Τους το είχα τάξει από μέρες, «το επόμενο σαββατοκύριακο θα πάμε στο Bike Festival». Ο μικρός πέταξε τη σκούφια του. Ο μεγάλος πιο ψύχραιμος. «Θα δούμε!».
Ηλθε η Παρασκευή. «Θα πάμε;». Εκατσα και διάβασα το πρόγραμμα, είδα τις δουλειές μας, τους είπα να διαβάσουν για τη Δευτέρα: «Θα πάμε! Την Κυριακή!».
Πήραμε το μετρό την Κυριακή το απόγευμα και βγήκαμε στο Γκάζι.
Τεχνόπολις.
Μπήκαμε.
Από την πρώτη στιγμή δεν τους χόρταινα να τους βλέπω να …μην χορταίνουν αυτό που ζούσαν.
Πήγαμε σε όλα σχεδόν τα περίπτερα των ποδηλατάδων.
Μπήκαμε, βγήκαμε, δοκιμάσαμε ποδήλατα, χαϊδέψαμε μερικά, πήγαμε για παγωμένο τσάι, γράφτηκαν σε έναν διαγωνισμό της Cosmote, ξαναδοκίμασαν ποδήλατα, πήραν δώρα. Ευτυχία!
Εγώ χάζευα τον κόσμο. Μικρούς και μεγάλους. Γονείς με παιδιά. Υπέροχοι τύποι. Χαμόγελα.
Μετά άρχισε η επίδειξη των Adiridas. Πήραμε θέση. Τα παιδιά με τα παιδιά. Οι μεγάλοι με τους μεγάλους. Μας έφυγαν, μικρών και μεγάλων, τα σαγόνια από το θέαμα.
Εμένα μου είχαν φύγει τα σαγόνια από αυτό που ζούσα.
Ενας άλλος κόσμος. Ενας κόσμος όπως ακριβώς τον ονειρευόμουν το βράδυ της Πρωτοχρονιάς του 1999 προς 2000. Ενας κόσμος λαμπρός, χαμογελαστός, χαλαρός, ευτυχισμένος…
Ετσι νόμιζα πως θα είναι το 2010 και το 2011, τότε!
Γιατί αυτός ο κόσμος ΥΠΑΡΧΕΙ!
Είναι εδώ. Μέσα στην κρίση και στη μιζέρια.
Είναι ο κόσμος των ανθρώπινων κοινοτήτων.
Είναι ο κόσμος των αγορών που δεν στηρίζονται μόνο στο κέρδος (και σ’ αυτό βεβαίως) αλλά κυρίως στο μεράκι, στην αγάπη για κάτι κοινό, στην ελευθερία, στις πραγματικές σχέσεις μεταξύ ανθρώπων.
Είναι ένας γενναίος κόσμος!
Ενας κόσμος που αντιστέκεται! Ενεργά! Οχι με παρόλες και θεωρίες!
Ηλθε η Παρασκευή. «Θα πάμε;». Εκατσα και διάβασα το πρόγραμμα, είδα τις δουλειές μας, τους είπα να διαβάσουν για τη Δευτέρα: «Θα πάμε! Την Κυριακή!».
Πήραμε το μετρό την Κυριακή το απόγευμα και βγήκαμε στο Γκάζι.
Τεχνόπολις.
Μπήκαμε.
Από την πρώτη στιγμή δεν τους χόρταινα να τους βλέπω να …μην χορταίνουν αυτό που ζούσαν.
Πήγαμε σε όλα σχεδόν τα περίπτερα των ποδηλατάδων.
Μπήκαμε, βγήκαμε, δοκιμάσαμε ποδήλατα, χαϊδέψαμε μερικά, πήγαμε για παγωμένο τσάι, γράφτηκαν σε έναν διαγωνισμό της Cosmote, ξαναδοκίμασαν ποδήλατα, πήραν δώρα. Ευτυχία!
Εγώ χάζευα τον κόσμο. Μικρούς και μεγάλους. Γονείς με παιδιά. Υπέροχοι τύποι. Χαμόγελα.
Μετά άρχισε η επίδειξη των Adiridas. Πήραμε θέση. Τα παιδιά με τα παιδιά. Οι μεγάλοι με τους μεγάλους. Μας έφυγαν, μικρών και μεγάλων, τα σαγόνια από το θέαμα.
Εμένα μου είχαν φύγει τα σαγόνια από αυτό που ζούσα.
Ενας άλλος κόσμος. Ενας κόσμος όπως ακριβώς τον ονειρευόμουν το βράδυ της Πρωτοχρονιάς του 1999 προς 2000. Ενας κόσμος λαμπρός, χαμογελαστός, χαλαρός, ευτυχισμένος…
Ετσι νόμιζα πως θα είναι το 2010 και το 2011, τότε!
Γιατί αυτός ο κόσμος ΥΠΑΡΧΕΙ!
Είναι εδώ. Μέσα στην κρίση και στη μιζέρια.
Είναι ο κόσμος των ανθρώπινων κοινοτήτων.
Είναι ο κόσμος των αγορών που δεν στηρίζονται μόνο στο κέρδος (και σ’ αυτό βεβαίως) αλλά κυρίως στο μεράκι, στην αγάπη για κάτι κοινό, στην ελευθερία, στις πραγματικές σχέσεις μεταξύ ανθρώπων.
Είναι ένας γενναίος κόσμος!
Ενας κόσμος που αντιστέκεται! Ενεργά! Οχι με παρόλες και θεωρίες!
Από την καρδιά μου ένα μεγάλο ευχαριστώ στους διοργανωτές, στους χορηγούς, σε όλους όσους ήταν εκεί! Για το το ταξίδι στα όνειρα!
ΜΠΡΑΒΟ σας!!!
Και του χρόνου, σπουδαίοι μου συμπολίτες!
Υ.Γ. Πριν από λίγη ώρα μας πήραν τηλέφωνο και μας είπαν ότι ο μεγάλος μου (ο «θα δούμε!») κέρδισε ένα ποδήλατο! Πελάγη ευτυχίας επικρατούν στο Ανεμόσπιτο!
ΑΝεμος 