Tag / Πολιτική

by ANemos

Κοινωνικός Σύνδεσμος: Παρακολουθώ με προσοχή αλλά δεν ψήνομαι…

Με το που άκουσα την ίδρυση ενός νέου φορέα «από τον Φλωρίδη» η διάθεση ειρωνείας μου βγήκε αυθόρμητα. Την τουίταρα μάλιστα! «Μα με τον Φλωρίδη; Τίποτα σε πιο φρέσκο δεν διαθέτει το μαγαζί;». Διότι ο Φλωρίδης, παρά το ότι τα τελευταία χρόνια έχει αποστασιοποιηθεί τόσο από το βαθύ όσο και από το ρηχό ΠΑΣΟΚ, δεν παύει να είναι ένα φθαρμένο πολιτικό πρόσωπο από τον παλιό «θίασο σκιών» που μας οδήγησε εδώ που έχουμε φτάσει. Το να πετάς πέτρες στα τζάμια του σπιτιού που γεννήθηκες και μεγάλωσες, δεν μου φαίνεται και το πιο έντιμο πράγμα στον κόσμο…
Η «επιπόλαια» ειρωνεία έδωσε τη θέση της στην περιέργεια του να διαβάσω, να μάθω τι στο καλό είναι αυτός ο… ωχ!… «Κοινωνικός Σύνδεσμος«!
Μα ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ;;;
Τι παραπομπή είναι αυτή σε εκείνον, τον άλλον Σύνδεσμο, στις αρχές του 20ου αιώνα που έστειλε στο απόσπασμα τους Ενόχους της Μικρασιατικής Καταστροφής;
Ο συνειρμός, αναγκαστικός, αφού μελετάω  ιδιαίτερα εκείνη την εποχή. Την εποχή του Διχασμού!
Πέρα από το ότι η λέξη «Σύνδεσμός» μου έβγαινε πολύ λόγια, σχεδόν εξεζητημένη για ένα σύγχρονο πολιτικό μόρφωμα!
Ευτυχώς «Σύνδεσμος» είναι και η μετάφραση του «link» (Νάτη, εδώ πάνω, στον Blogger!) κι ελπίζω να προέρχεται από εκεί και όχι από τον «Στρατιωτικό Σύνδεσμο» των ’20s!
Αμέσως μετά μπαίνω στο Ποιοι Είμαστε, στα Πρόσωπα…
Πολύ πτυχίο, πολύ διδακτορικό, πολύ αστικές οικογένειες, πολύ καλά σχολεία, σπουδές, καριέρες! Κακό δεν είναι αυτό! Ισα-ίσα!
Εστω και με καθυστέρηση 200 χρόνων, οι Ελληνες Αστοί, αποφάσισαν να ασχοληθούν με την κοινωνία και την πολιτική. Η έλλειψή τους, όπως έχει εξηγήσει ο Παναγιώτης Κονδύλης, υπήρξε καταστροφική για τη χώρα και την καταδίκαζε να παραμένει σε μία προεφηβική κατάσταση…
Αργησαν όμως! Πολύ!
Αργησαν να βγουν από την απολίτικη νιρβάνα και το κοινωνικά σνομπ Life-style τους! Επρεπε η κρίση να πιάσει Κολωνάκι, Π. Ψυχικό και Πολιτεία για να αποφασίσουν να ασχοληθούν με κάτι άλλο από το μενού του Αμπρεβουάρ…
Χαλάλι! Ομως!
Χαλάλι διότι μπορεί οι πιο πολιτικοποιημένοι από αυτούς να έχουν ζυμωθεί στην ΟΝΝΕΔ του Μιχαλολιάκου και του Βουλγαράκη, άντε και τις παρυφές της Κεντροαριστεράς, όμως αν ΜΗ τι άλλο δεν είναι ούτε ανεπάγγελτοι, ούτε αμόρφωτοι, ούτε παλαιοκομματικοί! Οχι όλοι! Οι περισσότεροι… Το λένε και οι ίδιοι:

Προερχόμαστε από όλες τις γωνιές της χώρας κι από ευρύ επαγγελματικό, κοινωνικό και μορφωτικό φάσμα. Διαφορετικές είναι και οι πολιτικές διαδρομές μας. Ορισμένοι δεν ασχοληθήκαμε ποτέ ενεργά με τα κοινά, κάποιοι μετείχαμε σε μη κομματικούς φορείς, ενώ άλλοι υπήρξαμε στο παρελθόν μέλη κομμάτων. Τώρα, όμως, μας ενώνει όλους η απόφαση να αναλάβουμε την ευθύνη που μας αναλογεί για την εθνική ανόρθωση.



(Αυτό το «εθνική» της ανόρθωσης είναι λίγο… αλλά τέσπα! Πάνε να γλυτώσουν ένα ακροατήριο από του Καρατζαφύρερ τα δόντια, ας πούμε, για να το καταπιούμε!)

Είναι κανονικοί άνθρωποι! Λίγο πιο πλούσιοι από τους κανονικούς ανθρώπους, λίγο πιο καλών οικογενειών, όχι όλοι εξαιρετικά επιτυχημένοι -παρά τα εντυπωσιακά CV τους- αλλά κανονικοί!

Και …»δεξιό» ΣΥΡΙΖΑ το λες το πράγμα! Κεντρώο, έστω…

Ο Στουρνάρας ας πούμε!
…
Μάλλον, ας μην πούμε, διότι καλά λόγια θέλω να γράψω εδώ κι όχι να αρχίσω τα μπινελίκια…
…
Υστερα πήγα στο «Τι πιστεύουμε»…
Οκ!
Κακογραμμένο κείμενο!
Προσπαθεί να μην είναι «ξύλινο» -και καλά κάνει!- αλλά φέρνει λίγο στο «Ελα Ελλη, να ένα μήλο! Να κι ένα άλλο…»

Ας πάει κι αυτό στην άκρη…

Κάποια στιγμή θα ανακαλύψουν κάποιον, ανάμεσά τους που να γράφει καλύτερα…  Δεν είναι αυτό το σπουδαίο τώρα!

