Ο Μανώλης Γλέζος τολμάει να σπάσει το "αριστερό" μας ταμπού

«Οι οικονομικοί μετανάστες δεν βρίσκουν δουλειά στον τόπο τους και φεύγουν. Αιτία είναι οι πρώην αποικιοκράτες, που «εξακολουθούν να εκμεταλλεύονται τις χώρες αυτές»…

Ο Μανώλης Γλέζος στον Μανώλη Κοττάκη («Δημοκρατία»):

– «Φταίει επίσης η κυβέρνηση, που, υποταγμένη στις διατάξεις του Δουβλίνου 2, δεν κάνει ό,τι πρέπει. Επρεπε να πιάνει καθέναν και να τον ρωτά «από πού είσαι;» και αν απαντά λ.χ. «από το Αλγέρι», να τον στέλνει στη Γαλλία! Να πληρώσει εκείνη που είναι αιτία γι’ αυτό. Επρεπε να τους εφοδιάζει με τα απαραίτητα έγγραφα και να τους στέλνει στις αποικιοκρατικές χώρες».

– «Οι μαφίες των μεταναστών, τα αποβράσματα των μεταναστών, δεν διστάζω να το πω, δημιουργούν προβλήματα σε βάρος των κατοίκων (…) Αυτά που λέω δεν τα λαλεί (σ.σ. η Αριστερά). Παίρνει άκριτα το μέρος των μεταναστών χωρίς να καταδικάζει τις εγκληματικές μαφίες, που δρουν μέσα στους μετανάστες, και δεν ξεκαθαρίζει το θέμα».

«Η κρίση είναι μια μεγάλη απατεωνιά, το ΔΝΤ μια σπηλιά με ληστές»

«Η οικονομική κρίση είναι μια μεγάλη απατεωνιά, η μεγαλύτερη στην ιστορία του καπιταλισμού. Το ΔΝΤ είναι μια σπηλιά με ληστές. Αυτοί είναι οι φταίχτες για ό,τι γίνεται – για την ανισότητα που υπάρχει στον κόσμο», υποστηρίζει ο Ισπανός Χουάν Μανουέλ Σάντσες Γκορντίγιο, ο επί 31 χρόνια κομμουνιστής δήμαρχος της Μαριναλέντα.

«Το όνειρό μου είναι να δημιουργήσω μια κοινωνία χωρίς τάξεις, χωρίς πλούσιους και φτωχούς», λέει ο 55χρονος δήμαρχος «Το όνειρό μου είναι να δημιουργήσω μια κοινωνία χωρίς τάξεις, χωρίς πλούσιους και φτωχούς», λέει ο 55χρονος δήμαρχος Βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη για να συμμετάσχει στο φεστιβάλ «άμεσης δημοκρατίας» που διοργανώνουν αντιεξουσιαστικές κινήσεις, στο πλαίσιο της 75ης Δεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης.

Η Μαριναλέντα, στην επαρχία της Ανδαλουσίας, είναι μια κοινότητα 2.700 κατοίκων που δεν αντιμετωπίζουν το φάσμα της ανεργίας. Οι κάτοικοι ανήκουν στον τοπικό συνεταιρισμό και εργάζονται 6,5 ώρες την ημέρα έχοντας όλοι το ίδιο ημερομίσθιο (45 ευρώ), ανεξάρτητα αν απασχολούνται στους αγρούς ή στο τοπικό εργοστάσιο μεταποίησης των προϊόντων. Τα έσοδα δεν μοιράζονται αλλά επενδύονται στον συνεταιρισμό για να δημιουργηθούν νέες δουλειές. Στο χωριό δεν υπάρχει παπάς και αστυνομικός, ενώ η ενοικίαση ενός σπιτιού στοιχίζει 15 ευρώ τον μήνα.

«Το όνειρό μου είναι να δημιουργήσω μια κοινωνία χωρίς τάξεις, χωρίς πλούσιους και φτωχούς», λέει ο 55χρονος δήμαρχος, στη συνέντευξή του στην «Ε».

