…κυκλοφορεί παντού!
Και γιορτάζει τα πρώτα της 20 δημιουργικά χρόνια!
Category / Περί γραφής
Θέλω να ΜΗΝ γράφεις "δημοσιογραφικά"
» Οπως αργεί τ’ ατσάλι να γίνει κοφτερό και χρήσιμο μαχαίρι
έτσι αργούν κι οι λέξεις ν’ ακονιστούν σε λόγο.
Στο μεταξύ
όσο δουλεύεις στον τροχό
πρόσεχε μην παρασυρθείς μην ξιπαστείς
απ’ τη λαμπρή αλληλουχία των σπινθήρων.
Σκοπός σου εσένα το μαχαίρι.»
Άρης Αλεξάνδρου – Το μαχαίρι
έτσι αργούν κι οι λέξεις ν’ ακονιστούν σε λόγο.
Στο μεταξύ
όσο δουλεύεις στον τροχό
πρόσεχε μην παρασυρθείς μην ξιπαστείς
απ’ τη λαμπρή αλληλουχία των σπινθήρων.
Σκοπός σου εσένα το μαχαίρι.»
Άρης Αλεξάνδρου – Το μαχαίρι
Ενα από τα μεγαλύτερα καρκινώματα της ελληνικής δημοσιογραφίας είναι η (ελληνική εκδοχή) της «δημοσιογραφικής γραφής».
«Γράφε δημοσιογραφικά!»είναι η καταστροφική παρότρυνση «παλιών» και «νέων» δημοσιογράφων-στελεχών στους νεότερους. Δηλαδή «γράφε με έναν τρόπο που δεν γράφει και δεν διαβάζει ΚΑΝΕΝΑΣ στις μέρες μας!». Γιατί αυτό ακριβώς συμβαίνει, όχι τώρα, εδώ και δεκαετίες. Ολόκληρες οι εφημερίδες -όλες οι εφημερίδες- γράφονται «δημοσιογραφικά» και μόνο ένα μικρό ποσοστό των κειμένων της αφήνονται ελεύθερα, να ανασαίνουν, να έχουν ουσία και ύφος.
Οι δημοσιογράφοι-στελέχοι μισούν και την ουσία και το ύφος. Το φοβούνται. Επειδή οι περισσότεροι δεν ξέρουν να γράφουν. Ζορίζονται.
Τι σημαίνει (μάλλον, τι σήμαινε) «δημοσιογραφική γραφή»;
Η παροχή πληροφοριών. Η απάντηση στα βασικά ερωτήματα «Τι;», «Ποιός;», «Πότε;», «Που;». Κι όλα αυτά θα έπρεπε να απαντηθούν στην πρώτη παράγραφο.
Σπανίως ενδιέφερε το «γιατί;», η απάντηση του οποίου εμφανίστηκε σχετικά πρόσφατα… Και όχι πάντα…
Μια φορά κι έναν καιρό είχε πραγματικά νόημα το να γράφεις «δημοσιογραφικά».
Ηταν η εποχή που ακόμη υπήρχε η ανάγκη παροχής πληροφοριών.
Ο Τύπος ήταν το μόνο μέσο που μπορούσε να προσφέρει αυτές τις πληροφορίες.
Τα χρόνια πέρασαν. Οι πληροφορίες πλέον παρέχονται από παντού και από όλα τα μέσα. Από τα ξημερώματα σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις. Στη διάρκεια της ημέρας από το Διαδίκτυο. Ο πολίτης έπαψε να αναζητά την πληροφορία καθώς αυτή του ερχόταν από όλες τις μπάντες.
Ο πολίτης έγινε πλέον υπερ-πληροφορημένος πολίτης! Και το λιγότερο που ήθελε, λαμβανομένου υπ’ όψη ότι περιορίστηκε και ο ελεύθερος χρόνος του, ήταν ΚΑΙ άλλες πληροφορίες.
Εκείνο που πραγματικά άρχισε να του λείπει ήταν η γνώση. Δηλαδή η απάντηση στο «γιατί;» συνέβη εκείνο ή το άλλο. Γιατί συνέβη έτσι και όχι αλλιώς. Ποια τα αίτια και κυρίως ποιες οι επιπτώσεις στην ίδια του την ύπαρξη.
Πολύ δε περισσότερο του έλειπε η απόκτηση της Σοφίας. Του τρόπου δηλαδή να κατανοεί και να συνθέτει με ελάχιστη διαμεσολάβηση.