Δεν λες ποτέ, μάλλον, δεν γράφεις:

Όμως, με όλα της τα δεινά, η κρίση έκανε ένα μεγάλο καλό: 

Ειδικά όταν αυτό που ακολουθεί έχει και νόημα και ουσία:

…αποκάλυψε σε όλη του την τραγική έκταση τον πυρήνα της εθνικής μας παθολογίας. Η παραγωγική βάση έχει συρρικνωθεί, ενώ έχουν διογκωθεί  το δυσλειτουργικό, αναποτελεσματικό και συχνότατα διεφθαρμένο πελατειακό κράτος -γέννημα-θρέμμα της κομματοκρατίας- καθώς και η παρασιτική οικονομία που αυτό εξέθρεψε και συντηρεί. Τα εισοδήματα που παρέχει το κράτος, είτε νόμιμα είτε παράνομα, από τα κέρδη μεγάλων επιχειρηματιών μέχρι και τα πενιχρά, αλλά συχνά μη δικαιολογημένα επιδόματα, έγιναν η ατμομηχανή μιας πλασματικής ανάπτυξης, ενώ η ανταγωνιστική παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών παρέμεινε ισχνή.

Τα γράφω χρόνια αυτά! Χρόνια, σαν κεριά πίσω μου σβηστά! Και τα προσυπογράφω και τώρα που τα ανακαλύπτουν, όψιμα έστω, κι άλλοι! Διότι…

 Το πρόβλημα είναι, βέβαια, παλιό. 

Απλώς, πολλοί από τα ιδρυτικά μέλη του Συνδέσμου να το ανακάλυψαν πρόσφατα λόγω πολύχρονης απουσίας τους στα καλά πανεπιστήμια του εξωτερικού ή στα μέσα δεξιά τραπεζάκια του Ντα Κάπο!

Χαλάλι όμως και πάλι! Διότι ΣΩΣΤΑ τα λένε! Μέχρι εδώ!

Όμως, ενώ οι δύο μεγάλες πολιτικές κατακτήσεις της Μεταπολίτευσης, δηλαδή η είσοδός μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και η ένταξή μας στην ΟΝΕ, είχαν δημιουργήσει τις ευκαιρίες και είχαν προσφέρει τα μέσα για να το λύσουμε, το κομματικό σύστημα αγνόησε επιδεικτικά τις ευκαιρίες, ενώ με τη συνέργεια του πελατειακού κράτους και των συμφερόντων που αυτό εξυπηρετεί, καταχράστηκε προκλητικά τα μέσα, με αποτέλεσμα η διπλή ευρωπαϊκή μας ένταξη, αντί να λειτουργήσει ως ευκαιρία για ανασυγκρότηση, να γιγαντώσει το παλιό πρόβλημα—που είναι και η αιτία της σημερινής κρίσης—κρύβοντας τις ολέθριες συνέπειές του πίσω από την απατηλή εικόνα μιας πλασματικής ευημερίας.

Ο οικονομικός καταποντισμός της Ελλάδας συνδυάζεται με την απόλυτη απαξίωσή της στον ευρωπαϊκό χώρο. Η  Ελλάδα, από την ημέρα της ένταξής της στην Ευρώπη, πολιτεύτηκε αποδεχόμενη επισήμως τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, αλλά εμμένοντας ουσιαστικά στην εσωστρεφή νοοτροπία της. Αποτέλεσμα είναι ότι αντί να πλησιάσει την υπόλοιπη Ευρώπη, απομονώθηκε από αυτήν πολιτικά και κοινωνικά, έτσι ώστε να διαφοροποιούμαστε σήμερα ακόμη κι από τις εκείνες χώρες της Ένωσης που αντιμετωπίζουν τα ίδια ή αντίστοιχα προβλήματα με εμάς, κινδυνεύοντας πλέον να βρεθούμε όχι μόνον έξω από την Ευρωζώνη, αλλά ακόμα και από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

ΚΑΙ προφήτες λοιπόν!

(Προφανώς το κείμενο είναι γραμμένο πριν ξεκινήσει η κωμωδία του δημοψηφίσματος, που καταλήγει σε τραγωδία!!!)

Αφήνω ασχολίαστο το παρακάτω απόσπασμα, το μπολντάρω όμως, και χειροκροτώ!

Η δημοκρατία, όμως, όπως εφεύρεθηκε σ’ αυτόν τον τόπο, είναι ένα πολίτευμα που αποδέχεται την τραγική φύση της ανθρώπινης πράξης -που σημαίνει την ωριμότητα, αλλά και την αποδοχή της ευθύνης, που είναι το βαρύ τίμημα της ελευθερίας. Δεν μπορούμε συνεχώς να μεμφόμαστε κάποιον άλλο για τις επιλογές μας.  Για να προχωρήσουμε, πρέπει να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη και να αναλάβουμε τις ευθύνες μας.

Κορνήλιος Καστοριάδης! Θα μπορούσε να το προσυπογράψει!
Κι ο Στέλιος Ράμφος ίσως!

Μετά ακολουθεί πολύ «εθνική» (7 φορές )  και πολύ «ανόρθωση» (8)…

Συνέχισα να διαβάζω… Κάντε το κι εσείς! ΑΞΙΖΕΙ τον κόπο!