Η οικονομική κρίση των ημερών είναι τεχνητή ή πραγματική; Δηλαδή χρεοκόπησαν τα νοικοκυριά ή είναι ένα ακόμη τέχνασμα του κεφαλαίου;

«Η οικονομική κρίση είναι μια μεγάλη απατεωνιά, η μεγαλύτερη στην ιστορία του καπιταλισμού. Οι «μηχανικοί» των τραπεζών δίνουν δάνεια ακόμη και σε εταιρείες που δεν μπορούν να τους επιστρέψουν τα χρήματα. Υπάρχουν 55 δισ. δολάρια δανείων χωρίς αντίκρισμα. Γι’ αυτό και σ’ αυτή την κρίση υπάρχουν θύτες και θύματα».

Εχει επηρεάσει τη Μαριναλέντα η παγκόσμια οικονομική κρίση; Αν ναι, πώς; Αν όχι, γιατί;

«Βέβαια και την έχει επηρεάσει, όπως όλο τον πλανήτη, αλλά πολύ λιγότερο. Γιατί εμείς απαντάμε με δικά μας μέσα στην κρίση. Εχουμε διπλασιάσει τη δημόσια επένδυση και πετύχαμε να δουλεύει όλος ο κόσμος».

Η Ελλάδα βρίσκεται σε δεινή οικονομική θέση. Θεωρείτε ότι μπορεί να αναγεννηθεί; Και πώς; Η οικονομική βοήθεια των χωρών της ευρωζώνης και η ένταξή της στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο πιστεύετε ότι θα τη βοηθήσουν να αναστηθεί οικονομικά;

«Το ΔΝΤ είναι σπηλιά με ληστές. Αυτοί είναι οι φταίχτες για ό,τι γίνεται – για την ανισότητα που υπάρχει στον κόσμο. Θα έρθουν να κλέψουν τη χώρα και να την κάνουν ακόμη φτωχότερη. Και να δώσουν πλεονέκτημα σε λίγους. Το σημερινό σύστημα είναι ένας απόλυτος παραλογισμός. Πρέπει η ελληνική πολιτεία να βρεθεί στην υπηρεσία των φτωχών. Η εθνικοποίηση των τραπεζών και η παροχή κατοικίας από το κράτος προς όλους τους πολίτες είναι μέτρα προς αυτή την κατεύθυνση. Οι θύτες που μας οδήγησαν σ’ αυτή την κρίση πρέπει να… επιβραβευθούν».

Η έννοια της δημοκρατίας υφίσταται στις μέρες μας; Θεωρείτε ότι η άμεση δημοκρατία αποτελεί απάντηση στην κρίση;

«Οχι, δεν υπάρχει. Είναι μια φάρσα. Στη σημερινή δημοκρατία ο λαός δεν έχει δύναμη. Είναι μια δημοκρατία της μπουρζουαζίας. Η 5η ελευθερία είναι η ελευθερία τού να κλέβεις, και αυτή είναι η μοναδική ελευθερία, όπως λέει ο Τσόμσκι. Να πάμε σε μια δημοκρατία των εργατών και του λαού, σε μια δημοκρατία με δύο πόδια: πολιτική δημοκρατία αλλά και οικονομική δημοκρατία. Η πολιτική δημοκρατία χωρίς οικονομική δημοκρατία είναι ένα πολύ μεγάλο ψέμα».

Η Αριστερά δείχνει να έχει χάσει τον βηματισμό της – βρίσκεται πίσω από τις εξελίξεις. Μπορεί να απαντήσεις στις νέες προκλήσεις;

«Ναι, αλλά με διαφορετική μορφή απ’ αυτήν που γνωρίζουμε στην Ευρώπη. Μια Αριστερά που να είναι ικανή να αντιμετωπίσει τον καπιταλισμό και να εφαρμόσει κοινωνική αλληλεγγύη. Εκεί που ο άνθρωπος και οι ανάγκες του θα είναι το κέντρο όλης της οικονομικής ενέργειας. Μια ηθική Αριστερά που ζει όπως μιλάει».

Είναι η Μαριναλέντα μια ιδεώδης κοινωνία;

«Πιστεύω ότι ποτέ δεν θα φτάσουμε στο ιδανικό. Είναι ένας δρόμος όμως που πρέπει να διανύσουμε».