Ο υπερ-πληροφορημένος πολίτης κατάληξε να είναι πιο …»βλάκας» από τον υπο-πληροφορημένο πολίτη. Μπορεί να μάθαινε με μια εβδομάδα καθυστέρηση την εισβολή, για παράδειγμα, του Χίτλερ στην Τσεχοσλοβακία, ήξερε όμως πολύ καλύτερα ΠΟΙΟΣ ήταν ο Χίτλερ και τι σήμαινε αυτή η πολεμική πράξη… Κατανοούσε οτι αργά ή γρήγορα ο πόλεμος θα χτυπούσε και τη δική μας πόρτα.
Πόσοι κατανοούν σήμερα τι σημαίνει η συνάντηση της Κέρκυρας;
Ελάχιστοι!
Πάρα πολλοί όμως ξέρουν τι μαγείρεψε ο Μαμαλάκης για τους υψηλούς προσκεκλημένους.
Αχρηστη πληροφορία.
Καμιά γνώση.
Καμιά σοφία.
Μα, θα πει κάποιος, υπάρχουν οι στήλες των «αναλύσεων» και των «απόψεων». Οντως υπάρχουν! Ομως δεν έχουν κανένα ειδικό βάρος. Ακεφα γραμμένες, χωρίς ύφος, χωρίς ζουμί, χωρίς αναγωγές, χωρίς τα σημεία εκείνα που θα ακουμπούσαν στην πραγματικότητα του αναγνώστη, η μια ελίτ (κάποιων αναλυτών) απευθύνεται σε μια άλλη ελίτ (εξειδικευμένων αναγνωστών). Οι περισσότερες απόψεις και αναλύσεις είναι αβαθείς και ταυτόχρονα δυσνόητες. Γραμμένες κι αυτές «δημοσιογραφικά», δηλαδή ανόρεχτα…
Στην τηλεόραση τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. ΟΛΟΙ μιλούν για ΟΛΑ ενισχύοντας το απίστευτο φαινόμενο όπου ο ΙΔΙΟΣ δημοσιογράφος γίνεται συνταγματολόγος, διεθνολόγος, σεισμολόγος, καρδιολόγος, ΩΡΛάς!!! Ολα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω!
Αυτή η αηδία αυτο-ορίζεται ως «δημοσιογραφία» και ως τέτοια κρίνεται και κατακρίνεται από τους πολίτες ενώ στην ουσία είναι ένα υποκατάστατο, ένα δημοσιογραφικό υποπροϊόν.
Η «δημοσιογραφική γραφή» έχει πεθάνει εδώ και χρόνια.
Καιρός να βγουν εκτός επαγγέλματος και όσοι την επικαλούνται ή την επιβάλλουν…
Κι αυτό θα συμβεί σύντομα!
—-
ΔΕΝ θέλω να γράφεις «δημοσιογραφικά».
ΔΕΝ θέλω να προσφέρεις κι άλλες πληροφορίες.
Θέλω ΓΝΩΣΗ!
Θέλω να με βοηθάς να καταλαβαίνω και να ταιριάζω τα κομμάτια του puzzle…
Κι αυτό γίνεται μόνο όταν γράφεις «προσωπικά», με ύφος, με στυλ, έχοντας ψάξει την είδηση μέσα-έξω, έχοντας βάλει links παντού… Αφήνοντας το κείμενο ανοιχτό για προσθήκες… απο εσένα αλλά και από τους αναγνώστες!
«Κλείνοντάς» τους το μάτι…
—
Και σταμάτα επιτέλους να έχεις αυτή την έπαρση όταν ο κόσμος σου καταρρέει λόγω ΚΑΙ της ανοησίας σου!
Και πάψε να με πληροφορείς. Προσπάθησε να μου εξηγήσεις!
Θέλω να ΜΗΝ γράφεις "δημοσιογραφικά"
» Οπως αργεί τ’ ατσάλι να γίνει κοφτερό και χρήσιμο μαχαίρι
έτσι αργούν κι οι λέξεις ν’ ακονιστούν σε λόγο.
Στο μεταξύ
όσο δουλεύεις στον τροχό
πρόσεχε μην παρασυρθείς μην ξιπαστείς
απ’ τη λαμπρή αλληλουχία των σπινθήρων.
