Εχουν θράσος περισσό όμως…

Παρακολουθούσα, χθες βράδυ στη ΝΕΤ, ένα πάνελ με θέμα το φορολογικό όπου ακούω την εξής ιστοριούλα από τον «πανελάρχη»:

«Όταν ετοιμαζόμουν για την αποψινή εκπομπή είχα μια κουβέντα με την μακιγιέρ της ΕΡΤ η οποία μου είπε πως ήθελε να πάει φέτος με την οικογένειά της στη Αράχοβα, για Χριστούγεννα και τους ζήτησαν 2.000 ευρώ τη βραδιά. Η γυναίκα είναι χαμηλόμισθη εργαζόμενη, πώς να πάει στην Αράχοβα με τόσα λεφτά που ζητούν;»

Ελα μου ντε;
Πώς να πάει;
Δεν της δίνατε εσείς 6-7 χιλιάρικα να πάει κύριε «πανελάρχη» της ΝΕΤ, πολιτικέ συντάκτη μεγάλης εφημερίδας και διευθυντά ραδιοφωνικού σταθμού;;;
Σα δε ντρεπόμαστε λέω εγώ!

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν τρεις Μαύροι Πρίγκηπες…

Πούθε ήλθαν, πούθε βγήκαν, κανείς δεν ήξερε να πει και κανείς δεν ήθελε να ακούσει. Κι όσοι ήξεραν δεν έλεγαν. Ούτε πως και γιατί ήσανε Πρίγκηπες αυτοί όταν στην χώρα ούτε βασιλικές γενιές υπήρχαν ούτε γαλαζοαίματοι ντόπιοι. Τόσο που έκαναν εισαγωγή γαλαζοαίματων απ’ έξω, κάτι Βαβαρίες, κάτι Δανίες, για να μας βασιλέψουν και να μας διαγουμέψουν. Από εμάς, τους ντόπιους, μονάχα δύο είχαν τα φόντα να γίνουν Βασιλιάδες, ανοίγοντας νέο σόι από το τίποτα, εκ του μηδενός δηλαδή, σαν τον Αρθούρο, ένα πράγμα αλλά ο ένας δεν δέχτηκε (ο Θοδωρής), ο άλλος δεν το σκέφτηκε (ο Λευτεράκης). «Κρίμα!» μονολογούσε ο πατέρας μου. Όχι ότι γούσταρε τη φάρα των βασιλιάδων αλλά να «καλύτερα δικός μας παρά ξένος».
Βασιλιάδες δεν έγιναν, μήτε ο Θοδωρής, μήτε ο Λευτέρης. Φτιάξαν δρακογενιές όμως και οι δύο. Εσπερναν δόντια και φύτρωναν. Του πρώτου φύτρωναν Πολεμιστές κι Αντάρτες. Του δεύτερου…
Του δεύτερου, χμ… φύτρωσαν οι Τρεις Μαύροι Πρίγκηπες: ο ένας στην Πολιτική, ο δεύτερος στη Μουσική και ο τρίτος στον Τύπο. Αυτά ήσαν τα βασίλειά τους. Στο αίμα τους κυλούσε το αίμα του Μεγάλου Δράκου. Και των τριών τα ονόματα –τυχαίο άραγε;- τελείωνε σε «-άκης». Κατάληξη καταγωγική. «Σε ριζιμιό χαράκι». Πολλά τα κοινά τους. Και οι δρόμοι τους διασταυρώθηκαν πολλές φορές. Και πως αλλιώς μπορούσε να ήταν;
Βασίλεψαν χρόνια που φάνηκαν σαν αιώνες. Σαν τους Φαραώ της Αιγύπτου. Εχτισαν Μέγαρα και Μαυσωλεία και «Αξιον Εστί». Σαν να ζωντάνευαν τις σελίδες ενός ακόμη, τέταρτου Μαύρου Πρίγκηπα (επίσης εις «-άκης») άλλοτε ζώντας εξόριστοι, άλλοτε ζώντας ασκητικά και άλλοτε ως ένθεοι θνητοί, αλεξικέραυνοι. Σαν τον Αγά και τον Καπετάνιο στο «Χριστός Ξανασταυρώνεται».
Και των τριών τα παράθυρα των παλατιών βλέπουν στην Ακρόπολη… Από εκεί μετρούσαν τον κόσμο και άλλες φορές τον έβλεπαν μικρό και άλλες Μέγα… Όπως και τους εαυτούς τους… Οτν έβλεπαν τα είδωλά τους σε καθρέφτες από αλάτι.
Απόλαυσαν δόξα και τιμές και χρήμα και δύναμη και εξουσία και ηδονή, όσο κανείς… Μέχρι τα άκρα και πέρα από αυτά.
Πολλά αγάπησαν και πολλά αγαπήθηκαν. Πολλά μίσησαν και πολλά μισήθηκαν. Πολέμησαν και πολεμήθηκαν. Αδίκησαν και αδικήθηκαν. Πέρασαν πολλές φορές από τη μια όχθη στην άλλη, την ώρα που φούσκωναν τα ποτάμια της ιστορίας. Άλλες τόσες φορές «πρόδωσαν» αυτούς που τους είχαν στηρίξει και «προδόθηκαν» από εκείνους που στήριζαν. Τον Ιούλιο. Κάποτε…
Επαιξαν στα ζάρια τις τύχες αυτού του τόπου σαν να ήταν η ιστορία καζίνο ή μπαρμπουτιέρα. Σαν να έπαιζαν το δικό τους το κεφάλι. Κι ύστερα, αν η ζαριά δεν ήταν καλή, αποσύρονταν στα παρασκήνια και έπιαναν τα νήματα. Βιρτουόζοι στο θέατρο μαριονέτας. Μαέστροι στο θέατρο σκιών. Οι δύο. Ο πρώτος, ο Αρχάγγελος, δεν είχε ανάγκη από τέτοιες μαεστρίες. Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαι… αι…αι…αις.
Θυμάμαι τώρα τον δεύτερο, τον Αποστάτη, στο μπαλκόνι του ’89 να τραγουδά το τραγούδι του πρώτου: «λίγο ακόμη να σηκωθούμε, λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα». Και το τρίτο Πρίγκηπα να πανηγυρίζει από κάτω… Σαν χθες ήταν! Να μη σου πω σαν αύριο…

