Γράμμα από τη Σοφία Σακοράφα

Συνάντηση πραγματοποιήθηκε σήμερα μεταξύ Αντιπροσωπείας του ΣΥΡΙΖΑ, αποτελούμενης από
το Πρόεδρο της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, Αλέξη Τσίπρα, τον βουλευτή, Θοδωρή Δρίτσα, τον
συντονιστή της Εκτελεστικής Γραμματείας, Κώστα Αθανασίου και της ανεξάρτητης βουλευτού
Σοφίας Σακοράφα.
Κοινός τόπος στη συζήτηση αναδείχθηκε η ανάγκη δημιουργίας ενός αντιμνημονιακού πολιτικού
και κοινωνικού μετώπου, με κορμό τις αριστερές και σοσιαλιστικές δυνάμεις και με στόχο την
ανατροπή των δυνάμεων του μνημονίου.
Η Σοφία Σακοράφα, τονίζοντας την αναγκαιότητα συγκρότησης αυτού του μετώπου,
υπογράμμισε: ΄΄ Για να αντιμετωπιστεί ο σημερινός όλεθρος είναι αναγκαίο ένα ισχυρό μέτωπο
πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων, είναι αναγκαία η ανάληψη πρωτοβουλιών για κοινές
δράσεις, ώστε να ανατραπεί η σημερινή πολιτική και να ανοίξει ο δρόμος για έναν ριζοσπαστικό
κοινωνικό μετασχηματισμό με σοσιαλιστικό περιεχόμενο΄΄

Ο ANemos προσυπογράφει και επιστρατεύεται! (πάλι)

Ελεύθερος ή δούλος

Συντάκτης: Γιώργος Παπαδόπουλος Τετράδης

Η ΜΕΓΑΛΗ πλειονότητα του κόσμου πιστεύει -και δικαίως- ότι με την πληρωμή των δυσβάσταχτων φόρων και την περικοπή των αμοιβών θα έρθει μια μέρα που θα ξεπληρωθεί το χρέος, ή θα ισορροπήσει ο προϋπολογισμός σ’ ένα βιώσιμο σημείο.

ΞΕΡΕΙ ο κόσμος ότι όλα όσα του ζητούνται σήμερα είναι ακραία και άδικα. Και υποψιάζεται σφόδρα ότι τον περιμένουν χειρότερα μέτρα σε βάρος της τσέπης του.

ΟΜΩΣ, η μεγάλη πλειονότητα, αν και βρίζει με ακραίες εκφράσεις την κυβέρνηση και το κομματικό κατάντημα, δεν επαναστατεί. Δεν έχει βγει να ξεσπάσει την οργή του στους δρόμους και εναντίον αυτών που θεωρεί υπεύθυνους για τα μελλοντικά -κυρίως- δεινά του.

ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ αυτό, γιατί ο λαός προσπαθεί να δει, κατ’ αρχήν, πώς θα επιβιώσει με την υπάρχουσα κατάσταση. Δευτερευόντως, γιατί ελπίζει ότι, πληρώνοντας και στερούμενος, η σωτηρία του δεν θα αργήσει.

ΙΣΩΣ δεν έχει υποψιαστεί ότι αυτό που συμβαίνει αυτή την περίοδο δεν είναι το ξήλωμα των αποδοχών του και των εργασιακών του δικαιωμάτων. Αυτό που συμβαίνει είναι το ξήλωμα των υποδομών της χώρας. Οσων έτυχε να υπάρχουν.

ΟΤΑΝ μιλάμε για υποδομές, δεν εννοούμε μόνο τις πλουτοπαραγωγικές πηγές. Εννοούμε όλο τον ιστό αυτού, που σήμερα λέγεται Ελλάδα.

ΣΗΜΕΡΑ, η κυβέρνηση κινείται με έναν και μοναδικό γνώμονα: να μαζέψει λεφτά γρήγορα. Για να πετύχει αυτόν τον ένα και μοναδικό στόχο, έχει ήδη διαλύσει την υπ’ αριθμόν ένα κινητήριο δύναμη της οικονομίας, μέσα στην οποία ζει ο σημερινός κόσμος, και η χώρα: την κατανάλωση αγαθών.