Σκοπός σου εσένα το μαχαίρι.»
Άρης Αλεξάνδρου – Το μαχαίρι
έτσι αργούν κι οι λέξεις ν’ ακονιστούν σε λόγο.
Στο μεταξύ
όσο δουλεύεις στον τροχό
πρόσεχε μην παρασυρθείς μην ξιπαστείς
απ’ τη λαμπρή αλληλουχία των σπινθήρων.
Σκοπός σου εσένα το μαχαίρι.»
Άρης Αλεξάνδρου – Το μαχαίρι
Ενα από τα μεγαλύτερα καρκινώματα της ελληνικής δημοσιογραφίας είναι η (ελληνική εκδοχή) της «δημοσιογραφικής γραφής».
«Γράφε δημοσιογραφικά!»είναι η καταστροφική παρότρυνση «παλιών» και «νέων» δημοσιογράφων-στελεχών στους νεότερους. Δηλαδή «γράφε με έναν τρόπο που δεν γράφει και δεν διαβάζει ΚΑΝΕΝΑΣ στις μέρες μας!». Γιατί αυτό ακριβώς συμβαίνει, όχι τώρα, εδώ και δεκαετίες. Ολόκληρες οι εφημερίδες -όλες οι εφημερίδες- γράφονται «δημοσιογραφικά» και μόνο ένα μικρό ποσοστό των κειμένων της αφήνονται ελεύθερα, να ανασαίνουν, να έχουν ουσία και ύφος.
Οι δημοσιογράφοι-στελέχοι μισούν και την ουσία και το ύφος. Το φοβούνται. Επειδή οι περισσότεροι δεν ξέρουν να γράφουν. Ζορίζονται.
Τι σημαίνει (μάλλον, τι σήμαινε) «δημοσιογραφική γραφή»;
Η παροχή πληροφοριών. Η απάντηση στα βασικά ερωτήματα «Τι;», «Ποιός;», «Πότε;», «Που;». Κι όλα αυτά θα έπρεπε να απαντηθούν στην πρώτη παράγραφο.
Σπανίως ενδιέφερε το «γιατί;», η απάντηση του οποίου εμφανίστηκε σχετικά πρόσφατα… Και όχι πάντα…
Μια φορά κι έναν καιρό είχε πραγματικά νόημα το να γράφεις «δημοσιογραφικά».
Ηταν η εποχή που ακόμη υπήρχε η ανάγκη παροχής πληροφοριών.
Ο Τύπος ήταν το μόνο μέσο που μπορούσε να προσφέρει αυτές τις πληροφορίες.
Τα χρόνια πέρασαν. Οι πληροφορίες πλέον παρέχονται από παντού και από όλα τα μέσα. Από τα ξημερώματα σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις. Στη διάρκεια της ημέρας από το Διαδίκτυο. Ο πολίτης έπαψε να αναζητά την πληροφορία καθώς αυτή του ερχόταν από όλες τις μπάντες.
Ο πολίτης έγινε πλέον υπερ-πληροφορημένος πολίτης! Και το λιγότερο που ήθελε, λαμβανομένου υπ’ όψη ότι περιορίστηκε και ο ελεύθερος χρόνος του, ήταν ΚΑΙ άλλες πληροφορίες.
Εκείνο που πραγματικά άρχισε να του λείπει ήταν η γνώση. Δηλαδή η απάντηση στο «γιατί;» συνέβη εκείνο ή το άλλο. Γιατί συνέβη έτσι και όχι αλλιώς. Ποια τα αίτια και κυρίως ποιες οι επιπτώσεις στην ίδια του την ύπαρξη.
Πολύ δε περισσότερο του έλειπε η απόκτηση της Σοφίας. Του τρόπου δηλαδή να κατανοεί και να συνθέτει με ελάχιστη διαμεσολάβηση.
Ο υπερ-πληροφορημένος πολίτης κατάληξε να είναι πιο …»βλάκας» από τον υπο-πληροφορημένο πολίτη. Μπορεί να μάθαινε με μια εβδομάδα καθυστέρηση την εισβολή, για παράδειγμα, του Χίτλερ στην Τσεχοσλοβακία, ήξερε όμως πολύ καλύτερα ΠΟΙΟΣ ήταν ο Χίτλερ και τι σήμαινε αυτή η πολεμική πράξη… Κατανοούσε οτι αργά ή γρήγορα ο πόλεμος θα χτυπούσε και τη δική μας πόρτα.