Ηταν η πρώτη και ίσως η μοναδική φορά που συναντήθηκαν έτσι, δημόσια. Για να πάρουν και τυπικά την εξουσία. Σχεδόν τα κατάφεραν. Για λίγα χρόνια.

Το περισσότερο καιρό όμως κυβερνούσαν από τα παρασκήνια.

Μαζί πορεύτηκαν… Παράλληλα… Σε ένα άλλο Σύμπαν. Δικό τους. Λίγο και δικό μας. Φιλελεύθερο, με Μικρές Αγγελίες και «νερό Καματερού», με μεγάλες συναυλίες στον Παναθηναϊκό, με εφημερίδες για τον λαό αλλά και με μια «φυσική» απέχθεια για τον «λαουτζίκο» που «δεν ξέρει που πάνε τα τέσσερα». Οι τρεις τους να υπερίπτανται της Ιστορίας την ίδια στιγμή που ύφαιναν τους ιστούς της.
Παράξενη Τριάδα. Ομοούσια. Και το πιο παράξενο: η μεταπολεμική εποχή να συμπίπτει με το βιολογικό τους τέλος… Σαν όπερα… Σαν την Αΐντα, ας πούμε…
Το Ρέκβιεμ της Δρακογενιάς έχει αρχίσει!
Κι ούτε ένας Ορσον να την κάνει ταινία… Ούτε ένας Ουίλιαμ… να την κάνει ταινία ή θεατρικό!

Ούτε ένας αντάξιος διάδοχος, βέβαια.

Η εποχή των Μεγάλων Δράκων και των Πριγκήπων τελειώνει.