ΚΑΘΟΛΟΥ κακό αν έχεις για στόχο μια άλλη κοινωνία, των αναγκών, και όχι της βλακώδους υπερκατανάλωσης. Το βέβαιο είναι ότι η κυβέρνηση δεν στοχεύει στην κοινωνία των αναγκών. Ούτε η τρόικα. Αντιθέτως, στραγγαλίζοντας την κατανάλωση, επιδιώκουν να σώσουν την κοινωνία της κατανάλωσης!!! Σχιζοφρενικό; Φυσικά. Αλλά, αυτό κάνει αυτή τη στιγμή η δυτική οικονομία!

Μ’ ΑΥΤΟΝ τον τρόπο χτυπιέται πρώτος και σφοδρότερα ο στηλοβάτης αυτής της οικονομίας: ο έμπορος. Αυτός που πάνω του χτίστηκε ο σημερινός πολιτισμός εδώ και χιλιάδες χρόνια.

ΜΑ, ήταν κλέφτης. Κλέφτης-ξεκλέφτης αυτός που έβαζε άλλα τόσα πάνω στην τιμή του προϊόντος, έσπρωχνε τον πρωταγωνιστή του συστήματος: τον παραγωγό. Και με το χρήμα των τραπεζών ζούσε και τον παραγωγό και τον υπάλληλο. Τώρα, με το εισπρακτικό παραλήρημα της κυβέρνησης δεν ζει κανέναν. Ούτε τον εαυτό του.

ΕΧΟΥΜΕ, λοπόν, μια διακυβέρνηση, που διαλύει τη μισθωτή εργασία, τη σύνταξη, την εργατική αμοιβή, την υπαλληλική αμοιβή, την εμπορική και παραγωγική υπόσταση, προσθέτοντας: ανέργους, φτωχούς, αστέγους, κλειστά μαγαζιά, κλειστές και άρρωστες επιχειρήσεις, διαλυμένες δημόσιες υπηρεσίες.

ΑΣ έχει κατά νου ο αναγνώστης ότι η κορύφωση αυτού του δράματος θα γίνει σε 2-3 χρόνια. Ακόμη, δεν έχουμε δει τα χειρότερα.

ΟΤΑΝ ο υπουργός Οικονομικών δηλώνει ότι τα πάντα πρέπει να κατατείνουν στη μείωση του χρέους και του ελλείμματος και για να γίνει αυτό, πρέπει να ξηλωθεί όλο το πουλόβερ που λέγεται Ελλάδα, τι νομίζει ότι θα μείνει; Τι θα αφήσει πίσω του;

ΦΘΗΝΑ ακίνητα για ξένα, μεγάλα, γραφεία Real Estate, που θα πουλάνε και θα νοικιάζουν στους Ελληνες τα ίδια τους τα σπίτια, αγορασμένα κοψοχρονιά.

ΕΛΕΥΘΕΡΟ πεδίο για ξένες, μεγάλες, εμπορικές αλυσίδες με μαζικά προϊόντα φτηνιάρικης ποιότητας.

ΣΤΡΑΤΙΑ ανέργων και υποαπασχολούμενων για μεγάλες ξένες φίρμες, που θα φτιάχνουν εδώ φθηνότερα τα προϊόντα τους.

ΦΘΗΝΗ γη για ξένες μεγάλες εταιρείες εκμετάλλευσης πλουτοπαραγωγικών και -προσέξτε- τουριστικών πόρων.

ΑΥΤΗ την Ελλάδα χτίζει σήμερα η κυβέρνηση. Κι αυτό είναι που δεν μπορούν να δουν ακόμα καθαρά οι πολίτες, που τρομοκρατημένοι προσπαθούν να περισώσουν το εισόδημά τους. Αφού επί τόσα χρόνια έκαναν το παν για να απαξιώσουν τον πλούτο της χώρας, τη δημόσια ζωή, τους κανόνες.

ΔΕΝ ξέρουν, γιατί τα τελευταία 50 χρόνια καλοπεράσαμε, ότι το πιο πολύτιμο αγαθό είναι να διαφεντεύεις το σπίτι σου. Την πατρίδα σου. Κι αυτό δεν εξαρτάται τόσο πολύ από τα λεφτά. Εξαρτάται από το πόσο θέλεις να είσαι ελεύθερος ή δούλος.

Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ – ΤΕΤΡΑΔΗΣ

Η λέξη "προδότες" είναι μικρή

Οταν κάποια στιγμή, με το καλό ή με το κακό, μετά από σωσμό ή από ναυάγιο, καταλαγιάσει αυτή η φουρτούνα και καθίσουμε και μετρήσουμε τα κομμάτια μας και περιηγηθούμε τα ερείπια που θα αφήσουν πίσω τους όσοι σήμερα μας λεηλατούν…

…που θα βρείτε να κρυφτείτε, καθάρματα;

Ποια λαγούμια και ποια μπούνκερ θα σκάψετε με τα νύχια σας για να ενταφιαστείτε;

Θα περιμένουν κάτω από τα χώματα μέχρι να ξεχαστούν για να αναδυθούν και πάλι, με χρόνια, με καιρούς.

Κι αυτοί και οι συμμορίες τους, οι τυχοδιώκτες των ΜΜΕ, οι τραπεζίτες, οι κωλάνθρωποι των υπηρεσιών τους…

Ετοιμοι να ζητήσουν και πάλι μερίδα από το μέλλον μας!

Θα τους αφήσουμε;

Δύναμη: ο Τρίτος Εχθρος

“Το να συνδυάσεις τη σοφία με τη δύναμη σπάνια πετυχαίνει, ακόμη και τότε, όμως, κρατάει πολύ λίγο”
Albert Einstein

Και όταν πλέον, Εσύ, ανάμεσα σε λίγους θα έχεις ξεπεράσει το Φόβο, καθώς εκατομμύρια εκατομμυρίων θνητών, θεών και ημίθεων, δεκάδες χιλιάδες χρόνια τώρα και δεκάδες χιλιάδες από τώρα, γονάτισαν και θα εξακολουθούν να γονατίζουν μπροστά του, αποσβολωμένοι από το άγγιγμά του, διαμελισμένοι από τους εφιάλτες τους, αδρανείς ως αγάλματα μπροστά στο μεγαλείο του αρχέγονου τρόμου που προκαλεί η ίδια η σύλληψη της ζωής…
Κι όταν, ύστερα, Εσύ πάλι, ανάμεσα σε ελάχιστους θα έχεις ξεπεράσει τη γαλάζια, φονική αρμονία της Διαύγειας, καθώς στρατειές φιλοσόφων, δασκάλων, ποιητών, οραματιστών, διανοητών, επιστημόνων, ιερέων, σαμάνων, προφητών, μάγων, μάντεων και ιεροφαντών, μαζί με τους στρατάρχες, τους πολέμαρχους, τους ιππείς και κανονιοβολιστές τους θα βυθίζονται στην κινούμενη άμμο του καθαρού πνεύματος και των ασφυκτικά ανοιχτών οριζόντων της νόησης δίχως Γνώση…
…Τότε –και μόνο τότε!- η Δύναμη βρίσκεται στα χέρια σου ως βασιλική ράβδος και ως ρομφαία ολόλαμπρη. Δύναμη πέρα από όρια και κανόνες, διότι ΕΣΥ το όριο και κανόνας. Εσύ αυτός που καθορίζει το παιχνίδι και παραμερίζει τα εμπόδια. Εσύ αυτός που ανοίγεις δρόμο ανάμεσα στο πλήθος που παραμερίζει. Εσύ ο γαμών, εσύ και ο δέρνων. Δυστυχισμένε!