Πόσοι κατανοούν σήμερα τι σημαίνει η συνάντηση της Κέρκυρας;
Ελάχιστοι!
Πάρα πολλοί όμως ξέρουν τι μαγείρεψε ο Μαμαλάκης για τους υψηλούς προσκεκλημένους.
Αχρηστη πληροφορία.
Καμιά γνώση.
Καμιά σοφία.
Μα, θα πει κάποιος, υπάρχουν οι στήλες των «αναλύσεων» και των «απόψεων». Οντως υπάρχουν! Ομως δεν έχουν κανένα ειδικό βάρος. Ακεφα γραμμένες, χωρίς ύφος, χωρίς ζουμί, χωρίς αναγωγές, χωρίς τα σημεία εκείνα που θα ακουμπούσαν στην πραγματικότητα του αναγνώστη, η μια ελίτ (κάποιων αναλυτών) απευθύνεται σε μια άλλη ελίτ (εξειδικευμένων αναγνωστών). Οι περισσότερες απόψεις και αναλύσεις είναι αβαθείς και ταυτόχρονα δυσνόητες. Γραμμένες κι αυτές «δημοσιογραφικά», δηλαδή ανόρεχτα…
Στην τηλεόραση τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. ΟΛΟΙ μιλούν για ΟΛΑ ενισχύοντας το απίστευτο φαινόμενο όπου ο ΙΔΙΟΣ δημοσιογράφος γίνεται συνταγματολόγος, διεθνολόγος, σεισμολόγος, καρδιολόγος, ΩΡΛάς!!! Ολα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω!
Αυτή η αηδία αυτο-ορίζεται ως «δημοσιογραφία» και ως τέτοια κρίνεται και κατακρίνεται από τους πολίτες ενώ στην ουσία είναι ένα υποκατάστατο, ένα δημοσιογραφικό υποπροϊόν.
Η «δημοσιογραφική γραφή» έχει πεθάνει εδώ και χρόνια.
Καιρός να βγουν εκτός επαγγέλματος και όσοι την επικαλούνται ή την επιβάλλουν…
Κι αυτό θα συμβεί σύντομα!
—-
ΔΕΝ θέλω να γράφεις «δημοσιογραφικά».
ΔΕΝ θέλω να προσφέρεις κι άλλες πληροφορίες.
Θέλω ΓΝΩΣΗ!
Θέλω να με βοηθάς να καταλαβαίνω και να ταιριάζω τα κομμάτια του puzzle…
Κι αυτό γίνεται μόνο όταν γράφεις «προσωπικά», με ύφος, με στυλ, έχοντας ψάξει την είδηση μέσα-έξω, έχοντας βάλει links παντού… Αφήνοντας το κείμενο ανοιχτό για προσθήκες… απο εσένα αλλά και από τους αναγνώστες!
«Κλείνοντάς» τους το μάτι…
—
Και σταμάτα επιτέλους να έχεις αυτή την έπαρση όταν ο κόσμος σου καταρρέει λόγω ΚΑΙ της ανοησίας σου!
Και πάψε να με πληροφορείς. Προσπάθησε να μου εξηγήσεις!
Το κόψε-κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται
Το βιβλίο Το κόψε-κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται ολοκληρώθηκε στο χρονικό διάστημα ανάμεσα στον Ιούλιο του 2007 και τον Ιούνιο του 2008. Αυτή η ηλεκτρονική δημοσίευση είναι η πρώτη έκδοση του βιβλίου και θα συνεχίσει να υφίσταται σε ελεύθερη διαδικτυακή πρόσβαση ανεξάρτητα από την όποια έντυπη εκδοχή του.
Το βιβλίο αποτελείται από Πρόλογο, 16 Κεφάλαια και Επίλογο – καθώς και από ένα Οπισθόφυλλο που αποτελεί μέρος της αφήγησης.
Το Κόψε-κόψε υποστήριξαν με την ανάγνωσή τους και τις παρατηρήσεις τους ο Κώστας Δεσποινιάδης και ο Θανάσης Φωτιάδης. Ο τελευταίος έκανε –σε ένα ακόμη γραπτό μου– και τον αναλυτικό φιλολογικό έλεγχο του κειμένου.