Παρά τις κοινοτοπίες…
Παρά τις γκρίζες ζώνες…
Παρά ένα αγεράκι νεοφιλελευθερισμού που και που…

Σταθείτε στις «προτεραιότητες» :

Οι προτεραιότητες

Η πρώτη προτεραιότητα για την επόμενη περίοδο είναι μια κυβέρνηση που θα έχει σκοπό να συμβάλλει στην ανάταξη της χώρας κι όχι να εξυπηρετήσει άνομα συμφέροντα, ούτε να προάγει εγωιστικές φιλοδοξίες, ή να επιβάλλει καταστροφικές, αποτυχημένες ιδεολογίες. Μια τέτοια, κυβέρνηση, καθώς και όλες οι θετικές πολιτικές δυνάμεις και οι ενεργοί πολίτες που επιθυμούν τη δημιουργική έξοδο από την κρίση, θα πρέπει να συνταχθούν με τους παρακάτω άξονες:
               Εθνικός στόχος είναι να μετέχουμε ενεργά στον πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στη ζώνη του Ευρώ. Η έξοδος από την ελληνική κρίση μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο σε συνεννόηση και διαπραγμάτευση με τους Ευρωπαίους εταίρους, όμως η διαπραγμάτευση θα αποδώσει μόνο αν η ελληνική πολιτική ηγεσία διαμορφώσει το δικό της αναγκαίο σχέδιο δημοσιονομικής προσαρμογής και, ταυτόχρονα, αναδιάρθρωσης και ανάπτυξης, που να μπορεί να το υποστηρίξει μπροστά στο λαό και στην Ευρώπη. Δεν μπορεί να συνεχίσει να κρύβεται πίσω από τον καταναγκασμό των ξένων.
               Η δημοσιονομική πειθαρχία είναι απαραίτητη. Πρέπει να υπάρξουν πρωτογενή πλεονάσματα σε σύντομο χρόνο, γι’ αυτό είναι απαραίτητο να μειωθούν οι θέσεις εργασίας στο Δημόσιο. Αυτό είναι καλύτερα να γίνει καταργώντας οργανισμούς και διευθύνσεις που δεν προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο, χωρίς να υπάρξουν άλλες οριζόντιες περικοπές εισοδημάτων. Η αύξηση των κρατικών εσόδων, στο μέτρο που είναι εφικτή, πρέπει να προέλθει στο εξής μόνον από τη βελτίωση των μηχανισμών ελέγχου και είσπραξης.
               Αλλά βέβαια η ουσιαστικότερη πηγή νέου εθνικού πλούτου και για το κράτος είναι η παραγωγική οικονομία. Για να δραστηριοποιηθεί ο ιδιωτικός τομέας χρειάζονται συνθήκες ηρεμίας, σταθερότητας, βεβαιότητα ως προς το νόμισμα, τη χρηματοδότηση, τους φορολογικούς αλλά και τους άλλους νόμους. Το βασικό θεσμικό πλαίσιο δεν γίνεται να αλλάζει διαρκώς, όπως μέχρι σήμερα, ενώ η γραφειοκρατία πρέπει να περικοπεί ριζικά και γρήγορα.
Για να προκόψει ο τόπος θέλει ανοιχτά σχολεία, ανοιχτά πανεπιστήμια, ανοιχτά δικαστήρια, συγκοινωνίες που να λειτουργούν συνεχώς, κράτος που να δουλεύει αποτελεσματικά. Καμία κατάληψη, καμία καταστροφή, καμία ανεύθυνη ή γραφειοκρατική κωλυσιεργία δε μας βοηθά να λύσουμε τα προβλήματά μας. Αντίθετα βαθαίνουν επικίνδυνα την κρίση.
Είναι βέβαιο ότι τα παραπάνω δεν μπορούν να τα διασφαλίσουν καμία μονοκομματική κυβέρνηση, αλλά ούτε και ευκαιριακές συνεργασίες ανάγκης που θα λειτουργήσουν μόνον ως πρόσχημα, για την εξυπηρέτηση απώτερων φιλοδοξιών. Πρέπει αμέσως να μπουν στην άκρη οι εγωισμοί, οι ιδεολογικές διαφορές και το κομματικό όφελος. Για να αναλάβουν το δύσκολο έργο της ανάταξης πρέπει να προκριθούν οι καταλληλότεροι, οι άριστοι -όχι οι κομματικά ημέτεροι ή οι πελατειακά αρεστοί.
Όταν αρχίσει να αναπτύσσεται η οικονομία, θα μπορέσουμε πάλι να συζητήσουμε, να διαφωνήσουμε και να αναμετρηθούμε για ζητήματα όπως τα όρια του κράτους, οι εργασιακές σχέσεις κι οι ευθύνες του παρελθόντος. 

ΔΕΝ ψήθηκα!

(Δεν ψήνομαι κι εύκολα τελευταία, ίσως γιατί αισθάνομαι ήδη καμένος!) .

Πήρα όμως την απόφαση να τον παίρνω πολύ στα σοβαρά τον Κοινωνικό Σύνδεσμο και να έχω διάθεση να τον παρακολουθήσω στη συνέχεια, παρά το όνομα, παρά τον Φλωρίδη, παρά τον Στουρνάρα, παρά την κανέλα που βάζει στον καπουτσίνο του εκείνος που έγραψε τη διακήρυξη, παρά τον Απόστολο Δοξιάδη που… οκ… ναι… εντάξει… και παρά το αγεράκι νεοφιλελευθερισμού που μου χάλασε την αριστερή μου χωρίστρα…

Ετσι, σήμερα, έπεσε στα χέρια μου η Athens Voice η οποία παρά το ότι έχει γεροντοκορέψει όπως και ο εκδότης της και τα κείμενα του, εξακολουθεί να έχει ενδιαφέρον!

Σε αυτή υπάρχει συνέντευξη του Αρίστου (ΟΧΙ του Απόστολου) Δοξιάδη!

Κατ’ αρχήν: Ενα καλογραμμένο κείμενο με καλοδιατυπωμένες απαντήσεις που φωτίζουν πολύ περισσότερο το ιδρυτικό κείμενο του Συνδέσμου!