Αυτό που θεωρείς –δεν είσαι ο μόνος- ως το τρόπαιο των τροπαίων για έναν θνητό ή και για έναν αθάνατο –τι διαφορά έχει πλέον;- αυτό είναι και ο απόλυτος Εχθρός σου όπου μπροστά τους ο αρχέγονος Φόβος και η ουράνια Διαύγεια μοιάζουν με σαμιαμίδια στην ακρη του σοβαντεπί.
Ιδού ένας Εχθρός που σε αγκαλιάζει χαμηλά, από τις πατούσες μέχρι πιο πάνω, ηδονικά, στο υπογάστριο, κι ακόμη πιο πάνω, φωτίζοντας το στέρνο και τους ώμους σου, τον αυχένα κι από κεί πλημμυρίζει κάθε νευρώνα και κάθε εγκεφαλικό κύτταρο με καθαρή ενέργεια. Καθαρή, φονική ενέργεια.
Και είναι ο απόλυτος Εχθρος διότι σου είναι αδιανόητο πως η Δύναμη μπορεί να είναι «εχθρός». Σου είναι αδιανόητο να την αρνηθείς, να την αποφύγεις, να την προσπεράσεις. Κι απολύτως λογικό να της παραδοθείς. Η μάχη με τη Δύναμη έχει χαθεί πριν καν ξεκινήσει. Η σοφία που έχει αποκτηθεί από τις προηγούμενες μάχες αποδεικνύεται άχρηστη. Οι ύπουλες τακτικές των προηγούμενων Εχθρών έχουν ξεχαστεί. Τα πέτρινα χρόνια της υποταγής σε αφεντικά και τυράννους το ίδιο. Ποιος ανίκητος επιθυμεί να νικήσει τον ίδιο του τον εαυτό; Ποιος από όσους δοκίμασαν τη Δύναμη θέλουν να πάψουν να τη γεύονται; Ποιος θα καταλάβει ότι τα χείλη της γίνονται βεντούζες που χύνουν το δηλητήριο της Σκληρότητας, της Βίας, της Αναλγησίας και το χειρότερο όλων: το δηλητήριο της Αγνοιας;
Ο πολεμιστής που θα νικηθεί από τη Δύναμη –τη ΔΙΚΗ του δύναμη- θα πεθάνει χωρίς να μάθει ποτέ του πως θα μπορούσε να την χαλιναγωγήσει. Κι όμως, θα του ήταν τόσο εύκολο να το κάνει. Οσο και το να νανουρίσει ένα μωρό κουνώντας το απαλά και ψιθυρίζοντάς του ένα τραγουδάκι.
Η Δύναμη, όσο ανίκητη κι αν φαίνεται, ανήκει στον ίδιο κόσμο με το Φόβο και τη Διαύγεια. Στον κόσμο της ανυπαρξίας. Ενα αεράκι είναι που παριστάνει τον τυφώνα. Μια χούφτα στάχτη που παριστάνει τον γρανίτη. Αρκεί ένα δάγκωμα οχιάς κρυμμένης ανάμεσα σε σύκα, ένα τόσο δα ξιφίδιο κρυμμένο σε έναν χιτώνα, δύο πικρές σταγόνες στο αυτί του βασιλιά, και η Δύναμη εξανεμίζεται! Η Δύναμη του Ναπολέοντα νικήθηκε από τις αιμορροϊδες του!
Αυτό το φάντασμα, της Δύναμης δεν είναι παρά ένα εμπόδιο στο δρόμο της Γνώσης. Το γοητευτικότερο όλων αφού ελάχιστοι το αντιλαμβάνονται ως τέτοιο. Οποιος κατανοήσει ότι η Δύναμη είναι ένα ακόμη ζωής και όχι ένας στόχος ζωής έχουν νικήσει και τον τρίτο Εχθρό τους.
Και είναι αρκετά προετοιμασμένοι για τον τέταρτο! Και τελευταίο!