Και αυτό το βιβλίο μου είναι ελεύθερο δικαιωμάτων και μπορεί να αναπαραχτεί εν όλω ή εν μέρει δίχως οποιαδήποτε άδεια.
***
Το Κόψε-κόψε είναι το τέταρτο βιβλίο μου που δημοσιεύω απευθείας (δηλαδή δίχως να προηγηθεί η έντυπη έκδοσή του) στο Ίντερνετ, ελεύθερο από κάθε δικαίωμα «πνευματικής ιδιοκτησίας». Τούτο το κειμενικό εγχείρημα ας κατανοηθεί (όσο αυτό είναι δυνατό) ως μέρος ενός ευρύτερου αναθεωρητικού (ενδεχομένως και υπερ-λογοτεχνικού) αποσχεδιασμού του κόσμου και των αφηγήσεων του. Ως προηγούμενες ψηφίδες του ίδιου εγχειρήματος έχουν προηγηθεί τα μελένια λεμόνια το 2005 (http://www.triaridis.gr/melenialemonia/ – έντυπη έκδοση τυπωθήτω, 2007), η Αληθινή ιστορία της Αΐντας και του Ρανταμές, επίσης το 2005 (http://www.triaridis.gr/aida/ – έντυπη έκδοση εκτός εμπορίου από τις εκδόσεις Mauve την ίδια χρονιά) και το Ich bebe * όταν οι αμαξάδες μαστιγώνουν τ’ άλογα το 2007 (http://www.triaridis.gr/ichbebe/ – η έντυπη έκδοσή του επίκειται από τις εκδόσεις τυπωθήτω το φθινόπωρο του 2008).
Και καθώς η φράση αναθεωρητικός αποσχεδιασμός είναι πιθανό να ακούγεται σαν εξαγγελία, και άρα να τρομάζει αρκετούς (όπως άλλωστε και μένα τον ίδιο), ας επιχειρήσω μια διευκρίνιση (και ζητώ εκ των προτέρων συγνώμη για τη φλυαρία): Φυσικά και δεν έχω την πρόθεση καμιάς εξαγγελίας: εξάλλου κανένας (μα κανένας) δεν μου εμπιστεύτηκε κάποιο άγγελμα για να το κοινωνήσω σε κάποιους άλλους – κι επιπλέον πιστεύω πως όλα μα όλα τα αγγέλματα είναι παραγγέλματα υποταγής. Το μόνο που έχω είναι μια υποκειμενική αίσθηση (όλο και έντονη καθώς μεγαλώνω): πως έλκομαι τρελά από την αγωνία ενός συνολικού αποσχεδιασμού κάθε Κανόνα που γυρεύει να βάλει το χαλινάρι του στους ανθρώπους.
Ο αποσχεδιασμός αυτός μπορεί να εκληφθεί και ως μια μοναχική, ενδεχομένως και νοερή, επίθεση: επίθεση στο απαράβατον των κειμένων που διαμορφώνουν τα κυρίαρχα ήθη, επίθεση στις ομολογίες πίστεως που ταριχεύουν την σκοτεινή όσο και ανομολόγητη φύση μας, επίθεση στη συλλογική (και όχι μόνο) αυτοκατάφασή μας που μας καθοδηγεί να λιώνουμε τα μυρμήγκια λογαριάζοντας τις πράξεις μας ως μοίρα των άλλων, επίθεση στην απαίσια Ιστορία που κανοναρχεί τη μνήμη με συντελεσμένους και επικείμενους φόνους, επίθεση στη χωροκατακτητική Ηθική που πολεμά τη λαχτάρα ως ατέλεια – εν τέλει επίθεση σε κάθε προϋπάρχουσα τάξη και σε κάθε δοσμένη ιερότητα που δομούνται για να μηδενίσουν (: για να αφανίσουν) κάθε ανθρωπινότητα. Δεν μπορώ να φανταστώ τη λογοτεχνία, την τέχνη γενικότερα, ή και την ίδια την ζωή, δίχως τούτη την επίθεση· σε μια τέτοια περίπτωση και η τέχνη και η ζωή θα παραδίνονταν ολοκληρωτικά στην παράδοση, στο έθιμο, στην τελετουργία – ουσιαστικά σε έναν αυτοενταφιασμό.