Μετά: ένα respect, ούτως ή άλλως, στον Αρίστο (ΟΧΙ στον Απόστολο) Δοξιάδη!

Σπουδαίο μυαλό! Σημαντικός και εμπνευσμένος άνθρωπος! (πως λέμε «Φλωρίδης»;;; ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση!!!). Από αυτούς που θέλεις να πιεις έναν καφέ μαζί του! Τουλάχιστον…

Διαβάστε αυτή τη συνέντευξη που αποτέλεσε και την αφορμή αυτού του κειμένου!

Διαφωνώ σε πολλά μαζί του. Συμφωνώ σε περισσότερα όμως… σε πολλά περισσότερα!

Διαφωνώ, π.χ. στα ονόματα που παραθέτει ως «παλιούς πολιτικούς που έχουν να επιδείξουν έργο»: Μάνος, Σημίτης, Διαμαντοπούλου, Ραγκούσης, Λοβέρδος, Χρυσοχοϊδης, Μητσοτάκης (Κυριάκος)!

Εδώ φωνάζω: ΕΛΕΟΣ! Ομως! Για τον καθένα και όλους μαζί! Τι πινακοθήκη πολιτικών τεράτων μεγαλωμένων σε κομματική θερμοκοιτίδα είναι όλοι αυτοί;
Και από που κι ως που όλοι αυτοί είναι αθώοι της τραγικής κατάστασης που ζούμε και που και ο ίδιος ο Κοινωνικός Σύνδεσμος περιγράφει!

Τι προσκλητήριο «νεκρών» είναι αυτό;

Δικαιολογώ το Αρίστο: το δικομματικό πολιτικό μας σύστημα είναι τόσο σάπιο που δεν μπορείς να επικαλεστείς υγιή κλωνάρια του!

Ποιος ο λόγος όμως να τα επικαλεστείς;

Φύτεψε καινούργιο δέντρο!

…

Ούτε τώρα ψήθηκα…

…

Το όλο πράγμα μου έγινε ΠΟΛΥ πιο συμπαθές!

Τόσο συμπαθές που σχεδόν να ονειρεύομαι μια Ριζοσπαστική, ευρωπαϊκή Αριστερά από τη μία και τον Κοινωνικό Σύνδεσμο από την άλλη πλευρά!

Θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον και θα μπορούσε να μας βγάλει από αυτό τον βάλτο που ζούμε!

Αν μη τι άλλο, θα μπορούσαμε να συζητάμε -όσες διαφωνίες κι αν έχουμε- πολύ σοβαρά!

Μακάρι να προχωρήσουν και να συμβάλουν στην αλλαγή του τοπίου!

Αν προλαβαίνουμε!

Θα επανέλθω…

by ANemos

What is revolutionary situation?

In the writings of Lenin and Trotsky, we can find the definition of what is a revolutionary situation. In his book «The failure of the Second International» (1916) Lenin explained:
“What, generally speaking, are the symptoms of a revolutionary situation? We shall certainly not be mistaken if we indicate the following three major symptoms: (1) when it is impossible for the ruling classes to maintain their rule without any change; when there is a crisis, in one form or another, among the “upper classes”, a crisis in the policy of the ruling class, leading to a fissure through which the discontent and indignation of the oppressed classes burst forth. For a revolution to take place, it is usually insufficient for “the lower classes not to want” to live in the old   way; it is also necessary that “the upper classes should be unable” to live in the old way; (2) when the suffering and want of the oppressed classes have grown more acute than usual; (3) when, as a consequence of the above causes, there is a considerable increase in the activity of the masses, who uncomplainingly allow themselves to be robbed in “peace time”, but, in turbulent times, are drawn both by all the circumstances of the crisis and by the “upper classes” themselves into independent historical action.
“…..The totality of all these objective changes is called a revolutionary situation. Such a situation existed in 1905 in Russia, and in all revolutionary periods in the West;…”
Trotsky in 1940, in the Emergency Manifesto explained the necessary conditions for the victory of the proletariat:
“The basic conditions for the victory of the proletarian revolution have been established by historical experience and clarified theoretically: (1) the bourgeois impasse and the resulting confusion of the ruling class; (2) the sharp dissatisfaction and the striving towards decisive changes in the ranks of the petty bourgeoisie, without whose support the big bourgeoisie cannot maintain itself; (3) the consciousness of the intolerable situation and readiness for revolutionary actions in the ranks of the proletariat; (4) a clear program and a firm leadership of the proletarian vanguard—these are the four conditions for the victory of the proletarian revolution.” (Manifesto of the Fourth International on Imperialist War and the Imperialist War).
All these elements have developed in Greece today. The ruling class begins to understand that they cannot govern as before; to lie and deceive the masses, i.e. with the old, gentle, «democratic» means. The suffering and indignation of the masses have been growing over a long period. The masses have already begun to move independently of the ruling class.
The ruling class finds itself in a state of unprecedented confusion because of the impasse. They are absolutely unable to reach to a unified strategy. Some say:  “we must completely capitulate to the foreign lenders and see where we can go from there». Others suggest that Greece should «renegotiate with the troika”, while still others say we must «get out of the euro now in order to strengthen the country’s competitiveness.» Some say: «let’s form a national government», while others urge Papandreou to continue carrying out the dirty work until he gets the boot. Some, are even secretly studying the possibility of a coup, in an attempt to put the brake on the movement of the masses. This scenario was outlined in a leaked report by the CIA in the bourgeois press last week.
by ANemos

What is revolutionary situation?