Και μαζί τελειώνουν και τα βασίλειά τους.

Και ζήσαμε εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα… Σίγουρα πράματα!

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν τρεις Μαύροι Πρίγκηπες…

Πούθε ήλθαν, πούθε βγήκαν, κανείς δεν ήξερε να πει και κανείς δεν ήθελε να ακούσει. Κι όσοι ήξεραν δεν έλεγαν. Ούτε πως και γιατί ήσανε Πρίγκηπες αυτοί όταν στην χώρα ούτε βασιλικές γενιές υπήρχαν ούτε γαλαζοαίματοι ντόπιοι. Τόσο που έκαναν εισαγωγή γαλαζοαίματων απ’ έξω, κάτι Βαβαρίες, κάτι Δανίες, για να μας βασιλέψουν και να μας διαγουμέψουν. Από εμάς, τους ντόπιους, μονάχα δύο είχαν τα φόντα να γίνουν Βασιλιάδες, ανοίγοντας νέο σόι από το τίποτα, εκ του μηδενός δηλαδή, σαν τον Αρθούρο, ένα πράγμα αλλά ο ένας δεν δέχτηκε (ο Θοδωρής), ο άλλος δεν το σκέφτηκε (ο Λευτεράκης). «Κρίμα!» μονολογούσε ο πατέρας μου. Όχι ότι γούσταρε τη φάρα των βασιλιάδων αλλά να «καλύτερα δικός μας παρά ξένος».
Βασιλιάδες δεν έγιναν, μήτε ο Θοδωρής, μήτε ο Λευτέρης. Φτιάξαν δρακογενιές όμως και οι δύο. Εσπερναν δόντια και φύτρωναν. Του πρώτου φύτρωναν Πολεμιστές κι Αντάρτες. Του δεύτερου…
Του δεύτερου, χμ… φύτρωσαν οι Τρεις Μαύροι Πρίγκηπες: ο ένας στην Πολιτική, ο δεύτερος στη Μουσική και ο τρίτος στον Τύπο. Αυτά ήσαν τα βασίλειά τους. Στο αίμα τους κυλούσε το αίμα του Μεγάλου Δράκου. Και των τριών τα ονόματα –τυχαίο άραγε;- τελείωνε σε «-άκης». Κατάληξη καταγωγική. «Σε ριζιμιό χαράκι». Πολλά τα κοινά τους. Και οι δρόμοι τους διασταυρώθηκαν πολλές φορές. Και πως αλλιώς μπορούσε να ήταν;
Βασίλεψαν χρόνια που φάνηκαν σαν αιώνες. Σαν τους Φαραώ της Αιγύπτου. Εχτισαν Μέγαρα και Μαυσωλεία και «Αξιον Εστί». Σαν να ζωντάνευαν τις σελίδες ενός ακόμη, τέταρτου Μαύρου Πρίγκηπα (επίσης εις «-άκης») άλλοτε ζώντας εξόριστοι, άλλοτε ζώντας ασκητικά και άλλοτε ως ένθεοι θνητοί, αλεξικέραυνοι. Σαν τον Αγά και τον Καπετάνιο στο «Χριστός Ξανασταυρώνεται».
Και των τριών τα παράθυρα των παλατιών βλέπουν στην Ακρόπολη… Από εκεί μετρούσαν τον κόσμο και άλλες φορές τον έβλεπαν μικρό και άλλες Μέγα… Όπως και τους εαυτούς τους… Οτν έβλεπαν τα είδωλά τους σε καθρέφτες από αλάτι.
Απόλαυσαν δόξα και τιμές και χρήμα και δύναμη και εξουσία και ηδονή, όσο κανείς… Μέχρι τα άκρα και πέρα από αυτά.
Πολλά αγάπησαν και πολλά αγαπήθηκαν. Πολλά μίσησαν και πολλά μισήθηκαν. Πολέμησαν και πολεμήθηκαν. Αδίκησαν και αδικήθηκαν. Πέρασαν πολλές φορές από τη μια όχθη στην άλλη, την ώρα που φούσκωναν τα ποτάμια της ιστορίας. Άλλες τόσες φορές «πρόδωσαν» αυτούς που τους είχαν στηρίξει και «προδόθηκαν» από εκείνους που στήριζαν. Τον Ιούλιο. Κάποτε…
Επαιξαν στα ζάρια τις τύχες αυτού του τόπου σαν να ήταν η ιστορία καζίνο ή μπαρμπουτιέρα. Σαν να έπαιζαν το δικό τους το κεφάλι. Κι ύστερα, αν η ζαριά δεν ήταν καλή, αποσύρονταν στα παρασκήνια και έπιαναν τα νήματα. Βιρτουόζοι στο θέατρο μαριονέτας. Μαέστροι στο θέατρο σκιών. Οι δύο. Ο πρώτος, ο Αρχάγγελος, δεν είχε ανάγκη από τέτοιες μαεστρίες. Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαι… αι…αι…αις.
Θυμάμαι τώρα τον δεύτερο, τον Αποστάτη, στο μπαλκόνι του ’89 να τραγουδά το τραγούδι του πρώτου: «λίγο ακόμη να σηκωθούμε, λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα». Και το τρίτο Πρίγκηπα να πανηγυρίζει από κάτω… Σαν χθες ήταν! Να μη σου πω σαν αύριο…

