Ιστορία Τρέλας με το Αχρηστο Δημόσιο

Χαράματα ξύπνησα με το άγχος της δόσης του ΦΠΑ και μια τρομερή ψύξη στα πλευρά.
Με αγωνία άνοιξα, πριν από τα βλέφαρα, την τηλεόραση να δω πως είναι η μέρα.
Επεσα εκεί που έπρεπε: στο ρεπορτάζ για τις Εφορίες. Ρύθμιση χρεών, γαρ!
Επεσα ακόμη πιο κέντρο. Η μαρκουτσοφόρα δημοσιογράφος του #MEGAmoun ήταν έξω από την εφορία μου. Τη ΔΙΚΗ μου Εφορία…
Με έκοψε κρύος ιδρώτας. Χαμός. Υετός. Κοπετός.
Ουρές… Ταλαιπωρία… Κι ακόμη η ώρα 8π.μ.
Σύρθηκα μέσα στα ρούχα μου.
Πήγα το παιδί σχολείο.
Πήρα την ψύξη μου και πήγα στον Τόπο του Μαρτυρίου.
Ναι! Είχε κίνηση! Ναι, είχε κόσμο!
Ναι, είχε ουρά!
Μαζί με τις ερωτήσεις. Τις αλλαγές γκισέδων και υπαλλήλων και περίπου πέντε ερωτήσεις…
…εξυπηρετήθηκα σε ακριβώς 10 (ΔΕΚΑ) λεπτά!
Επίσης και οι 4 υπάλληλοι με τους οποίους ήλθα σε επαφή μου είπαν και «Καλημέρα»!
Αλλοι τρεις ασχολιόντουσαν με τη ρύθμιση στις ουρές, την προώθηση και σε άλλους γκισέδες, στο ΕΣΟΔΩΝ, το άνοιγμα ενός έξτρα ταμείου, στα ΤΑΜΕΙΑ!
Τραγικά πράγματα δηλαδή!
Βγαίνοντας είδα να καταφθάνει κι άλλο συνεργείο για να καταγράψει την «ταλαιπωρία»!

Τελικά το ΜΟΝΟ που λειτουργεί στην Ελλάδα είναι οι μηχανισμοί ΨΕΥΔΟΥΣ από τα κανάλια!

Πάλι καλά! Διότι αλλιώς η ζωή δεν θα είχε ενδιαφέρον. Ουτε και σασπένς!