In the writings of Lenin and Trotsky, we can find the definition of what is a revolutionary situation. In his book «The failure of the Second International» (1916) Lenin explained:
“What, generally speaking, are the symptoms of a revolutionary situation? We shall certainly not be mistaken if we indicate the following three major symptoms: (1) when it is impossible for the ruling classes to maintain their rule without any change; when there is a crisis, in one form or another, among the “upper classes”, a crisis in the policy of the ruling class, leading to a fissure through which the discontent and indignation of the oppressed classes burst forth. For a revolution to take place, it is usually insufficient for “the lower classes not to want” to live in the old   way; it is also necessary that “the upper classes should be unable” to live in the old way; (2) when the suffering and want of the oppressed classes have grown more acute than usual; (3) when, as a consequence of the above causes, there is a considerable increase in the activity of the masses, who uncomplainingly allow themselves to be robbed in “peace time”, but, in turbulent times, are drawn both by all the circumstances of the crisis and by the “upper classes” themselves into independent historical action.
“…..The totality of all these objective changes is called a revolutionary situation. Such a situation existed in 1905 in Russia, and in all revolutionary periods in the West;…”
Trotsky in 1940, in the Emergency Manifesto explained the necessary conditions for the victory of the proletariat:
“The basic conditions for the victory of the proletarian revolution have been established by historical experience and clarified theoretically: (1) the bourgeois impasse and the resulting confusion of the ruling class; (2) the sharp dissatisfaction and the striving towards decisive changes in the ranks of the petty bourgeoisie, without whose support the big bourgeoisie cannot maintain itself; (3) the consciousness of the intolerable situation and readiness for revolutionary actions in the ranks of the proletariat; (4) a clear program and a firm leadership of the proletarian vanguard—these are the four conditions for the victory of the proletarian revolution.” (Manifesto of the Fourth International on Imperialist War and the Imperialist War).
All these elements have developed in Greece today. The ruling class begins to understand that they cannot govern as before; to lie and deceive the masses, i.e. with the old, gentle, «democratic» means. The suffering and indignation of the masses have been growing over a long period. The masses have already begun to move independently of the ruling class.
The ruling class finds itself in a state of unprecedented confusion because of the impasse. They are absolutely unable to reach to a unified strategy. Some say:  “we must completely capitulate to the foreign lenders and see where we can go from there». Others suggest that Greece should «renegotiate with the troika”, while still others say we must «get out of the euro now in order to strengthen the country’s competitiveness.» Some say: «let’s form a national government», while others urge Papandreou to continue carrying out the dirty work until he gets the boot. Some, are even secretly studying the possibility of a coup, in an attempt to put the brake on the movement of the masses. This scenario was outlined in a leaked report by the CIA in the bourgeois press last week.
by ANemos

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν τρεις Μαύροι Πρίγκηπες…



Πούθε ήλθαν, πούθε βγήκαν, κανείς δεν ήξερε να πει και κανείς δεν ήθελε να ακούσει. Κι όσοι ήξεραν δεν έλεγαν. Ούτε πως και γιατί ήσανε Πρίγκηπες αυτοί όταν στην χώρα ούτε βασιλικές γενιές υπήρχαν ούτε γαλαζοαίματοι ντόπιοι. Τόσο που έκαναν εισαγωγή γαλαζοαίματων απ’ έξω, κάτι Βαβαρίες, κάτι Δανίες, για να μας βασιλέψουν και να μας διαγουμέψουν. Από εμάς, τους ντόπιους, μονάχα δύο είχαν τα φόντα να γίνουν Βασιλιάδες, ανοίγοντας νέο σόι από το τίποτα, εκ του μηδενός δηλαδή, σαν τον Αρθούρο, ένα πράγμα αλλά ο ένας δεν δέχτηκε (ο Θοδωρής), ο άλλος δεν το σκέφτηκε (ο Λευτεράκης). «Κρίμα!» μονολογούσε ο πατέρας μου. Όχι ότι γούσταρε τη φάρα των βασιλιάδων αλλά να «καλύτερα δικός μας παρά ξένος».
Βασιλιάδες δεν έγιναν, μήτε ο Θοδωρής, μήτε ο Λευτέρης. Φτιάξαν δρακογενιές όμως και οι δύο. Εσπερναν δόντια και φύτρωναν. Του πρώτου φύτρωναν Πολεμιστές κι Αντάρτες. Του δεύτερου…
Του δεύτερου, χμ… φύτρωσαν οι Τρεις Μαύροι Πρίγκηπες: ο ένας στην Πολιτική, ο δεύτερος στη Μουσική και ο τρίτος στον Τύπο. Αυτά ήσαν τα βασίλειά τους. Στο αίμα τους κυλούσε το αίμα του Μεγάλου Δράκου. Και των τριών τα ονόματα –τυχαίο άραγε;- τελείωνε σε «-άκης». Κατάληξη καταγωγική. «Σε ριζιμιό χαράκι». Πολλά τα κοινά τους. Και οι δρόμοι τους διασταυρώθηκαν πολλές φορές. Και πως αλλιώς μπορούσε να ήταν;
Βασίλεψαν χρόνια που φάνηκαν σαν αιώνες. Σαν τους Φαραώ της Αιγύπτου. Εχτισαν Μέγαρα και Μαυσωλεία και «Αξιον Εστί». Σαν να ζωντάνευαν τις σελίδες ενός ακόμη, τέταρτου Μαύρου Πρίγκηπα (επίσης εις «-άκης») άλλοτε ζώντας εξόριστοι, άλλοτε ζώντας ασκητικά και άλλοτε ως ένθεοι θνητοί, αλεξικέραυνοι. Σαν τον Αγά και τον Καπετάνιο στο «Χριστός Ξανασταυρώνεται».
Και των τριών τα παράθυρα των παλατιών βλέπουν στην Ακρόπολη… Από εκεί μετρούσαν τον κόσμο και άλλες φορές τον έβλεπαν μικρό και άλλες Μέγα… Όπως και τους εαυτούς τους… Οτν έβλεπαν τα είδωλά τους σε καθρέφτες από αλάτι.
Απόλαυσαν δόξα και τιμές και χρήμα και δύναμη και εξουσία και ηδονή, όσο κανείς… Μέχρι τα άκρα και πέρα από αυτά.
Πολλά αγάπησαν και πολλά αγαπήθηκαν. Πολλά μίσησαν και πολλά μισήθηκαν. Πολέμησαν και πολεμήθηκαν. Αδίκησαν και αδικήθηκαν. Πέρασαν πολλές φορές από τη μια όχθη στην άλλη, την ώρα που φούσκωναν τα ποτάμια της ιστορίας. Άλλες τόσες φορές «πρόδωσαν» αυτούς που τους είχαν στηρίξει και «προδόθηκαν» από εκείνους που στήριζαν. Τον Ιούλιο. Κάποτε…
Επαιξαν στα ζάρια τις τύχες αυτού του τόπου σαν να ήταν η ιστορία καζίνο ή μπαρμπουτιέρα. Σαν να έπαιζαν το δικό τους το κεφάλι. Κι ύστερα, αν η ζαριά δεν ήταν καλή, αποσύρονταν στα παρασκήνια και έπιαναν τα νήματα. Βιρτουόζοι στο θέατρο μαριονέτας. Μαέστροι στο θέατρο σκιών. Οι δύο. Ο πρώτος, ο Αρχάγγελος, δεν είχε ανάγκη από τέτοιες μαεστρίες. Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαι… αι…αι…αις.
Θυμάμαι τώρα τον δεύτερο, τον Αποστάτη, στο μπαλκόνι του ’89 να τραγουδά το τραγούδι του πρώτου: «λίγο ακόμη να σηκωθούμε, λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα». Και το τρίτο Πρίγκηπα να πανηγυρίζει από κάτω… Σαν χθες ήταν! Να μη σου πω σαν αύριο…

