση των νέων στη Γηραιά Ήπειρο, τονίζει η ίδια. «Την εποχή εκείνη, οι εφημερίδες, οι γελοιογραφίες, οι φωτογραφίες βρίσκονταν σε πλήρη ανάπτυξη. Η πληροφορία είχε αρχίσει να κυκλοφορεί ευρέως». Έτσι, όπως η πληροφορία της πτώσης του Λουδοβίκου-Φιλίππου προκάλεσε την πτώση του Μέττερνιχ στην Αυστρία, ομοίως σήμερα η πτώση του Μπεν Άλι στην Τυνησία αποσταθεροποίησε και συμπαρέσυρε τον Μουμπάρακ στην Αίγυπτο.

Το 1848 μία σειρά από λαϊκές εξεγέρσεις ξέσπασε στην Ευρώπη: είναι η «άνοιξη των λαών». Δημοκρατικής και φιλελεύθερης έμπνευσης, οι εξεγέρσεις τούτες συνέβαλαν ώστε να μεταβληθεί, ή τουλάχιστον επιχείρησαν να μεταβάλουν, η φύση και η μορφή των πολιτικών καθεστώτων σε πολλά Ευρωπαϊκά κράτη-στην πλειονότητά τους με απολυταρχικά πολιτεύματα-και να ικανοποιηθούν οι εθνικές διεκδικήσεις πολλών λαών.

Η μία εξέγερση σε ένα κράτος μοιάζει να συνεπαίρνει και τις γειτονικές της χώρες. Η αναταραχή στην Ιταλία, μεταδίδεται στη Γαλλία-όπου οι φιλελεύθεροι ξεσηκώνονται ενάντια στον βασιλέα Λουδοβίκο-Φίλιππο, που ασκεί εξουσία από το 1830-κατόπιν φθάνει στην Αυστρία και μετέπειτα κατακλύζει ολάκερη την Αυστρο-ουγγρική Αυτοκρατορία, τη Γερμανία και την Ελβετία. Μόνες η Βρετανία και η Ρωσία, έμειναν αλώβητες από το κύμα του γενικού ξεσηκωμού.

Οι επαναστάσεις του 1848 -της ίδιας χρονιάς που κυκλοφόρησε το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» του Καρλ Μαρξ-τελείωσαν χωρίς τον στέφανο της επιτυχίας, πλην όμως τίποτε δεν επέστρεψε στην προτεραία, καθεστηκυία, τάξη.

Η Απρίλ υπενθυμίζει τις «προόδους» που επακολούθησαν, όπως το γενικό δικαίωμα του εκλέγειν, τα Συντάγματα στην Ιταλία και τη Δυτική Ευρώπη, το τέλος της δουλείας στην Αυστρο-Ουγγαρία και την Πρωσσία.

«Ιδίως τα ελέω Θεού μοναρχικά καθεστώτα εφεξής αρχίζουν να λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τους την κοινή γνώμη. Και πλέον αρχίζουν να προσέχουν ιδιαίτερα τη γνώμη του Τύπου».

Εικόνες από την Επανάσταση της Λιβύης

Περισσότερες φωτογραφίες από την ΠΗΓΗ, εδώ: http://www.boston.com/bigpicture/2011/02/libya_unrest_and_uncertainty.html