Ηταν η πρώτη και ίσως η μοναδική φορά που συναντήθηκαν έτσι, δημόσια. Για να πάρουν και τυπικά την εξουσία. Σχεδόν τα κατάφεραν. Για λίγα χρόνια.

Το περισσότερο καιρό όμως κυβερνούσαν από τα παρασκήνια.

Μαζί πορεύτηκαν… Παράλληλα… Σε ένα άλλο Σύμπαν. Δικό τους. Λίγο και δικό μας. Φιλελεύθερο, με Μικρές Αγγελίες και «νερό Καματερού», με μεγάλες συναυλίες στον Παναθηναϊκό, με εφημερίδες για τον λαό αλλά και με μια «φυσική» απέχθεια για τον «λαουτζίκο» που «δεν ξέρει που πάνε τα τέσσερα». Οι τρεις τους να υπερίπτανται της Ιστορίας την ίδια στιγμή που ύφαιναν τους ιστούς της.
Παράξενη Τριάδα. Ομοούσια. Και το πιο παράξενο: η μεταπολεμική εποχή να συμπίπτει με το βιολογικό τους τέλος… Σαν όπερα… Σαν την Αΐντα, ας πούμε…
Το Ρέκβιεμ της Δρακογενιάς έχει αρχίσει!
Κι ούτε ένας Ορσον να την κάνει ταινία… Ούτε ένας Ουίλιαμ… να την κάνει ταινία ή θεατρικό!

Ούτε ένας αντάξιος διάδοχος, βέβαια.

Η εποχή των Μεγάλων Δράκων και των Πριγκήπων τελειώνει.

Και μαζί τελειώνουν και τα βασίλειά τους.

Και ζήσαμε εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα… Σίγουρα πράματα!

Οι 10 Τάσεις για το 2010

Forget the recession: the societal changes that will dominate 2010 were set in motion way before we temporarily stared into the abyss. More »

Urban culture is the culture. Extreme urbanization, in 2010, 2011, 2012 and far beyond will lead to more sophisticated and demanding consumers around the world. More »

Whatever it is you’re selling or launching in 2010, it will be reviewed ‘en masse’, live, 24/7. More »

Closely tied to what constitutes status (which is becoming more fragmented), luxury will be whatever consumers want it to be over the next 12 months. More »

Online lifestyles are fueling and encouraging ‘real world’ meet-ups like there’s no tomorrow, shattering all cliches and predictions about a desk-bound, virtual, isolated future. More »

To really reach some meaningful sustainability goals in 2010, corporations and governments will have to forcefully make it ‘easy’ for consumers to be more green, by restricting the alternatives. More »