Αν είναι πετυχημένη η πολιτική σας γιατί δεν εφαρμόζεται και σε άλλες πόλεις της Ισπανίας;

«Πραγματικά σε άλλα μέρη της Ανδαλουσίας, εκεί όπου το συνδικάτο έχει δύναμη, έχουμε καταφέρει να κερδίσουμε γη και να έχουμε κάνει κινήσεις ανάλογες όπως αυτές της Μαριναλέντα. Το αγροτικό συνδικάτο μας έχει 30.000 μέλη και πολλά δημαρχεία. Δεν είναι μια εύκολη κατάκτηση όπως και να το κάνεις, αλλά μια μάχη πολλών αγώνων».

Οπως παρατηρεί ο Βρετανός ιστορικός Ερικ Χομπσμπάουμ, «από την εποχή των επαναστάσεων περάσαμε στην εποχή των αυτοκρατοριών και από κει στην εποχή των άκρων». Σήμερα σε ποια εποχή βαδίζουμε;

«Είναι η εποχή στην οποία ο μόνος υπάρχων θεός είναι το χρήμα. Ενας θεός που χρειάζεται γενοκτονίες σ’ όλο τον πλανήτη, που συνεχίζει να παράγει πολέμους και 70.000 νεκρούς – δολοφονημένους από την πείνα, κάθε μέρα».

* Ευχαριστούμε για τη μετάφραση την Ηλέκτρα Μπεθυμούτη και την Ελένη Γενναδίου. *

Αριστοτελική επικαιρότητα

«Όταν ο τύραννος έχει απαλλαχθεί από εξωτερικούς εχθρούς είτε δια της κατάκτησης είτε δια της συνθήκης και δεν υπάρχει κάτι άλλο να φοβηθεί από αυτούς, τότε θα εφεύρει κάποιο πόλεμο η άλλου είδους απειλή, έτσι ώστε οι άνθρωποι να συνεχίσουν να απαιτούν την ύπαρξη κάποιου ηγέτη»



«Τότε είναι που αναδύεται ένας τύραννος, όταν εμφανίζεται αρχικά ως προστάτης»



«Μπορείς εύκολα να συγχωρήσεις ένα παιδί που φοβάται το σκοτάδι, η πραγματική τραγωδία είναι όταν οι μεγάλοι φοβούνται το Φως»


Οχι;

Αριστοτελική επικαιρότητα

«Όταν ο τύραννος έχει απαλλαχθεί από εξωτερικούς εχθρούς είτε δια της κατάκτησης είτε δια της συνθήκης και δεν υπάρχει κάτι άλλο να φοβηθεί από αυτούς, τότε θα εφεύρει κάποιο πόλεμο η άλλου είδους απειλή, έτσι ώστε οι άνθρωποι να συνεχίσουν να απαιτούν την ύπαρξη κάποιου ηγέτη»



«Τότε είναι που αναδύεται ένας τύραννος, όταν εμφανίζεται αρχικά ως προστάτης»



«Μπορείς εύκολα να συγχωρήσεις ένα παιδί που φοβάται το σκοτάδι, η πραγματική τραγωδία είναι όταν οι μεγάλοι φοβούνται το Φως»


Οχι;

ΧΡΟΝΗΣ ΜΙΣΣΙΟΣ "Ειλικρινά δεν ξέρω αν υπάρχει Αριστερά"

«Πιστεύω ότι ο μόνος δρόμος, η τελευταία έξοδος προς την ελευθερία του ανθρώπου και του πλανήτη είναι η ολιστική οικολογική φιλοσοφία, σκέψη, πράξη και συμπεριφορά. Η οικολογία ούτε φέρει ούτε εδραιώνει καμία εξουσία, αντίθετα την καθιστά άχρηστη. Είναι μια επανάσταση αυτογνωσίας, μια επανάσταση ανθρώπινης συνείδησης. Δεν είναι μια “πίστη” σε μια ιδεολογία αλλά μια καθημερινή πρακτική για να επανασυνδέσουμε τη λογική με τις αισθήσεις, να απελευθερώσουμε τη συμπαντική μας ιδιαιτερότητα. Να αναγνωρίσουμε τη διαφορετικότητα, την αυταξία και την αναγκαιότητα του συνόλου της ζωής. Είναι ένας δρόμος επαναπροσέγγισης του κόσμου που μας περιβάλλει, ένας δρόμος στην αναζήτηση της χαράς αντί της αγωνίας. Εχουμε ανάγκη να ξαναβρούμε την προσωπική μας αισθητική, τα προσωπικά μας μονοπάτια, του έρωτα, της αγάπης και της τρυφερότητας, το άρωμα του κόσμου και της ύπαρξής μας».