Κι αν κάποιος καταφέρει να προχωρήσει την ανάγνωση του Κόψε-κόψε μέχρι το Οπισθόφυλλο, ίσως να αντιληφθεί πως αυτήν την (έστω και νοερή) επίθεση την φαντάζομαι γενικευμένη: δηλαδή πρωτίστως επίθεση ενάντια στον ίδιο μου τον εαυτό.
Θανάσης Τριαρίδης – Ιούλιος του 2008
Το κόψε-κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται
Το βιβλίο Το κόψε-κόψε ή όταν οι γκοτζίλες εξανθρωπίζονται ολοκληρώθηκε στο χρονικό διάστημα ανάμεσα στον Ιούλιο του 2007 και τον Ιούνιο του 2008. Αυτή η ηλεκτρονική δημοσίευση είναι η πρώτη έκδοση του βιβλίου και θα συνεχίσει να υφίσταται σε ελεύθερη διαδικτυακή πρόσβαση ανεξάρτητα από την όποια έντυπη εκδοχή του.
Το βιβλίο αποτελείται από Πρόλογο, 16 Κεφάλαια και Επίλογο – καθώς και από ένα Οπισθόφυλλο που αποτελεί μέρος της αφήγησης.
Το Κόψε-κόψε υποστήριξαν με την ανάγνωσή τους και τις παρατηρήσεις τους ο Κώστας Δεσποινιάδης και ο Θανάσης Φωτιάδης. Ο τελευταίος έκανε –σε ένα ακόμη γραπτό μου– και τον αναλυτικό φιλολογικό έλεγχο του κειμένου.
Και αυτό το βιβλίο μου είναι ελεύθερο δικαιωμάτων και μπορεί να αναπαραχτεί εν όλω ή εν μέρει δίχως οποιαδήποτε άδεια.
***
Το Κόψε-κόψε είναι το τέταρτο βιβλίο μου που δημοσιεύω απευθείας (δηλαδή δίχως να προηγηθεί η έντυπη έκδοσή του) στο Ίντερνετ, ελεύθερο από κάθε δικαίωμα «πνευματικής ιδιοκτησίας». Τούτο το κειμενικό εγχείρημα ας κατανοηθεί (όσο αυτό είναι δυνατό) ως μέρος ενός ευρύτερου αναθεωρητικού (ενδεχομένως και υπερ-λογοτεχνικού) αποσχεδιασμού του κόσμου και των αφηγήσεων του. Ως προηγούμενες ψηφίδες του ίδιου εγχειρήματος έχουν προηγηθεί τα μελένια λεμόνια το 2005 (http://www.triaridis.gr/melenialemonia/ – έντυπη έκδοση τυπωθήτω, 2007), η Αληθινή ιστορία της Αΐντας και του Ρανταμές, επίσης το 2005 (http://www.triaridis.gr/aida/ – έντυπη έκδοση εκτός εμπορίου από τις εκδόσεις Mauve την ίδια χρονιά) και το Ich bebe * όταν οι αμαξάδες μαστιγώνουν τ’ άλογα το 2007 (http://www.triaridis.gr/ichbebe/ – η έντυπη έκδοσή του επίκειται από τις εκδόσεις τυπωθήτω το φθινόπωρο του 2008).
Και καθώς η φράση αναθεωρητικός αποσχεδιασμός είναι πιθανό να ακούγεται σαν εξαγγελία, και άρα να τρομάζει αρκετούς (όπως άλλωστε και μένα τον ίδιο), ας επιχειρήσω μια διευκρίνιση (και ζητώ εκ των προτέρων συγνώμη για τη φλυαρία): Φυσικά και δεν έχω την πρόθεση καμιάς εξαγγελίας: εξάλλου κανένας (μα κανένας) δεν μου εμπιστεύτηκε κάποιο άγγελμα για να το κοινωνήσω σε κάποιους άλλους – κι επιπλέον πιστεύω πως όλα μα όλα τα αγγέλματα είναι παραγγέλματα υποταγής. Το μόνο που έχω είναι μια υποκειμενική αίσθηση (όλο και έντονη καθώς μεγαλώνω): πως έλκομαι τρελά από την αγωνία ενός συνολικού αποσχεδιασμού κάθε Κανόνα που γυρεύει να βάλει το χαλινάρι του στους ανθρώπους.