Tracking and alerting are the new search, and 2010 will see countless new INFOLUST services that will help consumers expand their web of control. More »

Next year, generosity as a trend will adapt to the zeitgeist, leading to more pragmatic and collaborative donation services for consumers. More »

With hundreds of millions of consumers now nurturing some sort of online profile, 2010 will be a good year to introduce some services to help them make the most of it (financially), from intention-based models to digital afterlife services. More »

2010 will be even more opinionated, risqué, outspoken, if not ‘raw’ than 2009; you can thank the anything-goes online world for that. Will your brand be as daring? More »

Source: www.trendwatching.com. One of the world’s leading trend firms, trendwatching.com sends out its free, monthly Trend Briefings to more than 160,000 subscribers worldwide.

Οι 10 Τάσεις για το 2010

Forget the recession: the societal changes that will dominate 2010 were set in motion way before we temporarily stared into the abyss. More »

Urban culture is the culture. Extreme urbanization, in 2010, 2011, 2012 and far beyond will lead to more sophisticated and demanding consumers around the world. More »

Whatever it is you’re selling or launching in 2010, it will be reviewed ‘en masse’, live, 24/7. More »

Closely tied to what constitutes status (which is becoming more fragmented), luxury will be whatever consumers want it to be over the next 12 months. More »

Online lifestyles are fueling and encouraging ‘real world’ meet-ups like there’s no tomorrow, shattering all cliches and predictions about a desk-bound, virtual, isolated future. More »

To really reach some meaningful sustainability goals in 2010, corporations and governments will have to forcefully make it ‘easy’ for consumers to be more green, by restricting the alternatives. More »

Tracking and alerting are the new search, and 2010 will see countless new INFOLUST services that will help consumers expand their web of control. More »

Next year, generosity as a trend will adapt to the zeitgeist, leading to more pragmatic and collaborative donation services for consumers. More »

With hundreds of millions of consumers now nurturing some sort of online profile, 2010 will be a good year to introduce some services to help them make the most of it (financially), from intention-based models to digital afterlife services. More »

2010 will be even more opinionated, risqué, outspoken, if not ‘raw’ than 2009; you can thank the anything-goes online world for that. Will your brand be as daring? More »

Source: www.trendwatching.com. One of the world’s leading trend firms, trendwatching.com sends out its free, monthly Trend Briefings to more than 160,000 subscribers worldwide.