Ηταν η πρώτη και ίσως η μοναδική φορά που συναντήθηκαν έτσι, δημόσια. Για να πάρουν και τυπικά την εξουσία. Σχεδόν τα κατάφεραν. Για λίγα χρόνια.
Το περισσότερο καιρό όμως κυβερνούσαν από τα παρασκήνια.


Μαζί πορεύτηκαν… Παράλληλα… Σε ένα άλλο Σύμπαν. Δικό τους. Λίγο και δικό μας. Φιλελεύθερο, με Μικρές Αγγελίες και «νερό Καματερού», με μεγάλες συναυλίες στον Παναθηναϊκό, με εφημερίδες για τον λαό αλλά και με μια «φυσική» απέχθεια για τον «λαουτζίκο» που «δεν ξέρει που πάνε τα τέσσερα». Οι τρεις τους να υπερίπτανται της Ιστορίας την ίδια στιγμή που ύφαιναν τους ιστούς της.
Παράξενη Τριάδα. Ομοούσια. Και το πιο παράξενο: η μεταπολεμική εποχή να συμπίπτει με το βιολογικό τους τέλος… Σαν όπερα… Σαν την Αΐντα, ας πούμε…
Το Ρέκβιεμ της Δρακογενιάς έχει αρχίσει!
Κι ούτε ένας Ορσον να την κάνει ταινία… Ούτε ένας Ουίλιαμ… να την κάνει ταινία ή θεατρικό!
Ούτε ένας αντάξιος διάδοχος, βέβαια.
Η εποχή των Μεγάλων Δράκων και των Πριγκήπων τελειώνει.
Και μαζί τελειώνουν και τα βασίλειά τους.



Και ζήσαμε εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα… Σίγουρα πράματα!