ΧΡΟΝΗΣ ΜΙΣΣΙΟΣ "Ειλικρινά δεν ξέρω αν υπάρχει Αριστερά"

«Πιστεύω ότι ο μόνος δρόμος, η τελευταία έξοδος προς την ελευθερία του ανθρώπου και του πλανήτη είναι η ολιστική οικολογική φιλοσοφία, σκέψη, πράξη και συμπεριφορά. Η οικολογία ούτε φέρει ούτε εδραιώνει καμία εξουσία, αντίθετα την καθιστά άχρηστη. Είναι μια επανάσταση αυτογνωσίας, μια επανάσταση ανθρώπινης συνείδησης. Δεν είναι μια “πίστη” σε μια ιδεολογία αλλά μια καθημερινή πρακτική για να επανασυνδέσουμε τη λογική με τις αισθήσεις, να απελευθερώσουμε τη συμπαντική μας ιδιαιτερότητα. Να αναγνωρίσουμε τη διαφορετικότητα, την αυταξία και την αναγκαιότητα του συνόλου της ζωής. Είναι ένας δρόμος επαναπροσέγγισης του κόσμου που μας περιβάλλει, ένας δρόμος στην αναζήτηση της χαράς αντί της αγωνίας. Εχουμε ανάγκη να ξαναβρούμε την προσωπική μας αισθητική, τα προσωπικά μας μονοπάτια, του έρωτα, της αγάπης και της τρυφερότητας, το άρωμα του κόσμου και της ύπαρξής μας».

Φτάνει με τους συναισθηματισμούς!

Προχθές έγραψα την εξής σκέψη: « Η Ιστορία, σε πολύ, μα πολύ σπάνιες περιπτώσεις μας δίνει την ευκαιρία να βγούμε έξω από αυτή την ανοησία του Καλού και του Κακού. Είναι τότε που οι «μπερδεμένες» κοινωνίες μπορούν να αναστοχαστούν. Να ξαναδούν τα πράγματα. Να τσακίσουν τις παλιές βεβαιότητες. Να ανοίξουν νέους ορίζοντες. Και να προχωρήσουν«.

Σήμερα, οφείλω να πω οτι αυτή η σκέψη στηρίχθηκε στη διατύπωση της σκέψης του Στέλιου Ράμφου. Τι λέει;
Μια τεράστια ευκαιρία για να βγούμε από τις ψευδαισθήσεις μας και τα ψευδοσυναισθήματά μας.
Για να καταλάβουμε οτι «είμαστε τόσο ανατολίτες ώστε να κάνουμε δικτατορίες και ταυτοχρόνως χρεοκοπίες«.
Τόσο ανατολίτες, να προσθέσω εγώ, ωστε να προκρίνουμε, υποστηρίζουμε, να χύνουμε ακόμη και το αίμα μας για τον ανατολίτη φίλο μας.
Και να είμαστε απόλυτοι σε αυτό. Μη καταλαβαίνοντας οτι…
«…το κυνήγι το απόλυτου φέρνει χρεοκοπίες και δικτατορίες. Το ενδιάμεσο είναι που σώζει. Αλλά το ενδιάμεσο δεν το ξέρουμε. Ή δεν θέλουμε να το μάθουμε. Όλο το ταλέντο είναι να κάνεις το ενδιάμεσο συναρπαστικό. Όλα τα άλλα δεν θέλουν ταλέντο. Γιατί είναι φυσικά. Όπου υπάρχει φύση, δεν υπάρχει ταλέντο«.
Κι έτσι όλα γίνονται ένας χαρούμενος, ψευδαισθητικός πολτός όπου το καγιέν, το τραγούδι, οι διαδηλώσεις αναδεικνύονται σε συμβολικά στοιχεία.
«Είναι σύμβολα απολυτότητας συναισθήματος. Με το καγιέν είσαι μοναδικός, με το τραγούδι εκφράζεσαι. Και με τη διαδήλωση πολιτικοποιείσαι και εκφράζεις την ευθύνη σου απέναντι στα τεκταινόμενα παγκοσμίως και εν Ελλάδι. Οπότε ολοκληρώνεται η εικόνα σου. Ό,τι κάνουμε στην Ελλάδα επειδή γίνεται για λόγους συναισθηματικούς έχει μιαν απόληξη. Ποια είναι η απόληξη; Η ανάγκη συμπτώσεως φαντασιώσεως με εικόνα. Η εικόνα μας φτιάχνεται έτσι όπως τη θέλουμε και φτιάχνοντας την εικόνα έτσι όπως τη θέλουμε φτιάχνουμε και μια πραγματικότητα την οποία παρακολουθούμε μέχρι να έρθει η ώρα του λογαριασμού».
Και ο λογαρισμός έχει έλθει.
Αν δεν τον πληρώσουμε με το νόμισμα της λογικής, θα πλένουμε πιάτα για τους επόμενους δέκα αιώνες!