Ο αποσχεδιασμός αυτός μπορεί να εκληφθεί και ως μια μοναχική, ενδεχομένως και νοερή, επίθεση: επίθεση στο απαράβατον των κειμένων που διαμορφώνουν τα κυρίαρχα ήθη, επίθεση στις ομολογίες πίστεως που ταριχεύουν την σκοτεινή όσο και ανομολόγητη φύση μας, επίθεση στη συλλογική (και όχι μόνο) αυτοκατάφασή μας που μας καθοδηγεί να λιώνουμε τα μυρμήγκια λογαριάζοντας τις πράξεις μας ως μοίρα των άλλων, επίθεση στην απαίσια Ιστορία που κανοναρχεί τη μνήμη με συντελεσμένους και επικείμενους φόνους, επίθεση στη χωροκατακτητική Ηθική που πολεμά τη λαχτάρα ως ατέλεια – εν τέλει επίθεση σε κάθε προϋπάρχουσα τάξη και σε κάθε δοσμένη ιερότητα που δομούνται για να μηδενίσουν (: για να αφανίσουν) κάθε ανθρωπινότητα. Δεν μπορώ να φανταστώ τη λογοτεχνία, την τέχνη γενικότερα, ή και την ίδια την ζωή, δίχως τούτη την επίθεση· σε μια τέτοια περίπτωση και η τέχνη και η ζωή θα παραδίνονταν ολοκληρωτικά στην παράδοση, στο έθιμο, στην τελετουργία – ουσιαστικά σε έναν αυτοενταφιασμό.
Κι αν κάποιος καταφέρει να προχωρήσει την ανάγνωση του Κόψε-κόψε μέχρι το Οπισθόφυλλο, ίσως να αντιληφθεί πως αυτήν την (έστω και νοερή) επίθεση την φαντάζομαι γενικευμένη: δηλαδή πρωτίστως επίθεση ενάντια στον ίδιο μου τον εαυτό.
Θανάσης Τριαρίδης – Ιούλιος του 2008
Νέο περιοδικό εγχείρημα…
Πρόκειται για το WAT: μια έντυπη αγγλόγλωσση έκδοση (στημένη και τυπωμένη σε διάσταση 100 επί 70 εκατοστά ) όπου μεταφρασμένα κείμενα τεσσάρων ελληνόγλωσσων συγγραφέων συναντιούνται με μια συγκεκριμένη εικαστική-γραφιστική ερμηνεία.
Σε τούτη την έκδοση ανέκδοτα κείμενά τους συνεισφέρουν 4 συγγραφείς: ο Δημήτρης Δημητριάδης, ο Κυριάκος Αθανασιάδης, ο Γιάννης Κοτσιφός, ο Θανάσης Τριαρίδης. Την εικαστική ιδέα και ευθύνη και τον συνολικό σχεδιασμό είχε η Ελένη Γράτσου, η οποία εικονοποίησε τα κείμενα και την ψευτοδιαφήμιση του οπισθοφύλλου. Μία σελιδιαία ψευτοδιαφήμιση συνεισέφερε ο γραφίστας Μάριος Τσιγγερλιώτης. Τις μεταφράσεις των κειμένων στα αγγλικά συνεισέφεραν η Κλαίρη Παπαμιχαήλ και η Λιάνα Σακελλίου.
Μια γενικότερη αγγλόγλωση παρουσίαση του WAT, βιογραφικά των συντελεστών του, αλλά και ολόκληρο το περιοδικό σε PDF αρχεία, μπορείτε να βρείτε στο blog-ιστοσελίδα του WAT, εδώ: http://www.watedition.blogspot.com/
To WAT είναι μια συλλογικότητα κείμενων και εικόνων – επουδενί δεν συνιστά συλλογικότητα ανθρώπων (οι άνθρωποι είμαστε νησιά και μόνο νησιά, δεν αποτελούμε κομμάτι κανενός παζλ).
Η ιστορία του WΑΤ θα ολοκληρωθεί (;) σε 4 μέρη (ή σε 4 «τεύχη»), τα οποία υπολογίζεται να εκδίδονται κάθε εξάμηνο. Κάθε τεύχος έχει ένα ενδεικτικό θέμα: ενδεικτικό της γενικευμένης επίθεσης που βρίσκεται στην αφετηρία της όλης προσπάθειας.
Το τεύχος που κυκλοφορεί είναι το #2 με ενδεικτικό θέμα triumph. Θα επακολουθήσει κάπου στο τέλος της χρονιάς, το τεύχος #1 με ενδεικτικό θέμα birth.