by ANemos

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν τρεις Μαύροι Πρίγκηπες…



Πούθε ήλθαν, πούθε βγήκαν, κανείς δεν ήξερε να πει και κανείς δεν ήθελε να ακούσει. Κι όσοι ήξεραν δεν έλεγαν. Ούτε πως και γιατί ήσανε Πρίγκηπες αυτοί όταν στην χώρα ούτε βασιλικές γενιές υπήρχαν ούτε γαλαζοαίματοι ντόπιοι. Τόσο που έκαναν εισαγωγή γαλαζοαίματων απ’ έξω, κάτι Βαβαρίες, κάτι Δανίες, για να μας βασιλέψουν και να μας διαγουμέψουν. Από εμάς, τους ντόπιους, μονάχα δύο είχαν τα φόντα να γίνουν Βασιλιάδες, ανοίγοντας νέο σόι από το τίποτα, εκ του μηδενός δηλαδή, σαν τον Αρθούρο, ένα πράγμα αλλά ο ένας δεν δέχτηκε (ο Θοδωρής), ο άλλος δεν το σκέφτηκε (ο Λευτεράκης). «Κρίμα!» μονολογούσε ο πατέρας μου. Όχι ότι γούσταρε τη φάρα των βασιλιάδων αλλά να «καλύτερα δικός μας παρά ξένος».
Βασιλιάδες δεν έγιναν, μήτε ο Θοδωρής, μήτε ο Λευτέρης. Φτιάξαν δρακογενιές όμως και οι δύο. Εσπερναν δόντια και φύτρωναν. Του πρώτου φύτρωναν Πολεμιστές κι Αντάρτες. Του δεύτερου…
Του δεύτερου, χμ… φύτρωσαν οι Τρεις Μαύροι Πρίγκηπες: ο ένας στην Πολιτική, ο δεύτερος στη Μουσική και ο τρίτος στον Τύπο. Αυτά ήσαν τα βασίλειά τους. Στο αίμα τους κυλούσε το αίμα του Μεγάλου Δράκου. Και των τριών τα ονόματα –τυχαίο άραγε;- τελείωνε σε «-άκης». Κατάληξη καταγωγική. «Σε ριζιμιό χαράκι». Πολλά τα κοινά τους. Και οι δρόμοι τους διασταυρώθηκαν πολλές φορές. Και πως αλλιώς μπορούσε να ήταν;
Βασίλεψαν χρόνια που φάνηκαν σαν αιώνες. Σαν τους Φαραώ της Αιγύπτου. Εχτισαν Μέγαρα και Μαυσωλεία και «Αξιον Εστί». Σαν να ζωντάνευαν τις σελίδες ενός ακόμη, τέταρτου Μαύρου Πρίγκηπα (επίσης εις «-άκης») άλλοτε ζώντας εξόριστοι, άλλοτε ζώντας ασκητικά και άλλοτε ως ένθεοι θνητοί, αλεξικέραυνοι. Σαν τον Αγά και τον Καπετάνιο στο «Χριστός Ξανασταυρώνεται».
Και των τριών τα παράθυρα των παλατιών βλέπουν στην Ακρόπολη… Από εκεί μετρούσαν τον κόσμο και άλλες φορές τον έβλεπαν μικρό και άλλες Μέγα… Όπως και τους εαυτούς τους… Οτν έβλεπαν τα είδωλά τους σε καθρέφτες από αλάτι.
Απόλαυσαν δόξα και τιμές και χρήμα και δύναμη και εξουσία και ηδονή, όσο κανείς… Μέχρι τα άκρα και πέρα από αυτά.
Πολλά αγάπησαν και πολλά αγαπήθηκαν. Πολλά μίσησαν και πολλά μισήθηκαν. Πολέμησαν και πολεμήθηκαν. Αδίκησαν και αδικήθηκαν. Πέρασαν πολλές φορές από τη μια όχθη στην άλλη, την ώρα που φούσκωναν τα ποτάμια της ιστορίας. Άλλες τόσες φορές «πρόδωσαν» αυτούς που τους είχαν στηρίξει και «προδόθηκαν» από εκείνους που στήριζαν. Τον Ιούλιο. Κάποτε…
Επαιξαν στα ζάρια τις τύχες αυτού του τόπου σαν να ήταν η ιστορία καζίνο ή μπαρμπουτιέρα. Σαν να έπαιζαν το δικό τους το κεφάλι. Κι ύστερα, αν η ζαριά δεν ήταν καλή, αποσύρονταν στα παρασκήνια και έπιαναν τα νήματα. Βιρτουόζοι στο θέατρο μαριονέτας. Μαέστροι στο θέατρο σκιών. Οι δύο. Ο πρώτος, ο Αρχάγγελος, δεν είχε ανάγκη από τέτοιες μαεστρίες. Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαι… αι…αι…αις.
Θυμάμαι τώρα τον δεύτερο, τον Αποστάτη, στο μπαλκόνι του ’89 να τραγουδά το τραγούδι του πρώτου: «λίγο ακόμη να σηκωθούμε, λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα». Και το τρίτο Πρίγκηπα να πανηγυρίζει από κάτω… Σαν χθες ήταν! Να μη σου πω σαν αύριο…

Ηταν η πρώτη και ίσως η μοναδική φορά που συναντήθηκαν έτσι, δημόσια. Για να πάρουν και τυπικά την εξουσία. Σχεδόν τα κατάφεραν. Για λίγα χρόνια.
Το περισσότερο καιρό όμως κυβερνούσαν από τα παρασκήνια.


Μαζί πορεύτηκαν… Παράλληλα… Σε ένα άλλο Σύμπαν. Δικό τους. Λίγο και δικό μας. Φιλελεύθερο, με Μικρές Αγγελίες και «νερό Καματερού», με μεγάλες συναυλίες στον Παναθηναϊκό, με εφημερίδες για τον λαό αλλά και με μια «φυσική» απέχθεια για τον «λαουτζίκο» που «δεν ξέρει που πάνε τα τέσσερα». Οι τρεις τους να υπερίπτανται της Ιστορίας την ίδια στιγμή που ύφαιναν τους ιστούς της.
Παράξενη Τριάδα. Ομοούσια. Και το πιο παράξενο: η μεταπολεμική εποχή να συμπίπτει με το βιολογικό τους τέλος… Σαν όπερα… Σαν την Αΐντα, ας πούμε…
Το Ρέκβιεμ της Δρακογενιάς έχει αρχίσει!
Κι ούτε ένας Ορσον να την κάνει ταινία… Ούτε ένας Ουίλιαμ… να την κάνει ταινία ή θεατρικό!
Ούτε ένας αντάξιος διάδοχος, βέβαια.
Η εποχή των Μεγάλων Δράκων και των Πριγκήπων τελειώνει.
Και μαζί τελειώνουν και τα βασίλειά τους.



Και ζήσαμε εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα… Σίγουρα πράματα!