Δύναμη: ο Τρίτος Εχθρος

“Το να συνδυάσεις τη σοφία με τη δύναμη σπάνια πετυχαίνει, ακόμη και τότε, όμως, κρατάει πολύ λίγο”
Albert Einstein

Και όταν πλέον, Εσύ, ανάμεσα σε λίγους θα έχεις ξεπεράσει το Φόβο, καθώς εκατομμύρια εκατομμυρίων θνητών, θεών και ημίθεων, δεκάδες χιλιάδες χρόνια τώρα και δεκάδες χιλιάδες από τώρα, γονάτισαν και θα εξακολουθούν να γονατίζουν μπροστά του, αποσβολωμένοι από το άγγιγμά του, διαμελισμένοι από τους εφιάλτες τους, αδρανείς ως αγάλματα μπροστά στο μεγαλείο του αρχέγονου τρόμου που προκαλεί η ίδια η σύλληψη της ζωής…
Κι όταν, ύστερα, Εσύ πάλι, ανάμεσα σε ελάχιστους θα έχεις ξεπεράσει τη γαλάζια, φονική αρμονία της Διαύγειας, καθώς στρατειές φιλοσόφων, δασκάλων, ποιητών, οραματιστών, διανοητών, επιστημόνων, ιερέων, σαμάνων, προφητών, μάγων, μάντεων και ιεροφαντών, μαζί με τους στρατάρχες, τους πολέμαρχους, τους ιππείς και κανονιοβολιστές τους θα βυθίζονται στην κινούμενη άμμο του καθαρού πνεύματος και των ασφυκτικά ανοιχτών οριζόντων της νόησης δίχως Γνώση…
…Τότε –και μόνο τότε!- η Δύναμη βρίσκεται στα χέρια σου ως βασιλική ράβδος και ως ρομφαία ολόλαμπρη. Δύναμη πέρα από όρια και κανόνες, διότι ΕΣΥ το όριο και κανόνας. Εσύ αυτός που καθορίζει το παιχνίδι και παραμερίζει τα εμπόδια. Εσύ αυτός που ανοίγεις δρόμο ανάμεσα στο πλήθος που παραμερίζει. Εσύ ο γαμών, εσύ και ο δέρνων. Δυστυχισμένε!
Αυτό που θεωρείς –δεν είσαι ο μόνος- ως το τρόπαιο των τροπαίων για έναν θνητό ή και για έναν αθάνατο –τι διαφορά έχει πλέον;- αυτό είναι και ο απόλυτος Εχθρός σου όπου μπροστά τους ο αρχέγονος Φόβος και η ουράνια Διαύγεια μοιάζουν με σαμιαμίδια στην ακρη του σοβαντεπί.
Ιδού ένας Εχθρός που σε αγκαλιάζει χαμηλά, από τις πατούσες μέχρι πιο πάνω, ηδονικά, στο υπογάστριο, κι ακόμη πιο πάνω, φωτίζοντας το στέρνο και τους ώμους σου, τον αυχένα κι από κεί πλημμυρίζει κάθε νευρώνα και κάθε εγκεφαλικό κύτταρο με καθαρή ενέργεια. Καθαρή, φονική ενέργεια.
Και είναι ο απόλυτος Εχθρος διότι σου είναι αδιανόητο πως η Δύναμη μπορεί να είναι «εχθρός». Σου είναι αδιανόητο να την αρνηθείς, να την αποφύγεις, να την προσπεράσεις. Κι απολύτως λογικό να της παραδοθείς. Η μάχη με τη Δύναμη έχει χαθεί πριν καν ξεκινήσει. Η σοφία που έχει αποκτηθεί από τις προηγούμενες μάχες αποδεικνύεται άχρηστη. Οι ύπουλες τακτικές των προηγούμενων Εχθρών έχουν ξεχαστεί. Τα πέτρινα χρόνια της υποταγής σε αφεντικά και τυράννους το ίδιο. Ποιος ανίκητος επιθυμεί να νικήσει τον ίδιο του τον εαυτό; Ποιος από όσους δοκίμασαν τη Δύναμη θέλουν να πάψουν να τη γεύονται; Ποιος θα καταλάβει ότι τα χείλη της γίνονται βεντούζες που χύνουν το δηλητήριο της Σκληρότητας, της Βίας, της Αναλγησίας και το χειρότερο όλων: το δηλητήριο της Αγνοιας;
Ο πολεμιστής που θα νικηθεί από τη Δύναμη –τη ΔΙΚΗ του δύναμη- θα πεθάνει χωρίς να μάθει ποτέ του πως θα μπορούσε να την χαλιναγωγήσει. Κι όμως, θα του ήταν τόσο εύκολο να το κάνει. Οσο και το να νανουρίσει ένα μωρό κουνώντας το απαλά και ψιθυρίζοντάς του ένα τραγουδάκι.
Η Δύναμη, όσο ανίκητη κι αν φαίνεται, ανήκει στον ίδιο κόσμο με το Φόβο και τη Διαύγεια. Στον κόσμο της ανυπαρξίας. Ενα αεράκι είναι που παριστάνει τον τυφώνα. Μια χούφτα στάχτη που παριστάνει τον γρανίτη. Αρκεί ένα δάγκωμα οχιάς κρυμμένης ανάμεσα σε σύκα, ένα τόσο δα ξιφίδιο κρυμμένο σε έναν χιτώνα, δύο πικρές σταγόνες στο αυτί του βασιλιά, και η Δύναμη εξανεμίζεται! Η Δύναμη του Ναπολέοντα νικήθηκε από τις αιμορροϊδες του!
Αυτό το φάντασμα, της Δύναμης δεν είναι παρά ένα εμπόδιο στο δρόμο της Γνώσης. Το γοητευτικότερο όλων αφού ελάχιστοι το αντιλαμβάνονται ως τέτοιο. Οποιος κατανοήσει ότι η Δύναμη είναι ένα ακόμη ζωής και όχι ένας στόχος ζωής έχουν νικήσει και τον τρίτο Εχθρό τους.
Και είναι αρκετά προετοιμασμένοι για τον τέταρτο! Και τελευταίο!