Το WAT θα κυκλοφορεί σε επιλεγμένα βιβλιοπωλεία της Ευρώπης (άρα και της Ελλάδας), της Αμερικής, της Αυστραλίας. Η τιμή του είναι 8 Ευρώ. Όποιος από εσάς θέλει, μπορεί να το παραγγείλει στέλνοντας mail στην ηλεκτρονική διεύθυνση watedition@gmail.com.
Στο ίδιο mail μπορεί όποιος θέλει να συνεισφέρει την κριτική του, καθώς και κάποιες σκέψεις του για την κυκλοφορία του (π.χ. προτάσεις βιβλιοπωλείων του εξωτερικού που θα ενδιαφέρονταν για το εγχείρημα κ.λπ.).
Νέο περιοδικό εγχείρημα…
Πρόκειται για το WAT: μια έντυπη αγγλόγλωσση έκδοση (στημένη και τυπωμένη σε διάσταση 100 επί 70 εκατοστά ) όπου μεταφρασμένα κείμενα τεσσάρων ελληνόγλωσσων συγγραφέων συναντιούνται με μια συγκεκριμένη εικαστική-γραφιστική ερμηνεία.
Σε τούτη την έκδοση ανέκδοτα κείμενά τους συνεισφέρουν 4 συγγραφείς: ο Δημήτρης Δημητριάδης, ο Κυριάκος Αθανασιάδης, ο Γιάννης Κοτσιφός, ο Θανάσης Τριαρίδης. Την εικαστική ιδέα και ευθύνη και τον συνολικό σχεδιασμό είχε η Ελένη Γράτσου, η οποία εικονοποίησε τα κείμενα και την ψευτοδιαφήμιση του οπισθοφύλλου. Μία σελιδιαία ψευτοδιαφήμιση συνεισέφερε ο γραφίστας Μάριος Τσιγγερλιώτης. Τις μεταφράσεις των κειμένων στα αγγλικά συνεισέφεραν η Κλαίρη Παπαμιχαήλ και η Λιάνα Σακελλίου.
Μια γενικότερη αγγλόγλωση παρουσίαση του WAT, βιογραφικά των συντελεστών του, αλλά και ολόκληρο το περιοδικό σε PDF αρχεία, μπορείτε να βρείτε στο blog-ιστοσελίδα του WAT, εδώ: http://www.watedition.blogspot.com/
To WAT είναι μια συλλογικότητα κείμενων και εικόνων – επουδενί δεν συνιστά συλλογικότητα ανθρώπων (οι άνθρωποι είμαστε νησιά και μόνο νησιά, δεν αποτελούμε κομμάτι κανενός παζλ).
Η ιστορία του WΑΤ θα ολοκληρωθεί (;) σε 4 μέρη (ή σε 4 «τεύχη»), τα οποία υπολογίζεται να εκδίδονται κάθε εξάμηνο. Κάθε τεύχος έχει ένα ενδεικτικό θέμα: ενδεικτικό της γενικευμένης επίθεσης που βρίσκεται στην αφετηρία της όλης προσπάθειας.
Το τεύχος που κυκλοφορεί είναι το #2 με ενδεικτικό θέμα triumph. Θα επακολουθήσει κάπου στο τέλος της χρονιάς, το τεύχος #1 με ενδεικτικό θέμα birth.
Το WAT θα κυκλοφορεί σε επιλεγμένα βιβλιοπωλεία της Ευρώπης (άρα και της Ελλάδας), της Αμερικής, της Αυστραλίας. Η τιμή του είναι 8 Ευρώ. Όποιος από εσάς θέλει, μπορεί να το παραγγείλει στέλνοντας mail στην ηλεκτρονική διεύθυνση watedition@gmail.com.
Στο ίδιο mail μπορεί όποιος θέλει να συνεισφέρει την κριτική του, καθώς και κάποιες σκέψεις του για την κυκλοφορία του (π.χ. προτάσεις βιβλιοπωλείων του εξωτερικού που θα ενδιαφέρονταν για το εγχείρημα κ.λπ.).
Περιοδικό Οδός Πανός – Τεύχος 140 του 2008
ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ τ. 140
Περιοδικό Οδός Πανός – Τεύχος 140 του 2008
ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ τ. 140
Περιοδικό Οδός Πανός – Τεύχος 140 του 2008
ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ τ. 140
ΑΝεμος 