Αρθρο 48

Καλό είναι να το θυμηθούμε…
Παράξενος μήνας μπήκε…

Σύνταγμα του Κράτους

MEPOΣ TPITO – Oργάνωση και λειτουργίες της Πολιτείας
	TMHMA B΄ – Πρόεδρος της Δημοκρατίας
	KEΦAΛAIO ΔEYTEPO – Eξουσίες και ευθύνη από τις πράξεις του Προέδρου
	‘Αρθρο 48 – (Κατάσταση πολιορκίας)
	*1. Σε περίπτωση πολέμου, επιστράτευσης εξαιτίας εξωτερικών κινδύνων ή άμεσης απειλής της εθνικής ασφάλειας, καθώς και αν εκδηλωθεί ένοπλο κίνημα για την ανατροπή του δημοκρατικού πολιτεύματος, η Bουλή, με απόφασή της, που λαμβάνεται ύστερα από πρόταση της Kυβέρνησης, θέτει σε εφαρμογή, σε ολόκληρη την Eπικράτεια ή σε τμήμα της, το νόμο για την κατάσταση πολιορκίας, συνιστά εξαιρετικά δικαστήρια και αναστέλλει την ισχύ του συνόλου ή μέρους των διατάξεων των άρθρων 5 παράγραφος 4, 6, 8, 9, 11, 12 παράγραφοι 1 έως και 4, 14, 19, 22 παράγραφος 3, 23, 96 παράγραφος 4 και 97. O Πρόεδρος της Δημοκρατίας δημοσιεύει την απόφαση της Bουλής. Mε την απόφαση της Bουλής ορίζεται η διάρκεια ισχύος των επιβαλλόμενων μέτρων, η οποία δεν μπορεί να υπερβεί τις δεκαπέντε ημέρες. *2. Σε περίπτωση απουσίας της Bουλής ή αν συντρέχει αντικειμενική αδυναμία να συγκληθεί εγκαίρως, τα μέτρα της προηγούμενης παραγράφου λαμβάνονται με προεδρικό διάταγμα που εκδίδεται ύστερα από πρόταση του Yπουργικού Συμβουλίου. Tο διάταγμα υποβάλλεται από την Kυβέρνηση στη Bουλή για έγκριση μόλις καταστεί δυνατή η σύγκλησή της, ακόμη και αν έληξε η βουλευτική περίοδος ή η Bουλή έχει διαλυθεί, και πάντως μέσα σε δεκαπέντε ημέρες το αργότερο. *3. H διάρκεια των κατά τις προηγούμενες παραγράφους μέτρων μπορεί να παρατείνεται ανά δεκαπενθήμερο μόνο με προηγούμενη απόφαση της Bουλής, η οποία συγκαλείται ακόμη και αν έχει λήξει η βουλευτική περίοδος ή η Bουλή έχει διαλυθεί. *4. Tα κατά τις προηγούμενες παραγράφους μέτρα αίρονται αυτοδικαίως με τη λήξη των προθεσμιών που προβλέπονται στις παραγράφους 1, 2 και 3, εφόσον δεν παρατείνονται με απόφαση της Bουλής, και σε κάθε περίπτωση με τη λήξη του πολέμου, εφόσον είχαν επιβληθεί εξαιτίας πολέμου. *5. Aφότου αρχίσουν να ισχύουν τα μέτρα των προηγούμενων παραγράφων ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ύστερα από πρόταση της Kυβέρνησης, μπορεί να εκδίδει πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, για να αντιμετωπιστούν επείγουσες ανάγκες ή για να αποκατασταθεί ταχύτερα η λειτουργία των συνταγματικών θεσμών. Oι πράξεις αυτές υποβάλλονται για κύρωση στη Bουλή μέσα σε δεκαπέντε ημέρες από τη σύγκλησή της σε σύνοδο και παύουν να ισχύουν στο εξής, αν δεν υποβληθούν στη Bουλή μέσα στις παραπάνω προθεσμίες ή δεν εγκριθούν από αυτή μέσα σε δεκαπέντε ημέρες αφότου υποβλήθηκαν. *6. Oι κατά τις παραγράφους 2 και 3 αποφάσεις της Bουλής λαμβάνονται με την πλειοψηφία του συνολικού αριθμού των βουλευτών και η κατά την παράγραφο 1 απόφαση με την πλειοψηφία των τριών πέμπτων του συνολικού αριθμού των βουλευτών. H Bουλή αποφασίζει σε μία μόνο συνεδρίαση. *7. Σε όλη τη διάρκεια της εφαρμογής των μέτρων κατάστασης ανάγκης, τα οποία λαμβάνονται κατά το άρθρο αυτό, ισχύουν αυτοδικαίως οι διατάξεις των άρθρων 61 και 62 του Συντάγματος, ακόμη και αν διαλύθηκε η Bουλή ή έληξε η βουλευτική περίοδος. Ενδιαφέρον έχει και το παρακάτω κείμενο: Καθεστώς εκτάκτου ανάγκης Μια σύντομη ιστορική επισκόπηση του καθεστώτος εξαίρεσης Απόσπασμα από το βιβλίο του Τζιόρτζιο Αγκάμπεν, «Το Καθεστώς της Εξαίρεσης»

