Και όταν πλέον, Εσύ, ανάμεσα σε λίγους θα έχεις ξεπεράσει το Φόβο, καθώς εκατομμύρια εκατομμυρίων θνητών, θεών και ημίθεων, δεκάδες χιλιάδες χρόνια τώρα και δεκάδες χιλιάδες από τώρα, γονάτισαν και θα εξακολουθούν να γονατίζουν μπροστά του, αποσβολωμένοι από το άγγιγμά του, διαμελισμένοι από τους εφιάλτες τους, αδρανείς ως αγάλματα μπροστά στο μεγαλείο του αρχέγονου τρόμου που προκαλεί η ίδια η σύλληψη της ζωής…
Κι όταν, ύστερα, Εσύ πάλι, ανάμεσα σε ελάχιστους θα έχεις ξεπεράσει τη γαλάζια, φονική αρμονία της Διαύγειας, καθώς στρατειές φιλοσόφων, δασκάλων, ποιητών, οραματιστών, διανοητών, επιστημόνων, ιερέων, σαμάνων, προφητών, μάγων, μάντεων και ιεροφαντών, μαζί με τους στρατάρχες, τους πολέμαρχους, τους ιππείς και κανονιοβολιστές τους θα βυθίζονται στην κινούμενη άμμο του καθαρού πνεύματος και των ασφυκτικά ανοιχτών οριζόντων της νόησης δίχως Γνώση…
…Τότε –και μόνο τότε!- η Δύναμη βρίσκεται στα χέρια σου ως βασιλική ράβδος και ως ρομφαία ολόλαμπρη. Δύναμη πέρα από όρια και κανόνες, διότι ΕΣΥ το όριο και κανόνας. Εσύ αυτός που καθορίζει το παιχνίδι και παραμερίζει τα εμπόδια. Εσύ αυτός που ανοίγεις δρόμο ανάμεσα στο πλήθος που παραμερίζει. Εσύ ο γαμών, εσύ και ο δέρνων. Δυστυχισμένε!
Αυτό που θεωρείς –δεν είσαι ο μόνος- ως το τρόπαιο των τροπαίων για έναν θνητό ή και για έναν αθάνατο –τι διαφορά έχει πλέον;- αυτό είναι και ο απόλυτος Εχθρός σου όπου μπροστά τους ο αρχέγονος Φόβος και η ουράνια Διαύγεια μοιάζουν με σαμιαμίδια στην ακρη του σοβαντεπί.
Ιδού ένας Εχθρός που σε αγκαλιάζει χαμηλά, από τις πατούσες μέχρι πιο πάνω, ηδονικά, στο υπογάστριο, κι ακόμη πιο πάνω, φωτίζοντας το στέρνο και τους ώμους σου, τον αυχένα κι από κεί πλημμυρίζει κάθε νευρώνα και κάθε εγκεφαλικό κύτταρο με καθαρή ενέργεια. Καθαρή, φονική ενέργεια.
Και είναι ο απόλυτος Εχθρος διότι σου είναι αδιανόητο πως η Δύναμη μπορεί να είναι «εχθρός». Σου είναι αδιανόητο να την αρνηθείς, να την αποφύγεις, να την προσπεράσεις. Κι απολύτως λογικό να της παραδοθείς. Η μάχη με τη Δύναμη έχει χαθεί πριν καν ξεκινήσει. Η σοφία που έχει αποκτηθεί από τις προηγούμενες μάχες αποδεικνύεται άχρηστη. Οι ύπουλες τακτικές των προηγούμενων Εχθρών έχουν ξεχαστεί. Τα πέτρινα χρόνια της υποταγής σε αφεντικά και τυράννους το ίδιο. Ποιος ανίκητος επιθυμεί να νικήσει τον ίδιο του τον εαυτό; Ποιος από όσους δοκίμασαν τη Δύναμη θέλουν να πάψουν να τη γεύονται; Ποιος θα καταλάβει ότι τα χείλη της γίνονται βεντούζες που χύνουν το δηλητήριο της Σκληρότητας, της Βίας, της Αναλγησίας και το χειρότερο όλων: το δηλητήριο της Αγνοιας;
Ο πολεμιστής που θα νικηθεί από τη Δύναμη –τη ΔΙΚΗ του δύναμη- θα πεθάνει χωρίς να μάθει ποτέ του πως θα μπορούσε να την χαλιναγωγήσει. Κι όμως, θα του ήταν τόσο εύκολο να το κάνει. Οσο και το να νανουρίσει ένα μωρό κουνώντας το απαλά και ψιθυρίζοντάς του ένα τραγουδάκι.
Η Δύναμη, όσο ανίκητη κι αν φαίνεται, ανήκει στον ίδιο κόσμο με το Φόβο και τη Διαύγεια. Στον κόσμο της ανυπαρξίας. Ενα αεράκι είναι που παριστάνει τον τυφώνα. Μια χούφτα στάχτη που παριστάνει τον γρανίτη. Αρκεί ένα δάγκωμα οχιάς κρυμμένης ανάμεσα σε σύκα, ένα τόσο δα ξιφίδιο κρυμμένο σε έναν χιτώνα, δύο πικρές σταγόνες στο αυτί του βασιλιά, και η Δύναμη εξανεμίζεται! Η Δύναμη του Ναπολέοντα νικήθηκε από τις αιμορροϊδες του!
Αυτό το φάντασμα, της Δύναμης δεν είναι παρά ένα εμπόδιο στο δρόμο της Γνώσης. Το γοητευτικότερο όλων αφού ελάχιστοι το αντιλαμβάνονται ως τέτοιο. Οποιος κατανοήσει ότι η Δύναμη είναι ένα ακόμη ζωής και όχι ένας στόχος ζωής έχουν νικήσει και τον τρίτο Εχθρό τους.
Και είναι αρκετά προετοιμασμένοι για τον τέταρτο! Και τελευταίο!
Δύναμη: ο Τρίτος Εχθρος
“Το να συνδυάσεις τη σοφία με τη δύναμη σπάνια πετυχαίνει, ακόμη και τότε, όμως, κρατάει πολύ λίγο”
Albert Einstein
ΑΝεμος 