by ANemos

Περί κομμάτων και βούλησης

Εγραφα πριν από κάμποσες ημέρες για το «μεγάλο ρεύμα» της Αποχής που φαίνεται οτι εξανεμίστηκε μέσα σε λίγους μήνες.
Που είναι όλοι αυτοί που μπροστά στην «απαξίωση» της πολιτικής, των πολιτικών και των κομμάτων αποφάσισαν, τον περασμένο Ιούλιο, να πάνε για μπάνιο;
Αλλά και για τους άλλους που τσάτρα-πάτρα πήγαν στα εκλογικά τμήματα, τι απέγινε η «χαλαρή ψήφος» τους;
Και αν τελικά επαληθευτεί η πρόβλεψη πως για μία ακόμη φορά τα δύο μεγάλα κόμματα θα συγκεντρώσουν ποσοστό άνω του του 75% τότε έχουμε να κάνουμε με τις δύο όψεις της ίδια κρίσης. Της κρίσης του πολιτικού σώματος. Δηλαδή της ίδια της κοινωνίας. Των ίδιων των πολιτών.
Η μια όψη απεικονίζει την απαρέσκεια, την αδιαφορία και την τάση που λέει «όλοι ίδιοι είναι, διεφθαρμένοι και αναξιόπιστοι».
Και η άλλη όψη δείχνει πως τελικά το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας -και μαζί τους οι παραπάνω- στοιχίζεται υπάκουα πίσω από τα κόμματα ελπίζοντας πως έτσι θα αποκομίσει ωφέλη και στηρίζοντας ουσιαστικά τους «διεφθαρμένους» και τους «αναξιόπιστους».
Αντιφατικό;
Πως γίνεται να καταγγέλλεις την «κομματικοποίηση» και τη «διαφθορά» και από την άλλη να της χαρίζεις την ψήφο σου;
Πως γίνεται να θεωρείς πως όλοι δουλεύουν για την τσέπη τους και από την άλλη να τους επικροτείς;
Πως γίνεται να λες οτι τα κόμματα δεν υπηρετούν τη λαϊκή βούληση και τα συμφέροντα της κοινωνίας και από την άλλη να εκφράζεις έτσι αυτή, τη δική σου βούληση;
Κι όμως γίνεται.
Και γίνεται διότι (μας έχουν μάθει να) θεωρούμε π.χ., πως άλλο οι Ευρωεκλογές και άλλο οι Εθνικές Εκλογές. Αλλο το τι πιστεύω και άλλο το τι ψηφίζω. Αλλο η βούλησή μας και άλλο το συμφέρον μας. Αλλο η ψήφος μας και άλλο το αποτέλεσμα εκ της ψήφου μας.
Είναι εύκολο όμως, από την άλλη, να πεις οτι για όλα φταίνε τα κόμματα, μικρά και μεγάλα. Στην ψυχολογία αυτό λέγεται «μεταβίβαση».

Κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ…
Κι αυτό που συμβαίνει είναι πως είτε στην πραγματικότητα δεν πιστεύουμε στην κρίση της πολιτικής, των πολιτικών και των κομμάτων είτε πως αυτή η κρίση περιλαμβάνει και εμάς τους ίδιους σε συλλογικό και προσωπικό επίπεδο.
Δύσκολα θα παραδεχτούμε το δεύτερο. Επικεντρωνόμαστε λοιπόν στο πρώτο κι έτσι μεταβιβάζουμε την ευθύνη κι έχουμε ήσυχο το κεφάλι μας.
Μας φταίει η πολιτική. Και οι πολιτικοί. Μας «φταίνε» τα κόμματα. Και μας «φταίνε» τα κόμματα ακριβώς διότι είναι οι εκφραστές της πολιτικής.
Είναι όμως μόνο αυτό;
Οχι βέβαια!
Τα κόμματα είναι οι χώροι μετασχηματισμού της πολιτικής βούλησης του λαού σε πολιτειακές αποφάσεις. Αυτός είναι ο ρόλος τους.
Αν ρωτούσες κάποιον «με τι θα αντικαθιστούσες τα κόμματα» θα του ήταν μάλλον δύσκολο να απαντήσει. Με τεχνοκράτες; Με επιστήμονες; Με στρατιωτικούς; Με παπάδες ή με δικτάτορες;
Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι η ύπαρξη των κομμάτων… Τουλάχιστον όχι για εκείνους που δεν κάνουν μια από τις παραπάνω επιλογές που προφανώς δεν έχουν καμιά σχέση με τη δημοκρατία (άρα και με αυτή τη συζήτηση).
Το πρόβλημα είναι στο πως μετασχηματίζουν τη βούληση του λαού.
Κι αν πάμε και λίγο βαθύτερα: Ποια είναι η βούληση του λαού;

Αυτό που στην πραγματικότητα έχει συμβεί και επιλύει -κακήν κακώς- τις αντιφάσεις είναι οτι ανεπαισθήτως έχουμε μετατραπεί σε μη-πολίτες (μόνο κατ’ όνομα πολίτες) που δεν ξέρουν ούτε να διοικούνται ούτε να διοικούν, όπως θα έλεγε ο Αριστοτέλης.
Μη-πολίτες που συνιστούν μια μη-κοινωνία και εκφράζοντας τη μη-βούλησή τους, άλλοτε με την αποχή και άλλοτε με την στοίχιση πίσω από τα κόμματα, στηρίζουν κάτι που μοιάζει με δημοκρατία αλλά δεν είναι.

Διότι προφανώς τόσο η δημοκρατία όσο και η έκφραση της λαϊκής βούλησης -η οποία και πιστοποιεί τη λαϊκή κυριαρχία- δεν είναι απλώς και μόνο κάποια άρθρα ενός Συντάγματος, ενός νόμου δηλαδή. Είναι κάτι πολύ παραπάνω από αυτό…

Συνεκδοχικά, το να είσαι πολίτης δεν έχει να κάνει μόνο με το αν απέχεις αποδοκιμάζοντας ούτε με το αν συμμετέχεις επιδοκιμάζοντας σε κάποιες εκλογές.
Εχει να κάνει με το αν έχεις ή δεν έχεις δική σου βούληση. Αν δηλαδή αναλαμβάνεις ο ίδιος την ευθύνη του εαυτού σου και του συνόλου, της ομάδας, της τάξης, της κοινωνίας στις οποίες ανήκεις.
Εχει να κάνει με τις γνώσεις που θα έπρεπε να έχεις έτσι ώστε να διαμορφώσεις και να εκφράσεις αυτή τη βούληση αλλά και την δύναμη και την αποφασιστικότητα να την επιβάλεις.

Οσο αυτό δεν συμβαίνει, τόσο θα βυθιζόμαστε στην παρακμή ανεξαρτήτως εκλογικού αποτελέσματος και εναλλαγής κυβερνήσεων και βέβαια ανεξαρτήτως του αν ψηφίζουμε ή όχι.