Αρθρο 48

Καλό είναι να το θυμηθούμε…
Παράξενος μήνας μπήκε…

Σύνταγμα του Κράτους

MEPOΣ TPITO – Oργάνωση και λειτουργίες της Πολιτείας
	TMHMA B΄ – Πρόεδρος της Δημοκρατίας
	KEΦAΛAIO ΔEYTEPO – Eξουσίες και ευθύνη από τις πράξεις του Προέδρου
	‘Αρθρο 48 – (Κατάσταση πολιορκίας)
	*1. Σε περίπτωση πολέμου, επιστράτευσης εξαιτίας εξωτερικών κινδύνων ή άμεσης απειλής της εθνικής ασφάλειας, καθώς και αν εκδηλωθεί ένοπλο κίνημα για την ανατροπή του δημοκρατικού πολιτεύματος, η Bουλή, με απόφασή της, που λαμβάνεται ύστερα από πρόταση της Kυβέρνησης, θέτει σε εφαρμογή, σε ολόκληρη την Eπικράτεια ή σε τμήμα της, το νόμο για την κατάσταση πολιορκίας, συνιστά εξαιρετικά δικαστήρια και αναστέλλει την ισχύ του συνόλου ή μέρους των διατάξεων των άρθρων 5 παράγραφος 4, 6, 8, 9, 11, 12 παράγραφοι 1 έως και 4, 14, 19, 22 παράγραφος 3, 23, 96 παράγραφος 4 και 97. O Πρόεδρος της Δημοκρατίας δημοσιεύει την απόφαση της Bουλής. Mε την απόφαση της Bουλής ορίζεται η διάρκεια ισχύος των επιβαλλόμενων μέτρων, η οποία δεν μπορεί να υπερβεί τις δεκαπέντε ημέρες. *2. Σε περίπτωση απουσίας της Bουλής ή αν συντρέχει αντικειμενική αδυναμία να συγκληθεί εγκαίρως, τα μέτρα της προηγούμενης παραγράφου λαμβάνονται με προεδρικό διάταγμα που εκδίδεται ύστερα από πρόταση του Yπουργικού Συμβουλίου. Tο διάταγμα υποβάλλεται από την Kυβέρνηση στη Bουλή για έγκριση μόλις καταστεί δυνατή η σύγκλησή της, ακόμη και αν έληξε η βουλευτική περίοδος ή η Bουλή έχει διαλυθεί, και πάντως μέσα σε δεκαπέντε ημέρες το αργότερο. *3. H διάρκεια των κατά τις προηγούμενες παραγράφους μέτρων μπορεί να παρατείνεται ανά δεκαπενθήμερο μόνο με προηγούμενη απόφαση της Bουλής, η οποία συγκαλείται ακόμη και αν έχει λήξει η βουλευτική περίοδος ή η Bουλή έχει διαλυθεί. *4. Tα κατά τις προηγούμενες παραγράφους μέτρα αίρονται αυτοδικαίως με τη λήξη των προθεσμιών που προβλέπονται στις παραγράφους 1, 2 και 3, εφόσον δεν παρατείνονται με απόφαση της Bουλής, και σε κάθε περίπτωση με τη λήξη του πολέμου, εφόσον είχαν επιβληθεί εξαιτίας πολέμου. *5. Aφότου αρχίσουν να ισχύουν τα μέτρα των προηγούμενων παραγράφων ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ύστερα από πρόταση της Kυβέρνησης, μπορεί να εκδίδει πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, για να αντιμετωπιστούν επείγουσες ανάγκες ή για να αποκατασταθεί ταχύτερα η λειτουργία των συνταγματικών θεσμών. Oι πράξεις αυτές υποβάλλονται για κύρωση στη Bουλή μέσα σε δεκαπέντε ημέρες από τη σύγκλησή της σε σύνοδο και παύουν να ισχύουν στο εξής, αν δεν υποβληθούν στη Bουλή μέσα στις παραπάνω προθεσμίες ή δεν εγκριθούν από αυτή μέσα σε δεκαπέντε ημέρες αφότου υποβλήθηκαν. *6. Oι κατά τις παραγράφους 2 και 3 αποφάσεις της Bουλής λαμβάνονται με την πλειοψηφία του συνολικού αριθμού των βουλευτών και η κατά την παράγραφο 1 απόφαση με την πλειοψηφία των τριών πέμπτων του συνολικού αριθμού των βουλευτών. H Bουλή αποφασίζει σε μία μόνο συνεδρίαση. *7. Σε όλη τη διάρκεια της εφαρμογής των μέτρων κατάστασης ανάγκης, τα οποία λαμβάνονται κατά το άρθρο αυτό, ισχύουν αυτοδικαίως οι διατάξεις των άρθρων 61 και 62 του Συντάγματος, ακόμη και αν διαλύθηκε η Bουλή ή έληξε η βουλευτική περίοδος. Ενδιαφέρον έχει και το παρακάτω κείμενο: Καθεστώς εκτάκτου ανάγκης Μια σύντομη ιστορική επισκόπηση του καθεστώτος εξαίρεσης Απόσπασμα από το βιβλίο του Τζιόρτζιο Αγκάμπεν, «Το Καθεστώς της Εξαίρεσης»