Φτάνει με τους συναισθηματισμούς!

Προχθές έγραψα την εξής σκέψη: « Η Ιστορία, σε πολύ, μα πολύ σπάνιες περιπτώσεις μας δίνει την ευκαιρία να βγούμε έξω από αυτή την ανοησία του Καλού και του Κακού. Είναι τότε που οι «μπερδεμένες» κοινωνίες μπορούν να αναστοχαστούν. Να ξαναδούν τα πράγματα. Να τσακίσουν τις παλιές βεβαιότητες. Να ανοίξουν νέους ορίζοντες. Και να προχωρήσουν«.

Σήμερα, οφείλω να πω οτι αυτή η σκέψη στηρίχθηκε στη διατύπωση της σκέψης του Στέλιου Ράμφου. Τι λέει;
Μια τεράστια ευκαιρία για να βγούμε από τις ψευδαισθήσεις μας και τα ψευδοσυναισθήματά μας.
Για να καταλάβουμε οτι «είμαστε τόσο ανατολίτες ώστε να κάνουμε δικτατορίες και ταυτοχρόνως χρεοκοπίες«.
Τόσο ανατολίτες, να προσθέσω εγώ, ωστε να προκρίνουμε, υποστηρίζουμε, να χύνουμε ακόμη και το αίμα μας για τον ανατολίτη φίλο μας.
Και να είμαστε απόλυτοι σε αυτό. Μη καταλαβαίνοντας οτι…
«…το κυνήγι το απόλυτου φέρνει χρεοκοπίες και δικτατορίες. Το ενδιάμεσο είναι που σώζει. Αλλά το ενδιάμεσο δεν το ξέρουμε. Ή δεν θέλουμε να το μάθουμε. Όλο το ταλέντο είναι να κάνεις το ενδιάμεσο συναρπαστικό. Όλα τα άλλα δεν θέλουν ταλέντο. Γιατί είναι φυσικά. Όπου υπάρχει φύση, δεν υπάρχει ταλέντο«.
Κι έτσι όλα γίνονται ένας χαρούμενος, ψευδαισθητικός πολτός όπου το καγιέν, το τραγούδι, οι διαδηλώσεις αναδεικνύονται σε συμβολικά στοιχεία.
«Είναι σύμβολα απολυτότητας συναισθήματος. Με το καγιέν είσαι μοναδικός, με το τραγούδι εκφράζεσαι. Και με τη διαδήλωση πολιτικοποιείσαι και εκφράζεις την ευθύνη σου απέναντι στα τεκταινόμενα παγκοσμίως και εν Ελλάδι. Οπότε ολοκληρώνεται η εικόνα σου. Ό,τι κάνουμε στην Ελλάδα επειδή γίνεται για λόγους συναισθηματικούς έχει μιαν απόληξη. Ποια είναι η απόληξη; Η ανάγκη συμπτώσεως φαντασιώσεως με εικόνα. Η εικόνα μας φτιάχνεται έτσι όπως τη θέλουμε και φτιάχνοντας την εικόνα έτσι όπως τη θέλουμε φτιάχνουμε και μια πραγματικότητα την οποία παρακολουθούμε μέχρι να έρθει η ώρα του λογαριασμού».
Και ο λογαρισμός έχει έλθει.
Αν δεν τον πληρώσουμε με το νόμισμα της λογικής, θα πλένουμε πιάτα για τους επόμενους δέκα αιώνες!