Κρατιέμαι…

Κρατιέμαι με νύχια και με δόντια να μη μιλήσω, να μη γράψω τις λέξεις που ξεπηδούν από τα στομάχια μου. Λέξεις που δεν μπορώ να τις χωνέψω. Τρομερές λέξεις. Τρομερά συναισθήματα που στα τόσα χρόνια δεν έχω ξανανιώσει να σκάνε με τόση ένταση μέσα μου.
Κρατιέμαι από τα λιγοστά γράμματα που έμαθα, τα λιγοστά βιβλία που διάβασα, τις λιγοστές ιστορίες που μελέτησα.
Κρατιέμαι από τα λιγοστά χέρια που έσφιξα επειδή το ήθελα και τα λιγοστά χέρια που έσφιξαν τα δικά μου και ένιωσα σαν να έπιανα καρδιές ματωμένες.
Κρατιέμαι από τα όνειρά μου κι από τα μάτια των παιδιών μου.
Κρατιέμαι από το «ω, γαμώτο» των φίλων μου. Που δεν θέλω να τους το κάνω χειρότερο.
Κρατιέμαι από το «όλα διορθώνονται, μόνο ο θάνατος δεν διορθώνεται» που μου είπε ο Σταύρος Θεοδωράκης στη συνέντευξη που του πήρα και θα διαβάσετε στο επόμενο τεύχος του ARREN.

Κρατιέμαι. Κάνω τον μαλάκα, που λένε.
Στην ανάγκη το κλείνω κιόλας κι ασχολούμαι με τα παιδιά μου. Ρίχνω 4-5 βουτιές στη θάλασσα. Πίνω μισό βαρέλι τσίπουρα.
Αλλά αυτό το «κάνω το μαλάκα», επειδή πρώτη μου φορά θα το κάνω, θα το πληρώσουν ακριβά κάποιοι.

ΣΥΡΙΖΑ: Ολοι αρχηγοί!

Ούγκ!

(Μετά τη φωτογράφηση τους έσφαξαν έναν-έναν…)

Η Νύφη

Κι όμως…

…αυτός ο διχασμένος, ξεσκισμένος, μαραμένος, αλληλοσπαραγμένος, τσακισμένος, παραλυμένος, ηττημένος, Συνασπισμός της Αριστεράς…

…είναι η Νύφη αυτών των εκλογών!

Από το αν θα μπει ή δεν θα μπει στη Βουλή εξαρτάται η αυτοδυναμία του πρώτου κόμματος…
Αυτός θα αποφασίσει αν θα συνεργαστεί ή όχι με ένα μη αυτοδύναμο ΠΑΣΟΚ και σε ποια βάση θα στηριχτεί αυτή η συνεργασία…

Ισως γι αυτό λοιπόν να τον θέλουν διχασμένο, ξεσκισμένο, μαραμένο, αλληλοσπαραγμένο, τσακισμένο, παραλυμένο, ηττημένο, «φίλοι» και εχθροί!